Dus ga ik als eerste in een busje naar Masalli zitten en wacht koppig tot de bus vol zit.
Terwijl ik wacht en zweet, zweet,zweet, heb ik een uitzicht op het-leven-zoals -het-is in de bazaar.
Na een uurtje is ons busje vol , dan eerst nog het kraampje voor de bus weg en we kunnen vertrekken.
In Masalli ga ik in het nieuw aangelegde park een businesslunch eten , wandel wat rond en zwaai dan naar een busje terug naar Lankaran.
Het busje zit stampvol ,maar , hoera! , zoals altijd staat er een man op , en kan ik gaan zitten.
Ik heb geluk , want alle volgende mensen die met ons busje meewillen , blijven staan.
Overvol is overvol!!
Volgende dag naar Astara, de grens met Iran.
In veel landen is het grensgebied een beetje minder, end-off-road, hier niet.
Ik zie mooie dorpen ,grote, mooie huizen, mooie natuur.
Het busje zet ons af vlak aan de voetgangersovergang van de grens.
Ziet er hier allemaal nogal rustig uit.
Astara ligt aan zee en heeft een fonkelnieuw amusementspark, waar ik nog maar eens lekker ga eten.
Ik ga op zoek naar de voertuigenovergang en drink daar een theetje met een paar mannen die daar aan het werk zijn.
Volgens hun gaan zij in Iran suiker en snoep kopen en zijn kleren in Azerbeidzjan goedkoper.
Ik ga naar wat hotelletjes kijken en heb veel zin om hier te blijven.
Maar nee, ik weet, de wereld is groot en overal is er wel iets te beleven.
Ik boek dus de nachttrein terug naar Baku en breng dus een aantal uren door op een bankje samen met mijn kleine rugzakje.
En hoe klein mijn rugzakje ook is, ik val sowieso op in een stadje waar iedereen iedereen kent.
Voor de zoveelste keer is het een aanschuiven van mannen die ''niet zo zijn'', die gewoon iets willen gaan eten , een theetje willen gaan drinken.
Die mij alle mooie plekjes willen gaan laten zien met hun auto...toevallig altijd een mercedes...
Ik sla alle uitnodigingen af..
Om 5u40 komen we stipt in Baku aan.
Ik installeer me in het mooie station met mijn laptop.
De chef van het station komt me vertellen dat de kassa's om 7 uur opengaan.
De politie komt me aanraden om aan een gemakkelijk tafeltje te gaan zitten.
Om 7 uur koop ik een ticket naar Balakan voor de volgende nacht.
Daarna ga ik in Baku naar de apres-Formule1, en ga naar een oude moskee en naar een grote moskee,
Ga dan nog wat genieten van de boulevard,mensjes kijken en uitzicht op de kaspische zee.
Weer met dat kleine rugzakje, en weer huwelijkskandidaten.
Ik krijg zelfs bloemetjes van een Irakees.
Hij kan maar niet begrijpen waarom Europa zo moeilijk doet over een visum?
Op de trein nog maar eens een zeer enthousiaste Azerie die mij zo interessant vindt, ik heb zo een mooie glimlach, straal zoiets uit, en ben ik getrouwd, kinderen..??
Ik ben het een beetje moe om heel de tijd vragen te beantwoorden en ga om 11u30 slapen.
Het station in Balakan is ongeveer 2 km van het motel waar ik wil gaan logeren.
Er wachten ongeveer 20 taxi's op de 10 mensen die van de trein stappen.
En ik wil te voet gaan en foto's nemen.
Ik wimpel dus iedereen af, maar ze vragen me of ze me zelfs niet gratis naar het centrum mogen voeren??
Sommige komen mij dat op die paar kilometer een paar keer vragen..
En of ik vanavond naar het park ga?
Mijn motel is ok, ik ben nu op ongeveer 20 km van de Georgische grens.
Ik zit hier echt aan de voet van de bergen, een rustig stadje.
Er is natuurlijk een Heydar Aliyev Park, een zeer groot zelfs
Met de grote leider boven op een heuvel
Je kan vanuit het pretpark beneden met een kabellift naar boven voor een mooi uitzicht.
Ik ga iets eten op een terras met een heerlijk frisse pint.
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Ik besluit om eens naar het zuiden te rijden.
Vanuit Oguz rijden er alleen kleine busjes naar Baku.
Deze busjes nemen de weg over de bergpassen, waar de grote bussen niet kunnen komen.
Het is een mooie oefening van hoeveel mensen krijg je in een klein busje, gecombineerd met schitterende uitzichten ,ik zit 5 uur in het midden , probeer mij zo smal mogelijk te maken.
