Vroeger moest je twee keer naar de ambassade, je had een uitnodiging nodig, te koop bij geselecteerde hotels,en onder andere ook nog een verklaring van je werkgever dat je terug aan het werk mocht na je verlof.
Natuurlijk moest je je ook tijdens je verblijf registreren.
Nooit er naartoe geweest dus, want er zijn zoveel landen waar je zonder al die rompslomp maar toe kan.
Tot nu..
Sedert dit jaar hebben ze een e-visa.
On-line je aanvraag doen , even aanvinken dat je geen besmettelijke ziektes hebt,en dat je NIET naar Nagorno Karabach gaat, en er ook NOOIT geweest bent,1 hotel opgeven waar je gaat slapen, 24 dollar betalen en 2 dagen later heb je je visum.
Baku heeft een mooie luchthaven.
Ik wissel wat dollars en haast me dan om 5 voor 10 naar de shuttlebus naar het centrum.
Ik heb nog geen kaartje , dus helpt de buschauffeur mij om dat aan de automaat te kopen.
Op weg naar de stad zie ik heel veel nieuwbouw, zeer grote huizen ,Azerbeidjan heeft nog steeds zijn housing-boom.
Mijn eerste dag ga ik naar het centraal station, de boulevard aan de Kaspische Zee, bezoek wat mall's en probeer me vooral wat te orienteren.
Dat gaat moeilijk.
De straatnamen staan hier enkel in het Azerbeidzjaans aangeduid, en op de stadsplannetjes die ik bij heb is de transcriptie niet perfect.
Ik ga in de Hilton en bij het Ramada hotel een stadsplan vragen.
Helaas , daar staan zelfs geen straatnamen op , alleen wat foto's van bezienswaardigheden.
Ook om een metrokaart te kopen laat ik mij helpen.
De meeste Azeri begrijpen russisch, spreken gaat soms minder, dan proberen ze engels ,wat ook niet goed gaat, en dan heb je nog het universele probleem met naar links wijzen en rechts zeggen..
Maar ze zijn wel lief , de Azeries.
De mannen zijn attent , laten vrouwen voorgaan en staan op in de metro.
Vandaag naar de oude stad geweest en nog eens naar de boulevard.
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Azerbeidzjan heeft zoals bijna alle voormalige sovjetstaten het vroegere politbureau en de cultus rond 'de Grote Leider' (Tsaar, Lenin, Stalin,Breznev...,) vervangen door hun eigen versie 2.0 ervan..
In Azerbeidzjan was dat Heydar Aliyev, en dus heb je nu overal een Heydar Aliyev Straat, een Heydar Aliev Boulvard,...Plein,Park..
Azerbeidzjan heeft geld , veel geld, dus het mag allemaal wat kosten.
Allemaal heel mooi om te zien.
De metro nemen gaat ook al vlotjes.
Er zijn eigenlijk maar 2 lijnen ,een rode en een groene ,met een paar zijlijntjes.
De truuk is dat de verschillende lijnen hetzelfde spoor gebruiken.
Staat netjes aangeduid als de trein het station binnenrijdt, maar je moet er op letten.
De treinen en de metro zijn 50 jaar oud en nog een erfstuk van de russen.
Als je aankomt in een station is er eerst een streepje muziek
Dan vertelt een stem in het Azerbeidzjaans en in het engels waar je bent.
Daarna verwittigt de stem je dat de deuren gaan sluiten en wat het volgend station gaat zijn.
Tot de volgende trein is het tussen de 45 seconden en 3 minuten wachten.
De treinen zijn proper ,snel , veilig en goedkoop.
Veiligheid in de mall, ik ben mee!
Aan iedere ingang staan 2 scanners en 2 agenten, man ,vrouw.
Eerst liep ik er gewoon door, en natuurlijk altijd controle.
Wat doen de Azeri, en ik nu dus ook?
Je legt alles wat zou kunnen afgaan in het bakje naast de scanner. Ipod-Ipad-GSM-sleutels...
Loopt door de scanner, geen alarm, en neemt na de scanner je bezittingen weer op.
Simpel toch?
Veiligheid in de mall, het kan ook anders.
