Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Azerbeidzjan heeft zoals bijna alle voormalige sovjetstaten het vroegere politbureau en de cultus rond 'de Grote Leider' (Tsaar, Lenin, Stalin,Breznev...,) vervangen door hun eigen versie 2.0 ervan..
In Azerbeidzjan was dat Heydar Aliyev, en dus heb je nu overal een Heydar Aliyev Straat, een Heydar Aliev Boulvard,...Plein,Park..
Azerbeidzjan heeft geld , veel geld, dus het mag allemaal wat kosten.
Allemaal heel mooi om te zien.
De metro nemen gaat ook al vlotjes.
Er zijn eigenlijk maar 2 lijnen ,een rode en een groene ,met een paar zijlijntjes.
De truuk is dat de verschillende lijnen hetzelfde spoor gebruiken.
Staat netjes aangeduid als de trein het station binnenrijdt, maar je moet er op letten.
De treinen en de metro zijn 50 jaar oud en nog een erfstuk van de russen.
Als je aankomt in een station is er eerst een streepje muziek
Dan vertelt een stem in het Azerbeidzjaans en in het engels waar je bent.
Daarna verwittigt de stem je dat de deuren gaan sluiten en wat het volgend station gaat zijn.
Tot de volgende trein is het tussen de 45 seconden en 3 minuten wachten.
De treinen zijn proper ,snel , veilig en goedkoop.
Veiligheid in de mall, ik ben mee!
Aan iedere ingang staan 2 scanners en 2 agenten, man ,vrouw.
Eerst liep ik er gewoon door, en natuurlijk altijd controle.
Wat doen de Azeri, en ik nu dus ook?
Je legt alles wat zou kunnen afgaan in het bakje naast de scanner. Ipod-Ipad-GSM-sleutels...
Loopt door de scanner, geen alarm, en neemt na de scanner je bezittingen weer op.
Simpel toch?
Veiligheid in de mall, het kan ook anders.
Vandaag wandelde ik er voorbij en iedereen stond buiten.
Klanten en personeel, het personeel met een bordje Mc Donalds , Zara, Pull and Bear..
Ik vraag dus , wat is er aan de hand? staking ,gesloten?
Nee, ze hadden een grote brandoefening ...
Ramadan?
Hier in Baku niets van te merken.
Er zijn wel buffetten met een ramadan-menu, kortingen in de mall voor ramadan.
Maar de meeste parasols hebben toch het logo van het Turkse Efes bier.
En iedereen eet en drinkt gewoon.
Ik heb hier trouwens nog geen moskee gehoord of gezien.
Vroeger moest je twee keer naar de ambassade, je had een uitnodiging nodig, te koop bij geselecteerde hotels,en onder andere ook nog een verklaring van je werkgever dat je terug aan het werk mocht na je verlof.
Natuurlijk moest je je ook tijdens je verblijf registreren.
Nooit er naartoe geweest dus, want er zijn zoveel landen waar je zonder al die rompslomp maar toe kan.
Tot nu..
Sedert dit jaar hebben ze een e-visa.
On-line je aanvraag doen , even aanvinken dat je geen besmettelijke ziektes hebt,en dat je NIET naar Nagorno Karabach gaat, en er ook NOOIT geweest bent,1 hotel opgeven waar je gaat slapen, 24 dollar betalen en 2 dagen later heb je je visum.
Baku heeft een mooie luchthaven.
Ik wissel wat dollars en haast me dan om 5 voor 10 naar de shuttlebus naar het centrum.
Ik heb nog geen kaartje , dus helpt de buschauffeur mij om dat aan de automaat te kopen.
Op weg naar de stad zie ik heel veel nieuwbouw, zeer grote huizen ,Azerbeidjan heeft nog steeds zijn housing-boom.
Mijn eerste dag ga ik naar het centraal station, de boulevard aan de Kaspische Zee, bezoek wat mall's en probeer me vooral wat te orienteren.
Dat gaat moeilijk.