Maar het uitzicht is prachtig!!
Vanuit Baku wil ik met de nachttrein naar Lankaran.
In het treinstation heb ik nummer 477 , men is al aan nummer 423.
Ik ga dus op een stoel zitten en wacht.
Ik vind een kapster die russisch spreekt , heb met haar een plezante babbel en nu ook een ''coupe Baku''.
Ik betaal alleen voor het knippen, de shampoo, verzorgingsprodukt en styling zijn gratis, cadeau van Azerbeidzjan.
Ik doe nog een Baku-by-night en ga dan naar het station.
Als de trein om 23u35 vertrekt , hebben mijn 'buren' , 2 dames met hun 2 kinderen , na 2 minuten hun eten klaar.
En direct krijg ik een stuk brood met vlees en een cola toegestopt.
Ik zal dus weer niet beroofd worden op deze trein!
Na een zeer rustige nacht , ik heb heerlijk geslapen, komen we stipt om 7u27 aan in Lankaran.
Lankaran ligt zo'n 30 km voor de Iraanse grens
Het is een stadje met heel veel winkels,eethuisjes en cafe's.
Ik ga naar het provinciaal museum en krijg daar een prive rondleiding.
Ze hebben hier ook een Heydar Alyev herdenkings museum, groot en mooi en natuurlijk gelegen in het Heydar Alyev park.
Ook hier krijg ik een prive rondleiding , ik mag een foto nemen en daarna in het gulden boek mijn commentaar schrijven.
Verder is hier nog een toren waar Stalin ooit nog gevangen heeft gezeten.
Al de bussen vertrekken hier vanaf de bazaar.
Geen uurregeling hier.
Dus stap ik op de eerste bus die gaat vertrekken, naar Kholmili.
Een mooie naam, en er zal nog wel een bus terugrijden?
De bus zit bijna helemaal vol met vrouwen, terugkerend van de markt.
We rijden en rijden door kleine dorpjes,soms worden er gewoon wat boodschappen meegegeven , soms stopt onze chauffeur zodat iemand nog gauw onderweg iets kan gaan kopen.
Uiteindelijk stopt de bus op een hoek,eindhalte.
Geen centum te zien.
Ik vraag de chauffeur wanneer er een bus terug is?
Geen probleem zegt hij , bussen genoeg, rechts is naar de zee , links naar het dorp.
Ik mag niet betalen voor de rit, ik ben immers te gast in Azerbeidzjan.
Ik neem richting zee.
Mooie huisjes en bloemen en fruit dat ik nog nooit gezien heb.
Ik word uitgenodigd om in de tuin te komen kijken , en te proeven van de japonski azgil , .. een soort mispel.
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Bergen , bossen , frisse lucht en rustig...., helemaal mijn ding dus.
Oguz heeft ook 1 moskee , die alleen rond de middag oproept tot de maaltijd, 1 Udo-Albanese kerk, die wel fotogeniek is maar tussen een stel ook mooie ,oude bomen staat, en 2 synagogen , die ik nog niet gevonden heb.
Ik logeer in een klein hotel waar ik verwend word met een heerlijk ontbijt.
Mijn gastvrouw veronschuldigt zich voor haar moeizaam russisch.
Tijdens de sovjetunie was russisch hun 2de taal , engels de derde.
En hoewel ze steeds een 5 haalde , wat bij de russen uitmuntend is,
Slechts een paar uur per week les en daarna getrouwd en 3 kinderen , een herkenbaar verhaal.
Dit is een klein dorpje en ik word veel aangesproken.
Ik spreek met mensen die dienst gedaan hebben in Duitsland, Tsjechie, die gewoond hebben in Sachalinsk, Siberie..
Alleen de joden vertellen mij altijd dat ze joods zijn en dat de meeste naar Israel vertrokken zijn.
Ik vertel dan dat ik woon op-de-parking-van---het tweede Jerusalem ..
En dat ik 16 jaar geleden nog in Birobidzjan geweest ben , de autonome joodse oblast in Rusland.
Antwerpen kennen ze en Birobidzjan natuurlijk ook , maar die van Birobidzjan zijn andere joden, spreken een andere taal??
???ik spreek hier en ginder russisch met hun, dus??
Ik klasseer het onder ''Kaukasus'' en ''slecht te begrijpen''
Ik doe hier wat ik graag doe.
Ik neem het stadsbusje tot de rand van het dorp en wandel dan omhoog, de bergen in.
Na en paar kilometer is de weg overgegaan in een pad, daarna een spoor en uiteindelijk eindig ik voor een rivier.