Vandaag wandelde ik er voorbij en iedereen stond buiten.
Klanten en personeel, het personeel met een bordje Mc Donalds , Zara, Pull and Bear..
Ik vraag dus , wat is er aan de hand? staking ,gesloten?
Nee, ze hadden een grote brandoefening ...
Ramadan?
Hier in Baku niets van te merken.
Er zijn wel buffetten met een ramadan-menu, kortingen in de mall voor ramadan.
Maar de meeste parasols hebben toch het logo van het Turkse Efes bier.
En iedereen eet en drinkt gewoon.
Ik heb hier trouwens nog geen moskee gehoord of gezien.
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Even uitleggen waarom.
Hier in Azerbeidzjan is er hoera!! wel een dienstregeling voor de bussen.
Helaas rijden er per dag maar een paar bussen heen en terug naar andere steden.
De eerste bussen rijden rond 8 uur , terug neem je best de bus van 3 uur.
Vanuit Mingacevir heb ik dus andere bereikbare steden.
Eerste dag rij ik naar Ganca.
De 2de grootste stad.
Als we de stad binnenrijden lijkt het wel of ze de chinese muur nagebouwd hebben.
De stad zelf is niet veel
Men bouwt een groot park aan de rivier en een nieuw paleis waarvan de beelden nog in de plastiek staan.
Er is natuurlijk het Plein
En ook nog een bottle house
Omdat er zo weinig te vinden is over Azerbeidzjan is dit zo'n beetje blind reizen.
Ik kijk dus in het busstation naar waar ik op 1 dag heen en terug kan.
Volgende keuze is Tar-Tar, een stad dichtbij Nagorno Karabach.
Ik kijk op mijn kaart, ik zoek op internet.
Deze stad ligt nog in Azerbeidzjan.
Daarheen dus.
Om 8u20 stap ik op de bus, geen probleem
Iets voor 10 zijn we in Tar-Tar.
Onze chauffeur zet ons af aan Heydar Aliyev park.
Tsjonge, het is hier mooi!
Ik neem wat foto's
Na een paar minuten vraagt iemand mij wat ik hier doe en of ik foto's neem?
Ik antwoord ''pa ruski?' en wandel verder.
Ik steek de straat over en kom in een verkeersvrije straat ,Heydar Aliyev straat
Weer een zeer mooie straat met mooie gebouwen.
2 foto's later staan er 2 agenten naast mij.
Ik moet mijn foto's wissen en waarom ben ik hier?
Ik wis mijn 2 foto's , maar dat is blijkbaar niet genoeg.
Er komt een man bij die zijn legerdienst nog in Oekraine gedaan heeft, en die vertaalt naar Azeri.
Mijn verhaal is natuurlijk simpel, ik ben hier als toerist en wil graag wat mooie foto's nemen om thuis aan mijn vrienden te laten zien.
Per minuut komen er echter politieagenten en hoogwaardigheidsbekleders bij.
Er komen steeds sterren en strepen bij , er wordt wat afgebeld.
Uiteindelijk moet ik mee naar binnen in een zeer mooi gebouw.
Ik word een bureau binnengeleid en voel me zowat op het Schoon Verdiep.
Dezelfde vragen
Wat kom ik hier doen , ben ik Armeens, waarom nam ik foto's , waar ben ik vroeger geweest, waar ga ik hierna naartoe, reis ik alleen?
De Belangrijke vrouw vertrekt en de Belangrijke man gaat door met vragen.
Begrijp ik waarom ik gestoord werd?
Wat weet in van Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Armenie?
Ik blijf bij mijn verhaal , toerist en foto's nemen voor vrienden thuis.
Uiteindelijk neemt de man foto's van mijn paspoort en van enkele pagina's met stempels.
Hij complimenteert mij nog met mijn goed russisch en vertelt mij dat ik nu meegenomen ga worden door de politie naar hun bureau .
Ze gaan me daar registreren en af is de kous voor hem.
Ik kan mezelf wel slaan dat ik hier naartoe gekomen ben zonder mijn registratie van Baku.
Ik heb altijd al iets met uniformen gehad, dus eigenlijk heb ik ervan genoten om samen met 4 breedgeschouderde agenten afgevoerd te worden naar het politiekantoor.
