Mijn laatste dag in Ho Chi Minh bezoek ik het mooie postgebouw, de boekenstraat, een moskee, een hindoe-tempel , de zoo, wat musea en kom uiteindelijk aan de Notre Dame- kathedraal van Ho Chi Minh.
Ik hoor muziek binnen , dus even gaan kijken..
Helaas, in tegenstelling van de grote kathedraal in Buenos Aires waar je zelfs tijdens de paasmis nog binnen en buiten mag lopen, mag ik hier wel binnen, maar niet meer buiten voor de dienst voorbij is.
Ik kan nu dus uit eerste hand getuigen dat de Goede God geen airco voorzien heeft in de kerk, maar wel grote TV-schermen.
De kerkdienst lijkt wel een karaoke-oefening, er wordt veel gezongen , en de tekst kan je dus meevolgen op de grote schermen.
De enige woorden die ik begreep waren "alleluja" en "amen".
De volgende dag neem ik de trein naar Nha Trang.
De trein vertrekt stipt op tijd .
Ik heb gekozen voor een soft-seat wagon met airco.
Het is een comfortabele rit.
Zowat om het half uur komt men met een drankkarretje rond, twee keer met vers warm eten en er wordt drie keer gedweild.
Acht uur en zo'n 400 km later komen we op de minuut stipt in Nha Trang aan.
Nha Trang ligt aan zee en is de populairste badplaats van Vietnam.
Het is hier heel het jaar goed weer , zo'n 35 gr.
Er is hier zelfs een toeristbureau en het stadsplannetje is in Vietnamees, Engels, Russisch, Chinees en Koreaans.
Vandaag ben ik al eens gaan wandelen en heb genoten van de zee.
Lekker gegeten ook , zelfs al heb je hier na een bezoek aan de markt een ander idee van "vers van de markt"!!
Het is hier heerlijk , dus blijf ik nog een paar dagen.
Behalve een heerlijk klimaat, overdag 35 gr , s' nachts 28 gr , en dus iedere dag beach- en terrasjesweer heeft Nha Trang ook nog wat te zien en te doen.
Voor de kust liggen eilandjes waar je met een tour naartoe kan.
Op het grootste eiland is er een reusachtig resort-pretpark gebouwd.
Je kan er naartoe met de langste kabelbaan over zee.
Er is nog een oude Cham tempel.
Er is de mooie Long Son pagoda.
Je hebt de Chong Rock, waar je met wat verbeelding zowel een man als een vrouw in kan zien, maar die vooral mooi gelegen is.
Er is een oceanografisch museum en een Cham museum.
Er zijn modderbaden ,zwembaden,massagesalons, shoppingcentra, markten ...
Vele jaren was Nha Trang vooral populair bij de russen .
Warm weer, een zee om in te zwemmen, lekker eten ,geen visum nodig voor 14 dagen, meer moet een rus niet hebben.
Veel opschriften zijn dus in het russisch, bij de bakker, bij de apotheek, in sommige restaurants kan je zelfs een russisch menu krijgen, pelmeni, borsj , soljanka ,enz.
Als men mij iets wil verkopen word ik hier regelmatig in het russisch aangesproken.
Dat omdat ik er toch nog meer russisch dan chinees uitzie.
Want nu wordt Nha Trang overspoeld door de chinezen!
Honderden bussen..
En overal waar je komt...chinezen, chinezen...
Veel lawaai en ongelooflijk gedrum dus bij alle bezienswaardigheden..
Aan de kabelbaan stond een rij aan te schuiven...
Aan de boten , aan de Cham tempel, aan de Chong Rock....chinezen!!
Ze zijn overal , behalve in de restaurants en op het strand.
Russen zie je veel minder.
Ze hebben een paar jaar geleden een serieuze waardevermindering gekregen van hun munt.
Je ziet ze in de supermarkten , in de restaurants en op de lokale bussen.
Volgens de brochure van de toeristische dienst verblijven ze liefst in de speciaal voor hun gebouwde all-in resorts.
En dus is het strand voor de andere toeristen en vooral voor de vietnamezen.
Als het wat minder warm wordt komen ze met hun familie massaal naar het strand.
Er is geen groene vlag, geen rode vlag, de vietnamees die niet kan zwemmen heeft een reddingsvest aan--ja, eentje zoals je op een boot krijgt.
Er wordt niet geroepen , er wordt geen luide muziek gespeeld.
Er zijn geen speedboten , bananenboten of waterscooters.
Er wordt weinig of niets verkocht, iedereen heeft zijn eten bij.