Ik rust wat uit en geniet wat in het zonnetje.
Op de terugweg word ik uitgenodigd om in een cafetje een thee te komen drinken.
Waarom niet?
Natuurlijk draait het uit op een maaltijd en worden er veel toasten uitgebracht.
Volgende dag wandel ik een andere richting uit.
Niet de bergen in vandaag , maar gewoon richting volgend dorp.
Ook nu zie ik weer mooie dingen , schaapherders, koeienherders, het is hier oogsttijd, er staan overal kersenbomen en braambessenbomen, waar ik af en toe eens van proef.
Ik ga in een benzinestation iets eten , heerlijk vers gemaakt lekkers.
Ik geef de kokkin een compliment en natuurlijk weer een babbel.
Volgende keer moet ik niet meer op hotel gaan maar bij een gezin logeren, veel goedkoper!!
Eigenlijk word ik hier keer op keer uitgenodigd om iets te komen eten, om te logeren.
En de mannen willen allemaal mijn gsm nummer.
Helaas heb ik geen roaming, geen whatsApp, geen ...
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Even uitleggen waarom.
Hier in Azerbeidzjan is er hoera!! wel een dienstregeling voor de bussen.
Helaas rijden er per dag maar een paar bussen heen en terug naar andere steden.
De eerste bussen rijden rond 8 uur , terug neem je best de bus van 3 uur.
Vanuit Mingacevir heb ik dus andere bereikbare steden.
Eerste dag rij ik naar Ganca.
De 2de grootste stad.
Als we de stad binnenrijden lijkt het wel of ze de chinese muur nagebouwd hebben.
De stad zelf is niet veel
Men bouwt een groot park aan de rivier en een nieuw paleis waarvan de beelden nog in de plastiek staan.
Er is natuurlijk het Plein
En ook nog een bottle house
Omdat er zo weinig te vinden is over Azerbeidzjan is dit zo'n beetje blind reizen.
Ik kijk dus in het busstation naar waar ik op 1 dag heen en terug kan.
Volgende keuze is Tar-Tar, een stad dichtbij Nagorno Karabach.
Ik kijk op mijn kaart, ik zoek op internet.
Deze stad ligt nog in Azerbeidzjan.
Daarheen dus.
Om 8u20 stap ik op de bus, geen probleem
Iets voor 10 zijn we in Tar-Tar.
Onze chauffeur zet ons af aan Heydar Aliyev park.
Tsjonge, het is hier mooi!
Ik neem wat foto's
Na een paar minuten vraagt iemand mij wat ik hier doe en of ik foto's neem?
Ik antwoord ''pa ruski?' en wandel verder.
Ik steek de straat over en kom in een verkeersvrije straat ,Heydar Aliyev straat
Weer een zeer mooie straat met mooie gebouwen.
2 foto's later staan er 2 agenten naast mij.
Ik moet mijn foto's wissen en waarom ben ik hier?
Ik wis mijn 2 foto's , maar dat is blijkbaar niet genoeg.
Er komt een man bij die zijn legerdienst nog in Oekraine gedaan heeft, en die vertaalt naar Azeri.
Mijn verhaal is natuurlijk simpel, ik ben hier als toerist en wil graag wat mooie foto's nemen om thuis aan mijn vrienden te laten zien.
Per minuut komen er echter politieagenten en hoogwaardigheidsbekleders bij.
Er komen steeds sterren en strepen bij , er wordt wat afgebeld.
Uiteindelijk moet ik mee naar binnen in een zeer mooi gebouw.
Ik word een bureau binnengeleid en voel me zowat op het Schoon Verdiep.
Dezelfde vragen
Wat kom ik hier doen , ben ik Armeens, waarom nam ik foto's , waar ben ik vroeger geweest, waar ga ik hierna naartoe, reis ik alleen?
De Belangrijke vrouw vertrekt en de Belangrijke man gaat door met vragen.
Begrijp ik waarom ik gestoord werd?
Wat weet in van Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Nagorno Karabagh?
Wil ik naar Armenie?
Ik blijf bij mijn verhaal , toerist en foto's nemen voor vrienden thuis.
Uiteindelijk neemt de man foto's van mijn paspoort en van enkele pagina's met stempels.
Hij complimenteert mij nog met mijn goed russisch en vertelt mij dat ik nu meegenomen ga worden door de politie naar hun bureau .
Ze gaan me daar registreren en af is de kous voor hem.
Ik kan mezelf wel slaan dat ik hier naartoe gekomen ben zonder mijn registratie van Baku.