Het was krap op de achterbank.
In het politiekantoor weer veel kamertjes, veel agenten en steeds dezelfde vragen en antwoorden.
Uiteindelijk moet ik mijn paspoort en gsm afgeven en word binnengeleid bij de hoofdcommissaris.
Die man heeft een zeer mooi bureau en zeer veel sterren en strepen
Ik mag niet in de zetels voor hem gaan zitten , maar moet op een stoel opzij.
Weer dezelfde vragen en of ik begrijp waarom..
Uiteindelijk is hij tevreden , geeft me nog een complimentje over hoe goed mijn russisch is,en zegt tegen de politieagent die me begeleid,
Laat ze eerst nog wat thee drinken en breng ze dan terug.
Ik word dus door mijn russisch sprekende politieagent over de binnenkoer naar de kantine begeleid
De thee staat klaar en ik heb een gezellige babbel met mijn begeleider.
Ik zie er jonger uit dan ik ben zegt hij, jammer dat hij moet werken , anders zou hij mij alle mooie plekjes laten zien.
De pensioenleeftijd is hier ook 65 , en hoeveel verdien ik?
Ik doe er 1000 euro af , maar dat is hier nog steeds veel.
Ik vraag niet hoeveel hij verdient, ik weet dat er wereldwijd over niets anders meer gelogen wordt.
Na 3 thee-tjes ben ik klaar om te vertrekken.
Nee dus , ik word nog maar eens naar een bureau gebracht voor ondervraging.
Twee mannen in burger dit keer , en deze menen het..
In welke voormalige sovjetrepublieken ben ik nog geweest, ben ik in Armenie geweest, in Georgie?
In Rusland?
Er staat een kaart van Nagorno Karabagh in mijn reisboek, uitleg graag
Uiteindelijk zijn zij ook klaar en heb ik ondertussen alle kamers van het politiebureau bezocht behalve die met tralies.
Helaas is er geen politievoertuig beschikbaar en dus mag ik van mijn politieagent te voet terug naar het centrum.
Ik moet wel beloven om geen foto's te nemen, en of hij mijn gsm nummer krijgt?
Terug in het centrum is er niets meer te zien dan wat ik al gezien had..
Ik ben dus net op tijd voor de bus terug naar Mingacevir.
Op de bus oa een meisje dat kuikentjes gekregen heeft.Ze mag vooraan zitten bij de chauffeur.
Onderweg stopt de chauffeur aan een winkel om een grotere doos voor de kuikentjes te vinden.
In ruil mag hij van het meisje eens luisteren via haar bleu thooth mobiele telefoon.
En s' avonds ga ik nog een pint drinken aan de wandelboulevard aan de rivier in Mingacevir.
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Bergen , bossen , frisse lucht en rustig...., helemaal mijn ding dus.
Oguz heeft ook 1 moskee , die alleen rond de middag oproept tot de maaltijd, 1 Udo-Albanese kerk, die wel fotogeniek is maar tussen een stel ook mooie ,oude bomen staat, en 2 synagogen , die ik nog niet gevonden heb.
Ik logeer in een klein hotel waar ik verwend word met een heerlijk ontbijt.
Mijn gastvrouw veronschuldigt zich voor haar moeizaam russisch.
Tijdens de sovjetunie was russisch hun 2de taal , engels de derde.
En hoewel ze steeds een 5 haalde , wat bij de russen uitmuntend is,
Slechts een paar uur per week les en daarna getrouwd en 3 kinderen , een herkenbaar verhaal.
Dit is een klein dorpje en ik word veel aangesproken.
Ik spreek met mensen die dienst gedaan hebben in Duitsland, Tsjechie, die gewoond hebben in Sachalinsk, Siberie..
Alleen de joden vertellen mij altijd dat ze joods zijn en dat de meeste naar Israel vertrokken zijn.
Ik vertel dan dat ik woon op-de-parking-van---het tweede Jerusalem ..
En dat ik 16 jaar geleden nog in Birobidzjan geweest ben , de autonome joodse oblast in Rusland.
Antwerpen kennen ze en Birobidzjan natuurlijk ook , maar die van Birobidzjan zijn andere joden, spreken een andere taal??
