Vandaag was dus "de grote dag", de dag waarop mijn meisje terug naar Brugge komt en wie weet misschien zelfs naar huis. Ik ben supernerveus en kan zelfs moeilijk op mijn benen staan als Fanny me komt halen om me naar Gent te voeren. Ik heb immers beloofd aan Carine dat ik meerij in de ambulance. Het voelt niet goed, ik ben opgelaten en doodongerust. Als ik in haar kamer kom, tref ik er ook al een nerveuze schat aan, ze krijgt weer wat meer zuurstof omdat ze zich deze morgen zo snel moest haasten naar het toilet dat ze er buiten adem van was. We zetten haar zelf nog eens op de weegschaal en die geeft 51,2 kg aan. Bijna niet mogelijk voor iemand die vorige week nog uitgemergeld was. De dokter heeft deze morgen gezegd dat er blijkbaar weer wat meer vocht in de longen zit, waardoor het verplaatsen niet zo goed gaat. Ze heeft ook opgedragen dat ze in St.Jan moeten een foto maken van de longen, de stoelgang moeten onderzoeken en een zak bloed moeten toedienen. Dit lijkt me nogal heftig allemaal, maar ze zullen wel willen op zeker spelen.

Om 13 u. stipt worden we opgehaald met de ziekenwagen. Bij het toekomen in Brugge loopt alles heel vlot, binnen via de spoed en bijna onmiddellijk naar boven, 13e verdieping.... Ik denk "13, dat is niet goed". Carine wordt vrij vlot in de tweepersoonskamer geïnstalleerd, de assistente van de oncoloog komt bijna onmiddellijk naar de verdieping en komt kennis maken. We leggen haar uit dat sinds enkele dagen al één en ander bespreekbaar is, maar dat Carine er toch voor opteert om de chemo te nemen, want als ze dat niet doet zal ze het zich altijd beklagen. Met deze boodschap en het dossier dat meegekomen is uit Gent gaat de assistente naar de oncoloog en een klein uurtje later zijn ze er samen terug.

De oncoloog doet zo goed als mogelijk zijn best om duidelijk te maken dat chemo echt geen optie meer is. Het lichaam van Carine blijkt moe gevochten en ook het verslag van de Gentse oncologe ligt in dezelfde lijn. Het lichaam kan geen nieuwe chemo meer aan. Ze zullen alles doen wat in hun mogelijkheden ligt om de resterende tijd zo comfortabel mogelijk te maken, maar daar houdt het echt wel op. Mijn schat stort in, haar laatste sprankeltje hoop ligt aan diggelen. Ook ik ben verbijsterd. Vorige week vrijdag was het nog van "we zullen zien" en nu dit. Maar uit de verslagen van de laatste drie dagen blijkt dat de toestand van mijn meisje een duikvlucht genomen heeft. Eigenlijk mocht ze zelfs niet vervoerd worden. Als ik vraag of er nog mogelijkheid zal zijn voor Carine om thuis te verblijven zegt de oncoloog dat daar geen sprake meer van zal zijn. Een nieuwe teleurstelling voor mijn meisje. Hevig wenend zegt ze dat ze haar thuis nooit meer zal zien, net nu het min of meer klaar is zoals we het wilden. Net nu ze samen met mij wilde gaan genieten van het leven en het resultaat van het harde werk en de vele ontzeggingen die we jaren hebben gedaan. Net nu we gingen léven en samen in liefde geluk zouden genieten van onze kinderen en kleinkind(eren). En uitgerekend nu nemen ze haar alles af. Waarom zij? Waarom? Wat heeft zij misdaan? Wie heeft ze iets misdaan? Vragen die niet kunnen worden ingevuld want weinige mensen hebben zo'n zuiver geweten en groot hart als mijn schat. De rest van de dag hebben we doorgemaakt in onnoemelijk verdriet.

Terwijl ik mijn meisje hielp in de kleine badkamer, werd de assistente opgebeld en vroeg ze aan Fanny om even mee te komen omdat de oncoloog haar wilde spreken. Hij zei haar dat hij boos was dat ze Carine in Gent gelost hadden en haar nog zoveel hoop gegeven hadden terwijl ze op papier bevestigen dat het een kwestie van dagen is. Zoals ik reeds eerder dacht zijn er twee mogelijkheden: ofwel geven haar longen het op ofwel krijgt ze een darmobstructie. Meer nog, de darmobstructie is reeds gestart, het is echt wel een kwestie van uren of dagen vooraleer het fataal wordt. De oncoloog legt uit dat het mooi zou zijn als ze het eind van de week haalt. Ondertussen zullen ze haar maximaal ondersteunen om haar nog alle mogelijke comfort te geven.

Ik ben dan een uurtje weg geweest en ondertussen heeft mijn schat wat tijd gehad om een en ander op een rijtje te zetten. Als ik terug bij haar kom, doet ze eerst een poging om een lachje op haar gezicht te toveren. Maar het lukt niet en ze steekt haar armen naar me uit, wil dat ik haar een innige knuffel geef en eerlijk, daar was ik nu ook aan toe. We hebben eens goed uitgehuild, vragen geformuleerd - zonder antwoorden alweer - en dure eden gesmeed. Ik zal alles op alles zetten om ons gezinnetje samen te houden, toezien op de toekomst en het geluk van Yannis, de kleinzoon, haar god. En zij krijgt als opdracht om ons een seintje te geven van de andere kant zodat we weten dat het met haar goed gaat. Vanaf nu ga ik nog enkel bij haar weg om te eten en te slapen. Ook Kevin komt nog een dik uurtje bij ons en ik vind het fijn dat ook hij zijn mama spontaan een dikke knuffel geeft, iets wat haar ook weer niet onberoerd laat.

Om half negen is ze echt wel moe, het was immers een ingrijpende dag en ze heeft heel wat te verwerken gekregen en nog te verwerken. Het is dus tijd om naar huis te gaan. Ondertussen is ze gekalmeerd en ze zegt dat het zal gaan. Morgen breng ik de laptop mee en ze zal zelf de foto kiezen die op het doodsprentje komt. Ze wil ook het gedicht checken dat ik heb gekozen uit haar dichtbundel. Tussendoor is ook de muziek ter sprake gekomen en de gekozen nummers zijn wat ze graag zou hebben. Mooi, intens, rustgevend en zeemzoet. En er zijn nog wel enkele dingen meer die ze wenst te regelen, tenminste als de natuur het ons toelaat. Want nu snapt ze meer dan ooit dat een volgende dag geen evidentie meer is. Welterusten schat, ik zie je morgen, ik zie je graag....