De straatnamen staan hier enkel in het Azerbeidzjaans aangeduid, en op de stadsplannetjes die ik bij heb is de transcriptie niet perfect.
Ik ga in de Hilton en bij het Ramada hotel een stadsplan vragen.
Helaas , daar staan zelfs geen straatnamen op , alleen wat foto's van bezienswaardigheden.
Ook om een metrokaart te kopen laat ik mij helpen.
De meeste Azeri begrijpen russisch, spreken gaat soms minder, dan proberen ze engels ,wat ook niet goed gaat, en dan heb je nog het universele probleem met naar links wijzen en rechts zeggen..
Maar ze zijn wel lief , de Azeries.
De mannen zijn attent , laten vrouwen voorgaan en staan op in de metro.
Vandaag naar de oude stad geweest en nog eens naar de boulevard.
San Miguel de Tucuman, Tafi del Valle, Argentinie, 2017
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
Het centrale plein is hier dus Plaza Independencia en er is een bijzonder groot 9 juli park.
Na Catamarca en zijn 58 soorten cactussen , waaronder de van tekenfilms bekende kandelaar cactus bevindt Tucuman zich in sub-tropisch gebied.
Het is hier dus zeer zwoel en zeer warm, er groeien orchideen in de bomen, er vliegen lori's en er is het oorverdovend geluid van de krekels.
Ook hier wordt gewaarschuwd voor dengue, zirka en chikunguna , het is nu dus niet alleen zonnecreme , maar ook anti-muggenmelk smeren.
Ik ben hier een tenedor libre gaan doen.
Da's de Argentijnse versie van een all-you-can-eat.
Heerlijke slaatjes , frietjes en ,hoe meer je ervan eet hoe gelukkiger de kok is,Argentijnse bife!!
Dat buffet heeft me dus een gaatje verder in mijn broeksriem gekost, en een uurtje rusten op een bank.
Viva Argentina!!
Iemand vraagt me , na al die foto's van honden , of er nu echt geen kat te zien is in Argentinie..?
Ik ben dus op de Plaza Independencia gaan staan en heb heel hard POES,POES, POES geroepen..
En kijk , ik heb er eentje gevonden, een schoon beestje!
Op uitstap geweest naar Tafi del Valle
Een toeristisch stadje 2 uur rijden van Tucuman.
Prachtig gelegen tussen de bergen, met heel wat meer zuurstof dan in de grote stad, de rit ernaartoe over een bergpas ,door een nevelwoud en langs een groot stuwmeer .
Ik wou nog verder naar het noorden.
Naar Salta, Jujuy , de mooie gekleurde bergen daar door ,en verder naar Bolivie.
Ik wou de bus naar La Paz nemen vanuit Buenos Aires, Antofagasta, Arica, Arequipa en Iquique.
Maar het blijft maar regenen in Bolivie.
Zelfs in de Dakar schrapt men ritten in Bolivie of kort ze in door de wekenlange regen.
Bolivie heeft al niet de beste wegen van zuid amerika, en veel wegen lopen er over hoge bergpassen.
Dus , omdat reizen in de regen niet aangenaam is en vooral omdat dat veilig thuiskomen het belangrijkste is.
Ga ik weer naar het zuiden en naar het goede weer.
San Fernando del Valle de Catamarca , Argentinie,2017
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Toen ik op oudjaar in San Juan uit de bus stapte , was het 44 gr, dan wil je een hotel met airco!
Ik vond zelfs een kamertje met een ijskast, die welliswaar ,net als thuis ,leeg was.
Oudejaarsnacht was dus warm ,..
Terwijl ik om middernacht naar het vuurwerk stond te kijken voelde het nog steeds aan of men met een haardroger in mijn gezicht aan het blazen was.
Op 2 januari is het circus dat Parijs Dakar heet hier van start gegaan, dit jaar rijden ze in Paraguay, Bolivie en noord Argentinie.
Ik probeer uit de buurt te blijven , want die mannen hebben misschien wel een dure , snelle auto , maar geen of een slechte GPS.