???ik spreek hier en ginder russisch met hun, dus??
Ik klasseer het onder ''Kaukasus'' en ''slecht te begrijpen''
Ik doe hier wat ik graag doe.
Ik neem het stadsbusje tot de rand van het dorp en wandel dan omhoog, de bergen in.
Na en paar kilometer is de weg overgegaan in een pad, daarna een spoor en uiteindelijk eindig ik voor een rivier.
Ik rust wat uit en geniet wat in het zonnetje.
Op de terugweg word ik uitgenodigd om in een cafetje een thee te komen drinken.
Waarom niet?
Natuurlijk draait het uit op een maaltijd en worden er veel toasten uitgebracht.
Volgende dag wandel ik een andere richting uit.
Niet de bergen in vandaag , maar gewoon richting volgend dorp.
Ook nu zie ik weer mooie dingen , schaapherders, koeienherders, het is hier oogsttijd, er staan overal kersenbomen en braambessenbomen, waar ik af en toe eens van proef.
Ik ga in een benzinestation iets eten , heerlijk vers gemaakt lekkers.
Ik geef de kokkin een compliment en natuurlijk weer een babbel.
Volgende keer moet ik niet meer op hotel gaan maar bij een gezin logeren, veel goedkoper!!
Eigenlijk word ik hier keer op keer uitgenodigd om iets te komen eten, om te logeren.
En de mannen willen allemaal mijn gsm nummer.
Helaas heb ik geen roaming, geen whatsApp, geen ...
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Ik besluit om eens naar het zuiden te rijden.
Vanuit Oguz rijden er alleen kleine busjes naar Baku.
Deze busjes nemen de weg over de bergpassen, waar de grote bussen niet kunnen komen.
Het is een mooie oefening van hoeveel mensen krijg je in een klein busje, gecombineerd met schitterende uitzichten ,ik zit 5 uur in het midden , probeer mij zo smal mogelijk te maken.
Maar het uitzicht is prachtig!!
Vanuit Baku wil ik met de nachttrein naar Lankaran.
In het treinstation heb ik nummer 477 , men is al aan nummer 423.
Ik ga dus op een stoel zitten en wacht.
Ik vind een kapster die russisch spreekt , heb met haar een plezante babbel en nu ook een ''coupe Baku''.
Ik betaal alleen voor het knippen, de shampoo, verzorgingsprodukt en styling zijn gratis, cadeau van Azerbeidzjan.
Ik doe nog een Baku-by-night en ga dan naar het station.
Als de trein om 23u35 vertrekt , hebben mijn 'buren' , 2 dames met hun 2 kinderen , na 2 minuten hun eten klaar.
En direct krijg ik een stuk brood met vlees en een cola toegestopt.
Ik zal dus weer niet beroofd worden op deze trein!
Na een zeer rustige nacht , ik heb heerlijk geslapen, komen we stipt om 7u27 aan in Lankaran.
Lankaran ligt zo'n 30 km voor de Iraanse grens
Het is een stadje met heel veel winkels,eethuisjes en cafe's.
Ik ga naar het provinciaal museum en krijg daar een prive rondleiding.
Ze hebben hier ook een Heydar Alyev herdenkings museum, groot en mooi en natuurlijk gelegen in het Heydar Alyev park.
Ook hier krijg ik een prive rondleiding , ik mag een foto nemen en daarna in het gulden boek mijn commentaar schrijven.
Verder is hier nog een toren waar Stalin ooit nog gevangen heeft gezeten.
Al de bussen vertrekken hier vanaf de bazaar.
Geen uurregeling hier.
Dus stap ik op de eerste bus die gaat vertrekken, naar Kholmili.
Een mooie naam, en er zal nog wel een bus terugrijden?
De bus zit bijna helemaal vol met vrouwen, terugkerend van de markt.
We rijden en rijden door kleine dorpjes,soms worden er gewoon wat boodschappen meegegeven , soms stopt onze chauffeur zodat iemand nog gauw onderweg iets kan gaan kopen.
Uiteindelijk stopt de bus op een hoek,eindhalte.
Geen centum te zien.
Ik vraag de chauffeur wanneer er een bus terug is?