Ik heb altijd al iets met uniformen gehad, dus eigenlijk heb ik ervan genoten om samen met 4 breedgeschouderde agenten afgevoerd te worden naar het politiekantoor.
Het was krap op de achterbank.
In het politiekantoor weer veel kamertjes, veel agenten en steeds dezelfde vragen en antwoorden.
Uiteindelijk moet ik mijn paspoort en gsm afgeven en word binnengeleid bij de hoofdcommissaris.
Die man heeft een zeer mooi bureau en zeer veel sterren en strepen
Ik mag niet in de zetels voor hem gaan zitten , maar moet op een stoel opzij.
Weer dezelfde vragen en of ik begrijp waarom..
Uiteindelijk is hij tevreden , geeft me nog een complimentje over hoe goed mijn russisch is,en zegt tegen de politieagent die me begeleid,
Laat ze eerst nog wat thee drinken en breng ze dan terug.
Ik word dus door mijn russisch sprekende politieagent over de binnenkoer naar de kantine begeleid
De thee staat klaar en ik heb een gezellige babbel met mijn begeleider.
Ik zie er jonger uit dan ik ben zegt hij, jammer dat hij moet werken , anders zou hij mij alle mooie plekjes laten zien.
De pensioenleeftijd is hier ook 65 , en hoeveel verdien ik?
Ik doe er 1000 euro af , maar dat is hier nog steeds veel.
Ik vraag niet hoeveel hij verdient, ik weet dat er wereldwijd over niets anders meer gelogen wordt.
Na 3 thee-tjes ben ik klaar om te vertrekken.
Nee dus , ik word nog maar eens naar een bureau gebracht voor ondervraging.
Twee mannen in burger dit keer , en deze menen het..
In welke voormalige sovjetrepublieken ben ik nog geweest, ben ik in Armenie geweest, in Georgie?
In Rusland?
Er staat een kaart van Nagorno Karabagh in mijn reisboek, uitleg graag
Uiteindelijk zijn zij ook klaar en heb ik ondertussen alle kamers van het politiebureau bezocht behalve die met tralies.
Helaas is er geen politievoertuig beschikbaar en dus mag ik van mijn politieagent te voet terug naar het centrum.
Ik moet wel beloven om geen foto's te nemen, en of hij mijn gsm nummer krijgt?
Terug in het centrum is er niets meer te zien dan wat ik al gezien had..
Ik ben dus net op tijd voor de bus terug naar Mingacevir.
Op de bus oa een meisje dat kuikentjes gekregen heeft.Ze mag vooraan zitten bij de chauffeur.
Onderweg stopt de chauffeur aan een winkel om een grotere doos voor de kuikentjes te vinden.
In ruil mag hij van het meisje eens luisteren via haar bleu thooth mobiele telefoon.
En s' avonds ga ik nog een pint drinken aan de wandelboulevard aan de rivier in Mingacevir.
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Azerbeidzjan heeft zoals bijna alle voormalige sovjetstaten het vroegere politbureau en de cultus rond 'de Grote Leider' (Tsaar, Lenin, Stalin,Breznev...,) vervangen door hun eigen versie 2.0 ervan..
In Azerbeidzjan was dat Heydar Aliyev, en dus heb je nu overal een Heydar Aliyev Straat, een Heydar Aliev Boulvard,...Plein,Park..
Azerbeidzjan heeft geld , veel geld, dus het mag allemaal wat kosten.
Allemaal heel mooi om te zien.
De metro nemen gaat ook al vlotjes.
Er zijn eigenlijk maar 2 lijnen ,een rode en een groene ,met een paar zijlijntjes.
De truuk is dat de verschillende lijnen hetzelfde spoor gebruiken.
Staat netjes aangeduid als de trein het station binnenrijdt, maar je moet er op letten.
De treinen en de metro zijn 50 jaar oud en nog een erfstuk van de russen.
Als je aankomt in een station is er eerst een streepje muziek
Dan vertelt een stem in het Azerbeidzjaans en in het engels waar je bent.
Daarna verwittigt de stem je dat de deuren gaan sluiten en wat het volgend station gaat zijn.
Tot de volgende trein is het tussen de 45 seconden en 3 minuten wachten.
De treinen zijn proper ,snel , veilig en goedkoop.
Veiligheid in de mall, ik ben mee!
Aan iedere ingang staan 2 scanners en 2 agenten, man ,vrouw.
Eerst liep ik er gewoon door, en natuurlijk altijd controle.
Wat doen de Azeri, en ik nu dus ook?
Je legt alles wat zou kunnen afgaan in het bakje naast de scanner. Ipod-Ipad-GSM-sleutels...
