Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
09-02-2013
en weeral...
Ik ben boos, zeer boos. Carine werd overgebracht naar de verdieping waar ze haar vorige zondag naar de IC hebben doorverwezen. Op zich niks mis mee. Maar er zijn slechts 2 verpleegsters van dienst voor een achttal kamers. Carine werd overgebracht rond 18 uur maar wanneer we bij haar komen om 19.45 u. heeft ze enkel zuurstof en voeding. Geen antibiotica, geen pijnstiller... Net als wij er zijn moet ze dringend naar toilet, maar er is niemand om naar haar om te zien. Eén verpleegster zit op het andere einde van de gang, de verpleegster die zich over Carine moet ontfermen is al een tiental minuten aan de lijn (met een arts van wacht als ik het goed hoor) voor een andere patiënt. Ik gestikuleer naar haar voor een bedpan, Carine kan immers niet uit haar bed en zit met zware kramp waardoor ze in paniek gaat. De lieve jongedame snapt wat ik bedoel en komt met een voor mij vreemd ogende bedpan afgerend en goochelt die onder Carine. Die durft zich niet laten gaan want ze voelt dat ze op de bodem van de pan zit. Haar ademhaling wordt moeilijker, ze windt zich op, snakt naar adem... Wat een verschil met de Intensive Care waar mijn meisje zich de koning te rijk voelde en waar ze een eigen verpleegster had om naar haar om te zien. We blijven tot bijna 9 uur, eigenlijk veel te lang want het bezoek is om 8 uur afgelopen. Maar Carine heeft het nodig, ze voelt zich niet veilig. Ik dring aan op de spoedige aankoppeling van de antibiotica, want Carine is nog zeer zwak en de medicatie moet continu doorgaan zodat de situatie zich niet weer kan keren. De verpleegster kijkt op het schema en ja, Carine moet 4 baxters per dag met antibiotica. Even later komt de verpleegster de saturatie opmeten want toen ze de bedpan weghaalde viel haar ook op dat Carine buiten adem was. De saturatiemeter toont 94, dus quasi normaal. Toch hapt Carine naar adem en een gewoon gesprek is niet echt mogelijk. De verpleegster koppelt de antibiotica aan en zegt dat ze dadelijk komt met de pijnstiller. Ze meent het goed maar kan zich niet in dertig verdelen. Ze vertelt nog tussenin dat ze Carine's ongerustheid snapt maar dat ze nu op een afdeling ligt waar ze met 2 zijn en net 8 zwaar hulpbehoevende patiënten binnen kregen. Ondertussen informeert ze naar Carine's reacties op morfine en paracetamol. Ze kan dezelfde pijnstiller toedienen als op IC, maar dan via een spuit in het achterwerk. Want met dit middel hebben ze gevaar op hartstilstand en ze hebben hier niet de apparatuur van op de Intensive Care noch de mogelijkheid om de patient in het oog te houden. Dat had ze beter niet gezegd aan een patiënt die net uit IC komt en de dood in ogen gekeken heeft. Carine windt zich zichtbaar nog meer op. Als we tenslotte moeten vertrekken zie ik doodsangst in haar ogen, paniek en ze hapt naar adem. Ze is aan het hyperventileren. Ook Fanny is hier danig van onder de indruk, want zo heeft ze mama nog nooit gezien. Ons gezin staat weer zwaar onder druk. De verpleegster komt ons nog achterna in de gang en verontschuldigt zich voor de situatie waar zij ook niks kan aandoen. Ik snap haar wel maar dat verandert niks aan de situatie. Mijn schat is in doodsangst en ik kan me zelfs niet opwinden want de twee verpleegsters staan machteloos. Er hangt dus heel wat frustratie in de lucht, zowel bij Carine (doodsangst), de verpleegsters (onmacht) en wij (onmacht, angst en boosheid). Het is weer een slapeloze nacht geworden en ik heb me ook een extra angstremmertje moeten nemen om het toch houdbaar te houden vannacht. Hopelijk vind ik deze namiddag een rustige lieveling die verder herstelt, maar mijn vertrouwen is ver te zoeken.
Ik hoor net op het nieuws dat er 60 miljoen moet bespaard worden op de werkingskosten van de ziekenhuizen in Vlaanderen en dat heel wat banen verdwijnen, zo'n 700. Waar zijn die moordenaars in de Wetstraat eigenlijk mee bezig? Als zij in het ziekenhuis terecht komen, krijgen ze de beste zorgen. Hun familie incluis, want weet je wel wie ik ben? Beseft dat crapuul wel waarover ze het hebben? Als we ons boos maken over de belastingen die we betalen, is één van de eerste reacties dat we maar eens moeten bedenken wat voor uitstekende zorgverstrekking we daarvoor krijgen. Ja, aan me hoela!