Geen probleem zegt hij , bussen genoeg, rechts is naar de zee , links naar het dorp.
Ik mag niet betalen voor de rit, ik ben immers te gast in Azerbeidzjan.
Ik neem richting zee.
Mooie huisjes en bloemen en fruit dat ik nog nooit gezien heb.
Ik word uitgenodigd om in de tuin te komen kijken , en te proeven van de japonski azgil , .. een soort mispel.
Dus ga ik als eerste in een busje naar Masalli zitten en wacht koppig tot de bus vol zit.
Terwijl ik wacht en zweet, zweet,zweet, heb ik een uitzicht op het-leven-zoals -het-is in de bazaar.
Na een uurtje is ons busje vol , dan eerst nog het kraampje voor de bus weg en we kunnen vertrekken.
In Masalli ga ik in het nieuw aangelegde park een businesslunch eten , wandel wat rond en zwaai dan naar een busje terug naar Lankaran.
Het busje zit stampvol ,maar , hoera! , zoals altijd staat er een man op , en kan ik gaan zitten.
Ik heb geluk , want alle volgende mensen die met ons busje meewillen , blijven staan.
Overvol is overvol!!
Volgende dag naar Astara, de grens met Iran.
In veel landen is het grensgebied een beetje minder, end-off-road, hier niet.
Ik zie mooie dorpen ,grote, mooie huizen, mooie natuur.
Het busje zet ons af vlak aan de voetgangersovergang van de grens.
Ziet er hier allemaal nogal rustig uit.
Astara ligt aan zee en heeft een fonkelnieuw amusementspark, waar ik nog maar eens lekker ga eten.
Ik ga op zoek naar de voertuigenovergang en drink daar een theetje met een paar mannen die daar aan het werk zijn.
Volgens hun gaan zij in Iran suiker en snoep kopen en zijn kleren in Azerbeidzjan goedkoper.
Ik ga naar wat hotelletjes kijken en heb veel zin om hier te blijven.
Maar nee, ik weet, de wereld is groot en overal is er wel iets te beleven.
Ik boek dus de nachttrein terug naar Baku en breng dus een aantal uren door op een bankje samen met mijn kleine rugzakje.
En hoe klein mijn rugzakje ook is, ik val sowieso op in een stadje waar iedereen iedereen kent.
Voor de zoveelste keer is het een aanschuiven van mannen die ''niet zo zijn'', die gewoon iets willen gaan eten , een theetje willen gaan drinken.
Die mij alle mooie plekjes willen gaan laten zien met hun auto...toevallig altijd een mercedes...
Ik sla alle uitnodigingen af..
Om 5u40 komen we stipt in Baku aan.
Ik installeer me in het mooie station met mijn laptop.
De chef van het station komt me vertellen dat de kassa's om 7 uur opengaan.
De politie komt me aanraden om aan een gemakkelijk tafeltje te gaan zitten.
Om 7 uur koop ik een ticket naar Balakan voor de volgende nacht.
Daarna ga ik in Baku naar de apres-Formule1, en ga naar een oude moskee en naar een grote moskee,
Ga dan nog wat genieten van de boulevard,mensjes kijken en uitzicht op de kaspische zee.
Weer met dat kleine rugzakje, en weer huwelijkskandidaten.
Ik krijg zelfs bloemetjes van een Irakees.
Hij kan maar niet begrijpen waarom Europa zo moeilijk doet over een visum?
Op de trein nog maar eens een zeer enthousiaste Azerie die mij zo interessant vindt, ik heb zo een mooie glimlach, straal zoiets uit, en ben ik getrouwd, kinderen..??
Ik ben het een beetje moe om heel de tijd vragen te beantwoorden en ga om 11u30 slapen.
Het station in Balakan is ongeveer 2 km van het motel waar ik wil gaan logeren.
Er wachten ongeveer 20 taxi's op de 10 mensen die van de trein stappen.
En ik wil te voet gaan en foto's nemen.
Ik wimpel dus iedereen af, maar ze vragen me of ze me zelfs niet gratis naar het centrum mogen voeren??
Sommige komen mij dat op die paar kilometer een paar keer vragen..
