Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Door de drukte van de afgelopen weken, is er niet veel tijd overgebleven om nog wat te schrijven. De laatste lessen zijn in zicht en dus wil elke leerkracht de nodige leerstof nog gezien hebben. Het gaat zo'n beetje als een sneltrein met momenteel een kalme periode. Vanaf volgende week is het weer elke dag een toets met op 23 juni het examen. Na de stageperiode moest ik weer even de goesting terugvinden om te studeren en het goede weer van de afgelopen dagen doen er ook niet veel goeds aan. Toch lukt het aardig om alles geregeld te krijgen. Het huishouden loopt soms wat achter en de strijk stapelt zich af en toe eens op tot een ganse hoop, maar met een ventje dat goed meehelpt is dit al gauw weer bijgewerkt. Ook wanneer ik even tijd nodig heb om te studeren springt manlief in om voor de kindjes te zorgen. Ondertussen kan Daantje ook al weer wat meer. Zo blijft hij toch al iets langer zelfstandig zitten en begint hij zich recht te trekken op zijn knietjes wanneer hij weer een bak speelgoed te pakken krijgt. Kruipen vertikt hij nog altijd. Waarom zou hij ook als hij overal geraakt als een paracommando? Met Andreas zijn we al eens naar een openklasdag geweest van de kleuterschool. Zijn eerste kennismaking met het klasje voor hij de grote stap zet in september. Hij was er niet weg te slaan en vond alles heel interessant. De twee oudsten gaan hun normale gangetje, het enige dat zo wat verandert is, is dat ze nu al veel meer lezen dan een paar weken geleden. Dan kan je ze een half uurtje niet horen en zitten ze rustig in hun leeshoekje wat te lezen. Dit week-end hebben we nog eens van het goede weer geprofiteerd met een barbecue en zwembad voor de kids. Omdat ik dat van vorig jaar weg had gedaan wegens stuk, kon ik zaterdagmorgen nog rap achter een nieuw gaan. Blijkbaar was ik toch niet de enigste die in de winkel stond om een zwembad. Er waren redelijk wat mama's en papa's met hetzelfde idee. Andreas heeft zich kostelijk geamuseerd met Yari en Rayanne en Daantje aanschouwde alles vanop een veilige afstand. Dat belooft voor wanneer we op vakantie vertrekken!
De stage zit erop en de schoolbanken staan weer om de hoek te loeren naar de leergierigheid van deze mama. De eindevaluatie was zeer gunstig en dus kan ik met een gerust hart donderdag de lessen terug aanvatten. Klaar voor het laatste deel voor we aan de grote vakantie beginnen. Ook Daantje zijn controle staat gepland op mijn eerste lesdag, maar dat kan geen probleem zijn omdat de papa verlof had genomen. Daar waar mama anders verlof voor nam, zijn de rollen nu omgekeerd. Zo kan ik met een gerust hart naar de eerste lesdag om de draad weer op te pikken, althans dat dacht ik. Andreas en het vieze beestje dat bezit had genomen van zijn maagje, dachten daar anders over. Toch ben ik nog rap goeiendag gaan zeggen op school om een kleine twee uur later terug naar huis te keren. De papa bleef thuis bij Andreas en ik kon met Daantje naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, mochten we onmiddellijk bij de kinesist binnen. Aangezien Daantje niet veel zin had om mee te werken, maar eerder overweldigd was door de vreemde ruimte moest ze het doen met de uitleg die ik gaf. Daaruit kon ze toch afleiden dat Daantje goed bezig is en dat ze zich helemaal geen zorgen maakt. Hij zit kwa motorische ontwikkeling niet op twaalf maanden, maar dat kan ook niet anders. Lichamelijk is zijn lichaampje hier ook nog niet klaar voor. Tussendoor rap een fruitpapje om dan af te wachten wat de arts te melden had. Dat ze gingen zeggen dat hij geen inhaalbeweging maakt op de groeicurve, hadden we al wel gedacht. Dat ze terloops vermeldde dat er drastische maatregelen bestaan zoals sondevoeding bijgeven om hem te laten verdikken, daar was ik niet op voorbereid. Het is ook een maatregel waar ik helemaal niet mee akkoord ga, mijn ventje eet hoeveelheden die normaal zijn en is nog altijd een baby en geen gans dat je kan volproppen om hem toch maar vet te mesten. Zo kwam dat dan toch bij mij over. Wanneer hij vier à vijf jaar is en hij is nog steeds aan de kleine kant, kunnen ze eventueel starten met een hormoontherapie... Het toppunt van dit alles is dus wel dat hij zijn eigen groeicurve volgt! Het is ook niet abnormaal, maar ze zouden toch liever hebben dat hij iets meer inloopt en zo rapper naar de gemiddelde groeicurve komt. Dan toch maar bloed nemen om te kijken of er daar zeker niets zit en binnen drie maanden nog eens op controle. Deze keer niet enkel op de algemene neonatologie, maar ook op de kindercardiologie... Waarschijnlijk zal dat ook wel niets uitwijzen, maar we gaan het toch maar doen, you never know. De lage gewichten zitten hier ook in de familie, zowel mijn man als ik zijn niet van de dikste en mijn twee oudste kinderen zijn ook al van die pluimgewichtjes. Daantje kruipt ook de ganse dag rond en verbruikt dus ook al meer energie dan een ander kindje van zijn lengte en gewicht. Allemaal zaken waar ze ook rekening mee mogen houden denk ik dan. Oh ja het verdict; Daantje is 69 cm en weegt 6.300 gr.
