Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
31-01-2013
wet van Murphy
na de rust van dinsdagavond waarbij Carine zich wat opgelucht voelde, werden we gisteren woensdag weer geconfronteerd met een nieuwe negatieve ontwikkeling. Toen Carine rond 10.30 u. opstond was er ogenschijnlijk nog geen vuiltje aan de lucht. Even langs het toilet gepasseerd, medicatie ingenomen, opnieuw naar het toilet en daar hevig moeten niezen. Onmiddellijk na dat niezen werd ze geconfronteerd met heel erge pijn in de buik. Een band, juist onder de maag. De pijn ging niet voorbij maar Carine moest echt naar adem happen om het te kunnen verbijten. Toen dit bleef duren en Carine niet eens meer uit haar zetel raakte, voelde ik haar voorhoofd en naar mijn oordeel had ze koorts, alhoewel zij beweerde van niet. Ze had koud, dus reden genoeg om toch maar de koorts op te nemen... 38°, koorts dus. In de aanloop naar de chemo hadden ze ons destijds gezegd dat ik haar moest binnen brengen vanaf 38°. Ik belde dus naar de oncologie... die gesloten was, woensdagmiddag sluitingsdag van de afdeling. Dan maar gebeld naar de spoed. Deze verbonden me door met de oncologe van wacht. Die zei me om Carine binnen te brengen via de spoed en dat ze de spoed op de hoogte zou brengen van onze komst. Het duurde nog wat en mijn meisje's inspanningen waren groot en pijnlijk om zich in haar kleding te hijsen, de trappen af te komen en in de auto te stappen. Eerst had ik haar gevraagd of ik niet beter een ambulance liet komen omdat ze dan liggend kon vervoerd worden, maar dat was zo'n gedoe in de straat dan en dat wou ze niet. Gezien haar toestand heb ik een heel klein beetje met een zware voet gereden en voor het eerst zijn we in het UZ geraakt in minder dan 45 minuten, wat naar mijn gevoel nog veel te lang was. Ik zag hoe Carine afzag en wilde haar dus zo snel mogelijk geholpen zien. Vreemd, maar weer gingen mijn gedachten op stap. Was dit het dan? Betekende dit het einde? Zou het nu plots zo vlug gaan...? Ik betrapte me erop dat ik het blijkbaar tamelijk rustig onder ogen zag (ik had voor vertrek nog wel een xanax genomen) en bedacht dat het de adrenaline van het ogenblik was dat me hierdoor hielp. In de spoed aangekomen moest mijn schat door een verpleger uit de auto geholpen worden want alleen lukte het niet. Onze komst was inderdaad doorgegeven en meteen werd er met 3 personen voor Carine gezorgd. Onmiddellijk bloed afgenomen, toestel echo bijgehaald, CT en MR scan geregeld... alleen... pijnstiller werd uit het oog verloren. Na ongeveer nog 3 kwartier kwam de spoedarts langs om de echo te doen en toen zag ze dat Carine echt wel aan het afzien was. Ze heeft dan onmiddellijk opdracht gegeven om een pijnstiller te geven en binnen de 5 minuten was Carine al weer een beetje een ander mens. Ze zei dat de pijn te vergelijken was met hevige barensweeën. Wie ben ik om daaraan te twijfelen als een moeder van twee kinderen me dat zegt? Tijdens de echo had Carine de volle aandacht van 4 personen... En daarna was het weer wat wachten. Rond half vijf kwam een andere spoedarts, nam het over van de vorige omdat deze weggeroepen was met de Mug, en die dame zei dat de CTscan er eigenlijk niet zo slecht uit zag. Samengevoegd met alle andere controles kwam men tot de vaststelling dat Carine getroffen was door Peritonitis, een wel ernstige maar controleerbare aandoening. Vermoedelijk werd er bij de punctie van gisteren via de naald een bacterie meegenomen in de buikholte en die heeft zich langs het buikvocht verspreid in de buik en veroorzaakte nu een ontsteking van het buikvlies. Met andere woorden en in volkstaal, Carine heeft er nog een buikvliesontsteking bovenop. Het was dan nog wachten tot ietsje voor zes tot ze een kamer voor Carine konden vinden. Dat bleek dan uiteindelijk een bed te zijn dat vrijgehouden werd voor dringende gevallen, op de afdeling medische oncologie, dus eigenlijk waar Carine best zou behandeld worden aangezien ze daar gespecialiseerd zijn in kankerpatiënten. Tegen kwart voor 7 waren we samen op de kamer. Mijn telefoonnummer werd nog even gecheckt en Carine mocht niks eten of drinken. Het was immers mogelijk dat ze vannacht zou verhuizen naar Intensive Care en dan had ze beter geen maaginhoud. Indien men haar zou overbrengen, zou men mij op de hoogte brengen. Allemaal zeer rustgevend... maar goed, ze doen ook maar hun werk en ik kan bevestigen dat de arts en verpleegster daags voordien alles in het werk stelden om het zaakje zo steriel mogelijk uit te voeren. Misschien moeten ze toch overwegen om hiervoor een steriele omgeving - lees operatieruimte - vrij te houden. Carine krijgt nu op het ogenblik morfine, antibiotica en een bloeddrukverhogend middel want haar bloeddruk was ondertussen gezakt naar 9/5.5. De nieuwe chemo voor morgen vrijdag zit alvast in de koelkast en de kanker kan dus verder zijn gangetje gaan. Hoeveel uitstel dat wordt en hoe lang Carine's verblijf in het ziekenhuis wordt, is op vandaag nog niet duidelijk, dat zal natuurlijk afhangen hoe de antibiotica aanslaat. We kunnen dus op het ogenblik enkel duimen voor het beste en intussen kan ik me nog wat verder oefenen in het alleen zijn... :-? Maar dit is nog maar eens een signaal hoe snel alles kan wijzigen en dat de raad om te genieten van de tijd samen en eens een weekendje samen te plannen heel relatief en broos is.