Zelfs een dom blondje vind nog een kortere, meer comfortabele weg .
Ik ben dus terug in Argentinie, en de Argentijnse vlag is weer overal.
Ondanks het feit dat ze al een paar keer failliet gegaan zijn en de ene corrupte leider de andere opvolgt, is de Argentijn waarschijnlijk de meest chauvinistische mens ter wereld.
Dat de Madre de Dios , Moeder Gods , in zowat heel de wereld afgebeeld wordt in blauw-wit , toevallig ook de kleuren van de Argentijnse vlag, dat moet toch een teken zijn volgens de zeer gelovige Argentijn?
Gelovig zijn ze wel en een kerkdienst in Argentinie verloopt zeer relaxt, zoals dit land nu eenmaal is.
De pastoor van dienst maakt er een interactieve dienst van .
De Argentijnen komen wanneer en hoe het hun past.
Gedurende heel de viering komen er mensen binnen , in aloha-Tshirt, met strandslippers, mooi uitgedost, met hun boodschappen..
Ze knielen , andere gaan zitten,velen gaan gedag zeggen aan kennissen, sommige blijven 5 minuten, andere komen slechts de laatste 5 minuten.
Iedereen vult hier dus zijn geloof in zoals hij-zij dat wil.
Argentinie is waarschijnlijk ook het enige land ter wereld waar zelfs een zwerfhond de kerk niet wordt uitgejaagd ,maar integendeel tientallen mensen tijdens de dienst voorzichtig over het beest heen stappen.
Argentinie, waar ieder verschrikkellijk oud autowrak toch nog rijdt, want als je je auto nog met een ijzerdraadje aan elkaar kan houden, kan je beter je geld aan bife (vlees) besteden
En zolang er bife is, en tenslotte wordt een koe hier geboren sin carga, zonder kosten, gewoon op de wei
Bestelt de Argentijn nog een grote fles om samen met de vrienden en familie te genieten van het goede leven..
Argentinie, waar de moto's kleiner zijn, en de motorijder wel een helm heeft , maar het nog niet in zijn hoofd haalt om die op te zetten.
Argentinie, waar je in de winkel een korting tot 20 % krijgt als je contant betaalt, maar waar je ook een Tshirt kan kopen in 12 afbetalingen.
En natuurlijk krijg ik een vriendenprijs in mijn hotel als ik mijn beste spaans bovenhaal en verklaar dat Argentinie toch wel het beste land van Zuid Amerika is, en contant betaal.
Ontbijt MET koffie inbegrepen!
De volgende ochtend komt de receptionist bij mij en vertelt wat ik allemaal krijg voor mijn ontbijt.
Hij heeft ook Brasschaat opgezocht op het internet en het ziet er een zeer mooi, proper stadje uit, goed om te leven..
La Serena, Reserva national Pinguino de Humboldt, Vicuna, Chili, 2016
Laatste stop in Chili, La Serena
Zo'n 1200 km zuidelijker dan Iquique ben je de Atacama uit en heb je terug cactussen en struikjes.
En ook vruchtbare valleien waar alles groeit.
Groenten, vruchten en zo ver je zien kan druiven..
Vanuit La Serena een dagtrip gemaakt naar het nationaal park van de Humboldt Pinguin.
Je kan dat met een begeleide tour doen.
Maar er is ook 1 bus heen en 1 bus terug per dag..
Natuurlijk heb ik die genomen.
Punta de Choros ligt op zo'n 115 km van La Serena, waarvan de laatste 42 km ongeasfalteerd is.
Het gebonk over het dambord-parcours maakt je blij dat je hier niet met eigen vervoer bent , en je bent dankbaar voor je sterke rug.
Op Punta de Choros aangekomen , reserveer je eerst je bus terug , straks om 15u.
Dan moet je een ticket gaan kopen voor de bootocht naar het eiland.
Daarna in een ander bureau een toelating om het reservaat te bezoeken.
Met je ticket ,waarop de naam van de boot staat ga je naar de pier, daar krijg je een reddingsvest en wordt je gehoplen in een klein bootje te stappen.
