Het weer was redelijk en de weg bekend. Toch zie je iedere keer weer nieuwe dingen! Er was wel beroepsverkeer, maar het sluizen ging toch snel, al krijg je af en toe het idee dat de sluis per emmer water werd leeggemaakt. Bij het binnenvaren in Statte/Wanze keken wij onze ogen uit, 1 schip! Later in de middag kwam en nog een Duitser bij en dat was alles. De zoon mocht varen en geloof mij, hij had er kaas van gegeten. Zijn vriendin ook, want iedere keer dat hij zijn mond open deed, douwde zij de hare erop. Niet lullen maar kussen. 's-Avonds nog het nieuws en weerbericht bekeken en naar bed.
Een heerlijke tocht, vooral door een voorval bij 1 van de sluizen. Er liggen veel beroeps te wachten, maar de afmeting van de schepen is van dien aard, dat er maar weinig in de sluis konden. Normaal regelt de sluismeester de volgorde. Nou hier niet. Je moest maar zien wanneer je er bij kon of niet. Wij lagen vooraan te wachten, komt er zo'n joekel aan aan blijft maar op ons toe varen. Via de marifoon duidelijk gemaakt als hij nog 5 mtr verder ging, wij geplet zouden worden. Hij stopte! Wij lagen aan 1 middenlijn vast, maar de boot ging van de kant. Hoe ik mijn roer ook zette, ik kreeg hem niet terug. De grote bal had zijn voorschroef aanstaan. Corrie, losmaken, naar het midden en dan terug varen en achteraan aanleggen. Daar kwam de bal naar buiten en schreeuwde wat zo'n klein bootje ook bij een sluis te zoeken had! Sluis open en 1 schip ging erin en verder? Ja, nu moesten de drie jachtjes. Eén ging erin en ik riep de sluismeester dringend op met het verzoek of hij bij de les wilde blijven en doorgeven wie moest invaren. Zowaar, ik kreeg antwoord en rap erin, deuren dicht en zakken met die hap. Bij het uitvaren klonk ineens over de marifoon van de eldorado: schippers, verontschuldiging voor die boze franse mijnheer, maar, wij zijn voor het eerst in frankrijk en het is toch zo, dat de sluismeester zegt wie moet invaren. Dit is chaos! Reactie van een vlaamse schipper: madammeke, ge moet het maar leren, hier is het ieder voor zich. Zie je een gat, vaar er maar in en je ziet wel. Een andere schipper merkte op: ik ben benieuwd of het kwartje gevallen is? Dat ging mij te ver en rap antwoordde ik dat het een samenwerking is en geen machogedrag. De vlaming merkte op, dat de hollanders maar beter frans konden spreken met de sluismeester. Dat was tegen de verkeerde gezegd! In rap frans kreeg hij zijn congé, ik hoorde niets meer van hem. Luik was redelijk vol, wij hebben dit keer maar gelijk betaald en een borrel op de tocht genomen.
31.08 vertrek Luik 08.30 teller 2248.7 aankomst Maastricht/Pietersplas 12.45 teller 2251.1 1 sluis het was druk voor de sluis en weer het probleem met de grote schepen. Na ruim een uur wachten gingen er 2 beroeps in en moesten er drie plezier achter. Na het invaren van de 2e (wij dus) was de sluis vol. De voorganger weigerde nog meer naar voren te gaan. De beroeps liet eenvoudig zijn schroef bijstaan en de Duitser trapte er niet in, in de schroefkolk te varen. Nummer 3 kon dus terug en weer deed de sluismeester niets. Slechte zaak. De Pietersplas is wat veranderd, er is een havenkantoor en de douches zijn nu op de haven. Een fijne plek, fietsen van boord gehaald en boodschappen gedaan. Later bleek dat Maastricht aan de kade bijna lag.
Het Julianakanaal is niet het schoonste om te varen. Ook hier weer het probleem van de beroeps ten opzichte van de pleziervaart. Bij de bocht van Stein meldt niemand zich en als ze je zien, krijg je amper de ruimte door te varen. Het stuk waar je ver uit te kant moet blijven, krijg je opmerkingen: o, er zitten maar een paar jachtjes achter ons, ze kijken maar! Wij zijn weer naar de bekende haven gegaan, een plaats gezocht en nu blijkt er een heuse havenmeester, incl.witte per te lopen. Hij probeert je van alles aan te smeren, broodjes, kranten, fietsenhuur, enz. Corrie wilde nog eens spareribs eten, dus zo gedaan. Een heel grote pint erbij en alles smaakte goed. Nog wat babbelen met Duitse buren, die met een soort wegenkaart op weg waren naar Toul. Heel enthousiast, maar toch maar wat verteld.
Het kanaal Wessem-Nederweert is redelijk mooi varen en maar 16 km, dus je bent er snel door. De Zuid-Willemsvaart is beter en met de centrale bediening gaat het snel met de bruggen en sluizen. Na sluis 12 bijna een drama: een kleine klik in het vaarwater, 3 mtr uit de kant blijven. Komt een beroeps an met een vaart, dik 15 km met een boeg- en hekgolf die dik over de oevers ging. Kwam op volle vaart op ons af, draaide op het laatst weg van ons en scheurde door De golven waren zo hoog en de zuiging zo erg, dat de Ouzo II met de kop onder ging, het water liep over het voordek. Wij weren gewoon in de golven gekwakt. Een heftige reactie over de marifoon richtte niets uit. Zodra het mogelijk was alles gemeld aan de centrale Helmond, reactie: als u voorbij komt, kom dan maar even boven. Wat een ballen, ik moest nog 4 sluizen. (Advies van een kenner: gelijk de centrale rijkswaterstraat bellen) Wij besloten niet naar boven te gaan, de boekenkast was omgevallen en nog een paar andere zaken, verder was alles ok. Ineens veerde Corrie op en zei; Wim, kijk, de Milagro, Belgische kennissen uit Nieuwkoop. Hoe bestaat het. Nu nog het Wilhelminakanaal alles via de centrale Tilburg. Eentonig varen maar wij kwamen er snel door. Behoorlijk vermoeid legden wij aan aan de vrije plaats waar nog 3 andere lagen. Lekker gegeten en te bedde.
alles via Tilburg en het ging vlot. Ik hoefde niet op te roepen, hij zag ons al van verre en ik kon bijna iedere keer in volle vaart erdoor. Eén brug stond al open en toen wij er bijna waren, ging hij dicht. Wij riepen hem op en hij zei: sorry, ik kijk de verkeerde kant op en open ging hij weer. Langs de roeiers in Tilburg, rechts af de Lovenhaven in en daar was de watersportvereniging. Zij waren niet op de hoogte gebracht dat wij kwamen en alles ging wat stroef. Ik ben terug gegaan en heb alles uit kunnen praten en de boot ligt. Het is duidelijk een winterhaven midden in een industriegebeuren. Sjak gebeld, de technieker en die kwam nog die zelfde middag naar de motor kijken en een plan maken wat volgend jaar te doen. Het bleek dat wij in een grijs verleden nog met elkaar hadden gewerkt. Ik verkocht betonmolens en hij bracht ze met de vrachtwagen naar Saudi. Het vervoer naar huis was wat moeilijk, maar Sjak loste dat simpel op en haalde ons 10.30 uur af en bracht ons naar huis. Buitengewoon! Dit was dit jaar onze reis. Ik zal over een paar dagen nog een résumé geven en dan nog wat foto's erbij plaatsen Veel gezien, meegemaakt, nieuwe kontakten gelegd en fijn gereisd.