Loopt door de scanner, geen alarm, en neemt na de scanner je bezittingen weer op.
Simpel toch?
Veiligheid in de mall, het kan ook anders.
Vandaag wandelde ik er voorbij en iedereen stond buiten.
Klanten en personeel, het personeel met een bordje Mc Donalds , Zara, Pull and Bear..
Ik vraag dus , wat is er aan de hand? staking ,gesloten?
Nee, ze hadden een grote brandoefening ...
Ramadan?
Hier in Baku niets van te merken.
Er zijn wel buffetten met een ramadan-menu, kortingen in de mall voor ramadan.
Maar de meeste parasols hebben toch het logo van het Turkse Efes bier.
En iedereen eet en drinkt gewoon.
Ik heb hier trouwens nog geen moskee gehoord of gezien.
Vroeger moest je twee keer naar de ambassade, je had een uitnodiging nodig, te koop bij geselecteerde hotels,en onder andere ook nog een verklaring van je werkgever dat je terug aan het werk mocht na je verlof.
Natuurlijk moest je je ook tijdens je verblijf registreren.
Nooit er naartoe geweest dus, want er zijn zoveel landen waar je zonder al die rompslomp maar toe kan.
Tot nu..
Sedert dit jaar hebben ze een e-visa.
On-line je aanvraag doen , even aanvinken dat je geen besmettelijke ziektes hebt,en dat je NIET naar Nagorno Karabach gaat, en er ook NOOIT geweest bent,1 hotel opgeven waar je gaat slapen, 24 dollar betalen en 2 dagen later heb je je visum.
Baku heeft een mooie luchthaven.
Ik wissel wat dollars en haast me dan om 5 voor 10 naar de shuttlebus naar het centrum.
Ik heb nog geen kaartje , dus helpt de buschauffeur mij om dat aan de automaat te kopen.
Op weg naar de stad zie ik heel veel nieuwbouw, zeer grote huizen ,Azerbeidjan heeft nog steeds zijn housing-boom.
Mijn eerste dag ga ik naar het centraal station, de boulevard aan de Kaspische Zee, bezoek wat mall's en probeer me vooral wat te orienteren.
Dat gaat moeilijk.
De straatnamen staan hier enkel in het Azerbeidzjaans aangeduid, en op de stadsplannetjes die ik bij heb is de transcriptie niet perfect.
Ik ga in de Hilton en bij het Ramada hotel een stadsplan vragen.
Helaas , daar staan zelfs geen straatnamen op , alleen wat foto's van bezienswaardigheden.
Ook om een metrokaart te kopen laat ik mij helpen.
De meeste Azeri begrijpen russisch, spreken gaat soms minder, dan proberen ze engels ,wat ook niet goed gaat, en dan heb je nog het universele probleem met naar links wijzen en rechts zeggen..
Maar ze zijn wel lief , de Azeries.
De mannen zijn attent , laten vrouwen voorgaan en staan op in de metro.
Vandaag naar de oude stad geweest en nog eens naar de boulevard.
San Miguel de Tucuman, Tafi del Valle, Argentinie, 2017
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
Het centrale plein is hier dus Plaza Independencia en er is een bijzonder groot 9 juli park.
Na Catamarca en zijn 58 soorten cactussen , waaronder de van tekenfilms bekende kandelaar cactus bevindt Tucuman zich in sub-tropisch gebied.
Het is hier dus zeer zwoel en zeer warm, er groeien orchideen in de bomen, er vliegen lori's en er is het oorverdovend geluid van de krekels.
Ook hier wordt gewaarschuwd voor dengue, zirka en chikunguna , het is nu dus niet alleen zonnecreme , maar ook anti-muggenmelk smeren.
Ik ben hier een tenedor libre gaan doen.
Da's de Argentijnse versie van een all-you-can-eat.
Heerlijke slaatjes , frietjes en ,hoe meer je ervan eet hoe gelukkiger de kok is,Argentijnse bife!!
Dat buffet heeft me dus een gaatje verder in mijn broeksriem gekost, en een uurtje rusten op een bank.
Viva Argentina!!
Iemand vraagt me , na al die foto's van honden , of er nu echt geen kat te zien is in Argentinie..?
Ik ben dus op de Plaza Independencia gaan staan en heb heel hard POES,POES, POES geroepen..
En kijk , ik heb er eentje gevonden, een schoon beestje!
Op uitstap geweest naar Tafi del Valle
Een toeristisch stadje 2 uur rijden van Tucuman.