De gids en de stuurman zitten ook in de boot , en ik heb nog nooit gehoord dat er hier een bootje gekanteld is
Dus...off-we-go
Eerst varen we wat rond de eilanden en onze gids (van het nationaal park) vertelt ons veel over de dieren die we hier zien.
Daarna hebben we nog een dolfijnen foto-moment
En daarna mogen we een uurtje aan land in het reservaat.
Een zeer mooie ervaring.
Vandaag nog een uitstap gemaakt naar Vicuna, een dorpje zo'n 65 km richting de Andes.
Vicuna heeft een mooie plaza de armas, een torre Bauer, een mooi museum voor de nobelprijs winnares Gabriela Mistral
Op weg er naartoe ook nog eens voorbij een zeer grote en mooi gelegen waterstuwdam
Ik had gehoopt vanaf hier over de Pasa Agua Negra naar Argentinie terug te keren.
Ze bouwen hier een tunnel van 14 km lang op 4000 meter hoogte
Is nog niet af, maar zal wellicht sneller klaar zijn dan die tunnel in Antwerpen?
Ik moet dus de bus op naar Santiago, vandaar de Paso de Libortadores over naar Mendoza ,en dan verder naar San Juan.
Het is even rijden
Maar als alles goed gaat wacht mij aan de andere kant
Ik ben nog maar eens met een nachtbus 700 km naar het noorden gereden.
Een busrit in Peru is heel comfortabel.
Je hebt je paspoort nodig, dan moet je vlak voor vertrek nog een ticketje gaan kopen voor het gebruik van de terminal.
Dan moet iedereen door de metaaldetector, wordt alle bagage gecontrolleerd.
Eens je op je genummerde plaats zit ,wordt je gefilmd.
Allemaal voor de veiligheid.
De gordel is verplicht, iedereen krijgt zijn persoonlijke oortjes en zijn eigen schermpje om films te bekijken of muziek te beluisteren.
s'Avonds brengt men je je avondeten , s' morgens is er ontbijt.
Iedere bus heeft 2 chauffeurs die om de 4 uur wissellen.
De bus mag nooit harder rijden dan 90 km /uur
En er zijn twee hostessen aan boord in een mooi uniform .
Een beetje zoals een vliegreis dus, alleen heb je meer ruimte in je zetel.
Ik ben nu in Ica, de wijnstreek van Peru.
Na de rustige busreis was het een schok om uit te stappen.
Hier rijdt de hele stad vol met mototaxi's.
En zoals ik ooit al eens schreef.
Die claxonneren als ze linksaf willen , rechtsaf willen , willen stoppen , willen vertrekken, als ze nog niet weten wat ze willen, als ze je aandacht willen ,want misschien wil je wel mee, als ze aan een kruispunt komen , want wie geclaxonneerd heeft, heeft voorrang of denkt dat toch, heel soms claxonneert er een heeel luid en lang, da's dan om je over te laten steken.Sommigen claxonneren gewoon op het ritme van hun hartslag.
En,zoals ook ooit al eens gezegd ,is zo'n mototaxi bemand door iemand met het verstand van een kalkoen , en dan nog van een kalkoen die door zo'n mototaxi overreden is.
Bovendien klaxonneert de rest van alles wat rijdt natuurlijk ook, auto's, taxi's, bussen , vrachtwagens.
Het is even wennen , want alles rijdt ook nog eens kriskras door elkaar.
Ica heeft natuurlijk ook een Plaza de Armas, waar het heerlijk zitten en mensjes kijken is.
Er staat natuurlijk een grote kerstboom en zelfs 2 kerststallen.
In 2007 hadden ze hier een zware aardbeving en dat zie je vooral aan de kerken nog.
In Peru is in ieder hotel of restaurant steeds goed aangegeven waar je veilig bent in het geval van een aardbeving.
De draagbalken zijn meestal ook in een ander kleur geschilderd.
Vanuit Ica naar de Laguna van Huacachina geweest.
