Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
17-04-2013
Mijn meisje is thuis sinds gisterenmiddag.
We kregen in het ziekenhuis drie kartonnen dozen vol materiaal mee naar huis: 2 dozen met baxters voor de komende 7 dagen en 1 doos met allerhande spuitjes, buisjes, naalden, compressen en noem maar op. Dit wordt een gepeperde factuur. Ik moet ook nog extra medicatie halen bij de apotheek. De thuisverpleging was reeds op de hoogte en komt 's avonds langs voor het aanleggen van de baxter met voeding en zal meteen ook de pijnstiller toedienen en het spuitje geven tegen klonteren van het bloed. Ook 's morgens komen ze dan weer even langs voor het loskoppelen van de voeding en ook opnieuw een pijnstiller toe te dienen. "En als er wat is, moet je roepen hé", hoor ik zowel van de thuisverpleging als in het ziekenhuis. Zeker niet aarzelen om te bellen. Het Palliatieve Thuis Zorg-team van het ziekenhuis neemt morgen contact op en zal ook even langs komen thuis. Da's mooi allemaal, als mijn meisje maar gelukkig is.
Het naar huis gaan verging vlot, mijn meisje voelt zich kiplekker en kan zonder problemen thuis de trappen op. Ze voelde zich gelukkig en merkte na enkele uren al op dat het aanvoelde alsof ze nooit weggeweest was. Het duurde even voor ze goed geïnstalleerd was en aangezien we in een "bel-etage" wonen, heb ik dus heel wat trappen gedaan vooraleer alles in orde was.
Dochter Fanny bleef bij mama terwijl ik wat boodschappen ging doen en rond zes uur ging ze dan naar huis, voor haar eigen gezinnetje zorgen. Om zeven uur kwam de thuisverpleger al voor de eerste verzorging en alles voelde nog goed aan. Nadat hij zijn ding gedaan had en weer vertrok, wilde Carine naar het toilet. De drie meter van haar ligzetel (een bed weigert ze nog steeds) tot aan de deur van de living bleek er plots teveel aan. Ik zag haar wankelen en kon haar nog net op tijd opvangen en in de dichtsbijzijnde zetel zetten. Ze moest even pauze nemen. Vreemd... Ik panikeerde wel direct, legde een link met het toedienen van de pijnstiller, het andere spuitje en de voeding en belde onmiddellijk om de thuisverpleger te laten terugkeren. Nog geen vijf minuten later stond hij hier al terug. Ik had verwacht dat hij de bloeddruk toch even zou opnemen, maar dat deed hij dus niet. Hij was de rust zelve, zei dat ze moest opletten dat ze niet te snel op stond en vertrok weer. Ik liet Carine geen meter meer alleen gaan en begeleidde haar naar het toilet. Dat bleek mee te vallen en ze kon zich nadien weer rustig op de divan leggen. Ondertussen had ik ook de huisarts gebeld om te melden dat Carine weer thuis was en om te vragen of hij voor voorschriftjes kon zorgen voor de medicatie die ik nog bij de apotheek moest halen. Hij antwoordde me dat hij op zijn computer een bericht van het ziekenhuis had ontvangen dat ze terug thuis was en dat ik morgen dan maar moest langs komen om de voorschriftjes te halen. Eigenlijk had ik verwacht dat hij zelf zou langs komen om te zien hoe het met zijn patient gesteld was.
Tegen half elf kwam ze weer uit haar zetel. Ze wou in de keuken nog een sigaretje roken, zou nog naar het toilet gaan en dan aanstalten maken om te slapen. Ik bleef als een magneet aan haar hangen en begeleidde haar naar de keuken met de uitdrukkelijke waarschuwing dat ze moest roepen van het minste dat ze voelde. Nadat ze haar sigaretje gerookt had, stond ze op om naar het toilet te gaan. Ik sloeg er eigenlijk geen acht op, maar hoorde haar morrelen aan de deur. Vermoedelijk kwam ze in ruzie met haar "staander om baxters en zo aan te hangen" en ging het niet zo goed. Ik zat nog in mijn zetel en kon er eigenlijk nog mee lachen. Maar na een tamelijk luide slag, schoot ik uit mijn zetel richting gang. Mijn meisje lag languit op de grond, haar hoofd net naast de eerste trede van de trap en net niet tegen de muur. Haar ogen waren dicht en toen ik haar aansprak, kwam er geen reactie. Ik hief haar hoofd lichtjes op, controleerde of ze nog ademde en praatte tegen haar. Het duurde even voor ze haar ogen opende, eerst met lege blik, daarna met vragende blik. Ze was van de kaart, was duidelijk bewusteloos geweest en had eerst niet door dat ze in de gang op de grond lag. Ze dacht dat ze in de zetel lag... Omdat ze duidelijk verward was twijfelde ik wat ik zou gaan doen: de 100 bellen, de huisarts