Prachtig gelegen tussen de bergen, met heel wat meer zuurstof dan in de grote stad, de rit ernaartoe over een bergpas ,door een nevelwoud en langs een groot stuwmeer .
Ik wou nog verder naar het noorden.
Naar Salta, Jujuy , de mooie gekleurde bergen daar door ,en verder naar Bolivie.
Ik wou de bus naar La Paz nemen vanuit Buenos Aires, Antofagasta, Arica, Arequipa en Iquique.
Maar het blijft maar regenen in Bolivie.
Zelfs in de Dakar schrapt men ritten in Bolivie of kort ze in door de wekenlange regen.
Bolivie heeft al niet de beste wegen van zuid amerika, en veel wegen lopen er over hoge bergpassen.
Dus , omdat reizen in de regen niet aangenaam is en vooral omdat dat veilig thuiskomen het belangrijkste is.
Ga ik weer naar het zuiden en naar het goede weer.
San Fernando del Valle de Catamarca , Argentinie,2017
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Toen ik op oudjaar in San Juan uit de bus stapte , was het 44 gr, dan wil je een hotel met airco!
Ik vond zelfs een kamertje met een ijskast, die welliswaar ,net als thuis ,leeg was.
Oudejaarsnacht was dus warm ,..
Terwijl ik om middernacht naar het vuurwerk stond te kijken voelde het nog steeds aan of men met een haardroger in mijn gezicht aan het blazen was.
Op 2 januari is het circus dat Parijs Dakar heet hier van start gegaan, dit jaar rijden ze in Paraguay, Bolivie en noord Argentinie.
Ik probeer uit de buurt te blijven , want die mannen hebben misschien wel een dure , snelle auto , maar geen of een slechte GPS.
Zelfs een dom blondje vind nog een kortere, meer comfortabele weg .
Ik ben dus terug in Argentinie, en de Argentijnse vlag is weer overal.
Ondanks het feit dat ze al een paar keer failliet gegaan zijn en de ene corrupte leider de andere opvolgt, is de Argentijn waarschijnlijk de meest chauvinistische mens ter wereld.
Dat de Madre de Dios , Moeder Gods , in zowat heel de wereld afgebeeld wordt in blauw-wit , toevallig ook de kleuren van de Argentijnse vlag, dat moet toch een teken zijn volgens de zeer gelovige Argentijn?
Gelovig zijn ze wel en een kerkdienst in Argentinie verloopt zeer relaxt, zoals dit land nu eenmaal is.
De pastoor van dienst maakt er een interactieve dienst van .
De Argentijnen komen wanneer en hoe het hun past.
Gedurende heel de viering komen er mensen binnen , in aloha-Tshirt, met strandslippers, mooi uitgedost, met hun boodschappen..
Ze knielen , andere gaan zitten,velen gaan gedag zeggen aan kennissen, sommige blijven 5 minuten, andere komen slechts de laatste 5 minuten.
Iedereen vult hier dus zijn geloof in zoals hij-zij dat wil.
Argentinie is waarschijnlijk ook het enige land ter wereld waar zelfs een zwerfhond de kerk niet wordt uitgejaagd ,maar integendeel tientallen mensen tijdens de dienst voorzichtig over het beest heen stappen.
Argentinie, waar ieder verschrikkellijk oud autowrak toch nog rijdt, want als je je auto nog met een ijzerdraadje aan elkaar kan houden, kan je beter je geld aan bife (vlees) besteden
En zolang er bife is, en tenslotte wordt een koe hier geboren sin carga, zonder kosten, gewoon op de wei
Bestelt de Argentijn nog een grote fles om samen met de vrienden en familie te genieten van het goede leven..
Argentinie, waar de moto's kleiner zijn, en de motorijder wel een helm heeft , maar het nog niet in zijn hoofd haalt om die op te zetten.
Argentinie, waar je in de winkel een korting tot 20 % krijgt als je contant betaalt, maar waar je ook een Tshirt kan kopen in 12 afbetalingen.
En natuurlijk krijg ik een vriendenprijs in mijn hotel als ik mijn beste spaans bovenhaal en verklaar dat Argentinie toch wel het beste land van Zuid Amerika is, en contant betaal.
Ontbijt MET koffie inbegrepen!
De volgende ochtend komt de receptionist bij mij en vertelt wat ik allemaal krijg voor mijn ontbijt.
Hij heeft ook Brasschaat opgezocht op het internet en het ziet er een zeer mooi, proper stadje uit, goed om te leven..
La Serena, Reserva national Pinguino de Humboldt, Vicuna, Chili, 2016
Laatste stop in Chili, La Serena
Zo'n 1200 km zuidelijker dan Iquique ben je de Atacama uit en heb je terug cactussen en struikjes.
