De PAC chroniclesxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

14 december, middaguur.

In tijden van economische crisis kiezen we voor een gratis, illegale parkeerplaats vlakbij

de -1 ingang.

Beiden irriteren we ons mateloos in het gerammel van mijn auto, maar kom Nicole, de volgende keer dat we ‘uit ’ rijden zal je in een propere, gemaakte auto zitten, en ook dat is iets om naar uit te kijken.

Ik heb een beetje last van plaatsvervangende angst, want sebiet beginnen ze weer aan die PAC te frutselen en na een aantal weken weet ik al dat dit niet je favoriete ‘ behandeling’ is.

Nurse Sandra is van de partij ( alhoewel ik uit mijn ooghoek ook platsmoel heb gespot), dus dat geef al wat geruststelling.

Toch doet iedereen of er met die PAC en de bijbehorende pijn/pik niets aan de hand is, maar als ze dat ding loskoppelen zie ik weer de etter/pus/vetzakkerij eruit lopen. Ik weet het, ik ben geen dokter, noch  verpleegster, maar dat dat ding ontstoken is dat ziet toch het kleinste kind. Enfin, het PAC plan ( ontsmetten en een uurke laten verluchten) gaat door en dan maar binnen bij An.

Ook zij minimaliseert weer de factor ‘ ontstoken ‘ en denkt dat dit eerder psychologisch te verklaren valt.

Psychologie, my ass, volgens mij weten ze het zelf niet. De bijbehorende tranen zijn er volgens mij ook geen van woede op de PAC, maar van machteloosheid dat niemand inziet of gelooft hoe irritant en pijnlijk gevoelig dat ding is. Ok, er zijn wel frustraties, angsten en woede met heel deze diagnose, maar dat neemt niet weg dat er een halve liter ontstoken ‘sap’ uit die PAC komt.

Ik heb zin om je  een stevige knuffel te geven maar durf niet uit angst om je PAC te raken.

Tijdens de wachttijd hebben we het dan maar zelf over een psychologische boeg gegooid en wat dieper gegraven in de koeien en kalveren van deze wereld.

Ondertussen zien we her en der onco-bekenden. De Kim ( die er vandaag niet zo goed uitziet), Fracoise ( zonder pruik) en in de dagzaal een vrouw op bed, met op haar bijzettafeltje een losse pruik.

Nooit gedacht, maar ik voel me ondertussen in een vertrouwde omgeving.

Nog even nieuwe pomp aanprikken en we kunnen hier weg.

Het aanprikken verliep min of meer ok. Deze keer stampte je maar met 1 been ipv met 2 . Temesta? Of gewenning ? Plakker nog eventjes moeten bijstellen, schouder achteruit, en afbollen maar.

Nog 14 keer Nicole.