Merci Linda om te zeggen dat ik mijn blog vergeet, dat betekent dat het goed gaat en dat ik weinig tijd heb maar het is niet zo 'tof' voor de mensen die willen weten hoe het gaat. Het gaat 'super': Herstel en balans werpt zijn vruchten af, ik voel me sterker worden, ik word een sportvrouw ! Twee maal per week, ga ik naar het middelheim en train daar afwisselend cardiovasculair en op fitnesstoestellen altijd gevolgd door een uurtje in het water, met attributen om alle spiergroepen te oefenen. Het is een tof groepje, we delen een zelfde verleden en we lachen veel , humor werkt helend........
Op het thuisfront is het ook druk, we doen veel weekendjes met de boodschap dat we moeten profiteren van elk moment en de kindjes zijn happy en lief ! Ook hier weer een staaltje van organisatie maar dat heeft niets met borstkanker te maken, dat is het gewone leven. Om tien urr s'avonds vallen mijn ogen toe en moe maar voldaan plof ik in mijn bed. Morgen schrijf ik het verhaal van mijn ongelofelijke zus, die voor mij is gaan stappen in 'the race for the cure' en de wedtrijd waaraan ze heeft deelgenomen en een lingeriesetje voor mij heeft gewonnen! Ons mama zou weer fier zijn, het is leuk te weten dat het gewone leven doorgaat maar dat de essenties niet vergeten worden, nl dit verhaal is niet ten einde en zal het nooit zijn ! dikke kus, Nicole