Oma en opa vis vertrekken volgende week op vakantie en daarom zijn we de pasen van de kindjes afgelopen zondag gaan halen. Na de kappersbeurt van zaterdag hadden ikzelf en de twee jongsten weer een fris kopke. Klaar om van het mooie weer te genieten... Die dag had ik ook al een dessert gemaakt als verrassing voor oma en opa en dus had ik hen ook niets laten weten. Van 's morgens vroeg stonden de kinderen al te popelen om te vertrekken. Als ze zich dan moeten klaarmaken, hoef ik het geen twee keer te vragen. Dan zijn ze zelfs rapper klaar dan de mama en papa zelf. Bij het toekomen bij oma en opa konden ze niet wachten om naar de deur te rennen. Maar iets of wat teleurgesteld dat er niets aan de deur lag, belden ze toch aan. Misschien vinden ze binnen wel wat ze zoeken? Neen hoor, ook binnen was de Paashaas niet gepasseerd. Maar onze kindjes zijn niet zo dom hoor, ze liepen al gauw door de keuken naar de achterdeur en daar lag al dat lekkers al te lonken. Grote paaseitjes, kleine paaseitjes, groene, blauwe en gele, met verrassing en zonder verrassing,... Kortom genoeg om weer een ganse maand chocolade te eten Ook de cadeautjes werden gesmaakt door al de kindjes en direct uitgetest. Oma zag mij al aankomen met mijn grote taartdoos en zei direct dat ik beter iets had laten weten. Ze had zelf ook al een taart gaan halen bij de bakker. Geen probleem, dan eet ik wel wat meer stukken! Na de dutjes van de kindjes zijn we nog een wandeling gaan doen terwijl opa en de papa naar de koers bleven kijken. Een goed uur later werd het dan toch eens tijd om terug huiswaarts te keren. Zo goed als thuis werd al snel duidelijk dat we toch nog iets vergeten waren bij oma en opa. Neen, niet de speelgoedjes of de eitjes (het belangrijkste laden we altijd als eerste in), ook niet één van de kinderen en ook niet de overschot van de taart, maar wel onze sleutel... Dus konden we weer terug naar Holsbeek om mijn handtas MET sleutels te gaan afhalen. Op dat moment zo vermoeiend, maar nu kunnen we er eens goed om lachen en zal het (hopelijk) geen tweede keer meer voorvallen.
En tijdens de vakantie hebben we ook nog eens tijd om te bakken. Met Pasen in aantocht was de keuze rap gemaakt, Paascupcakes. Voor de inspiratie heb ik wat zitten neuzen op internet en ik ben best tevreden met het resultaat. Ik heb zelfs zin om een lekker dessert te maken voor zondag wanneer we naar oma en opa vis gaan om Pasen te vieren (volgende week zijn ze op vakantie). Dan zou ik graag een biscuit bakken gevuld met slagroom en aardbeien. Deze dan rondom bekleden met chocosticks en dan bovenop de taart nog eens allerlei rood fruit en wat witte druiven. De cupcakes met de kleine kuikentjes zijn het gemakkelijkste. Dat zijn chocoladeschilfers en enkele slierten bruine rolfondant. De kuikentjes zelf zijn gewoon bolletjes rolfondant met daarop het snaveltje en de oogjes. De cupcakes met het grote kuiken is enkel uitsteken. Eerst een grote ronde voor de cupcake te bekleden. Een kleinere ronde voor de eierschaal en een nog iets kleinere voor het kuikentje. Oogjes en snaveltje erop en klaar. Het schaapje is boetseren, maar heel gemakkelijk. Je rolt voor het gezichtje een bolletje dat je dan heel lichtje aan de achterkant iets platter duwt en rolt, zodat je een iets ovalere vorm krijgt. Achterkant van het hoofdje is ook iets platter dan de voorkant. De twee oortjes zijn kleine bolletjes waar je een druppel van vormt en dan plat duwt. De vacht zijn gewoon kleine witte bolletjes.
Het is de laatste weken zo druk geweest met mijn stage dat ik amper de tijd vind om nog wat te schrijven op mijn blog. Maar nu de vakantie is aangebroken kunnen we weer tijd maken om te schrijven en om nog andere zaken op orde te stellen. Gisteren zijn we met een ganse bende kinderen naar Plopsaland in De Panne gegaan. In totaal met negen, waarvan zes kinderen tussen 1 jaar en 8 jaar. Ikzelf, oma en opa mobi behoorden tot de volwassenen. Mijn drie oudste kindjes (Yari, Rayanne en Andreas) en de drie kindjes van mijn broer, behoorden tot de kinderen. Dat vraagt natuurlijk een organisatie, maar dat lukt heus wel. Met de mobi op kop en ons oma aan het stuur van de volgwagen zijn we goed toegekomen in het zonnige Plopsaland. De twee kleinsten (Andreas en Rémi) zaten bij ons in de wagen en hebben slechts de laatste tien minuten geslapen. De vier oudsten mochten met opa in de mobi meerijden. Aangekomen in Plopsaland zagen we het zonnetje al schijnen en al gauw verdwenen de jassen die we mee hadden genomen in de wagen. Enkel een pullover zal wel voldoen. Later op de dag bleek dat zelf die pullover al aan de warme kant was. We hebben vooral de kleinere attracties gedaan met de kindjes en op sommige attracties reden we zelfs twee keer achter elkaar omdat het protocol voorschrijft dat je maar één kindje mag begeleiden. Zelfs ons Rayanne moest op sommige attracties nog begeleiding bij zich hebben (bijvoorbeeld op die konijntjes bij het huisje van Plop) omdat ze nog geen 1m20 is. Maar bederfde de pret niet, integendeel, ik en oma konden zo twee keer genieten van sommige attracties. In tegenstelling tot wat ik gedacht had, zijn de twee jongsten heel flink geweest. Ze werden nauwelijks lastig bij het aanschuiven en zijn heel braaf geweest, ook in de attracties zelf bleven ze altijd mooi zitten. Het was een echte superdag en ik heb al zin gekregen om nog eens met de kindjes naar de Efteling te trekken, maar dat zal wel voor het grote verlof zijn
Via de foto kan je een filmpje bekijken van hoe Daan kruipt. Wij noemen hem nu voor de moment para Daan. Hij kan nog niet helemaal zelfstandig zitten, maar hij vindt het geweldig dat er nu een veel grotere wereld voor hem is open gegaan. Elke dag ontdekt hij weer nieuwe dingen...