Dat is een oase omringd door hoge duinen.
Je kan de duinen beklimmen en dan sandboarden naar beneden.
Voor mij was het zand te warm , ik heb me geinstalleerd aan het water, waar het heerlijk rustig en mooi was.
Ook nog een uitstap gemaakt naar Palpa.
Da's een stadje waar je mooie wandelingen kunt maken in de omgeving.
Trein ' wagon 261' was zeer mooi en met luxe zetels, maar nderdaad , maar 1 wagonnetje.
De sporen waren ook niet met veel precisie gelegd of onderhouden .
Het was dus schommellen door de woestijn als op een zee bij 6 beaufort, en de stoomfluit maakte meer lawaai dan je voor mogelijk houdt.
En toch was dit een van de origineelste en relaxte grensovergangen die ik ooit gemaakt heb.
Omdat er maar ongeveer 30 passagiers meekunnen en de maximum bagage 10 kg is.
Omdat er niemand zonder geldig ticket het perron op mag.
Omdat de twee douaniers het dus rustig aan kunnen doen met zo weinig bagage
En slechts 2 treintjes op en af per dag.
In Peru is het 2 uur vroeger dan in Chili
En mijn euro is geen 700 pesos meer waard, maar slechts 3 nuevos soles.
Tacna heeft een kathedraal , een mooi centraal plein met parabool, een treinmuseum, en heel veel kerstversiering,
Tacna is gegroeid en is de 6de stad van Peru geworden.
Verbouwd heel veel vijgen en heeft een groot commercieel centrum voor toeristen uit Chili.
In Tacna zijn er bijna geen straatnaambordjes, dus het is zoeken naar een herkenningspunt op het stadsplan en dan cuadra's, huizenblokken ,tellen.
Tacna heeft een busstation voor de internationele bestemmingen , een voor de binnenlandse bestemmingen , een voor de stranden , een voor de warmwaterbronnen, een voor de bergen.
Ik wou op uitstap naar Tarata , een stadje op 4500 m in de bergen.
Waar de bus zou moeten staan , geen bus te zien.
Maar wel een klein minibusje waaruit iemand 'Tarata' roept.
Ik stap in en heb geluk , want 10 minuten later zit ons busje vol.
Met 13 in een klein busje de bergen in.
Normaal doet de bus er 2 uur over, onze chauffeur presteert het in 1,5 uur.
Het betere bochtenwerk, met aangepaste muziek, maar een zeer mooie rit.
Tarata is natuurlijk maar een klein dorpje in de bergen , maar je kan er een stukje 'via de Inca' volgen.
Over een hobbelig weggetje de berg af en daarna natuurlijk weer de berg op.
Heel mooi ,ik ben hier helemaal alleen, kom enkel 1 boer tegen
Maar ik moet toch af en toe even rusten om op adem te komen.
Volgende dag vanaf een ander busstation naar Ilo, een visserstadje aan zee,
Nu is er wel een bus.
We volgen de kust en bij ieder stranddorpje stoppen we en krijgen we ambulante handelaars aan boord.
Meloenen, vijgen , empenadas, ijsjes,enz.
Ilo is een vrij grote vissershaven , met veel bootjes, veel zeeleeuwen en zeer veel pelikanen.
Na de mooie rit over de Andes ben ik nu in Santiago, de hoofdstad van Chili
Chili, helemaal anders dan Argentinie.
Ik krijg nu 700 peso's voor mijn euro in plaats van 16 pesos in Argentinie.
En het is nog steeds warm , 38 gr vandaag.
Tot daar het goede nieuws.
In Chili is niets gratis,geen free wifi,zelfs naar het WC gaan kost 450 pesos.
Ik moet ook nog even wennen aan het Chileense spaans .
Ik niet alleen trouwens.
Men heeft hier ook veel immigranten.
Uit Colombia, Peru, Bolivie, El Salvador,...
En die moeten volgens de televisie allemaal de taal leren!!
Spaans is dus niet altijd spaans...
