30 novemberxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Strakke planning vandaag.

Pronostiek : 10.45u zijn we daar buiten.

Met een zekere nonchalance betreden we vanaf nu -1 rechtstreeks via een illegale parkeerplaats.

Inschrijven boven, bonneke trekken voor bloedafname, recht buro van An (oncologe) binnen , nieuwe pomp inpluggen, en tsjak…. We kunnen virtueel weg.

Bij het verschonen van de naald voor de PAC vernoem je toch even dat dat ding je wel veel pijn en ongemak bezorgt. Zich niets van deze opmerking aantrekkend rukt dat mens ( platsmoel met bril) die plakker eraf en begint met haar volle gewicht op die PAC te duwen.

Jij krijgt alle kleuren van de regenboog en je slaat in paniek. Volledig terecht want dat mens blijft maar duwen ( onder het motto “eens zien of er veel wondvocht uitkomt”).

Toevallig loopt op dat moment ook dokter smurf daar binnen en buiten en ook hij wordt erbij gehaald. Ook effie op duwen.

Even die PAC wat later verluchten terwijl we op consult gaan bij de oncologe. Uiteraard wordt dat daar ook nog eens besproken, met als resultaat dat zij ook eventjes moet “duwen”. In 1 beweging begint ze ook onder je oksel te voelen en knijpen en zegt ze: “ik voel een bol van 2.5 a 3 cm “.

Ik durf niks te zeggen maar denk bij mezelf dat die het hier over een nieuw gezwel heeft.

Gelukkig zegt ze er direct bij dat het over die okselklier gaat en dat dat ding dus gelukkig al bijna de helft gekrompen is. Goed nieuws eigenlijk want dat betekent dat de chemo z’n werk doet.

Toch blijft die pijn aan de PAC op dit moment het grootste probleem, maar buiten een Dafalganneke wordt er verder niet op in gegaan.

Terug op de ‘zaal’ besluit een van de verpleegster de dokter te contacteren die die PAC geplaatst heeft om in te schatten wat er mogelijk fout zou kunnen zijn.

Even later zie ik van ver een man of drie dokters afkomen en denk bij mijzelf :  “die gaan hier toch niet alledrie op komen duwen he ? “

Niks aan de hand madameke, maar voor alle veiligheid toch efkes een echoke maken.

Ok, inderdaad, dan ben je ‘gerust’. Dus hop naar radiologie ( op 2^e verdiep).

Op dat moment is het bijna 11 uur dus onze planning is al om zeep.

Half uurtje wachten, resultaten ok, niks aan de hand.

En hop, terug naar -1, waar we rond 12 uur zijn.

Pijn aan PAC wordt percies erger en begint meer en meer te pikken, maar die pomp moet er wel terug in.

Toevallig staat de oncologe aan de balie als we terugkomen en ziet de pijn en paniek aan je gezicht.

Voor alle zekerheid toch een scan met contrast vloeistof. Om te zien of die PAC niet lekt.

Right, dat kan er ook nog wel bij, wel 1 detailke, alle dokters zijn gaan lunchen en pas om 2 uur terug.

Er wordt ons verzekerd dat zogauw de dokter terug is, we als eerste kunnen. Kijk, weer eventjes dat virtueel  “voorkeursbehandeling gevoel”, zo heb ik het graag. Spijtig dat ze achter onze rug waarschijnlijk afspreken om ons extra lang te laten wachten……

Om kwart voor 4 hebben wij het pand verlaten, op scan niks te zien, nen baxter pijnstiller naar binnen gedruppeld en een even pijnlijke PAC.

Temperantia rules……

Kennis is andermaal bullshit.

“Trekt oewe plan” druipt er van het verplegend personeel hun gezicht .