Even mijn frustraties neerschrijven van de vorige dag en misschien mensen doen inzien dat een hondendrol aan de schoen niet enkel aan de schoen blijft plakken... Yari en Rayanne kwamen terug thuis van een gezellige tweedaagse bij oma en opa vis. Yari voelde zich niet lekker en zijn maag lag wat overhoop, waarschijnlijk weer veel te smakelijk gegeten van grootmoeders keuken. Zowel Yari als Rayanne hadden een potje mee met water en een dino erin. Weer een 'nieuw' gadget dat je moet kweken op water, ben benieuwd. Beiden hebben ze ook de gewoonte om hun schoenen uit te doen in de berging, maar toen oma Yari wat hielp bleek dus dat hij in een hondendrol had gestapt. Hier voor de deur dus, aan de boom naast onze oprit! Zeer proper en ik ben des te lastiger omdat hier ook enkel mensen uit de geburen komen wandelen met hun hond. Die weten toch ook dat hier kinderen rondlopen en spelen? Tegenover onze deur is een speelweide, ik wil niet weten wat er daar nog allemaal ligt te stinken. Als het in de tussentijd nog niet opgekuist is door de schoenen van al de kinderen die er rondlopen tenminste. Ach ja, ik heb me er eventjes druk in gemaakt, maar de schoenen gingen de wastrommel in en kwamen er weer als nieuw uit. Tot zover het drollenhistoire, althans dat dacht ik... Die avond kwam ook opa mobi langs met de op maat gemaakte kasten voor boven. 4 stuks die uitgeladen moesten worden en via de scheufdeur naar binnen werden gebracht. Opa vis, opa mobi, de papa en ikzelf hebben wel geweten waar onze armspieren voor dienen. Maar voor de drie mannen een pintje na het gesleur en die spieren werden al rap vergeten. De volgende dag begon ik te stofzuigen toen ik opeens aan de keukenstoel iets raar zag. Eerst dacht ik dat er een stuk hout van de poot was afgebroken, maar bij nader onderzoek rook en zag ik wel wat het was. Inderdaad, iemand van de opa's had ook kennisgemaakt met meneertje hondendrol en had zonder er erg in te hebben een goei portie op de poot van de stoel gesmeerd. Alles mooi opgekuist en terug beginnen stofzuigen, maar nog geen 2 minuten later mocht ik de stofzuiger terug afzetten en mijn bus Vanish boven halen. Ah ja, ook op het speeltapijt van Andreas en Daan hing er nog wat van dat goedje, ik mag er niet aan denken moest ik het niet gezien hebben!! Zo vies en degoutant vuil. Na verder grondig onderzoek zag ik ook nog wat plekjes op de vloer en ik voelde me zo woedend. Soms vraag ik me wel eens af of de mensen beseffen hoe vies het wel niet is om in zo'n hondendrol te stappen. Ik vind dat als je een hond koopt en je gaat er mee wandelen, dat je dan ook de drolletjes maar moet opkuisen. Hier zijn rioolputten genoeg en hier staan ook nog twee vuilbakken op het pleintje, het is een kleine moeite, maar je bespaart er een heleboel mensen een hoop ellende mee!!!
Net zoals in het secundair onderwijs hebben wij nu ook krokusvakantie en die is welgekomen. Eventjes 'rust' (het is te zeggen met 4 kids in huis...) kan best deugd doen. Dat we na de vakantie terug 3 examens hebben, laten we even terzijde. Met het mooie weer is de vakantie alvast goed ingezet. Zondag was het carnavalstoet hier in Zichem en met het stralende zonnetje buiten, was de beslissing snel genomen. Hup, de auto in om ons 2 kilometer verder te parkeren. Dan nog een goede kilometer wandelen om een plekje aan de kant te zoeken. Niet te dicht tegen de gracht, niet de dicht bij de overweg en niet in het centrum. Een stukje gras tussen twee bomen was een ideaal plaatsje om halt te houden met de koets en om te wachten op de stoet. Andreas deed niets liever dan rondjes lopen rond de twee bomen en Yari en Rayanne bleven geduldig wachten. Een dik half uur later weergalmde de muziek in de verte en zagen we de eerste auto van de stoet, de politiewagen gevolgd door een resem versierde wagens met bijbehorende gekostumeerde mensen. Snoep werd langs alle kanten gegooid en het voordeel van klein zijn, is dat Andreas bijna alles mooi in zijn handjes gestopt kreeg. De snoepjes die dan toch voor zijn voetjes vielen grabbelde hij één voor één van de grond. Maar ze gingen niet het zakje in hoor... Meneer nam een snoepje, prulde het papiertje open en het snoepje verdween vliegensvlug het mondje in, de handjes weer vrij om een volgend snoepje te ontdoen van dat papiertje. Na een snoepje of drie vond deze mama het welletjes geweest en toonde hem de zak waar al de snoepjes verzameld werden. Hij had het al gauw door en stak de gevangen/gekregen snoepjes mooi in het zakje. Niet enkel snoepjes werden verzameld, maar ook een mooie bal, 2 kleine balletjes, een pluchen konijn, een pluchen speeltje voor Daan, een springtouw en wat schrijfgerief werd buit gemaakt. Thuis werd alles uitgesorteerd en werd iedereen nog eens op een snoepje getrakteerd. De kinderen vonden het een super dag en ook de papa en ikzelf hebben ons goed geamuseerd. De confetti die we de dag erna nog steeds terugvinden in huis, nemen we er met plezier bij. We kunnen alweer iets aankruisen op de kalender om af te tellen naar volgend jaar!
Vanuit het ziekenhuis hadden we drie telefoonnummers meegekregen van kinesisten uit de buurt. Kinesisten die het ook gewoon zijn om met kleine kindjes te werken. De eerste twee telefoontjes brachten geen geluk, geen van beiden had nog plaats om Daantje onder hun hoede te nemen. Dan maar derde keer, goede keer. Het derde telefoontje naar een kinesist was het goede, ze had nog plaats op een donderdagavond. Nu ik terug aan het studeren ben, wordt het er ook niet gemakkelijker op om een afspraak te maken natuurlijk. Donderdagavond werden we dus bij haar thuis verwacht voor een eerste kennismaking. Het was een hele lieve vrouw en iemand die gewoon is om met zowel kleine als wat oudere kinderen te werken. Ik voelde me direct op mijn gemak en ook Daantje liet zich van zijn beste kant zien. Na enkele oefeningen wist ze me te zeggen wat we al wel langer wisten; Daantje zijn hoofdje is redelijk zwaar in verhouding met zijn lijfje. Dat maakt het voor hem niet eenvoudig om stevig zelfstandig te zitten. Een kind zal pas alleen kunnen zitten als het daar klaar voor is, je kan niets forceren. We hebben nu afgesproken van elke week een half uurtje langs te komen en dan kan ze elke keer weer een extra tip geven om hem thuis nog wat te stimuleren. De eerste tip, dat we hem regelmatig op zijn buikje moeten leggen, is alvast geen probleem. Daantje doet tegenwoordig niets liever dan op zijn buik zijn nabije omgeving te ontdekken, zowel links als rechts worden grondig onderzocht door die grijpgrage handjes. Ondertussen zijn we ook nog eens in het ziekenhuis op controle geweest. Hij heeft een lengte van 68cm en weegt net 6 kilo. Ons klein, fijn ventje doet het heel goed en zolang hij zijn curve blijft volgen is het goed.
Maandag wordt Andreas 2 jaar en dat gaan we vandaag al vieren. Omdat hij zo gek is van Dobus had ik dan ook besloten om een Dobus taart te maken. De basis ging heel goed, maar dat ventje zelf kan toch zo lastig zijn. Hij heeft zo veel details waar ik het gerief nog niet voor heb en hij is niet zo gemakkelijk te boetseren als gedacht. Na bijna drie uur boetseren was hij dan toch klaar om op de taart gezet te worden. Ik dacht ook nog eerst achter Dobus, op ijzeren draadjes, het driehoekje, vierkantje en cirkeltje te plaatsen, maar die tijd had ik niet meer. Dan moet de rolfondant eerst goed gedroogd zijn voor je dat in de taart steekt. Maar ik ben best tevreden met het resultaat en ik denk dat Andreas er ook wel blij mee zal zijn.
Zoals al gemerkt op de blog, schiet er niet veel tijd meer over sinds ik mijn studies heb aangevat. Elke dag ben ik 's morgens riebedebie tussen 6u30 en 6u40 om 's avonds rond 17u15 thuis te komen. Enkel dinsdag en woensdag ben ik rond 13u thuis en heb ik dan wat tijd om te studeren en het huishouden te doen. In het weekend geniet ik van de kindjes en de rust, ik bedoel dan geen wekker zetten 's morgens, in je pyjama lopen tot je zin hebt om je kleren aan te doen, rustig boodschappen doen,... Het is druk in de week, maar het is heel plezant. Ik heb al heel wat nieuwe mensen leren kennen met elk hun eigen verhaal en hun eigen motivatie. De lessen zelf zijn ook heel interessant en boeiend. Het valt me op dat ik nu veel meer interesse toon dan vroeger. Toen moest ik naar school en moesten we luisteren naar de leraars. Nu wil ik naar school en wil ik luisteren en bijleren. Een groot verschil en dat merk ik ook aan hetgeen ik opneem tijdens de lessen. Ik onthoud veel meer tijdens de lessen dan vroeger en ik merk zelf ook dat ik het boeiender vind dan vroeger. Vroeger zou het me niet boeien hoe het lichaam in elkaar zit, nu vind ik het tof en leerrijk om te weten hoe het lichaam is opgebouwd. Al verlang ik nu ook wel meer naar de praktijklessen om nog eens iets te kunnen doen. En ook de stage komt steeds dichterbij, 21 maart is de eerste stagedag en daar sta ik nu al om te popelen. Benieuwd waar ik terecht zal komen, maar vooral benieuwd wat ik er van zal bakken.