En of ik vanavond naar het park ga?
Mijn motel is ok, ik ben nu op ongeveer 20 km van de Georgische grens.
Ik zit hier echt aan de voet van de bergen, een rustig stadje.
Er is natuurlijk een Heydar Aliyev Park, een zeer groot zelfs
Met de grote leider boven op een heuvel
Je kan vanuit het pretpark beneden met een kabellift naar boven voor een mooi uitzicht.
Ik ga iets eten op een terras met een heerlijk frisse pint.
Mijn laatste paar dagen ga ik nu eens niet met de bus rijden.
Balakan ligt immers aan de voet van de bergen.
S' morgens neem ik gewoon 2 liter water mee en wandel bergop , de bergen in.
Het is hier niet alleen grensgebied met Georgie, maar aan de andere kant van de bergen ligt ook Rusland.
De bergen zijn een nationaal park.
Er zitten hier beren , wolven , slangen, schildpadden, veel soorten vogels en planten.
De beren en de wolven zie ik natuurlijk niet.
Maar het bos en de bergen zijn zalig,
Het voelt aan alsof iedere boom hier zijn eigen verhaal heeft.
Ik ben helemaal alleen in deze prachtige omgeving, ga steeds hoger en hoger.
En ondervind dan dat een geitenpaadje inderdaad alleen geschikt is voor geiten.
Dat bergop gemakkelijker gaat dan bergaf.
En dat je tot helemaal boven op de berg kan horen dat een kip een ei gelegd heeft.
Volgende dag doe ik het nog rustiger aan.
Het is zeer warm, dus ik ga wat winkeltjes kijken en ga daarna naar het grote park genoemd naar de Grote Leider.
Er staan veel banken en ik draai mee met de zon.
Oefen zelfs eens hoe het voelt om als dakloze languit te gaan liggen op een bank.
En van daaruit te kijken hoe de zwaluwen doen wat ze doen...
Zalig!!
De volgende dag heb ik s' avonds weer de nachttrein naar Baku.
Opruimen dus en afscheid nemen van sommige t-shirts..
Tijd voor wat indrukken van Azerbeidzjan?
Het is inderdaad niet westers , maar ook niet oosters....en zeker ook niet zuid-amerikaans!
Het is een moslimland maar de steden met een moskee staan aangeduid op de landkaart.
Het land zelf is rijk ,maar die rijkdom lijkt me zeer onevenredig verdeeld.
Een oud vrouwtje vertelde mij:
Onze president zelf die is wel ok , maar het zijn diegene die rond hem zitten..
De vinger recht op de zere plek !!
Wat mij vooral zal bijblijven is de omgang tussen mannen en vrouwen.
Als er in Baku metro 3 plaatsen vrij zijn, en je gaat als vrouw op de middelste plaats zitten ,komt er geen man naast je zitten.
Ga je op 1 van de uiterste plaatsen zitten , dan zal de man een plaats tussen laten.
Als je een busje neemt buiten de stad, zullen mannen onmiddellijk recht gaan staan voor een vrouw, maar wordt er ook geschoven in de bus ,zodat altijd vrouwen naast vrouwen en mannen naast mannen zitten.
Buiten Baku zijn er in iedere stad en dorp massa's theehuizen , waar Azeri mannen hun dag vullen met thee drinken , een soort damspel spelen , en die theehuizen zijn altijd gelegen op de aangenaamste en schaduwrijkste plekjes.
Ieder theehuis heeft ook een biertap..
Maar helaas voor mij , zo'n theehuis is blijkbaar een no-go-zone voor vrouwen.
Azerbeidzjan ,het was toch anders dan verwacht
Natuurlijk heb ik nog veel verhalen en heb ik weer heel veel bijgeleerd.
Vanuit Nagoya, de 4de grootste stad van Japan en thuisbasis van Toyota , naar Nagano , gaststad in 1998 van de Olympische winterspelen.
Nagano , waar ook veel rijst en druiven geteeld worden, en de appels nu rijp zijn.
Nog maar eens een zeer mooie treinrit, helaas was het een bewolkte dag en zat ik aan de verkeerde kant van het treinstel .
De volgende dag komt er een klein broertje van de tyfoon Lan langs .