bellen, dochter Fanny bellen... Het was in elk geval niet fijn om hier met mijn meisje op de grond te zitten. Ze gaf geen aanzet om op eigen kracht recht te zitten dus ben ik achter haar gaan zitten zodat ze tegen me kon aanleunen. Ik had mijn telefoon bij de hand, die zat zoals steeds in mijn broekzak. Eerst met twijfel (het was immers al na 23.00 uur) de huisarts maar bellen dan, op zijn mobiele telefoon, maar zoals reeds eerder eens het geval was liet hij het ook nu afweten. Geen antwoord. De tijd dat de huisarts 7/7 en 24/24 uur beschikbaar is voor dringende noodgevallen is duidelijk verleden tijd. Gezien de medische toestand van mijn schat was een dokter van de wachtdienst of de 100 eigenlijk ook geen optie, want die brengen haar gewoon terug naar het ziekenhuis en dat zou voor haar gruwel zijn. Dus heb ik maar de dochter gebeld. Die stond net op punt om naar bed te gaan maar was hier toch in minder dan 10 minuten. Toen ik met haar aan het bellen was, gaf Carine aan dat ze dringend naar het toilet moest, maar ze kon niet recht... shit ! letterlijk dan. Ze deelde mee dat het echt dringend was, want dat ze het voelde lopen in haar broek. Ik moest haar dus naar dat toilet krijgen. Met een klein beetje inspanning van haar - hoe moeilijk het ook was - kreeg ik haar op het toilet. Het was geen mooi zicht als die broek af ging. Iemand die ooit intraveneuze voeding kreeg (Olimel) weet hoe de stoelgang hiervan er uit ziet. Ze was in de ganse week dat ze in het ziekenhuis was nooit meer naar toilet geweest en nu moest het er hier blijkbaar toch allemaal uit.
Hey, voor dergelijke noodsituaties was ik niet getraind! Ik was op veel voorbereid maar niet op de mogelijkheid dat mijn meisje helemaal en al zo snel onderuit zou gaan. Vreselijk! "Welcome in hell" ! Uiteindelijk heb ik alles opgeruimd terwijl Fanny zich beperkte tot aanreiken van "middelen" :wink: Ik begrijp haar wel. Voor mij is het mijn halve trouwboek en ik heb mijn grenzen in heel korte tijd al een heel stuk verlegd. Fanny heeft echter duidelijk geen roeping in de zorgsector maar alle steun die ze mij geeft is meegenomen. Ze heeft mama nog haar Temesta gegeven zodat ze een rustige nacht zou hebben en korte tijd later kwam de rust terug in huis. Dat was het teken voor Fanny om ook haar bed op te gaan zoeken want ze moest vroeg terug op. Morgenmiddag is ze hier terug.
Toen ik zag dat Carine na deze hele zaak toch tamelijk gemakkelijk in slaap raakte, heb ik eerst nog de wachtdienst van de thuisverpleging gebeld om mijn verhaal te doen. Misschien hadden ze nog tips voor mij. Nadien heb ik mij in de 2-zit neergelegd en binnen de kortste keren was ik ook in een eerder onrustige maar toch weldoende slaap gesukkeld. Toen ik deze morgen wakker werd, was dat gelijk weer met een massa vragen en onrust in mijn hoofd. Wat kon ik nog verwachten? Zal ik dat volhouden en zo ja, hoe lang? Op het ogenblik zie ik het eigenlijk allemaal niet zo meer zitten. Ik heb - denk ik - een taak op me genomen die ik niet echt aan kan. Maar ik wil er alles aan doen om Carine toch haar laatste beetje thuisgevoel en geluk te laten vast houden. Ik neem me voor om wat bij te slapen tijdens de dag als Fanny hier is. Dit zal het makkelijker voor mij maken als ik 's nachts eventueel wat moet gaan waken.
Deze morgen kwam Johan, de thuisverpleger, langs. De voeding werd afgekoppeld, de pijnstiller toegediend, het infuus gereinigd en aangezien hij reeds op de hoogte was van mijn nachtelijke oproep, heeft hij meteen ook Carine's bloeddruk genomen: 7/5, wat dus heel laag is. Hij heeft alles genoteerd en stelde voor om de huisarts - die ik ondertussen deze morgen ook reeds kon bereiken - duidelijk te vragen naar een noodnummer waar ik altijd wel iemand vind en hem ook te vragen om wat zoutkapsules voor te schrijven om de bloeddruk omhoog te krijgen. Hij gaf me ook nog enkele handige tips voor het geval dat Carine nog eens zou onderuit gaan. De rust keert wat terug en ik kreeg net ook nog een telefoontje van de PTZ van het ziekenhuis (palliatieve thuisbegeleiding) om te horen hoe het ermee ging en met de opmerking dat we hen ook 24/24 mogen bellen. Het ziet ernaar uit dat ik me al een stuk beter zal voelen indien zich nog een dergelijk noodgeval voor doet. Het wordt dus weer afwachten maar nu voel ik me toch ietsje beter gewapend.
