Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
21-02-2013
beetje zon
Gisteren heb ik hier niks neergeschreven omdat ik nieuws kreeg waar ik niet zo goed weet mee om te gaan. Een vriend belde me om te vragen hoe het met Carine ging. Toen hij hoorde dat ze onverwacht weer wat beter is, vroeg hij of ik haar niet even mee kon nemen naar huis zodat ze toch - hoe kort ook - een namiddagje of zo in haar eigen huis kon zijn, bij alles wat ze liefheeft en waar haar leven om draait. Het zonnetje scheen en achteraf beschouwd zou dat wel nog enkele dagen zo zijn, dus waarom zou ik niet met de dokter spreken en het vragen? Hij had gelijk en ik besloot het te wagen, misschien tegen beter weten in want had de oncoloog maandag niet gezegd dat mijn schat vermoedelijk het eind van de week niet zou halen?
Ik kreeg niet de oncoloog maar zijn assistente aan de lijn. Die had mijn vraag schijnbaar verkeerd begrepen maar door wat ze zei maakte mijn hart een sprongetje. "Het is niet de dokter, maar u die beslist of uw vrouw in het ziekenhuis blijft meneer, en met wat ik gisteren en vandaag zie is het een heel ander plaatje dan maandag. Als ze nog een dag of 2, 3 zo vooruit gaat zou ik het zeker overwegen om haar thuis verder te verzorgen. Maar dan moet je het wel goed omkaderen en overleggen met de huisarts die dan moet langs komen... En als het thuis dan weer slechter gaat, kan ze altijd terug opgenomen worden." Hoor ik het goed? Kan mijn meisje naar huis? Kan ze nog even genieten van haar eigen omgeving, lachen tegen de hond? Slapen in haar eigen bed...? Dat was zo'n beetje haar ergste bekommernis vorige maandag. Ik hoor het haar nog snikkend zeggen "ik zal mijn huis, mijn thuis, nooit meer weerzien...". Maar plots wordt daar een deur op een kiertje gezet! Ik kan nauwelijks wachten om haar het goede nieuws te melden.
Carine zag er helemaal ontspannen en goed uit. De assistente had deze morgen gezegd dat ze zelfs even - met een rolstoel - mee naar het cafetaria of het restaurant kon als ik er was. Kevin was ook al op de kamer. Blijkbaar waren er al plannen gesmeed voor ik toe kwam... Als ik haar het goede nieuws vertelde protesteerde ze (!). Ze luisterde maar half en dacht dat ik bedoelde dat ze vandaag naar huis kon en zei dat ze zich nog niet voldoende sterk en zeker voelde. Dat het haar wel weer een heel klein sprankeltje hoop gaf, maar dat het vandaag nog te vroeg was. Dat ze weigerde dat sprankeltje hoop voor waar te nemen.
Later op de middag kwamen de medewerkers van de palliatieve zorg langs op de kamer en ze wilden het naar huis komen gerust organiseren. Ze zouden een gesprek hebben met de oncoloog, eventueel reeds zuurstof bestellen en contact opnemen met de organisatie die de thuiszorg zou begeleiden. Ze nemen vandaag weer contact met ons op. Fanny en Kevin zullen me helpen bij de verzorging van mama zodanig dat het niet te zwaar voor me wordt. Zij zullen me overdag komen helpen, op mama letten en boodschappen doen, zodat ik overdag wat kan rusten en mama 's nachts in het oog kan houden. Al zal het allemaal niet gemakkelijk gaan. We moeten er immers rekening mee houden dat we allemaal zo'n beetje aan de grens van ons kunnen zitten, de afgelopen weken hebben ons volledig uitgeput door de constante tegenstrijdige berichten en zorgen, de verplaatsingen naar het UZ Gent, en zo meer. De impact op het goed functioneren van iemand is onbeschrijfelijk. Hopelijk slagen we in onze laatste opdracht die er in bestaat om het voor Carine, mama, zo aangenaam mogelijk te maken voor de korte tijd die ons nog gegund wordt. Nu wordt eigenlijk ook heel duidelijk hoe een goed samenhangend gezin aan het wankelen gaat als één persoon in gevaar komt. We zijn zooooo kwetsbaar! Alle energie is weg, van ons allemaal. We zitten er allemaal helemaal door.
De dag begint telkens weer met een grijze waas over het stralend voorjaarszonnetje. Onwennig wakker worden, ontkennen, vaststellen dat er geen ontkomen aan is, computer opstarten om laatste berichtjes te lezen en telkens opnieuw in de verleiding komen om wat muziek te gaan opzoeken op You Tube. Als gevolg hiervan telkens opnieuw een potje huilen, ineen krimpen, zich ellendig voelen. Medicatie innemen om toch een beetje weerbaar te zijn. Als mijn meisje thuis komt, zal dit waarschijnlijk wel een beetje beteren want ik zal dat niet kunnen doen zonder dat ze het merkt. En ze voelt zich nu al zo schuldig en gelijk hulpeloos omdat ze niet anders kan dan afwachten tot het noodlot toeslaat. Ze heeft gisteren gevraagd om een kaarsje te gaan branden in het bedevaartsoord waar we vroeger ook al gingen in mindere tijden of onzekerheid. Dat is dus dadelijk mijn opdracht en zal me weer even verder helpen om op gang te komen. Op gang voor wat? Heeft het allemaal nog zin? Het moet wel want er is nog zoveel om voor te leven, de kinderen en Yannis. Kop op! Carine zei me maandag in tranen dat ze rekent op me dat ik hen verder begeleidt en zorg dat het met hen ook helemaal goed komt. Ik heb het haar beloofd. Straks, als Carine er niet meer is, komt er misschien een nieuwe tegenslag. Hoe zal onze werkgever het allemaal vertalen? Want dan wordt de dagelijkse andere harde realiteit weer een feit. Voor het ogenblik heb ik goede steun van mijn collega's. Ook bij Fanny wil het nog wel lukken, nu nog. Bij Kevin viel gisteren de eerste valse noot. Een korte "als je moeder sterft, heb je recht op drie dagen"... en een discussie. Wat winnen die mensen daar nu bij? Een beetje meer menselijkheid en gevoel zou onze wereld voor iedereen zoveel mooier kunnen maken. Toch?
