Dus ga ik als eerste in een busje naar Masalli zitten en wacht koppig tot de bus vol zit.

Terwijl ik wacht en zweet, zweet,zweet, heb ik een uitzicht op het-leven-zoals -het-is in de bazaar.

Na een uurtje is ons busje vol , dan eerst nog het kraampje voor de bus weg en we kunnen vertrekken.

In Masalli ga ik in het nieuw aangelegde park een businesslunch eten , wandel wat rond en zwaai dan naar een busje terug naar Lankaran.

Het busje zit stampvol ,maar , hoera! , zoals altijd staat er een man op , en kan ik gaan zitten.

Ik heb geluk , want alle volgende mensen die met ons busje meewillen , blijven staan.

Overvol is overvol!!

Volgende dag naar Astara, de grens met Iran.

In veel landen is het grensgebied een beetje minder, end-off-road, hier niet.

Ik zie mooie dorpen ,grote, mooie huizen, mooie natuur.

Het busje zet ons af vlak aan de voetgangersovergang van de grens.

Ziet er hier allemaal nogal rustig uit.

Astara ligt aan zee en heeft een fonkelnieuw amusementspark, waar ik nog maar eens lekker ga eten.

Ik ga op zoek naar de voertuigenovergang en drink daar een theetje met een paar mannen die daar aan het werk zijn.

Volgens hun gaan zij in Iran suiker en snoep  kopen en zijn kleren in Azerbeidzjan goedkoper.

Ik ga naar wat hotelletjes kijken en heb veel zin om hier te blijven.

Maar nee, ik weet, de wereld is groot  en overal is er wel iets te beleven.

Ik boek dus de nachttrein terug naar Baku en breng dus een aantal uren door op een bankje samen met mijn kleine rugzakje.

En hoe klein mijn rugzakje ook is, ik val sowieso op in een stadje waar iedereen iedereen kent.

Voor de zoveelste keer is het een aanschuiven van mannen die ''niet zo zijn'', die gewoon iets willen gaan eten , een theetje willen gaan drinken.

Die mij alle mooie plekjes willen gaan laten zien met hun auto...toevallig altijd een mercedes...

Ik sla alle uitnodigingen af..

Om 5u40 komen we stipt in Baku aan.

Ik installeer me in het mooie station met mijn laptop.

De chef van het station komt me vertellen dat de kassa's om 7 uur opengaan.

De politie komt me aanraden om aan een gemakkelijk tafeltje te gaan zitten.

Om 7 uur koop ik een ticket naar Balakan voor de volgende nacht.

Daarna ga ik in Baku naar de apres-Formule1, en ga naar  een oude moskee en naar een grote moskee,

Ga dan nog wat genieten van de boulevard,mensjes kijken en uitzicht op de kaspische zee.

Weer met dat kleine rugzakje, en weer huwelijkskandidaten.

Ik krijg zelfs bloemetjes van een Irakees.

Hij kan maar niet begrijpen waarom Europa zo moeilijk doet over een visum?

Op de trein nog maar eens een zeer enthousiaste Azerie die mij zo interessant vindt, ik heb zo een mooie glimlach, straal zoiets uit, en ben ik getrouwd, kinderen..??

Ik ben het een beetje moe om heel de tijd vragen te beantwoorden en ga om 11u30 slapen.

Het station in Balakan is ongeveer 2 km van het motel waar ik wil gaan logeren.

Er wachten ongeveer 20 taxi's op de 10 mensen die van de trein stappen.

En ik wil te voet gaan en foto's nemen.

Ik wimpel dus iedereen af, maar ze vragen me of ze me zelfs niet gratis naar het centrum mogen voeren??

Sommige komen mij dat op die paar kilometer een paar keer vragen..

En of ik vanavond naar het park ga?

Mijn motel is ok, ik ben nu op ongeveer 20 km van de Georgische grens.

Ik zit hier echt aan de voet van de bergen, een rustig stadje.

Er is natuurlijk een Heydar Aliyev Park, een zeer groot zelfs

Met de grote leider boven op een heuvel

Je kan vanuit het pretpark beneden met een kabellift naar boven voor een mooi uitzicht.

Ik ga iets eten op een terras met een heerlijk frisse pint.

Raak in gesprek , en mag weer niet betalen...