Het is anderhalve week geleden dat Carine haar zesde chemo kreeg. Na de nogal hevige reactie na chemo vijf, was het met enige schrik dat ze chemo zes onderging. Al bij al is het goed meegevallen. De pijn was er wel zoals vorige keer, maar veel minder hevig, in die mate dat pijnstillers om te kunnen slapen niet nodig waren. Ook de vermoeidheid was gemakkelijker om te dragen en was eigenlijk maar van dag drie tot dag vijf echt storend. Maar goed, we mogen al blij zijn dat het weer vrij vlot is gegaan. Vandaag beperken de bijwerkingen zich nog tot vermoeidheid waar toch steeds rekening moet mee gehouden worden en tintelende vingers.

Vandaag was het dus ook tijd voor een nieuwe CT-scan van abdomen en nog iets, zeg maar: borst, buik, maar niet de billen. Een mens moet mee met zijn tijd, nietwaar? We waren een kwartiertje te laat omdat we ons in het juiste blok maar op de verkeerde verdieping aanboden (ik dacht al dat deze donkere gang me niet bekend voor kwam), maar gezien de aard van de ziekte van de patiënt kon men daar toch geen punt van maken, nietwaar? En je weet, als je éénmaal verkeerd bezig bent, kun je van alles verwachten.

Ik had het lumineuze idee om op de terugweg even een korte stop te maken bij Ikea omdat we daar nog wat klein spul wilden halen. De zaak leek zo goed als in een winterslaap maar aangezien er toch een weinig volk liep, dachten we dat het goed ging. Tot we voor de deur kwamen. Dat rotding draaide niet open. Oops, open vanaf 10 uur en het was nog maar half tien. Welke onverlaat, die ook nog zijn schaapjes op het droge wil krijgen, doet nu pas zijn magazijn open om 10 uur? Dus reden we dan toch maar naar huis. Een half uur zitten wachten om mijn geld op te doen, leek me immers niet zo'n best idee. Toen we thuis kwamen wachtte ons nog een verrassing. Hondjes buiten laten, poezen binnenlaten... 't Is te zeggen, één poes binnen laten. De ander lag gelaten op de grond en reageerde amper. En jawel, we hebben onze hoogbejaarde kater vaarwel gezegd en hem "rustig laten inslapen". Het ga je goed, fijne vriend! We wisten dat het komen moest, hij was dik 18 jaar en was de laatste tijd weinig actief. Meestal teken dat het niet zo goed gaat en je poes toch wel pijn heeft. Hij heeft er het beste van gemaakt en heeft op ons gewacht om heen te gaan. Een toch nog onverwacht pijnlijke confrontatie met de dood... Ondertussen hopen we dat het enkel onze lieve kater treft en dat Carine kan uitkijken naar extra gewonnen jaartjes. Woensdag weten we hopelijk meer.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />