Het is een korte nacht geweest. Om 2 uur opgestaan om de finale van de landenwedstrijd te volgen. Om 4 uur terug in bed, om 6 uur terug uit bed om de teksten te maken en door te sturen. Maar, we hebben genoten. Wat een magistrale finale alweer en hoe klein de verschillen tussen zowel de landen onderling als de individuele deelnemers. Met nog twee omlopen te gaan maken nog minstens 20 combinaties kans om door te stoten naar de final four.
Maar goed, de landenwedstrijd dus. Dit is zonder meer het wereldkampioenschap van de mondialisering geworden. Toonaangevende jumpinglanden als Nederland en Ierland haalden niet eens de top tien. Daar wel present waren bijvoorbeeld Australië en Saoudie-Arabië en in de individuele ranking spelen enkele van die Saoudi's mee voor de titel. De voorbije jaren waren er af en toe wel eens wat ruiters uit het Verre of Midden Oosten te gast op West-Europese stallen. Het werd bij momenten nog meewarig afgedaan als hippische ontwikkelingshulp. Maar clevere kerels als Paul Schockemöhle en Axel Verlooy wisten wel beter, en in hun spoor vele anderen. Ze verkochten goede paarden aan hun nieuwe en kapitaalkrachtige klanten en verpakten dat handig in een pakket met training en begeleiding. Wat goede paarden, begeleiding en omkadering vermogen wordt dezer dagen overtuigend aangetoond door de Saoudi's. Veel goede paarden en dan onder begeleiding van een kenner als Stanny Van Paesschen zoeken naar de beste combinaties om van daaruit het beste team te bouwen. Er ligt nog en enorme markt open in deze door economische en beurscrisissen getekende wereld. Na het nog niet geheel ontgonnen Verre en het Midden Oosten, het vroegere Oostblok en Azië.
Tussen dat alles door hebben we genoten van onze Belgen. Grote Belgen, al is dat met een korreltje zout te nemen. Dirk Demeersman en Philippe Lejeune, dat wel. En verder ook Jos Lansink, Nederlander, naar België gehaald door die andere Nederlander, Leon Melchior. En zijn dochter dus, Judy-Ann Melchior. Wat een metamorfoze heeft die trouwens ondergaan. Kraakte niet onder de enorme druk, niet in de eerste en al evenmin in de tweede omloop. Gebalde vuisten bij Philippe Lejeune na een magistrale rit en echte vreugde in de Belgische entourage. We hebben het ooit anders geweten. Jos Lansink dan die Valentina aan het springen heeft als Cumano in zijn beste dagen. Los van wat er straks te gebeuren staat kunnen we het alleen herhalen: de nog altijd titelvoerende wereldkampioen is een absolute grootmeester. Hij dichtte ons land geen plaats in de top vijf toe, wist hij ons vooraf in vertrouwen te melden. Het zou moeilijk worden, omwille van de sterke, te sterke tegenstand. Maar precies die tegenstand kraakte wel onder de druk.
We hebben deze morgen in alle vroegte een sms'je gstuurd naar de betrokken ruitersmet felicitaties. En op een respons hadden we niet durven hopen, maar u mag twee keer raden wie als eerste een bedankje terug stuurde....
Zo. De wereldruiterspelen zijn al ruim over de helft en wij zitten lekker thuis voor de buis. Niet in Lexington dus maar zonder spijt. We dachten van lekker te kunnen kijken, complex- en stressloos voor de buis. Maar het lijkt hier Eurosport wel met verslaggeving vanop het thuisfront en van voor de buis, met af en toe een telefoontje naar het verre Lexington en wat steun en hulp van de vrienden aan de overkant van de plas. Niets rust dus. Vannacht om 2 uur uit bed om de finale van de landenwedstrijd te volgen en tegen morgenochtend een pagina af te leveren. Gelukkig (sic) is er de Rolex media-guide die deze week, ruim twee weken na de start van de wereldruiterspelen, in de bus viel. Beetje laat dus wat natuurlijk vragen oproept over de kwaliteit van de Rolexklokjes...
Trouwens, vreemde wedstrijd toch wel, tot dusverre. Maar alle complimenten voor de parcoursbouwer daar. Zelden een omloop gezien als de eerste manche van de landenwedstrijd waar de fouten zowat op elke hindernis vielen en waar zich zelfs van het zootje ongeregeld dat zonder voldoende ervaring en talent aan de start kwam niemand verongelukte. Magistrale ritten gezien van ondermeer Philippe Lejeune en Jos Lansink en een paar favorieten verrassend onderuit zien gaan. Nee, het wordt nog mooi daar in Kentucky, zeker vannacht als er gesprongen wordt bij kunstlicht over een omloop met wellicht nog bredere en hogere hindernissen dan gisteren. Toen was het volgens Philippe lejeune, 'gros' maar dan ook weer niet 'tellement'.
Ze hebben er weer een zootje van gemaakt. Onze vrienden daar bij de KBRSF of de VLP. Hilarisch zo u wilt. De voorwaarden voor deelname aan het Belgisch Kampioenschap Jumping leken aanvankelijk duidelijk: minimale winstsom het voorbije jaar 750 euro. Goed een week na de sluitingsdatum van de inschrijvingen was het plots 2.000 euro. Een vergissing zo heette het waar de organisatoren van het kampioenschap (!) de leden van de Belgische springcommissie uiteindelijk attent moesten op maken....
Nee, het is nog geen komkommertijd in de hippische berichtgeving. Nog even niet, toch. Straks hebben we de wk's: het wereldkampioenschap jonge paarden in Lanaken, de wereldruiterspelen in Kentucky nadien en daar tussenin geprangd: de Belgische kampioenschappen. Maar toch is het momenteel een beetje stil op het internationale springfront. Er stond een leuk verhaaltje op de site van de hoefslag, ( http://www.dehoefslag.nl/index.php/springen/1740-koelbloedig ). Altijd leuk om in je stukje in te lassen over die grote prijs in Donaueschingen. Maar voor alle zekerheid toch maar even gebeld naar Gerco. Bleirende kinderen op de achtergrond, maar het verhaal blijkt toch even iets anders in mekaar te zitten. Het was 1/ niet voor de barrage maar voor de eerste omloop 2/ zijn paard kwam niet ten val, maar steigerde wel 3/ een pleitertje volstond uiteindelijk Zo zie je maar dat het altijd goed is één en ander te checken. En o ja, wat lezen we daar nog? Dat Tina Lund gaat trouwen. Met ene Allan Nielsen, profvoetballer. Toch maar even checken....
Hij is terug! Peter Postelmans dus. Tijdje niet gezien, niet gehoord. Leek van de aardbodem verdwenen, of naarItalië misschien.Om er wat paarden te slijten.Maar in Hulsterlo was hij plots terug: vanuit het niets naar een tweede plaats in de grote prijs. Met Top Gun. Kijk, dat soort zaken roeptbij ons vragen op en naar Peter is er snel gebeld. Wat blijkt? Postelmans heeft sinds Mechelen eind vorig jaar omzeggens geen parcours meer gesprongen. Blessure voor Top Gun en met een ander op wedstrijd gaan, nee, dat zag Peter toch even niet zitten. Top Gun is ondertussen opnieuw top; nationaal 1.40 gesprongen en een 1.30 op een regionale wedstrijd. En dan boem, naar de tweede plaats. Hoe kan dat? "Omdat het een goed paard is", zegt Peter. Iets dat bij deze wel bewezen is. Ons eerste 'groot' interview was er trouwens eentje met Peter Postelmans. Daar in Lummen. Vreemde man, had wielrenner willen worden. En bouwt z'n paarden een beetje op zoals 'n wielrenner conditie opdoet tijdens de wintermaanden. Er valt iets voor te zeggen natuurlijk. Om één of andere reden vergeten we bij het schrijven van de naam van de Lummense ruiter trouwens haast steevast de 's' waardoor het Potelmans wordt. In deze tijden extra gelet op het typen van de 's', want Potelmans, dat doet een beetje aan een bisschop denken niet?
We hebben dus overschot van gelijk gehad om niet naar de persconferentie te trekken van de Belgische teams. Want eigenlijk is er niet meer verteld dan wat we al wisten. Voor het nummer van Equitime dat sinds vorige week in het schap ligt hebben we al de chef d'équipes in de disciplines reining, endurance, eventing en dressuur aan de tand gevoeld. En in het volgend nummer van Equitime verschijnen interviewtjes met Jos Lansink, Philippe Lejeune, Judy-Ann Melchior en Dirk Demeersman. Daarmee hebben we dus, op Pieter Devos na, het complete Belgische springteam geïnterviewd. Het lijkt er op alsof Philippe Guerdat niemand voor het hoofd heeft willen stoten door Devos en Demeersman nog even met mekaar in balans te houden. Hij had zich de moeite kunnen besparen, want als er iemand is waarvoor Demeersman met plezier een stapje opzij zal zetten dan is het wel z'n pupil Devos. En omgekeerd. Leerling en meester... In het gesprek dat we vorige week met Dirk hadden gaf hij eigenlijk al aan niet zoveel zin te hebben in een trip naar Kentucky. Tenminste, als 5de man. We kunnen Demeersman begrijpen: al een maand gemist door die vervelende blessure aan de hand en straks nog eens 2 of 3 mooie wedstrijden moeten missen omdat je daar in het verre Kentucky moet zitten niksen. Onze laatste vraag aan Dirk was: "Wat zeg je straks aan Guerdat als die belt om te zeggen dat je mee mag als vijfde man". Het antwoord van Demeersman was zoals altijd eerlijk: "Precies hetzelfde als wat ik jou net verteld heb". We twijfelen er niet aan dat het ook zo gegaan is en er zal wat overredingskracht aan te pas gekomen zijn om de veteraan van vele oorlogen over de streep te trekken. Maar wat in Gijon gebeurd is en de teamsfeer die de Belgische equipe naar de zege stuwde heeft bij alle betrokkenen blijvende sporen na gelaten. En dat is voor één keer positief bedoeld. Komt daarbij dat Devos al van z'n tiende lest bij Demeersman en al blij is dat hij straks de ervaring van een groot kampioenschap kan meepakken. En voor Demeersman geldt dat ie straks z'n grote vorm kan bewijzen. Dat Dirk kan pieken naar een afspraak is in het verleden al genoeg bewezen.... Overigens was de keuze voor Guerdat beperkt. Veel vertrouwen in de stressbestendigheid van Rik Hemerijck hebben de collega's niet en voor Ludo Philippaerts en Nobel de Virton geldt dat het niveau van een vijfsterren of groot kampioenschap toch net iets te is. Niels Bruynseels dan maar? Niels overtuigde niet in Calgary en was de voorbije seizoenen ook al geen toonbeeld van regelmaat. Bruynseels, Hemerijck, Philippaerts, Demeersman en Devos. Daarmee heb je de kanshebbers voor de laatste tickets zowat gehad. Op een Gregory Wathelet na misschien, al komt voor de selfmade-ruiter van beneden de taalgrens Kentucky net een jaartje te vroeg.