Dinsdagochtend 5u45, de radiowekker zorgt voor 'mooie' muziek op de achtergrond, maar 's morgens heb ik toch liever rustige muziek dan dat je bijna je bed uitgetrilt wordt door de beat van één of andere rockband. Met een slaapdronken hoofd duw ik de radio uit en waggel ik naar de badkamer. Toch iets of wat zenuwachtig voor die eerste schooldag, maar met een frisgeknipt kapsel en nieuwe outfit (schoenen incl.) zal ik die zenuwen wel de baas kunnen. Rond 6u30 zit ik al in de auto met onze twee kleinste pagadders, de ene vrolijke geluidjes aan het maken en de andere maar vragen achter Dobus. Dan maar voor de zoveelste keer de cd van Dobus opgezet, ondertussen ken ik al die liedjes wel uit mijn hoofd. Terug naar school, het is zo raar en het is weer even wennen om op die schoolbanken te zitten, maar ik heb er wel een heel goed gevoel bij. Eindelijk is het zover, het moment waar ik al zo lang op zat te wachten, de start van mijn studies voor gegradueerd verpleegkundige. In de klas zit er allerlei slag volk, heel wat jonge mensen, maar ook heel wat oudere mensen die toch eens iets anders willen in hun leven. Maar geen enkel persoon die uit de zorgsector komt, behalve dan twee studenten die uit het buitenland komen en waarvan hun diploma hier niet erkend wordt. Sommigen weten volgens mij ook nog niet goed waar ze aan begonnen zijn, zeker niet als ze de opmerking geven dat ze mensen niet wilt wassen en dat ze niet in een rusthuis stage wilt doen. Een rusthuis is naar haar mening een plaats waar mensen naartoe gaan om sterven... Misschien dat ze zich toch beter had geïnformeerd voor ze eraan begon. Dat meisje heeft zo'n verkeerd beeld hierover en zou beter eens een kijkje gaan nemen in een rusthuis. Tegenwoordig is dat meer een oord waar ouderen naartoe gaan omdat ze het thuis niet meer kunnen beredderen en omdat ze terug wat nood hebben aan de sociale contacten. Kunnen die mensen daarom niets meer? Toch wel, er worden nog creacursussen gegeven, er worden uitstappen gepland en een wandeling in de tuin of eens met de familie erop uit is zeker niet uit den boze. Je kan je geen betere plaats bedenken dan een rusthuis waar je je oude dag kan doorbrengen, niet in de eenzaamheid, niet in de verveling, maar met heel veel mensen rondom je heen en met activiteiten zat. Haar ogen zullen misschien nog wel open gaan als ze eens stage gaat doen... Vandaag hebben we ook onze cursussen gekregen en het zijn er toch wat, ook de medische terminologie komt aan bod en we krijgen zelfs terug Frans. Voor het medisch rekenen moeten we binnen enkel weken een test afleggen, als je daar niet boven 75% scoort, ben je verplicht om op enkele dinsdagen wat bijles te volgen. Niet meer als normaal vind ik dat, maar de zuchtende meerderheid dacht er blijkbaar anders over. Hopelijk moeten zij nooit een inspuiting krijgen van iemand die maar 70% had op medisch rekenen. Morgen starten we effectief met de lessen en vanaf dan ben ik terug student...
Wanneer prematuurtjes de effectieve leeftijd hebben van 1 jaar worden ze in Gasthuisberg nog eens verwacht voor een 'grote' controle. Niet alleen de arts onderzoekt hem dan, maar ook de kinesist en een kinderpsychologe of pedagoge. Daantje is net één jaar geworden en werd dus ook verwacht op deze controle. We werden rond 14u verwacht, maar hadden in de voormiddag ook nog een afspraak bij de oogarts. Daar verliep alles heel goed en was er niets op aan te merken. Natuurlijk heeft ons ventje niet veel meer geslapen, behalve dan het laatste half uurtje voor we naar binnen werden geroepen door de arts. De eerste die we te zien kregen was de kinesist. Daar moest hij voorwerpen van de tafel nemen, van een blokje tot een kleine smartie en zelfs een miniem bolletje waar hij liever mee zat te spelen met zijn vingertje dan dat hij het moest oppakken. Daarna verhuisden we van de tafel naar de mat om zijn turnoefeningen te doen. Eerst eens tonen hoe hij mooi van rug naar buiklig rolt en hoe hij allen vast pakt als hij op zijn rug ligt. Op zijn buikje moest hij dan tonen hoe hij zijn hoofdje mooi omhoog tilt. Ze vroegen ook nog of hij, als hij op zijn buikje ligt, al probeert rond te draaien om zo aan meer speelgoed te kunnen. Hmmm, dat doet hij nog niet echt. Dan keek ze hoe hij stevig hij al kon zitten. Hmmm, hij zit nog niet zelfstandig, enkel met hulp zoals zijn cottoons band of zijn eetstoel. Nu was het tijd voor de psychologe en haar resem testjes. Daantje was nog heel moe en had eigenlijk niet veel zin om mee te werken. Zijn duimpje in zijn mond en frunniken aan zijn t-shirt zijn een teken dat hij liever in zijn bedje zou liggen dan die testjes uit te voeren. Eerst een konijntje verstoppen onder een tas en kijken of hij dat door heeft. Jawel hoor, Daantje probeert de tas omhoog te tillen om het konijntje terug te vinden. Dan twee rode blokjes waar hij in elk hand ééntje moet houden en ook dat doet hij prima. Een plastieken boekje passeert nog de revue waarvan verwacht wordt dat hij de blaadjes omdraait. Mits een kleine aanzet doet hij ook dit heel goed. Een auto om te rijden is het laatste wat hij nog krijgt en dan besluiten we om af te sluiten omdat hij heel moe is. De controle bij de arts is zoals elke andere controle. Hij wordt gemeten (65,3cm) en gewogen (5.730gr) en nog eens nagekeken. Tja, dat gewicht willen ze toch