Deze morgen gebeld naar het UZ om het bezoek met Yannis te regelen. Alles leek oke, geen bezwaar. Even mijn liefste aan de telefoon gehad. Ze voelde zich goed, maar kon weinig zeggen omdat ze met haar zuurstofmasker ligt. Nog even verder afgesproken met de verantwoordelijke. Yannis mag op bezoek na het normale bezoekuur, kwestie van andere bezoekers niet op gedachten te brengen om kleine kinderen mee te brengen. Waarvoor begrip uiteraard.
Deze namiddag met een klein hartje naar de Intensive Care. Het bed van Carine staat vrij hoog opgekrikt. Ze ligt met haar ogen dicht. Er staat een glaasje water naast haar. Ik streel zachtjes haar arm, ze opent haar ogen en ze straalt als ik kleine Yannis omhoog hou zodat ze hem een zoen kan geven. Yannis is vol aandacht voor alle omgevingsfactoren, de machines, het bed, de schermen,... Hij is eerst even stilletjes geworden bij het zien van moeke, maar kort daarna vuurt hij een salvo vragen af of papa, waarvoor wat dient, wat welke cijfertjes betekenen, hoe moeke nu eet,... Hij krijgt ook even extra aandacht van een verpleger. Yannis had zijn nieuw cowboykostuum voor karnaval aangetrokken en dat gaf natuurlijk een goede gelegenheid tot een degelijk gesprek. Of hij wel bang is van de indianen? Dat dat eigenlijk ook lieve mensen zijn...
Op het eerste gezicht lijkt alles weer mooi op de wereld. Het valt ook op dat Carine minder zuurstof krijgt en haar saturatie staat stabiel op 94% . Ook haar hartslag is ietsje minder gejaagd. Op mijn vraag wordt de arts van dienst erbij gehaald. Ik wil graag weten hoe de situatie op het ogenblik is. De artse zegt dat het de eerste dag is dat er positief nieuws te vertellen valt. De longfoto deze morgen zag er een stuk beter uit dan gisteren. De zuurstoftoevoer zijn ze weer aan het afbouwen. De aanvoer staat nu op 6, groot verschil tegenover de maximum toevoer van 15 gisteren. Haar saturatie is verbeterd, het vocht in de longen neemt af. Het is ook voor het eerst dat de ontstekingsfactoren in het bloed verminderen. Nog geen reden tot juichen maar het gaat toch de goede weg op. Het lijkt of ze er greep op krijgen. Waar de verpleegster - hemelsbreed verschil met de witte engel van gisteren - eerst duidelijk maakte dat Carine eigenlijk niet in die speciale kamer hoorde, is de artse supervriendelijk en zegt dat ze haar toch nog enkele dagen op Intensive wil houden om haar wat te laten aansterken. Het gaat de goede kant uit en dat willen we zo houden. Het lijkt erop dat de zon weer eventjes schijnt. Als we buiten komen maak ik wel de bedenking dat het nu wel goed is en we gelukkig weer wat lucht krijgen, maar dat we eigenlijk niet weten hoeveel dagen of weken ons is gegund.