Ook een heel andere sfeer, in ieder geval hier in de hoofdstad.
In tegenstelling tot mijn hotelletje in Mendoza
Waar men zeer blij was mij terug te zien (ik was er ook al in maart)
Waar ik s' morgens heerlijk ontbijt kreeg met Argentijnse koffie met verse opgeklopte melk en medialunes.
Krijg ik hier oploskoffie en toast .
Wifi op de kamer werkt niet , in de lobby slecht.
De kamer en het bed zijn goed, maar het hotel heeft houten vloeren zoadat je hoopt dat er niemand zijn huwelijksreis aan t' vieren is in de kamer naast jou.
Santiago is een zeer grote stad , zeer ,zeer druk.
Met een mooi historisch centrum en een zeer grote Plaza de Armas.
Ik maak dus een heel grote wandeling en rust regelmatig op 1 van de vele terrasjes .
Gisteren ook een busticket gaan kopen.
Santiago heeft een zeer groot busstation waar alle bussen vertrekken ,nationaal en internationaal.
Zeer druk dus en nogal verwarrend.
Na heel wat gezoek blijkt dat de bussen naar het noorden toch nog vanuit een andere terminal vertrekken.
Of was het vroeger toch een terminal , en hebben ze er ondertussen een groot shoppingcenter tussen gebouwd?
Enfin , ik heb dus een busticket naar Copiapo, 8oo km naar het noorden.
Nadat de kapitein ons verwelkomd heeft in Argentinie, wenst hij in dezelfde adem ook de Argentijnse Ploeg proficiat omdat ze een of andere sportwedstrijd gewonnen hebben.
Luid applaus en vals gezang.
Het is ook het eerste dat je opvalt in Argentinie, de vlag is overal.
Ik denk niet dat er 1 Argentijn is die geen (grote) vlag heeft
En ook dat ze opvallend beleefder en attenter zijn tegenover elkaar dan wij.
Met busje 8 naar het centrum
Weer betaalt een Argentijn voor mij, want ik heb nog steeds geen digitale kaart ,maar enkel cash.
Ik ga nog eens naar Puerto Madero en zit daar 20 min te genieten..
Daarna ga ik naar het busstation en koop een ticket naar Mendoza.
Nog eens 1100 km en 14 uur zitten, slapen,wachten.
Maar nu ben ik dus aan de voet van de Andes.
Het is hier dik 32 gr en de zonnecreme factor 50 heeft het moeilijk.
Morgen rij ik verder naar Santiago de Chili, hoofdstad van Chili.
Dat had ik deze nacht ook al kunnen doen.
Maar ik wil graag nog maar eens ruta 7 rijden,
De paar uur vanuit Mendoza tot de Tunnel De Libertador op 3000 meter
En daarna de 29 curves steil naar beneden aan de Chileense kant
DAT is lang geleden..
Als alles goed gaat komt het volgend verslag dus uit Chili!!
Dag 3 in Baku ga ik naar het Heydar Aliyev center.
Groetjes uit Baku , Azerbeidzjan!
Argentinie 2016-2017-- Foto's
Peru 2016 Foto's
In San Rafael ben ik weer in een wijnstreek.
Rio Cuarto is een stad in de provincie Cordoba.
Tucuman is de stad waar men 200 jaar geleden op 9 juli 1816 de onafhankelijkheid van Argentinie uitgeroepen heeft.
San Fernando del Valle de Catamarca, ligt ongeveer op dezelfde breedtegraad als La Serena, maar aan de warme kant van de Andes.
Laatste stop in Chili, La Serena
Iquique is een stad in de Atacama woestijn,maar ligt wel aan de oceaan.
Ik wou nog verder noord , maar vanaf hier is er noord- en oostelijk enkel nog regen, al weken lang.
Ola amigo's,
De treinreis was een ervaring.
Met de nachtbus naar Antofagasta.
Copiapo , nog nooit van gehoord?
Na de mooie rit over de Andes ben ik nu in Santiago, de hoofdstad van Chili