De vietnamees brengt ook geen handdoek mee.
Na de zwembeurt terug de t-shirt aan en de brommer op , met reddingsvest...handig in het donker..
Ik heb hier lekker vietnamees , koreaans en thais gegeten en genoten op een bankje aan zee met s'avonds de mooi verlichte gebouwen en een aangenaam muziekje.
Nha trang, er zijn slechtere plekjes om aan te spoelen!!
Dalat ligt op 1500 meter hoogte en heeft daardoor een zeer aangenaam klimaat.
En dus werd dit ,voor de -rijke- fransen in Vietnam, een plekje om bij te komen van de hitte en vochtigheid , net als Nuwaraeliya in Sri Lanka dat voor de engelsen was.
Er werden kunstmatige meren aangelegd, kerken en luxueuse villa's en kastelen gebouwd.
Ook hier dus sparrenbossen en groenten en fruit als kolen , prei , aardbeien, appels .
Men produceert hier zelfs een eigen wijn.
Het is hier nog steeds het populairste kuuroord van Vietnam.
Je kan hier met een bootje varen op het meer, je laten rondrijden in een koets, en is een kabelbaan waarmee je naar een tempel kan , je kan een ritje met een toeristentreintje maken, er is een golfclub, er is een bloementuin.
Er zijn talloze pagoda's, een klooster, een kathedraal, en natuurlijk verschillende paleizen die je allemaal , mits betaling, kan bezoeken.
Het grootste paleis, en zeker dat met het mooiste uitzicht ,is nu een 5 sterren hotel.
En omdat het een echt klasse-hotel is, mag je er gewoon in rondkijken.
Een beetje boven mijn budget, maar als jullie nu eens allemaal wat geld sturen??
Daarvoor rij ik eerst terug naar Nha Trang en neem daar s'avonds de trein .
Afstand zo'n 1000 km en 24 uur op de trein.
Van mijn vorige treinrit heb ik geleerd dat wagon nummer 1 de eerste is als de trein van Hanoi naar Ho Chi Minh rijdt, andersom is het de laatste wagon.
Bovendien staan in een wagon de helft van de stoelen in 1 richting , de andere in de andere richting.
Ik kies dus een plekje uit aan het raam langs de kant van de zee en vooruit rijdend.
Ik heb terug gekozen voor derde klas, een soft-seat.
Liever dat dan 24 uur opgesloten in een coupe voor 6 of 4.
Net zoals de vorige rit zijn we het station nog niet uit of er wordt al rondgereden met eten, een kwartiertje later met drinken , enzovoort.
Er is ook warm water voorzien voor wie zelf noedels wil klaarmaken.
Er zijn 2 TV's ,1 voor in iedere richting, maar het geluid staat stil.
Er zijn heel wat kinderen aan boord en die spelen zoals overal ter wereld op hun tablet.
Het is dus een levendige boel .
Tot er zo rond 9 uur voor iedereen een dekentje wordt gebracht.
Opeens wordt het muisstil en maakt iedereen zich op voor de nacht.
Iedereen zoekt een comfortabel plekje, de meeste , ook ik ,hebben 2 zetels .
Om 3 uur s'nachts stoppen we in Danang .
Geen wereldnieuws, maar vanaf hier is wagon nummer 1 opeens weer de eerste wagon, ik rij dus weer achteruit.
De rest van de rit verloopt zeer rustig, de karretjes met eten en drinken rijden weer ,maar er gaan meer mensen van de trein dan dat erbij komen en ik geniet dus van Vietnam dat aan mijn raam voorbij komt.
Toeristen komen naar Ninh Binh voor de natuur.
Er zijn hier in de verder platte omgeving mooie rivieren en rijstvelden waarin grillig gevormde en begroeide kalkrotsen staan.
Samen met de hitte die hier constant heerst heb je er het gevoel alsof je in zo'n oude chinese tekening rondwandelt.
De streek was al vaak decor voor filmopnames en het landschap is nu ook erkend als Unesco erfgoed.
Je kan hier dus met een bootje gaan varen en heel wat grotten gaan bekijken in die kalkrotsen.
Maar toch zijn hier geen Chinese toerbussen te zien , geen Russen.
De enige toeristen zijn hier westerlingen zoals ik.
Waarschijnlijk is het nu off-season, want echt te heet.
Mijn camera vasthouden gaat met moeite en soms komt de hitte zelfs door de zolen van mijn sandalen.
Ik las dus uit pure noodzaak iedere middag een siesta in.
