Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
07-04-2013
Een nieuwe dag, een volgende stap. Het lijkt ernaar uit te zien dat de wijze woorden van Mahatma Gandhi te laat bij ons zijn overgekomen. De zon schijnt, de temperatuur gaat voorzichtig naar 10 graden. De natuur begint duidelijk te leven na de overdosis koude winter...
Vannacht en deze morgen ziet het er voor ons toch weer meer somber uit. Carine heeft vannacht voor het eerst sinds weken weer "een ongelukje" gehad. Ook toen ik daarnet terug thuis kwam van de bakker met de verse boterkoeken, zat ze weer op het toilet. Op mijn eerste vraag van achter de deur of het ging, kwam geen antwoord. Toen ik mijn vraag opnieuw stelde, kwam er een twijfelende "jaja". Twee minuten later komt mijn meisje met zo'n ziekenhuis-braakbakje in de keuken met een groene smurrie. Ze geeft weer gal over, net als na haar kijkoperatie vorig jaar in juni. Dat betekent voor mij dat haar maag nu volledig dienst weigert en dat de gal niet meer op een normale manier verwerkt wordt, maar zijn uitweg zoekt via de slokdarm. Volgens mij tijd om naar het ziekenhuis te gaan, want dat wil zeggen dat Carine ook haar medicatie niet meer op een normale manier zal kunnen nemen. Dan moet het weer via infuus. Net zoals haar voeding trouwens.
Zoals te verwachten was, wil Carine nog wachten tot ik morgen de oncoloog kan raadplegen. Ze beseft heel goed dat, als ze nu het ziekenhuis ingaat, dit definitief is en het een vaarwel is aan haar huis, haar tuin, haar hondje, haar poes,... dag, 't was fijn, bedankt, tot ziens... Maar dat abces op haar darm zal daar waarschijnlijk anders over denken. Ik kan geen risico nemen om te experimenteren met haar medicatie. Tijd om de thuisverpleging te bellen. Die komt zo snel mogelijk langs om de situatie in te schatten en te bespreken. Ik ben benieuwd.
Ik breek, mijn tranen kan ik niet tegenhouden. Ik vraag haar nog maar een keertje om toch iets voor Yannis op papier te zetten. Ze antwoordt dat ze niet weet wat ze voor hem zou moeten schrijven. Ik vraag haar niet te wachten tot het niet meer kan en hem te schrijven wat ze voor hem voelt, dat ze altijd een oogje op hem zal houden en dat ze op hem rekent dat hij iets van zijn leven maakt. Ze is boos, schiet uit en ik krijg geen antwoord meer. Misschien, in het ziekenhuis, zal ze hiervoor toch wel een inspanning doen.
