Ginder aangekomen hebben we de taken wat verdeeld; dwz Saskia alles, ik niets. Terwijl ik nog even een voorschrift moest halen voor de mri, is Saskia mij gaan inchecken en dan hop-hop-naar de mri. Ondertussen is Saskia mijn pruik gaan terugdoen en gaat daar dinsdag over onderhandeld worden,,Pac-man gaat een attest schrijven dat ik er allergisch voor ben.
BIj de mri, vloog ik al terug, de pomp moest eraf van hen alhoewel pac-man zei dat dat niet hoefde. Goed, vrede op aarde, dus terug en pomp weg. We concluderen nu dat je niet 'moe' wordt van de chemo maar wel van het heen- en weer geloop....... Flink onder de mri, oorlog verklaard aan mijn hyperventileren en claustrofobie en weer tot 1200 geteld, Buiten gekomen zag ik zo rood als een ballon, zei Saskia maar dat mag met kerst, vind ik.
Terug naar oncologie, we doen de nodige kilometers ...... Nieuwe strategie ontwikkeld in de wachtzaal, wij trekken geen nummertje meer, we gaan gewoon binnen en zeggen dat het aan ons is. Genoeg met ons 'k.....' gerammeld de laaste weken, na !
Dan weer pomp laten aansluiten en toch weer eens even naar het litteken van de pac laten zien want dat staat een beetje open en sorry mannen; het pikt. Verpleegster besluit 'pacman' erbij te halen, en hij vraagt weer :'mag ik eens duwen?' 'Neen ', zeg ik maar hij duwt toch, in Latijnse woorden zegt hij dan iets moeilijks, in mensentaal vertaald dat het litteken is opengegaan omdat het wondvocht dat eronder zit, een uitweg zoekt. Niets om me zorgen te maken, gewoon slikken, aanvaarden en hij wenst ons 'prettige feestdagen'. Al een geluk dat er vrede op aarde is, anders zou ik eens een 'kerstboompiek' in zijn sleutelbeen duwen en hem er kerstavond mee laten doorbrengen. Dan nog wat plakkers en mondmaskers en lippengel afgeluisd en wegwezen naar man en kinderen om ze klaar te maken voor naar het feest bij Linda te gaan. We vergeten vanavond de miserie en gaan gezellig vieren, kadootjes liggen klaar, kindjes zijn blij, dus 'here we come', pikken of niet pikken......