En ook vruchtbare valleien waar alles groeit.
Groenten, vruchten en zo ver je zien kan druiven..
Vanuit La Serena een dagtrip gemaakt naar het nationaal park van de Humboldt Pinguin.
Je kan dat met een begeleide tour doen.
Maar er is ook 1 bus heen en 1 bus terug per dag..
Natuurlijk heb ik die genomen.
Punta de Choros ligt op zo'n 115 km van La Serena, waarvan de laatste 42 km ongeasfalteerd is.
Het gebonk over het dambord-parcours maakt je blij dat je hier niet met eigen vervoer bent , en je bent dankbaar voor je sterke rug.
Op Punta de Choros aangekomen , reserveer je eerst je bus terug , straks om 15u.
Dan moet je een ticket gaan kopen voor de bootocht naar het eiland.
Daarna in een ander bureau een toelating om het reservaat te bezoeken.
Met je ticket ,waarop de naam van de boot staat ga je naar de pier, daar krijg je een reddingsvest en wordt je gehoplen in een klein bootje te stappen.
De gids en de stuurman zitten ook in de boot , en ik heb nog nooit gehoord dat er hier een bootje gekanteld is
Dus...off-we-go
Eerst varen we wat rond de eilanden en onze gids (van het nationaal park) vertelt ons veel over de dieren die we hier zien.
Daarna hebben we nog een dolfijnen foto-moment
En daarna mogen we een uurtje aan land in het reservaat.
Een zeer mooie ervaring.
Vandaag nog een uitstap gemaakt naar Vicuna, een dorpje zo'n 65 km richting de Andes.
Vicuna heeft een mooie plaza de armas, een torre Bauer, een mooi museum voor de nobelprijs winnares Gabriela Mistral
Op weg er naartoe ook nog eens voorbij een zeer grote en mooi gelegen waterstuwdam
Ik had gehoopt vanaf hier over de Pasa Agua Negra naar Argentinie terug te keren.
Ze bouwen hier een tunnel van 14 km lang op 4000 meter hoogte
Is nog niet af, maar zal wellicht sneller klaar zijn dan die tunnel in Antwerpen?
Ik moet dus de bus op naar Santiago, vandaar de Paso de Libortadores over naar Mendoza ,en dan verder naar San Juan.
Het is even rijden
Maar als alles goed gaat wacht mij aan de andere kant
Ik ben nog maar eens met een nachtbus 700 km naar het noorden gereden.
Een busrit in Peru is heel comfortabel.
Je hebt je paspoort nodig, dan moet je vlak voor vertrek nog een ticketje gaan kopen voor het gebruik van de terminal.
Dan moet iedereen door de metaaldetector, wordt alle bagage gecontrolleerd.
Eens je op je genummerde plaats zit ,wordt je gefilmd.
Allemaal voor de veiligheid.
De gordel is verplicht, iedereen krijgt zijn persoonlijke oortjes en zijn eigen schermpje om films te bekijken of muziek te beluisteren.
s'Avonds brengt men je je avondeten , s' morgens is er ontbijt.
Iedere bus heeft 2 chauffeurs die om de 4 uur wissellen.
De bus mag nooit harder rijden dan 90 km /uur
En er zijn twee hostessen aan boord in een mooi uniform .
Een beetje zoals een vliegreis dus, alleen heb je meer ruimte in je zetel.
Ik ben nu in Ica, de wijnstreek van Peru.
Na de rustige busreis was het een schok om uit te stappen.
Hier rijdt de hele stad vol met mototaxi's.
En zoals ik ooit al eens schreef.
Die claxonneren als ze linksaf willen , rechtsaf willen , willen stoppen , willen vertrekken, als ze nog niet weten wat ze willen, als ze je aandacht willen ,want misschien wil je wel mee, als ze aan een kruispunt komen , want wie geclaxonneerd heeft, heeft voorrang of denkt dat toch, heel soms claxonneert er een heeel luid en lang, da's dan om je over te laten steken.Sommigen claxonneren gewoon op het ritme van hun hartslag.
En,zoals ook ooit al eens gezegd ,is zo'n mototaxi bemand door iemand met het verstand van een kalkoen , en dan nog van een kalkoen die door zo'n mototaxi overreden is.
Bovendien klaxonneert de rest van alles wat rijdt natuurlijk ook, auto's, taxi's, bussen , vrachtwagens.
Het is even wennen , want alles rijdt ook nog eens kriskras door elkaar.
Ica heeft natuurlijk ook een Plaza de Armas, waar het heerlijk zitten en mensjes kijken is.
