Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
30-01-2013
tussenstop
Ik schreef in eerdere berichten reeds dat Carine opnieuw maag- en darmklachten had. De laatste week kwamen die dagelijks terug en sinds vorige zondag kon ze nog nauwelijks eten. Er was een groeiende spanning en ongerustheid, wat was er aan de hand: groeiende tumor op de maag of teveel vocht in de buik? Dus vroeg ik Carine of het niet goed zou zijn om toch eens contact te nemen met Dr. Denys en naar Gent te gaan om het zaakje te laten onderzoeken. Het leek me niet aangewezen te wachten tot vrijdag, want een verzwakt lichaam is nog zoveel gevoeliger voor bepaalde factoren... Ze ging ermee akkoord en ik heb gisterenmorgen dus de oncologe gebeld. Die vond het ook beter om niet te wachten tot het ziekenhuisbezoek van vrijdag om de toestand te evolueren en ze belde me enkele minuutjes later terug met de melding dat we om 14 u. op de dagkliniek oncologie verwacht werden. Zo gezegd zo gedaan, weer half dagje vakantie ingepland (ik mag me zeer gelukkig achten met de souplesse die ik op mijn werk geniet) en wij dus richting Gent. En inderdaad, er bleek teveel buikvocht aanwezig te zijn en dat drukte vermoedelijk de maag en darmen dicht en naar plaatsen waar ze eigenlijk niet thuis hoorden. Er werd onder plaatselijke verdoving in totaal zo'n 2 liter vocht verwijderd via een naald in de buik. Klusje geklaard in een goed uurtje tijd.
Terwijl dit zo gebeurde, kreeg ik de gelegenheid om de buik van mijn meisje eens aan een grondige keuring te onderwerpen. Vroeger gebeurde dit op andere momenten en andere plaatsen, maar sinds het begin van de ellende was dit niet meer zo evident. Het viel me op dat nu ook de buik het zicht heeft van die van een uitgemergeld persoon. Waar haar billen en bips het in het verleden al moesten ontgelden, is dit nu ook voor haar buik het geval. De naad van de operatie van eind november is ondertussen niet meer gezwollen en dit was dan weer een fijnere gewaarwording. De huid van die mooie strakke buik van vroeger is echter duidelijk zijn elasticiteit verloren en ik kijk naar een felgeteisterd lichaam. Maar goed, het gaat hem om de persoon en die blijft innerlijk dezelfde. Ik hou van die vrouw op het bed, met of zonder dat lichaam, ik voel me meer dan ooit samen één en heb haar gisterenavond nog maar eens bevestigd dat die ganse situatie me met beide voetjes terug op de grond gezet heeft en dat ik nu heel goed besef hoeveel ik eigenlijk wel van haar hou. Zolang het goed gaat, staat men daar niet bij stil en lijkt alles de doodnormaalste zaak van de wereld.
De dokter en verpleegster die de drainage deden waren ons reeds bekend van vorige bezoeken aan de afdeling - we worden immers kind aan huis - maar voor het eerst had ik een goed gevoel omtrent het gesprek met de dokter terwijl die met de drainage bezig was. Waar hij me vroeger eerder een beetje hooghartig leek, blijkt dit bij nader inzien goed mee te vallen. Hij vertelde ons dat we er goed aan hadden gedaan om niet te wachten tot we vrijdag langs kwamen voor de chemo om dit te melden. Ondertussen maak ik de bedenking dat Carine eigenlijk in die laatste weken 2 kilo afgevallen is (aangezien haar gewicht stabiel was en er nu 2 liter gedraineerd is) en er dus dringend wat bij moet komen. De verpleegster beaamde dit maar het zou haar verwonderen dat een patiënt tijdens een chemokuur gewicht bij wint. Ze raadde dan ook aan van wat lichaamsbeweging te doen, zoals wandelen en fietsen. Ze gaf ook nog de raad om van ons bezoek vrijdag gebruik te maken om een diëtiste van het ziekenhuis te consulteren zodat er kon gekeken worden voor wat voedingssupplementen om de spieren "scherp" te houden. Dit lijkt ons wel een goed idee.
De verpleegster zei naderhand ook dat Carine waarschijnlijk in de loop van de avond nog zware krampen mocht verwachten omdat alles nu weer een beetje zal zakken en de maag en darmen hun normale plaats terug zouden innemen. In voorkomend geval mocht Carine dan wel wat Dafalgan of zo innemen. Maar ja, mijn vrouwtje overschat zichzelf ook soms een beetje en ze antwoordde dat ze wel een stootje kon hebben. Het heeft geduurd van het vertrek op de kamer tot aan de auto vooraleer ze op andere gedachten gebracht werd. Thuis heeft ze dan ook vrij snel een Dafalgan genomen :-) . Uit schrik om iets verkeerd te doen, heeft ze dan gewacht tot later op de avond om haar protesterende maag tevreden te stellen met ocharme een half minuutsoepje. Morgen is er weer een dag en we gaan ervan uit dat het dan weer wat beter gaat.
En hoe het verder met mij gaat? Ik wordt constant mee heen en weer geslingerd en betrap me erop dat ik vreemde gedachtenkronkels maak. Het ene moment kan ik mij er in rust bij neerleggen dat ik zeer waarschijnlijk dit jaar weduwnaar wordt, het volgende moment ben ik super depressief en rollen de tranen over mijn wangen. Ik ben ook onbewust bezig met vooruit te kijken naar de organisatie van de begrafenis: waarmee moet ik rekening houden? wat kost dat allemaal? Een kelder of een nisje in de muur? Nee, ik wil een volwaardig graf voor mijn liefste, iets wat je kan bezoeken, een bloemetje leggen, praten, rust en troost zoeken, ook voor de kinderen en Yannis... En hoe zit het met de nalatenschap? Ben ik dan plots de macht over ons huis kwijt? Moet ik onze zuurverdiende spaarcenten afgeven aan de kinderen? Hoe zullen zij daarmee omgaan? Ik heb al een afscheid geschreven. Zal ik in staat zijn om die voor te lezen? Zal de begrafenisondernemer wel de muziek laten horen die ik kies? Hoe laat ik mijn schat zelf die muziekkeuze maken zonder dat zij er geschokt door is? Hebben we wel genoeg geld opzij voor dit alles? Hoe neem ik afscheid van al haar persoonlijke spulletjes? (traantjes komen weer achter de hoek kijken...) Allemaal best wel egoïstisch en achteraf beschouwd luguber. Op de radio speelt een melancholisch nummer van Toots Tielemans...
