Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
04-11-2012
angst
Ik weet niet hoe het bij Carine zit, maar ik loop rond als een kip zonder kop, trillend van de zenuwen en angst. De angst die ik zo'n 6 maanden geleden had is er terug. De onzekerheid voor wat we morgen te horen krijgen heeft plaats gemaakt voor een oncontroleerbare angst. Nadat we de laatste maanden elk ons eigen plekje aan onze kant van de matras in namen, zijn we deze week weer dicht tegen elkaar gaan liggen. Zoekend naar affectie en met de bedoeling aan de ander te laten weten dat je van elkaar houdt. Vreemde wezens, die mensen. Deze week voor het eerst sinds jaren terug lepeltje lepeltje in slaap gevallen en zij een keertje zelfs tegen me aan met haar hoofd op mijn borst. Dat was héél lang geleden. Maar deze morgen ben ik wakker geworden met een dreigend gevoel op me. In tegenstelling tot wat de laatste maanden waarin ik dacht dat het allemaal nog wel mee viel, bekroop me vanmorgen de angst dat het helemààl niet meer goed komt. Omdat ook Carine nog in bed lag, ben ik ook nog even blijven liggen, in de hoop nog een extra uurtje slaap te kunnen meepakken en dat mijn gevoel straks helemaal anders zou zijn. Gedachten spookten door mijn hoofd in de zin van: dit gebeurt allemaal niet echt, dit is een slechte droom, ik wou dat ik wakker werd en alles weer normaal is. Helaas... de nachtmerrie blijft aanhouden, ook al loop ik met mijn ogen open en probeer ik iets zinnigs te doen. Ik ben gisteren nog bezig geweest met muziek op de computer, om mijn zinnen te verzetten, maar betrapte me er op dat ik gelijk ook bezig was met muziek voor de mogelijke uitvaart. Ik heb alvast drie nummers uitgekozen, twee in mijn naam en eentje in de naam van mijn kinderen. Voor ik die weer uit het oog verlies, pen ik die hier even neer, met alweer een plotse gedachte dat het misschien helemaal niet nodig zal zijn. Maar ze zijn zo schetsend dat ik ze niet meer wil vergeten. Baat het niet, dan schaadt het niet, weet je wel? Voor mij wordt het: Tears in heaven van Eric Clapton en De roos van Ann Christie, niets origineels, ik weet het wel... Voor de kinderen en de kleinzoon wordt het een nederlandstalig omwille van de begrijpbaarheid van kleinzoon Yannis die het zo moeilijk heeft met de wetenschap dat zijn moeke ziek is: Engel zonder vleugels van Do. En ja, terwijl ik dit neerpen knijpt mijn keel dicht en springen tranen me in de ogen. Misschien kan er te gelegener tijd nog een vierde nummertje bij en dat moet dan Unchained Melodie worden van de Rightous Brothers. Tijd dat ik er mee op hou, het gaat eventjes niet meer...
