Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
21-03-2013
Alles is vrij rustig voor het ogenblik. Gisteren is Fanny mijn meisje komen halen om samen met de kleinzoon en een vriendje van hem naar een indoor speeldorp te gaan op enkele kilometer van thuis. Ze wou liever niet dat ik meeging en we spraken af dat ik haar zou komen halen indien het niet zo goed ging met haar. Zo konden de kinderen toch blijven spelen en was het een poging waard. En kijk, het is haar goed bevallen. Ze heeft geen last gehad van vervelende dingen die met haar ziekte te maken hebben. Geen paniekspurtje naar het toilet of zo, geen pijn, geen vermoeidheid... wat wil een mens nog meer?
Ook daarom vind ik Fanny nu zo'n fantastische jongedame. Carine sluit mij uit. Fanny neemt ze dan maar mee op sleeptocht, sleurt ze bij wijze van spreken het huis uit en doet alsof er voor de rest niks aan de hand is. Terwijl ook zij innerlijk verscheurd wordt door die gevoelens van "ik wil je niet kwijt". Een grote madam, zoals een collega me onlangs nog zei. Ik ben trots op mijn kinderen, om wat en wie ze zijn. Al lag dat in het verleden niet altijd zo voor de hand :-? .
Gisterenavond hebben we onze gezamenlijke hoofdbezigheid uitgeoefend: bankhangen en tv kijken. Naar een show gekeken van Graham Norton. Een aanrader! Ik heb zowaar voor het eerst in maanden mijn schat breeduit zien lachen, bijna een half uur lang. Dàt is pas entertainment. Even waren alle problemen vergeten, dat zag je zo, geen tijd voor ellende. Het was al laat en Carine was moe, maar toch wou ze de show graag helemaal uit kijken. Onmiddellijk erna - rond half twaalf - is ze naar bed gegaan. Ze leek me totaal ontspannen. Ik blijf zoals gewoonlijk nog even voor de buis hangen (en val dan meestal even in slaap) zodat ze rustig kan inslapen, zonder last van een wriemelende of snurkende echtgenoot.
Deze morgen bij het ontwaken, schoof ik tegen haar aan en sloeg mijn arm rond haar. Onmiddellijk kreeg ik de vraag of ze wat ruimte mocht hebben. Dus ben ik maar weer versast naar mijn uiterste randje van het bed... ruimte zat. Maar het zet meteen de toon voor de dag. Aan het ontbijt vroeg ik haar of ze last had gehad van claustrofobie. Nee, ze had gewoon zo'n moment van "blijf van me af, laat me met rust". Dat gebeurt wel meer dezer dagen, dus niet erg, ik begrijp haar. Ze ligt in de knoop met zichzelf, hoe zou je zelf zijn?
Deze morgen komt iemand langs van de sociale dienst van de CM. Om eens na te gaan waar we recht zouden kunnen op hebben en wat daarvoor te doen is. Ik weet het antwoord eigenlijk al: recht op niks. Teveel tijd nodig voor verwerken van de aanvragen en zo. Ik had de vraag gesteld naar aanleiding van de "uitnodiging tot betaling" van de solidariteitsbijdrage van de Vlaamse Zorgverzekering. Op die uitnodiging staat dat dankzij deze bijdragen honderdduizenden mensen een tegemoetkoming krijgen als het in het kader van hun verzorging moeilijker gaat. Schijnbaar gaat het hier om de 130 EUR mantelzorg voor wie voor een langdurig zieke zorgt. Of mijn vrouw dan ook kan beschouwd worden als langdurig zieke? Mja, eigenlijk wel, maar het duurt minstens 4 maanden voor de uitbetalingen starten en het is niet met terugwerkende kracht... Dus met andere woorden: reken er maar niet op. Binnen 4 maand ben ik immers allang verondersteld weduwnaar te zijn. Een "invaliedenkaart" dan om haar nog gemakkelijk ergens mee te kunnen nemen en vlak bij de deur te parkeren. "Misschien ook wel, maar dan moet je eerst documenten laten invullen, die moeten naar Brussel, dan wordt je uitgenodigd voor een medisch onderzoek en als het goed is, wordt een externe firma gevraagd de kaart aan te maken. Reken dan maar op een 2 à 3 maand. Noppes dus. En dan heb je nog familiale thuishulp en of ik daar even mijn aanslagbiljet wil klaar houden als ze langs komt. Daar had ik eigenlijk ook al een antwoord op: tussen de 12 en 15 EUR per uur. Mijn kinderen verdienen zoveel niet, dan kan ik beter vragen aan Fanny of Kevin of die bij ons kan komen helpen en hen dat bedrag uitbetalen. Met andere woorden, ik verwacht er niet zoveel van, waarschijnlijk is het puur verloren tijd. Onze sociale zekerheid is verre van op maat gemaakt en als "lage middenmooter" mag je daar weinig van verwachten.
Vanmiddag is er dan weer een controle bij de oncoloog. Benieuwd wat daar weer voor de verrassing zal zorgen, tenzij dat het zich beperkt tot even checken van de bloedwaarden. Ondertussen is mijn meisje deze week weer een half kilootje kwijt. Er komt helemaal niks meer bij, kan ook niet met de manier waarop zij maar kan eten. Toen ik haar gisteren in bed wel zachtjes een rugmassage (nu ja, massage was eerder streling) mocht geven, viel me op dat ik eigenlijk een ribbenkast streelde met een flinterduine huid erover. Niks zachts meer, alleen nog de beenharde realiteit...
