Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
09-03-2013
Zaterdag, het weekend in met angst. Gisterenavond om 20 uur opnieuw koorts: 38.5°. Een Dafalgan gegeven en om 22 uur wil ze graag naar bed. Koorts blijft aanwezig, is zelfs nog een beetje gestegen: 38.7° . Ik heb naar de verpleegkundige gebeld bij gebrek aan bereikbaarheid van de huisarts. Mocht ik haar nog een Dafalgan geven in de wetenschap dat het nog maar 2 uur geleden was? Nog een uurtje wachten, was zijn advies. Ofwel kon ze nu gewoon naar bed gaan en eventueel vannacht nog een extra Dafalgan krijgen als het niet gaat. Ze opteert ervoor om nog een uurtje te wachten en kijk... koorts is gedaald naar 37.4° . Dus kunnen we straks weer met een beter gevoel gaan slapen. Meestal blijf ik nog wat langer op om haar de kans te geven rap in slaap te geraken. Dan val ik meestal in slaap in de zetel en verhuis zo tussen 1.00 en 2.00 naar bed. Waarna ik meestal onrustig slaap.
Carine valt altijd snel in slaap en slaapt heel diep. 's Morgens is ze wel telkens wakker om 07.00 uur om naar het toilet te gaan, en vanaf dan lig ik ook wakker, altijd heel erg gespannen. Dan eet ze ook een kleinigheid en blijft op. De eerste dagen dat ze thuis was, was dit het moment dat we nadien weer even lekker dicht tegen elkaar aan gingen liggen in bed en dat bracht me weer wat rust, maar de laatste week komt mijn meisje niet meer terug in bed. Dan is ze klaar wakker zegt ze en heeft ze geen zin meer om nog even terug in bed te komen. Ik mis dit enige moment waarop ik nog intens geniet van haar aanwezigheid, maar het is de bedoeling dat zij zich goed voelt. Hoe ik er mij bij voel, doet voor mij niet zoveel terzake. Voor mij komen er later vast wel nog mooie momenten, maar voor mijn schat is het nu of nooit meer. Maar toch doet het pijn.
Deze morgen is ze opgestaan, heeft een klein ontbijt genomen en hierbij gekozen voor een glaasje groeimelk van 300 calorieën in plaats van een glas water of cola. Dat doet me plezier, zo heeft ze meteen al wat calorieën binnen, maar dat zal zeker niet volstaan voor de dag natuurlijk. Om 08.00 uur neem ik haar temperatuur: 37.2°, aanvaardbaar. Het verontrust me wel dat het nu de derde dag op rij is dat ze niet meer uit haar zetel komt. Ze ligt de ganse dag, doet amper nog enkele stappen, ligt soms met haar ogen dicht maar ligt ook soms voor haar uit te staren. De programma's op tv kunnen haar niet meer bekoren, het weer is grijs, wat gaat in haar hoofdje om? Ik voel me zo nutteloos en hulpeloos. Wat zou ik graag fijne dingen met je doen, schat. Een terrasje, een wandelingetje in de bloeiende natuur, met ons gezicht in een deugddoend lentezonnetje, gewoon kuieren, hand in hand. Niets van dat alles, haar ogen zijn leeg. Ze gaat ook niet meer naar beneden om de hond even te strelen of wat uit te kammen.
Ik wou dat ik wat meer voor haar zou kunnen betekenen. Ook gesprekken worden er niet meer gevoerd. Ze zou nog zoveel doen, bepalen hoe ze haar eigen afscheid ziet, tonen in welke kleding ze wil begraven worden, welke foto's er mogen getoond worden op de uitvaart, met Fanny bespreken welke juweeltjes en kleding naar wie moeten gaan... Ik snap het wel, allemaal niet zo'n leuke gespreksonderwerpen, maar nu blijft het ijzig stil in huis. Als ik haar er aan herinner zegt ze gewoon: volgende week doe ik het wel, nu heb ik er geen zin in. Dat zei ze vorige week ook al. Ik had haar ook al in het ziekenhuis gevraagd om een briefje achter te laten voor kleine Yannis, zodat hij later nog een seintje heeft van zijn moeke dat ze met hem bezig is. Daar had ze toen geen zin in, maar àls ze nog naar huis zou komen, zou ze dat misschien wel doen. Ze heeft wel al de foto gekozen voor op het herinneringskaartje en wat muziek die ze er zeker bij wil. Ik wil al die zaken hier nu niet meer ter sprake brengen omdat ik haar niet onnodig met het afscheid wil confronteren. Maar ze blijft het allemaal voor zich uitschuiven en misschien is het volgende week wel te laat en zullen we hier heel lang spijt van hebben. Wij hebben toch wel nog behoefte aan haar tastbare aanwezigheid eenmaal als ze er niet meer is, maar zij heeft weinig behoefte om hier nog aan mee te werken. Ik denk dat ze heel erg in de knoop ligt met zichzelf en een vat vol angst is. Angst die ze tegenover ons niet wil tonen, angst voor het onbekende, angst om er niet meer te zijn... Kan je het haar kwalijk nemen? Nee toch? Wat zeggen de psychologen dan ook weer? Geniet ten volle van de tijd die je nog krijgt, samen, doe enkel wat je fijn vind en de rest kan ontploffen. Hoe kan iemand hier nu nog van genieten? Dat is toch allemaal dikke zever? Ik zie hoe mijn schat langzaam maar zeker uitdooft, als een bijna opgebrande kaars, niet meer, niet minder. Haar lichaam vraagt blijkbaar elke dag wat minder van haar. Geen voeding meer, en koorts in de strijd naar het einde. Ach schat, wat moeten we hier mee??? Ik hou van je.
