Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
22-02-2013
Vandaag weer helemaal opgefokt uit bed. Nu ja, bed, dat heb ik al drie weken niet meer gezien. Ik slaap in de zetel want het bed is zo leeg zonder Carine. Als gewoonlijk een paar keer wakker geweest deze nacht en uiteindelijk in actie geschoten om half acht. Opruimen is de boodschap! Ik moet even plannen hoe we de meubels kunnen schikken als er een bed moet geplaatst worden. Zo héél ruim is de woonkamer nu ook niet, dus wordt het wel even bekijken hoe en wat. Beetje schuiven hier, meubeltje weg daar... moet lukken. Maar waar moet het ondertussen allemaal heen? Naar de zolder! Maar die staat ook boordevol, in afwachting dat Carine en ik na de opknapbeurt van de woning wat tijd zouden vrij maken om een grote kuis te houden. De opknapbeurt is klaar, die grote kuis... da's iets anders. Dus gelijk even kijken wat alvast naar het containerpark kan. Dat wordt niet simpel, maar het moet.
Bij het binnenkomen in Carine's kamer is die net in gesprek met de psychologe. Even het gesprek laten af maken en dan kan Carine eindelijk vertellen wat ze zo graag aan me kwijt wou. Nadat ze om half vijf deze morgen bezoek had voor bloedafname en nadat er deze morgen ook nog een foto van de longen is gemaakt, is de oncoloog langs geweest. "We have a go!". De dokter denkt dat ze klaar is voor thuisverzorging. Als ze moet terugkeren zal het echter niet meer in het ziekenhuis zelf zijn, maar in een afzonderlijke afdeling in de Brugse binnenstad, waar de laatste dagen de beste verzorging gegeven wordt en waar de patiënt eventueel nog in het gezelschap van de naaste familie de laatste uren kan doorbrengen, dag en nacht. Patiënten die palliatieve thuiszorg krijgen, hebben voorrang, want deze afdeling heeft slechts 9 kamers. Alles is daar zoveel mogelijk als thuis, zelfs de huisdieren worden er toegelaten. De verdere namiddag is een aaneensluiting van bezoekjes. Psychologe, dienst Palliatieve thuiszorg, sociale dienst, diëtiste,... er is veel op gang gekomen. De zuurstof is besteld en wordt geleverd bij de apotheek dicht bij ons thuis, de infuusvoeding wordt vanaf vanavond afgebouwd, er wordt overgeschakeld op antibiotica in tabletvorm, het speciaal bed is besteld, de thuisverpleging wordt op gang gezet... maandagmiddag komt mijn schat dus toch nog voor eventjes naar huis.
Mijn idee om Carine thuis te laten sterven wordt niet echt op gejuich onthaald, noch door de arts, de psychologe, als ... de patiënt. Ze wil ons niet tot last zijn, zegt ze. Ze realiseert zich dat dit enorm zwaar om dragen moet zijn en dat wil ze niet, tenzij het natuurlijk heel erg snel zou gaan. Maar ze gaat er van uit dat ze sterft in "De Vlinder", de hiervoor beschreven afdeling van het ziekenhuis die hierop voorzien is. De spanning die ik deze morgen net zoals al die andere dagen voelde, ebt een beetje weg. Nadat iedereen de revue gepasseerd is en de kinderen ook in het ziekenhuis zijn, voelt Carine zich sterk genoeg om - met behulp van een rolstoel - even mee te gaan naar het restaurant. We nuttigen een lichte maaltijd en een drankje en daarna geeft mijn meisje aan dat ze stilletjesaan vermoeid wordt en de kamer terug wil opzoeken. Logisch, want veel rust heeft ze de laatste twee dagen niet gehad.
Om 20 uur verlaat ik het ziekenhuis met een goed gevoel, ze komt naar huis! Hoewel dit gevoel meteen weer afgetopt wordt als ik weer bedenk dat het niet is dat ze genezen is, maar dat ik haar binnenkort hoe dan ook toch moet afgeven. En dan komt ze nooit meer thuis. Het is moeilijk om van de mooie momenten te genieten als je constant geconfronteerd wordt met het feit dat het eindpunt hoe dan ook in zicht is. Hopelijk kan ik me er gemakkelijker bij neerleggen als ik haar nog even thuis kan verzorgen alhoewel het steeds weer protest oproept bij de wetenschap dat ze alleen maar kan achteruit gaan en ik zal moeten zien hoe ze iedere dag weer iets minder aan kan. Het is tegen mijn natuur om me daarbij neer te leggen en ik besef dat het hoe dan ook steeds moeilijk zal zijn. Deze morgen heb ik voor het eerst niet geweend sinds Carine in de Intensive Care in Gent opgenomen was. Misschien wordt ik dan toch wat harder? Of is het omdat ik mijn computer niet opgestart had om passende muziek te vinden? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik van mijn meisje hou, nog steeds, en steeds weer meer. Loslaten is momenteel geen optie.
