Vandaag een min of meer gewoon dagje doorgemaakt. Deze morgen weer op zoek geweest op mijn computer naar gedichten die Carine verzameld heeft en foto's voor de pps voor de begrafenis. Ook weer wat muziek zitten zoeken, wat ik eigenlijk niet zou mogen doen want ik wordt er alleen depressief van en mijn ogen doen stilaan pijn van het wenen.

Mijn bezoekje aan Carine in het UZ Gent - nog twee dagen te gaan - verloopt tamelijk gewoon. Fanny is er ook en die heeft blijkbaar al een gesprekje gehad met mijn schat in verband met het afscheid. Het lijkt me dat Carine zich erbij neergelegd heeft en dat ze nu stilaan zelf haar afscheid in handen aan het nemen is. Eigenlijk is dit min of meer een opluchting voor mijn want het betekent dat ze er noodgedwongen vrede mee genomen heeft en haar eigen zaakjes aan het organiseren is. Dit betekent ook dat het meer bespreekbaar wordt en ik me wat opgelucht voel omdat we eindelijk weer op dezelfde golflengte zitten. We nemen ons voor om alles thuis rustig te regelen en mijn schat zal me begeleiden in het opnemen van de huishoudelijke taken, iets wat me nooit werd aangeleerd of opgedragen. Er is dus werk aan de winkel, want het leven gaat door.

Het valt me op dat Carine er nogal opgeblazen uit ziet in haar gezicht en als ik haar benen insmeer zie ik dat ook haar dijen nogal vol zijn voor iemand die enkele dagen geleden naar mijn mening nog amper 40 kg kon wegen. Fanny had er nog niet op gelet, maar nu ik het zeg... Als de verpleegster het dienblad van het avondeten komt weghalen, maak ik er haar attent op. Ze zal het noteren en morgen Carine's gewicht nazien. Voor de rest niks dan goed vandaag, mijn meisje voelt zich goed, heeft ook al een min of meer normale maaltijd genomen deze morgen en deze middag, zonder probleempjes. Met de onrust rond de vermoedelijke vochtophoping neem ik vanavond afscheid. Tot morgen schat, ik zie je graag.