Een hele dag regen dus.
Ik maak er een dagje treinreizen van.
Neem eerst de shinkansen naar Tokyo, daarna die naar Niigati, dan die naar Kanazawa en daarna terug naar Nagano.
Ik geniet van de luxe en de rust op de trein.
Heb eindelijk eens tijd om een beetje spaans te studeren.
En ga hier en daar wat info verzamelen voor de plekjes die ik nog wil gaan zien.
Terug in Nagano ga ik nog last-minute shoppen en kies voor een schoteltje van plakjes lever met ajuin in een buitenaards lekker sausje en een schoteltje kip met ananas en groentjes.
Tsjonge, wat is het leven mooi!
Vandaag werd er overwegend droog voorspeld.
Dus ik de trein op naar Matsumoto.
Matsumoto heeft een van de beroemdste kastelen van Japan en een paar oude straatjes.
Het ligt omringd door bergen , en voor de liefhebbers, er is een Mc Donalds.
Ik heb nog wat tijd over , dus neem de shinkansen naar Toyama.
Ben er net op tijd om nog hun kasteel en de Japanse tuin te zien...
Voor het donker wordt en het hard begint te regenen.
Toyama is ook trots op zijn chrysanten, na de kersenbloesem het tweede symbool van Japan?
En ze hebben ook een bateau mouche , maar met dit weer zou het een badkuip mouche geweest zijn...
Echigo Yuzawa is een ski-oord, waar het stadsplan ook in het russisch is.
Veel meer dan veel hotels en onsen (warmwater bronnen ) is hier niet.
In het station kan je 5 soorten sake proeven voor 500 yen, omgerekend 3,5 euro.
Maar het is nog maar 9 uur , dus ga ik voor een fikse wandeling.
Ik neem niet de kabelbaan , maar ga bergop naar de waterval.
Eigenlijk mag dat niet , want op weekdagen wordt er in de buurt gewerkt .
Maar niemand houdt me tegen.
De herstkleuren zijn hier prachtig, en ik heb geluk.
Er is nog 1 Japanse durver, en dus heb ik mijn foto .
En natuurlijk ben ik weer exotisch of het schoonheidsideaal, maar ik laat het aan mij voorbij gaan.
Volgende stop Jomo Kogen.
Ook een shinkansen station, maar behalve en mooi uitzicht op de veraf gelegen bergen , weinig te zien.
Volgende dag naar Kanazawa.
Kanazawa is nu ook bereikbaar met de shinkansen, en wordt het kleine Kyoto genoemd.
Voordeel dus is dat alle bezienswaardigheden op, voor mij , wandelafstand bij elkaar liggen.
Ik ga naar de vismarkt , en in tegenstelling van zoveel andere aziatische vismarkten , waar de vis op de grond ligt , er gerookt wordt boven de vis ,er geschreeuwd wordt en het een drukte van jewelste is.
Is hier iedere vis een vis , en wordt dus apart gepresenteeerd.
Ik krijg zelfs het gevoel dat iedere krab hier eerst een manicure gekregen heeft.
Kanazawa heeft natuurlijk ook een kasteel, en daarnaast ook nog een samurai en gheisa district.
Er is ook nog een Ninja tempel , maar daar is nu eens niets aan te zien.
Terug in Nagano staat er ondertussen al de eerste kerstboom.
Volgende dag naar Morioka.
Genieten op de shinkansen!
Ik heb een ruime zetel,
Over 600 km doe ik ongeveer 3 uur , met de auto zou dat hier bijna 6 uur zijn.
Morioka heeft een kasteel-park.
Het kasteel is weg, maar het park heeft mooie herfstkleuren.
Opvallend hier is dat de mensen zo vriendelijk zijn.
Ik heb nog 2 uur voor het te donker wordt, dus ga ik nog even langs bij de toppers van Sapporo centrum.
De tuin van het voormalig overheidsgebouw is in ieder seizoen bangelijk mooi, misschien omdat Sapporo zo noordelijk gelegen is en het park dus dat speciale noordelijke licht heeft?
Ik zie hele bussen toeristen die er hun "ultieme foto" proberen te maken.