Toch maak ik grote wandelingen en zie mooie dingen.
De natuur natuurlijk, maar ook mooie pagoda's en katholieke kerken.
De stalletjes langs de weg met de lokale specialiteit.
Geit klaargemaakt in zijn geheel, bewaard bij een minimumtemperatuur van zo'n 40 graden.
Ik bezoek de lokale markt waar de kippen , eenden, padden, vissen op een manier aan hun eind komen waar Gaia niet blij mee zou zijn.
In deze streek zou je ook hond kunnen eten,niet gezien..
Maar na een bezoek aan deze markt gaat iedereen toch voor een vegetarisch menu..
Cat Ba is het grootste eiland van een archipel van 366 eilanden .
Het ligt op een uurtje varen van de wereldberoemde baai van Ha Long en dus ziet het landschap er hier vergelijkbaar uit.
Vroeger woonden hier alleen wat Chinese vissers en om het toerisme wat te promoten werd een deel van het eiland en de eilandjes er omheen een nationaal park.
Volgens mijn reisboek is het rustiger dan de baai van Ha Long en even mooi.
Ik boek een bus-ferry-bus .
Na 3 uur en in de gietende regen komen we aan in de haven.
Er staat een paar kilometer file voor de overtocht.
Rest mij nog een weekendje Hanoi om deze reis af te sluiten.
Ik ga nog eens naar het mausoleum van Oompje Ho, en er tegenstelling tot 8 jaar geleden staat er geen eindeloze rij aan te schuiven.
Ik denk Yes!!!, na Vadertje Lenin en Grote Leider Mao kan ik nu naar Oompje Ho.
Helaas, Oompje Ho is voor twee maand op verlof naar Rusland.
Voor wat je een botox-kuur zou kunnen noemen.
In de straten rond het mausoleum staan veel officiele gebouwen , de meeste verboden te fotograferen, en ook veel mooie grote huizen,
waarschijnlijk van leden van de Partij?
"All animals are equal bus some animals are more equal than others...." stond het zo niet in Animal Farm?
Vietnam is officieel nog communistisch, er is maar 1 partij, maar in de praktijk is het toch wel anders.
Kapitalisme en ondernemen wordt ook gestimuleerd.
En de Vietnamees doet mee.
Ik ga nog wat tempels , pagoda's en musea bezoeken en s'avonds, als de straten rond het Hoan Kiem meer verkeersvrij zijn geniet ik van de lichtjes van de stad.
Sofia bij dag, Sofia bij nacht, Sofia te voet, Sofia met metro, bus, tram en trolleybus, het bevalt me wel!
Geen files, geen drukte op de tram of de metro.
Natuurlijk heeft ook hier iedereen een i-pad, i-phone en oortjes..en is daarmee bezig..
Maar het is overal rustig en stil, en men staat nog recht voor een oudere.
Aan iedere bushalte staat een dynamisch bord zoals dat in den Belgiek noemt, waar de doorkomst van de tram-bus in real-time aangegeven wordt, bovendien praat de paal ook bulgaars en engels!
Zoals gezegd een vriendelijke bevolking die mijn vragen beantwoordt in engels en duits.
Ik zie er trouwens blijkbaar nogal lokaal uit, want ook ik krijg veel vragen in het Bulgaars..
Nog een klein detail..
Er zijn hier veel hondenweiden, met work-out-toestellen voor de honden..
Ik neem de metro en de bus naar Vitosha en Boyana Church, op de lijst van Unesco.
Een klein kerkje mooi gelegen.
Vandaag een uitstap gemaakt naar Bankya, een dorpje bekend voor zijn helende warmwaterbronnen.
Morgen mijn laatste dag in Bulgarije.
Misschien nog een Unesco-plekje bekijken--er rijdt maar 1 bus per dag en vol is vol..
Het alternatief is gaan shoppen.
Bulgarije is immers heel wat goedkoper dan Belgie, en thuis heb ik nog minder tijd...
Het Rila klooster , ook genaamd het klooster met de zebrahuid, het Jeruzalem van Bulgarije, en Unesco erfgoed sedert 1983.
Gelegen op 1100 meter hoogte en volgens alle commentaren , een must-see.
Dus mijn laatste dag hier neem ik tram 11 naar een "busstation", het woord dekt niet de lading...
Daar vertekt dus 1 bus per dag naar deze niet-te-missen-bezienswaardigheid in Bulgarije.
De chauffeur spreekt geen russisch en geen engels en ik kan alleen een ticket heen kopen...
