Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
15-04-2013
Gisteren was de eerste dag waarop je écht wel van lenteweer kon spreken. De zon scheen, de temperatuur flirtte met 22° C. en er was een flinke maar wel warme zuidenwind. De wereld herleefde en zo ook beleefde mijn schat haar dag. Mijn bezoek begon echter in mineur. Van zodra ik me geïnstalleerd had, barstte Carine in tranen uit, het werd haar allemaal een beetje teveel. Het mooie weer en de wetenschap dat Yannis zijn verjaardag vandaag met zijn vriendjes vierde en dat ze daar normaal altijd bij was om een oogje in het zeil te houden bij zoveel kindergeweld en dat ze er nu niet bij kon zijn, deed haar pijn. Ze had eventjes tijd nodig om terug bij te komen. Omdat ik op dat moment niets zinnigs kon zeggen, liet ik haar even begaan.
Toen ze de zaken weer wat op een rijtje had, vroeg ze me om even tot beneden te gaan, naar het cafetaria, omdat ze haar zinnen wilde verzetten en weg wou van tussen die vier ziekenhuismuren. Dus ging het naar de eerste verdieping waar een kleine cafetaria met automaten was. Van daar wou ze dan naar het gelijkvloers, even naar de bloemenwinkel en de geschenkenwinkel kijken. En van daar moest het dan richting restaurant... Ik voelde me net niet misbruikt :-) maar gaf haar haar zin. Toen ik haar voorstelde om eens een ander drankje dan haar water en cola te proberen, vond ze dat eigenlijk best wel een goed idee. Haar voorkeur ging naar een limonade. Met de limonade in de hand wou ze dan zo dicht mogelijk bij de deur naar de tuin om zo wat te genieten van de beweging in de tuin en op het zonnig terras. Haar limonade smaakte haar zichtbaar en binnen de kortste keren was het glas leeg. Maar ze had méér in de zin... Het kwam er wat schoorvoetend uit, want ze verwachtte een negatieve reactie van mij, maar ze nam toch maar het risico. Zou ik een sigaretje durven roken? Ze zitten in mijn handtas, boven, op de kamer. Eventjes deed die vraag me pijn, maar als ze nu dood gaat, zal het niet meer van het roken zijn, dus "what the hell?". Ik heb haar dus eventjes alleen gelaten en ben haar sigaretten gaan halen op de kamer. Nu nog die stap naar buiten... We kozen een plekje in de zon, zoveel mogelijk uit de wind. Uitgerekend een plekje waar er voor mij geen gelegenheid tot zitten was. Ze leunde achterover en liet de warmte van de zon gretig toe op haar gezicht. Met haar ogen dicht... zichtbaar genieten van dit kleine ding van het leven. Maar dan realiseerde ze zich dat ik op die plek niet kon zitten. Het stoorde me eigenlijk niet want ik werd al beloond met haar zalige glimlach. Toch wou ze een ander plekje en gingen we tenslotte aan een tafel zitten. Ze vroeg me nog een limonade te halen. Toen ik terug kwam stak ze haar sigaret op en het was best wel een ontspannend moment om haar zo te zien? Sigaret in de ene hand, limonade in de ander, de zon op haar gezicht, haar ogen dicht... Dit zal het zijn wat ze bedoelen als ze zeggen: geniet nog samen van ieder mooi moment. Door die lange winter en tegenvallende maand maart werd dit ons niet gegund, maar zoals ze daar nu zat was het echt intens genieten.
En dan leek mijn meisje echt weer op een verkenned kind dat een nieuwe wereld ontdekt. Ze deed haar eerste stapjes. Of hoe noem je dat wanneer iemand voor het eerst zelf enkele meters rijdt met een rolstoel? In het begin voorzichtig, schoorvoetend (schoorwielend?), meter per meter. Het beviel haar en al gauw was ze niet meer te houden. Ze deed de ronde van het terras, zover ze kon en zo dicht mogelijk naar de rand van de mooie vijver toe. En ze kon er blijkbaar niet genoeg van krijgen. Af en toe stopte ze weer bij de tafel, leunde weer achterover en fluisterde dat dit écht genieten was. Nu lijkt het me echt wel dat Carine de stap van "aanvaarding van je lot" genomen heeft en er nog het maximum wil uit halen. Rond 17 uur gingen we terug naar de kamer. Carine had er ondertussen wel nog een extra sigaretje op zitten. Nu ik er toch akkoord bleek mee te gaan, kon ze er maar gelijk van profiteren, leek het wel. Het kinderlijke in mijn schat kwam duidelijk terug aan de oppervlakte.
Een uurtje later kwam Fanny nog terug op bezoek en dat was het sein om weer naar beneden te gaan en nogmaals te genieten, identiek aan de vorige uurtjes buiten. Fanny had er ook plezier in om haar mama zo te zien. We konden er niet genoeg van krijgen en het vergde een tussenkomst van de bewaking om ons er op te wijzen dat het restaurant zou sluiten en of we even ons bezoek aan de tuin konden afronden. Het waren drie tevreden mensen die terug keerden naar de kamer op de dertiende verdieping van het ziekenhuis. Het bezoek was afgelopen en toen ik mijn meisje nog een goede nacht wenste zei ze, net als een kind: "dat het maar gauw morgen is", doelend op het vooruitzicht om naar huis te gaan.
