Gisteren leek het of het grootste gevaar geweken was, maar toch had ik nog zo mijn bedenkingen. Ik had Fanny dan ook niks meer laten weten en ze zou dus vandaag met Yannis naar "moeke" komen. Yannis was vanmiddag nog bij mij en hij zag er enorm naar uit om vandaag naar moeke in het ziekenhuis te gaan.

Toch was ik deze morgen met een slecht voorgevoel opgestaan en vanmiddag wachtte ik geduldig af om naar het ziekenhuis te gaan. De afspraak was immers dat de kinderen en Yannis vroeg zouden gaan en ik hen dan in de latere namiddag zou vervoegen. Zelfs toen ik thuis vertrok rond een uur of vier had ik nog een slecht gevoel maar als er iets verkeerd zou geweest zijn, zouden de kinderen me wel al verwittigd hebben.

Toen ik in de kamer binnenkwam lag mijn meisje zwaar te jagen en met een zuurstofmasker op. Fanny, Kevin en Yannis waren er niet, maar toch had ik Fanny's auto op de parking zien staan. Misschien vond ze de weg in het gebouw niet, bedacht ik zo. Van het ogenblik dat ik Carine een zoen gaf, deed ze haar ogen open en zei: "ah, je bent toch nog gekomen, ik heb vandaag al zwaar afgezien". Wat bleek? Mijn gevoel van gisteren omtrent het vocht in de buik, klopte. Ze hebben vandaag een nieuwe punktie gedaan en weer 2 liter buikvocht afgetapt. Dat houdt natuurlijk in dat de darmen opnieuw - net zoals dinsdag - hun normale plaats terug moeten innemen en dat gaat weer gepaard met hevige buikpijn. Aangezien er problemen zijn met de zuurstof in het bloed, werd mijn schat geen pijnstiller toegediend, want dat kon daar een reactie op geven. De zuurstofsaturatie in het bloed raakte maar niet boven de 88 à 90 % en haar bloeddruk was ondertussen ook weer onheilspellend gezakt naar 8 op 5,5. De hoofdverpleegster heeft uiteindelijk de spoedarts met wachtdienst opgebeld en deze vreesde dat Carine niet voldoende zou kunnen gevolgd worden tijdens de nachtdienst op de afdeling. Er werd dus beslist om haar over te brengen naar Intensive Care. Het zal je niet verwonderen dat ik niet helemaal meer geloofde in de redenering dat het uit voorzichtigheid is dat ze beslisten om haar naar Intensive te brengen.

Ondertussen waren de kinderen met de kleinzoon ook bij moeke aangekomen. Ze waren nog eventjes langs geweest in de geschenkboetiek en Yannis had een kussentje gekozen met de tekst "De liefste oma van de wereld is toevallig mijn oma". Hij had geen flauw idee hoe hij zijn moeke zou aantreffen en het was voor de kleine pruts wel een schok om moeke daar met allerlei apparatuur, een zuurstofmasker en nog enkele buisjes te zien liggen. Niemand had zich daar immers aan verwacht. Yannis had zowaar schrik om dichter dan een meter van het bed te komen. We hebben alles dan maar van op afstand geregeld en Fanny heeft hem in de auto nadien nog wat extra uitleg gegeven. Er was een hemelsgroot verschil tussen de indruk van de zwaar zieke moeke die thuis in de zetel lag en de zwaar zieke moeke in het ziekenhuis. Het was onze bedoeling niet om hem hiermee te confronteren maar hij was enthousiast de eerste in de kamer gekomen en daags voordien was alles nog "tamelijk in orde".

Maar goed, tegen half acht vanavond is Carine dan in de Intensive opgevangen - er was gelukkig net een bed vrij gekomen - en al na een half uurtje was de bloeddruk gestegen tot 11.2 op 6.5 en de saturatie hing tussen de 93 en 94 %. Ik heb nog een vrij lang gesprek gehad met de verpleegkundige die zich over mijn meisje zal ontfermen en deze stelde me wel enigszins gerust. Een buikvliesontsteking is nog steeds een taai beestje en het duurt meestal nogal wat vooraleer men er echt verbetering in krijgt. Bovendien heeft Carine's lichaam al heel wat afgezien en is sterk verzwakt, wat de zaak er zeker niet makkelijker op maakt. Maar de bedoeling dat ze op Intensive ligt is echt wel om haar heel nauwkeurig te kunnen opvolgen - iets wat op de afdeling niet mogelijk is - en haar daar binnen de kortste keren weer buiten te krijgen. Ook de kanker wordt op Intensive opgevolgd, zo verzekerde men mij. Er is uiteraard een beperking in de bezoekuren, maar ik mag zoveel bellen als ik wil zelfs buiten de bezoekuren. Dat hadden ze dus beter niet gezegd. Ik nam me voor om de beide bezoekshiften op te volgen en dus twee maal per dag over en weer te rijden naar Gent. Carine ging hiermee niet akkoord omdat ik teveel tijd zou verliezen en de benzine ook te duur is. Ik heb gereageerd dat er langer tijd en geld zal zijn dan dat wij er zijn, maar omdat ik zag dat ze het er moeilijk mee had  heb ik met Carine overeengekomen dat ik in de loop van morgenochtend opbel. Als het goed gaat, kom ik pas 's avonds, als het niet zo goed gaat, kom ik zowel in de namiddag als 's avonds. Ik wil er zo vaak mogelijk zijn voor haar. Daar kon ze tenslotte mee akkoord gaan. Nog een knijphandje, een kus op haar voorhoofd en een welterusten en tot morgen... Benieuwd wat morgen brengen zal.