Dat begint al goed, er is straks natuurlijk ook maar 1 bus terug.
Na 3 uur rijden zijn we er en het is inderdaad waauw!!
Het lijkt of ik uitgestapt ben--of binnengestapt ben-- in een postkaart.
Het klooster is mooi gelegen in de bergen, maar het is de afwerking die het verschil maakt.
De monniken hebben hier tijdens de koude wintermaanden en de warme zomermaanden hun klooster zo mooi gemaakt dat het inderdaad een plekje verdient in de lange lijst van Unesco.
Om 15u30 is de bus terug naar Sofia er.
Er wordt gedrumd en geduwd, maar er is plaats voor iedereen.
Een half uurtje later moeten we overstappen naar een ander , kleiner busje.
Het busje zit nu vol, maar we krijgen muziek op de bus en zijn een stuk sneller terug in Sofia.
Ik heb dus nog tijd over om naar de grootste shoppingmall van Sofia te gaan.
Op zoek naar een nieuwe jeans...
Helaas, als ik de broeken zie die hier verkocht worden ,kan ik niet anders denken dan dat er zelfs in Bangladesh, Pakistan,Cambodia,Turkije en Marroco blijkbaar ook nog moeilijk mensen te vinden zijn die iets kunnen..
In het volle busje ben ik de enige buitenlander en ik heb een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan , Tadzjikistan en natuurlijk moet ik ook vertellen over Belgie.
Na een uurtje worden we afgezet aan de bazaar.
Ik vind de minaret en wandel daarna wat door het stadje.
Ik zie een groep vrouwen staan en ga eens kijken.
Zij hebben mij ook gezien en ze komen vragen of ik samen met hun op de foto wil.
Iedereen heeft een i-phone, dus het duurt heel wat foto's voor ik kan vragen wat er eigenlijk gebeurt.
Het is de dag van de vrouw en de minister --een vrouw-- komt op bezoek.
Daarom staan ze in klederdracht te wachten.
Even later is de minister er en ik blijf nog even kijken naar de zang en dans.
Volgende dag naar Nookat.
Staat niet in mijn boek , maar ligt op 18oo meter hoogte, dus misschien ietsje frisser?
In het drukke stadje is weinig te zien , maar de rit erheen loopt langs prachtig gekleurde bergen.
Vandaag naar Aravan.
Daar zouden volgens een website hierogliefen te zien zijn.
Het enige wat ik gevonden heb zijn de sporen van een kip die door verse beton gelopen is.
Maar dit kleine stadje had wel een nieuwe medressa en een paar moskeeen.
Zoals overal hier wordt er niet opgeroepen voor het gebed.
Ik heb trouwens nog nergens mensen naar de moskee zien gaan, laat staan er gaan bidden.
In de chaikanas ,aan de shashlikstalletjes en aan het ijsjeskraam daarentegen is het zeer druk.
Zoals jullie onderhand weten vertoon ik regelmatig "grensoverschrijdend gedrag".
Niet zoals dat tegenwoordig in de media komt, maar gewoon de drang om te gaan kijken hoe het er aan de andere kant van de grens uitziet.
En dan liefst nog een 'avontuurlijke' grens.
De grens hier tussen Kirgistan en Uzbekistan voldoet aan de voorwaarden.
Kirgistan en Uzbekistan , en bij uitbreiding de andere landen in de omgeving, zijn niet echt de beste vrienden.
De grenzen gaan hier dus op onvoorziene momenten dicht , of de douane kan 'een moeilijke dag hebben', lees, het kan lang duren.
Ik dus vroeg op en met een minibusje naar de grens.
Ik wissel 1000 Kirgizische Som en krijg daarvoor 125000 Uzbeekse Sum.
Toen ik hier twee dagen geleden eens kwam kijken was het een zeer lange rij, maar nu wandel ik direct het kantoortje binnen.
Vijf minuten later wandel ik naar de Uzbeekse douane.
Ook daar maar een paar mensen voor mij, maar toch moet ik eerst door de paspoortcontrole.
Daarna de douane.
Mijn rugzakje door de scanner, geen gepiep, geen alarm, maar toch moet ik opzij.
De douanier neemt mijn paspoort en begint vragen te stellen.
Eerste vraag ,toerist?, dan,eerste keer in Uzbekistan? wat is je beroep?
Douane?
Daarna wordt iedereen van de staff ingelicht dat ik een collega ben..
Hij vraagt welke graad ik heb-- de laagste--die die het werk doet.