Er staat natuurlijk een grote kerstboom en zelfs 2 kerststallen.
In 2007 hadden ze hier een zware aardbeving en dat zie je vooral aan de kerken nog.
In Peru is in ieder hotel of restaurant steeds goed aangegeven waar je veilig bent in het geval van een aardbeving.
De draagbalken zijn meestal ook in een ander kleur geschilderd.
Vanuit Ica naar de Laguna van Huacachina geweest.
Dat is een oase omringd door hoge duinen.
Je kan de duinen beklimmen en dan sandboarden naar beneden.
Voor mij was het zand te warm , ik heb me geinstalleerd aan het water, waar het heerlijk rustig en mooi was.
Ook nog een uitstap gemaakt naar Palpa.
Da's een stadje waar je mooie wandelingen kunt maken in de omgeving.
Trein ' wagon 261' was zeer mooi en met luxe zetels, maar nderdaad , maar 1 wagonnetje.
De sporen waren ook niet met veel precisie gelegd of onderhouden .
Het was dus schommellen door de woestijn als op een zee bij 6 beaufort, en de stoomfluit maakte meer lawaai dan je voor mogelijk houdt.
En toch was dit een van de origineelste en relaxte grensovergangen die ik ooit gemaakt heb.
Omdat er maar ongeveer 30 passagiers meekunnen en de maximum bagage 10 kg is.
Omdat er niemand zonder geldig ticket het perron op mag.
Omdat de twee douaniers het dus rustig aan kunnen doen met zo weinig bagage
En slechts 2 treintjes op en af per dag.
In Peru is het 2 uur vroeger dan in Chili
En mijn euro is geen 700 pesos meer waard, maar slechts 3 nuevos soles.
Tacna heeft een kathedraal , een mooi centraal plein met parabool, een treinmuseum, en heel veel kerstversiering,
Tacna is gegroeid en is de 6de stad van Peru geworden.
Verbouwd heel veel vijgen en heeft een groot commercieel centrum voor toeristen uit Chili.
In Tacna zijn er bijna geen straatnaambordjes, dus het is zoeken naar een herkenningspunt op het stadsplan en dan cuadra's, huizenblokken ,tellen.
Tacna heeft een busstation voor de internationele bestemmingen , een voor de binnenlandse bestemmingen , een voor de stranden , een voor de warmwaterbronnen, een voor de bergen.
Ik wou op uitstap naar Tarata , een stadje op 4500 m in de bergen.
Waar de bus zou moeten staan , geen bus te zien.
Maar wel een klein minibusje waaruit iemand 'Tarata' roept.
Ik stap in en heb geluk , want 10 minuten later zit ons busje vol.
Met 13 in een klein busje de bergen in.
Normaal doet de bus er 2 uur over, onze chauffeur presteert het in 1,5 uur.
Het betere bochtenwerk, met aangepaste muziek, maar een zeer mooie rit.
Tarata is natuurlijk maar een klein dorpje in de bergen , maar je kan er een stukje 'via de Inca' volgen.
Over een hobbelig weggetje de berg af en daarna natuurlijk weer de berg op.
Heel mooi ,ik ben hier helemaal alleen, kom enkel 1 boer tegen
Maar ik moet toch af en toe even rusten om op adem te komen.
Volgende dag vanaf een ander busstation naar Ilo, een visserstadje aan zee,
Nu is er wel een bus.
We volgen de kust en bij ieder stranddorpje stoppen we en krijgen we ambulante handelaars aan boord.
Meloenen, vijgen , empenadas, ijsjes,enz.
Ilo is een vrij grote vissershaven , met veel bootjes, veel zeeleeuwen en zeer veel pelikanen.
Ik wil eens wat verder weg.
Op zoek naar het mooiste plekje, dus moet ik in beweging blijven.
Oguz wordt hier ook wel het 'klein Zwitserland' genoemd.
Van Sheki heb ik mijn uitvalbasis verplaatst naar Mingacevir..
Vanuit Sheki naar Zaqatala gereden.
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Groetjes uit Baku , Azerbeidzjan!
Argentinie 2016-2017-- Foto's
Peru 2016 Foto's
In San Rafael ben ik weer in een wijnstreek.
Rio Cuarto is een stad in de provincie Cordoba.
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Laatste stop in Chili, La Serena
Iquique is een stad in de Atacama woestijn,maar ligt wel aan de oceaan.
Ik wou nog verder noord , maar vanaf hier is er noord- en oostelijk enkel nog regen, al weken lang.
Ola amigo's,
De treinreis was een ervaring.