in het oog houden en er wordt gezegd dat hij best tweemaandelijks naar de huisarts gaat om hem te laten wegen. Hij zit op zijn curve goed, maar hij zit nog steeds onder de gemiddeldes. Kriebels krijg ik ervan als ze erover beginnen, hij eet goed, hij ontwikkelt goed, hij is altijd goed wakker,... Dan de uitslag van de testjes, op mentale vlak scoort hij perfect (oef) en op lichamelijk vlak had het iets beter gemogen. Ik denk dat het zelfstandig zitten daar vooral de doorslag gegeven heeft. Maar ze hebben er een verklaring voor, door zijn licht gewicht is de verhouding van zijn hoofdje tot zijn lichaam anders dan kindjes van 9 maanden. Daantje moet veel meer spieren gebruiken om dat hoofdje en zijn rug recht te houden in zithouding. Als hij wat dikker en steviger was geweest had hij waarschijnlijk wel kunnen zitten. Ze hebben ons een voorschrift en het advies gegeven om eventjes tot bij een kinesist te gaan om het wat extra stimulatie te geven en om zelf nog wat tips te krijgen hoe we hem thuis kunnen helpen. Het is zeker geen verplichting, maar toch nemen we het advies ter harte en gaan we op zoek naar een kinesist die hier aan huis kan komen. Een beetje hulp kan nooit geen kwaad. Over 6 maanden zullen ze hem dan terug zien in het COS van Leuven om nog eens uitgebreid de testen te doen. Maar voor nu heeft hij zeker een goed rapport!
Maar deze taart is niet geworden zoals ik ze me had voorgesteld. Geheel mijn eigen schuld. De taart die ik voor ogen had was een explosietaart (zoals dat genoemd wordt) en daar heb je wel even wat werk aan. Maar door tijdsgebrek en verkeerde inschatting heb ik ze gewoon bekleed met enkel het logo erop. Rond 15u30 arriveerden de eerste gasten al en moest ik mijn taart zelfs nog bekleden! Dus ik had niet veel zin meer om er nog veel foefkes op te zetten of er nog een uur mee bezig te zijn. Ik heb tussendoor wel foto's getrokken van hoe ik deze taart gemaakt heb.
1 2 3 4 5 6 7 8
1. Taart bakken op 160°C gedurende 35min (heteluchtoven en vorm van 20cm x 20cm) 2. Taart laten afkoelen op taartrooster. Ik doe dit ondersteboven zodat mijn bovenkant mooi glad en strak blijft 3. Om je taart in lagen te snijden kan je best met je mes een verticale insijding maken (niet diep) zodat je de stukken terug mooi op elkaar kan passen. 4. Taart in lagen snijden 5. Taart vullen (ik heb deze keer slagroom gebruikt met mandarijntjes) 6. Taart afsmeren om alle oneffenheden egaal te krijgen. Deze keer heb ik het met slagroom gedaan, maar ik raad boterroom aan omdat deze stijf wordt in de koelkast en omdat je deze nog gladder kan strijken 7. Taart bekleden met rolfondant of marsepein 8. Taart afwerken
Bij een explosietaart moet je eerst een cirkel rolfondant op je taart leggen die vast blijft kleven op de taart zelf. Daarop eenzelfde cirkel die je niet vast kleeft, maar waar je wel de bovenkant wat nat maakt. Dan pas je volledige taart bekleden met een andere kleur rolfondant. Waar de cirkels zitten duw je heel licht met je steekvorm op de fondant en dan snij je diametergewijs driehoeken in de cirkel. Deze driehoek ken je nu omhoogtillen en omvouwen. In de opening kan je dan wat suikerparels leggen. Je steekt vormen uit om op ijzerdraadjes te steken. Goed laten drogen en die kan je dan in het 'gat' prikken. (als je zoekt op exploding stars cake vind je wel enkele voorbeelden)
Zoals gezegd, had ik de tijd niet en ook de energie niet meer om zo'n taart te maken. Maar al zeg ik het zelf, de smaak heeft veel goed gemaakt
Een jaar geleden lag je nog te vechten voor het leven. Jij in de couveuse aan de beademing, een hoogfrequentie machine waar ik het geluid nooit van zal vergeten. Kort achter elkaar komend getril en je hele lijfje dat mee op en neer ging... Ik aan het bed gekluisterd door de keizersnede en afhankelijk van de goedheid van het verplegend personeel. Mijn ventje aan mijn zijde die je al eens een kort bezoekje gebracht had. Vandaag, een jaar later, ben je een flink kereltje geworden. Nog steeds klein en fijn (ik denk nog steeds geen 6 kilo), maatje 68 van kleding en 4 tandjes rijker. Zo vrolijk en goedlachs, zo rustig en kalm, zo tevreden en gelukkig. We hebben de eerste maanden afgezien, maar het was de moeite waard. Nu krijg je nog slechts wat fantomalt zodat je nog wat dikker zou worden en sinds kort ook wat zink. Dat zou misschien aan de basis kunnen liggen waarom je zo traag bijkomt. Maar je bent zo'n lieverd en ik kan zien dat je nu al van het leven geniet. Dat is iets wat we samen delen en wat ze ons nooit zullen afnemen, we genieten van het leven en beseffen maar al te goed dat het zo voorbij kan zijn. Een raad die ik je nu al wil meegeven; wat je ook wilt bereiken in je leven, ga ervoor. De tijd staat niet stil, maar tikt rustig verder. En tijd is ons niet eeuwig gegeven, dat heb ik nu ook wel geleerd. Zelf heb ik nu ook stappen gezet in mijn leven die ik voordien misschien niet zou durven nemen. Maar in het leven moet je eens risico's durven nemen, ook al zijn ze berekend, het blijven risico's. Daantje, je hebt gevochten om bij ons te mogen blijven. Wij zullen er dan ook voor zorgen dat je een mooi leven krijgt net zoals je broers en zus. We zullen er alles aan doen om jullie de beste kansen te geven en om jullie een goede start te geven voor de toekomst. Gelukkige verjaardag lieve jongen!!!