Hij vraagt wat ik van hun onderkomen vind--ik zeg diplomatisch dat we overal onze problemen hebben..
Ik vraag om een foto,en nog eens, maar dat kan niet..jammer
Buiten staat er 1 persoon met een bordje iemand op te wachten.
Ben ik het?
Nee, maar waar is het busje naar Andjon?
Het koppel achter mij moet er ook naartoe.
Ze nemen mij mee naar de bus en ik heb nog maar eens een lang gesprek over Kirgistan, Uzbekistan .
Mijn gesprekspartner vandaag heeft nog dienst gedaan in Frankfurt aan de Oder toen de Berlijnse muur viel.
In Andjon brengen ze me nog naar het busje naar Fergana.
In Fergana sta ik wat verloren te kijken op de grote bazar.
Maar een lieve Uzbeek brengt mij naar de Tsum, een herkenningspunt op mijn summier plan.
Ik ga eerst naar de nationale bank en wissel 200 US$.
Daarvoor krijg ik 1.870.000 sum, als je je graag eens miljionair voelt.
Ik heb geluk, het zijn nu briefjes van 5000 sum , een paar jaar geleden was de stapel 5 keer hoger.
Fergana is een zeer jonge stad , dus niets historische gebouwen.
Maar er wordt hier wel volop nieuw gebouwd, zoals overal in Uzbekistan.
De overheid heeft hier , net als in Tashkent last van grootheidswaanzin, je moet het gezien hebben.
Fergana is ook de meest russisch gebleven stad in de Fergana vallei.
Dat vertaalt zich in weinig hoofddoeken, alkoholshops, terrasjes waar je een pint kan drinken, geen moskee in heel de stad, of ik heb ze toch nog niet gevonden of gehoord.
Dat vertaalt zich ook in mijn 'echt russisch' onderkomen, in een sovjietblok op een derde verdiep.
Wel mooi gerenoveerd, maar raak niets aan, met een deurslot dat ik liever niet zou dichtdoen , en natuurlijk kan een goede loodgieter hier ook veel geld verdienen.
Mooie muziek waarvan ik vooral het woord Uzbekistan onthoud en mooie kostuums.
s'Avonds geen vuurwerk , dat hebben ze blijkbaar een paar dagen geleden al gedaan?
Rare kerels daar in Fergana!
Ik neem de bus naar Kokand.
Kokand was vroeger een belangrijke stad met veel moskeeen en medressas.
Na Buxara de mooiste stad.
Helaas , omdat ze hier zo traditioneel moslim wilden zijn, met zelfs een moslimstaat binnen de sovjetunie, werden door de communisten zowat alle moskeeen en medressas vernield.
Ook van de vorige Grote Leider hier, moesten de meeste gebedsplaatsen dicht.
Nu zijn ze wel weer open , sommige mogen zelfs 1 keer per dag muziek maken.
Het geluid is in tegenstelling met andere moslimlanden niet het geluid van een mislukte doe-het-zelver, aiaiaiaaaaaaaaaaaaaaai!
Het is ai-ai-ai en dan volgt er een hele tekst..in het Uzbeeks, misschien --het is tijd om te stoppen met werken en te gaan eten??
De alcoshops zijn hier in ieder geval ook, en dit is een universiteitsstad, de jeugd draagt bijna geen hoofddoek.
In Kokand is er binnen een paar dagen een groot kunstfestival, men verwacht ongeveer 10.000 toeristen.
Daardoor is men overal bezig met het restaureren van gebouwen , het aanplanten van hoeveel? eenjarige bloementjes langs iedere meter weg van de stad.
Bovenop de 'gewone' housingboom die de Staat hier organiseert.
De Staat wil dat iedere Uzbeek zijn eigen groot huis heeft, gedaan met huren.
En dus bouwt de Staat mooie huizen die de Uzbeek met een 'modaal' inkomen makkelijk in 20 jaar aan de Staat kan betalen.
Geen krediet via de bank dus.
Toen ik hier in 2009 voor het eerst was , was er 1 fabriek van Daewoo en had iedereen een Daewoo.
Nu is er ook een fabriek van Chevrolet, en rijdt iedereen met een Chevrolet.
Toen op propaan , nu ook veel op metaan.
De sukkels die nog een moskvisch op benzine hebben betalen toch al bijna een 1/2 euro per liter.
De mensen hier in Kokand zijn extreem vriendelijk.
Iedereen zegt me gedag en vraagt van waar ik ben.
De enige keer wanneer je hier enigszins meewarig bekeken wordt is wanneer je zegt dat je geen brood bij je maaltijd wil.