Mooi uitgedost in kimono gooien ze wat herfstbladeren in de lucht,terwijl opspringend voor de foto..
Er wordt veel gelachen en plezier gemaakt.
Daarna nog naar de clock tower, naar de TV toren , naar de vismarkt en het rivier park.
Volgende dag wil ik terug naar Mori.
Daar had ik gisteren vanuit de trein een prachtig uitzicht op een vulkaan met sneeuw op de top.
Na een paar uur sta ik terug op het perron in Mori , geen mooie vulkaan te zien , de vulkaan zit in de wolken.
Ik sta dus zeer sip te kijken, want er rijdt pas over 2 uur een trein terug, en verder is hier niets.
Maar er staat een lokaal treintje naar Hakodate klaar om te vertrekken.
Ik en de machinist hebben een taal- maar geen communicatie probleem.
Ik schrijf Hakodate? op mijn papier en hij schrijft 13u06.
OK, ik rij mee!
Een mooie rit in zo'n 1 wagon treintje, waar het besturingsritueel van de treinbestuurder,compleet met witte handschoentjes,je doet denken--only in Japan!.
Hakodate heeft veel bezienswaardigheden , een fort, een Russisch Orthodoxe kerk, een vismarkt...
Helaas, het stortregent als ik er ben.
Ik shop dus wat lekkere verse vis voor ik de trein terug neem naar Sapporo.
Volgende dag neem ik de trein naar Noboribetsu.
Ik heb er een leuk gesprek met een man .
Zijn hond is een jachthond zegt hij.
Blijkbaar een succesvol beestje, hij heeft heel wat overgewicht.
Verder naar Toya.
Toya ligt aan een krater meer , laatste uitbarsting hier was in 2000.
De omgeving is ook Unesco erfgoed, en in 2008 had de G8 vergadering hier plaats.
Ik ga niet met een busje naar het meer, maar ga eindelijk eens naar het strand en daarna naar een zeer mooie tempel aan de andere kant van het station.
Ik ben er alleen , en dat maakt het natuurlijk al speciaal.
Er staat een bord met iets in het japans en een pijl, de berg op.
Vol goede moed begin ik te stappen.
Het baantje maakt veel korte bochten,het gaat steil omhoog.
Ik puf en zweet, puf en zweet nog meer ,maar hou vol..
Uiteindelijk ben ik boven.
Er staat een gedenkplaat en er hangt een bel.
Dit is een tempel die op-1-lijn ligt met mount Fuji.
Samen met het uitzicht op de omringende vulkanen heeft het zeker iets speciaals.
Ik luid de bel om hulp voor al mijn geliefden die het nodig hebben....
Ik ga naar Asahikawa.
Klinkt al tof , en ik was er een paar jaar geleden ook.
Ik wandel er wat rond, de zoo is helaas gesloten , maar er is een nieuwe mall.
Ik ga er naar de kapper.
Voor mijn laatste dag Hokkaido kies ik deze keer voor New Chitoise International Airport.
Ik dacht zoiets als Deurne Internationaal..
Tsjonge ! Wat een luchthaven!!
Groot, druk, met een shoppingcenter waar je kaviaar, zalm,citroencake,sake kan proeven.
Waar er een chocolade museum-fabriek, een luchtvaart museum , een onsen, een cinema,...en meer is.
En een buiten observatorium van het vliegveld!
En het is inderdaad waar!
Hier in Sapporo wuift de staff echt het vliegtuig uit!!
Rio Cuarto is een stad in de provincie Cordoba.
In San Rafael ben ik weer in een wijnstreek.
Peru 2016 Foto's
Argentinie 2016-2017-- Foto's
Groetjes uit Baku , Azerbeidzjan!
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Vanuit Sheki naar Zaqatala gereden.
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Ik wil eens wat verder weg.
Vanuit Nagoya, de 4de grootste stad van Japan en thuisbasis van Toyota , naar Nagano , gaststad in 1998 van de Olympische winterspelen.
Echigo Yuzawa is een ski-oord, waar het stadsplan ook in het russisch is.
In Morioka kan je op een brug gaan staan en zie je de zalmen de rivier opzwemmen.
Ik ben voor de derde keer in Sapporo !