Gisterenavond, tijdens de taartworkshop, besefte ik nog maar eens hoe graag ik het doe. Het is de eerste keer dat ik een hobby heb gevonden waar ik me volledig in kan laten gaan. Zowel op creatief vlak als op vlak van uitproberen (bakken, technieken,...) Zo tof zelfs dat ik soms wel eens nadenk hoe het zou zijn om dit in bijberoep te kunnen doen. Maar ja, dan begin je verder te kijken dan enkel het creëren van al dat lekkers. Komt er nog bij dat je dan een cursus bedrijfsbeheer moet volgen om als zelfstandige in bijberoep aan de slag te kunnen. En al zou ik dat op enkele maanden kunnen behalen is er nog het probleem dat je met voedsel bezig bent. In dit geval heb je dus blijkbaar ook een diploma bakkerij nodig (zo is mij verteld). Dit is een opleiding van 3jaar, welliswaar avondonderwijs, maar het blijft toch weer een opleiding waar tijd in kruipt. En als er nu iets is dat ik de komende 3 jaar niet zal hebben is het wel veel vrije tijd. Mijn 'droom' om verpleegkunde te studeren laat ik niet vallen, dat staat momenteel op de eerste plaats, maar soms wou ik dat er 48uren konden in één dag zodat ik alles zou kunnen combineren. Voor de taarten, koekjes en cupcakes zal ik dus nog een paar jaar geduld moeten hebben... Och, misschien tijd genoeg om de technieken heel goed onder de knie te krijgen en om nog wat materiaal bijeen te sprokkelen. Een mens wil soms zo veel bereiken in het leven, maar als er geen tijd voor is moet een mens soms ook dingen laten varen...
Gisterenavond nog eens een workshopje gaan volgen bij Titatovertaart in Heverlee, deze keer samen met oma mobi. Oma had het nog nooit gedaan, maar had wel interesse om het eens te proberen. De workshop was een basistaart, dus leren doorsnijden, vullen, afsmeren en bekleden. Voor het bekleden was iedereen vrij om te kiezen welk thema. Voor het vullen had je keuze uit boterrroom meringue, speculaas boterroom, banketbakkersroom en confituur. Ik heb gekozen voor gewone boterroom meringue en speculaas boterroom. Als thema had ik de winter in gedachten, al de andere zaten al met hun hoofd bij de lente en zomer. Oma heeft een lentetaartje gemaakt met takjes met bloesems aan, konijntjes, vlindertjes en een schattig bijtje. Twee andere personen hadden een taart met zee als thema. Ook heel mooi gemaakt met zeewier aan de zijkant en mooie vissen op de taart. Nog een andere persoon had ook in de trand van lente; een schaapje op een roze taart met wat bloemetjes en de laatste persoon had een mooie eenvoudige zomerse taart. De taart was effen blauw en daarop enkele margrietjes in verschillende groottes. Eenvoud siert. Mijn resultaat zie je hieronder.
Elk kind heeft zo van die woordjes die ze zo koddig uitspreken dat het altijd een lach op je gezicht tovert. Spijtig genoeg denk je er niet altijd aan om dat ergens bij te houden voor later. Bij deze zij dit zo van die enkele woorden van mijn kindjes. Zo ben ik er waarschijnlijk al een heel deel vergeten van de twee oudste, maar van Andreas heb ik er nog wel een paar.
Wanneer Andreas iets flink heeft gedaan zegt hij altijd "zo se" en wanneer de tafel gezet wordt gaat hij Yari en Rayanne roepen aan de trap "Yaka, zus, eten". Bij de wasmachine duwt hij op de startknop, loert door het venstertje en roept "water", wanneer het water doorloopt roept hij "draaien" en als de wasmachine begint te draaien doet hij een rondedansje. Zo geweldig om te zien. Het zijn kleine dingen die je vergeet en eigenlijk zijn ze best wel de moeite waard om te noteren zodat het je helpt om het later terug te herinneren.