Ik heb me dus geintegreerd en eet dus braaf hun trouwens zeer lekker brood.
Het is hier iets minder warm dan in Fergana, dus ik ga wandelen door de stad.
Moeilijk, want mijn plannetje is verouderd, op grote wegen staan geen straatnaambordjes en de kleine hebben wel bordjes maar staan niet op mijn kaartje.
Behalve het paleis van de Khan , dat makkelijk te vinden is,ga ik dus op zoek naar medressas en moskeeen, en ik ben er overal welkom.
Ik krijg een gratis uitleg in het russisch , word uitgenodigd om iets te komen eten, krijg al een preview van het kunstfestival.
En aan 1 moskee komt er een jongetje naar me toe.
Hij heeft een egeltje.
Hij probeert het egeltje te aaien.
Ik leg hem uit dat je een egeltje wel kan tam maken , maar anders en met wat geduld.
Ik mag zijn egeltje zelfs even vastnemen...
Kokand, een van die stadjes waar je niet graag vertrekt!
Voor mij is het maar een kort ritje , maar zij die een ticket verder weg , of meerdere tickets willen , staan in de rij met een plastic zakje.
Inderdaad vol geld.
Ik had wat veel geld gewisseld, dus ook ik met een plastic zakje naar de bank.
Daar durfde ik natuurlijk niet te vragen of ik een foto mocht nemen, maar dat beeld van de zakken geld die achter de twee dames uitgestort werden...tsjonge!!
Op de ochtend van mijn vertrek werkt de printer in het hotel niet, dus krijg ik nog een handgeschreven registratie.
Ik neem afscheid en beloof om nog eens terug te komen.
Dan wandel ik naar het station..een mooi station met een mooie fontein...foto!
Er is een groep in traditionele kledij en je raadt het ondertussen al..ik moet mee op de foto.
Zij zijn hier al voor het festival van binnen een paar dagen.
Er is ook een TV ploeg, en ik moet een interview geven.
Veerle dus op Fergana TV..
De trein is op tijd, proper , heeft airco en TV.
Anderhalf uur later ben in Andijon.
Van Andijon heb ik geen plannetje en de enige informatie is dat er hier in 2005 een bloedbad heeft plaats gehad , rebellen tegen dictator of dictator tegen terroristen, slachtoffers tussen 150 en 1000 afhankelijk van de bron.
Volgens mijn boek ligt zelfs het woord 'Andijon' gevoelig, laat staan dat je er zou naartoe gaan.
Ik was er dus wel een namiddag en ik kan jullie uit eerste hand vertellen dat het een zeer mooie moderne stad is, waar veel terrasjes en winkelcentra zijn.
Ze hebben heel wat oud-mooi en zijn zoals overal in Uzbekistan aan het bouwen .
Als ik s'avonds in een winkelcentrum ben is men in een klein winkeltje aan het sluiten.
De uitdrukking "de kas maken" krijgt een andere betekenis nadat je de kar vol geld gezien hebt..
s'Morgens een vroege bus naar Dostyk, de grens.
Zoals altijd een gesprekspartner, deze keer een jongedame die studeert in Osh, zij 'doet' deze grens iedere week.
Ik moet zeker nog eens terugkomen naar Andijon, er is zoveel meer te zien en zij zal mijn gids zijn.
Ze geeft mij --oude gewoonte--een geldbriefje als aandenken met haar handtekening erop.
Ik draai het om en daar staat een andere handtekening..ik vraag--van je oud lief?
Als we uitstappen betaald ze ook nog mijn busticket, gastvrijheid...en kom nog eens terug..
De grens gaat weer verbazend vlot en dit keer aan de grens van Kirgistan moet ik weer voorgaan, zelfs al staan er maar 2 anderen voor mij..
Ik heb nog wat Uzbeeks geld te wisselen en mijn vriendinnetje ook.
Ik ga naar hetzelfde loketje waar ik vorige week geweest ben, mijn vriendin wisselt hier ook altijd.
De man herkent mij -natuurlijk? eenzelfde T-shirt heeft zo zijn voordelen.
Ik wissel mijn Uzbeekse sum en 70 dollar en vraag hem waarom ik hier maar een dikke 4000 Som krijg...weet hij wel hoeveel ik hiervoor in Uzbekistan zou krijgen?
Hij begrijpt de joke.
Wat een relaxte grensovergang!
Ik wandel mijn 10 minuten naar het busstation en neem de bus naar Jalalabad.
