Voor mij is het maar een kort ritje , maar zij die een ticket verder weg , of meerdere tickets willen , staan in de rij met een plastic zakje.

Inderdaad vol geld.

Ik had wat veel geld gewisseld, dus ook ik met een plastic zakje naar de bank.

Daar durfde ik natuurlijk niet te vragen of ik een foto mocht nemen, maar dat beeld van de zakken geld die achter de twee dames uitgestort werden...tsjonge!!

Op de ochtend van mijn vertrek werkt de printer in het hotel niet, dus krijg ik nog een handgeschreven registratie.

Ik neem afscheid en beloof om nog eens terug te komen.

Dan wandel ik naar het station..een mooi station met een mooie fontein...foto!

Er is een groep in traditionele kledij  en je raadt het ondertussen al..ik moet mee op de foto.

Zij zijn hier al voor het festival van binnen een paar dagen.

Er is ook een TV ploeg, en ik moet een interview geven.

Veerle dus op Fergana TV..

De trein is op tijd, proper , heeft airco en TV.

Anderhalf uur later ben in Andijon.

Van Andijon heb ik geen plannetje en de enige informatie is dat er hier in 2005 een bloedbad heeft plaats gehad , rebellen tegen dictator of dictator tegen terroristen, slachtoffers tussen 150 en 1000 afhankelijk van de bron.

Volgens mijn boek ligt zelfs het woord 'Andijon' gevoelig, laat staan dat je er zou naartoe gaan.

Ik was er dus wel een namiddag en ik kan jullie uit eerste hand vertellen dat het een zeer mooie moderne stad is, waar veel terrasjes en winkelcentra zijn.

Ze hebben heel wat oud-mooi en zijn zoals overal in Uzbekistan aan het bouwen .

Als ik s'avonds in een winkelcentrum ben is men in een klein winkeltje aan het sluiten.

De uitdrukking "de kas maken" krijgt een andere betekenis nadat je de kar vol geld gezien hebt..

s'Morgens een vroege bus naar Dostyk, de grens.

Zoals altijd een gesprekspartner, deze keer een jongedame die studeert in Osh, zij 'doet' deze grens iedere week.

Ik moet zeker nog eens terugkomen naar Andijon, er is zoveel meer te zien en zij zal mijn gids zijn.

Ze geeft mij --oude gewoonte--een geldbriefje als aandenken met haar handtekening erop.

Ik draai het om en daar staat een andere handtekening..ik vraag--van je oud lief?

Als we uitstappen betaald ze ook nog mijn busticket, gastvrijheid...en kom nog eens terug..

De grens gaat weer verbazend vlot en dit keer aan de grens van Kirgistan moet ik weer voorgaan, zelfs al staan er maar 2 anderen voor mij..

Ik heb nog wat Uzbeeks geld te wisselen en mijn vriendinnetje ook.

Ik ga naar hetzelfde loketje waar ik vorige week geweest ben, mijn vriendin wisselt hier ook altijd.

De man herkent mij -natuurlijk? eenzelfde T-shirt heeft zo zijn voordelen.

Ik wissel mijn Uzbeekse sum en 70 dollar en vraag hem waarom ik hier maar een dikke 4000 Som krijg...weet hij wel hoeveel ik hiervoor in Uzbekistan zou krijgen?

Hij begrijpt de joke.

Wat een relaxte grensovergang!

Ik wandel mijn 10 minuten naar het busstation en neem de bus naar Jalalabad.