Deze week hebben we echt geen leuke week achter de rug, Daantje is goed ziek geweest. Maandag was het terug de eerste schooldag na twee weekjes thuis te zijn. De twee oudste naar de kinderopvang en de twee jongste naar oma mobi terwijl ik en de papa gingen werken. Wanneer de werkdag erop zat en de papa opgepikt was, konden we de kleinste gaan uithalen. Net toen we arriveerden ging mijn gsm af. Het was de arts van Gasthuisberg met de uitslag van het bloedonderzoek van Daantje. Ze hadden 23 december bloed afgenomen om na te gaan of er ergens iets was in het bloed waardoor hij zo weinig bijkomt. Blijkbaar zit hij net onder de grens voor zijn zinkwaarden. Wat dat juist inhoudt weet ik zelf niet (zal ik volgende consultatie eens navragen), maar dat zou aan de basis kunnen liggen van zijn lage gewicht. Ze gingen het voorschrift opsturen zodat we direct konden beginnen met het bijgeven van zink. Het zijn capsullen met poeder in en elke dag doen we zo één capsulletje poeder in zijn flesje. Waarschijnlijk zullen ze dan volgende consultatie (24/01) nog eens bloed afnemen om na te gaan welk effect het op hem heeft. Na het telefoontje kwamen we binnen bij oma mobi die ons direct vertelde dat Daantje niet goed was. Hij had niet zo goed gegeten, had redelijk wat geslapen en zat met vrij hoge koorts. Thuis voor het slapen gaan nog een perdolan gegeven en hij heeft heel goed de nacht doorgebracht. Dinsdag ben ik wel thuis gebleven zodat ik naar de dokter kon gaan, want zijn flesje van die morgen had hij ook niet binnen gehouden. In de loop van de latere namiddag kon ik op visite bij de huisarts, zijn flesjes die hij tussendoor gedronken had, heeft hij mooi binnen gehouden. Wanneer de huisarts in zijn keel keek zag ze direct de witte stipjes staan en ook ik heb ze gezien. Ons ventje had een angina en omdat de huisarts op voorhand niet kan weten of het een bacteriële of virale angina is, heeft ze voor alle zekerheid antibiotica voorgeschreven. Woensdag ging het van kwaad naar erger, geen enkel flesje bleef binnen en hij begon ook nog eens buikloop te krijgen. 's Middags was het zelfs zo erg, dat ik eventjes twijfelde om richting ziekenhuis te rijden. Ik heb dan eerst terug naar de huisarts gebeld die me het advies gaf om een half uurtje voor zijn flesje wat motilium te geven. Ook zijn flesjes wat dunner maken (minder schepjes poeder dan gewoonlijk) en tussendoor een heel licht wortel-rijst soepje. Bij zijn flesjes melk kon dan ook nog wat enterol of lacteol gedaan worden tegen de diarree. Zo gezegd zo gedaan en de motilium heeft heel goed zijn werk gedaan. Hij dronk niet zo veel, maar hetgeen hij dronk bleef dan toch op zijn plaats. Enkel de koorts, deed nog wat moeilijk om te zakken. Donderdag heb ik ook verlof genomen, als Daantje zo ziek is stuur ik ze niet graag naar de oma. Ze moeten niet enkel voor Daantje zorgen, maar ook Andreas loopt nog rond en als ze zo ziek zijn, zorg ik er liever zelf voor als die mogelijkheid er is. Het ging toch al heel wat beter met Daantje. Zijn koorts begon heel goed te zakken en de flesjes melk kon ik al wat dikker geven. Vrijdag ben ik dan terug gaan werken, maar tussendoor belde ik wel eens om te horen hoe het ging. Daantje had geen koorts meer en ook de flesjes die hij dronk zonder vooraf motilium te krijgen bleven binnen. Slapen deed hij nog wel heel veel, maar er begon toch al wat meer leven in te komen. Het is misschien maar enkele dagen dat ze zo ziek zijn, maar die enkele dagen wegen toch hoor. We zijn heel blij dat we toch niet naar het ziekenhuis zijn moeten rijden en dat Daantje weer op krachten komt.
Al maandenlang kijken we uit naar dat eerste tandje. Al vaak hebben we gedacht dat we het zagen zitten, dat het erdoor aan het komen was. Maar nooit was het ook effectief zo, tot deze week. Zoals gewoonlijk sabbelt hij heel vaak op alles wat zijn handjes te pakken kunnen krijgen en als er niets in de buurt ligt, neemt hij de mouw van zijn pyjama of t-shirt wel. Deze keer was hij ook heel hard aan het zeveren, meer dan anders. Na het verschonen van de luier, dan toch maar eens een kijkje genomen in dat kleine mondje van hem. Niet één, maar wel twee tandjes zaten erdoor te komen. Eéntje aan de onderkant en het tweede zat aan de bovenkant te duwen. Eindelijk, na lang wachten zijn de eerste tandjes daar. Geen koorts, niet lastig enkel wat meer sabbelen en zeveren. Daantje heeft ook al ontdekt dat hij met die tandjes zo'n vies geluidje kan maken waar sommige mensen hun haren van overeind gaan staan. Jaja, ons Daantje kan met zijn nieuwe aanwinst tandenknarsen. Hopelijk doet hij dat niet te vaak en is het nu enkel omdat dat nieuw is en omdat hij niet goed weet wat hij daar nu mee moet aanvangen.
Ook de cadeautjes werden gesmaakt door al de kindjes en direct uitgetest.
