Vandaag, maandag moest ik weer voor het bijvullen van de chemo-pomp.
Met een strak tijdschema in het hoofd, had Saskia berekend dat we om 11 uur zouden klaar zijn.
Geen foutjes meer bij het inchecken, en deze keer alles in de juiste volgorde, we beginnen het te kennen.

Ik wilde wel vandaag vragen waarom die port à cath blijft pijn doen, ik kan er niet van slapen, het doet pijn als ik mijn arm ophef of beweeg, het trekt naar de hele rechterkant.
Dus, op de bloedafname, direkt aan de verpleegster gemeld. Zij merkt op dat er toch wel veel wondvocht,( wanneer ze er "au !!!" op duwt )uit dat gaatje komt en roept hoofd oncologie erbij, die  weer op de pijnlijke plaats duwt.
Ze nemen een 'wissertje', een soort uitstrijkje om te kijken of er een infectie opzit.
Dan maar even bloed uit mijn arm, om te kijken hoe het met de wbc zit (witte bloedcellen).
Ze prikt de port à cath even niet meer aan en vervangt de pomp niet, eerst naar de oncologe.
Na de gebruikelijke vragen over misselijkheid enz , wilt ook zij eens voelen aan die pijnlijke omgeving rond die port à cath, ik zeg redelijk nijdig: 'blijf er maar af en ga wat achteruit'. Ze voelt wel aan mijn okselklieren en zegt:,'het is tussen de 2,5 à 3 centimeter'. 'Lap', denken saskia en ik, weer een tumor. Nee, zegt ze , de "bol" ! Dus goed nieuws, gekrompen van 4,8 cm  naar 2,5 à 3. en dat met één chemo.

Ze beslist wel dat de chirurg, die de port à cath gestoken heeft, er moet bijkomen vooraleer ze opnieuw de pomp steken.
Terug naar het daghospitaal waar ik volmondig ,op de vraag of ik middageten wil bestellen, "nee" antwoord ,omdat we snel wegzijn, ons strak plan in het achterhoofd.

De chirurg komt erbij met twee stagiairs en duwt weer op de port à cath (verdomme toch).
We gaan een echo maken, zegt hij, eens kijken wat er zit.
En daar ging ons tijdschema, naar het tweede verdiep voor de echo, wachten op een soort "tussenschuifplaats" en weeral  eens wrijven met het echo-apparaat over die pijnlijke zone.
Hij vindt niets verdacht, schrijft "electief gevoelig", wat dat ook mogen weze ????

Terug naar daghospitaal, en daar besluiten ze opnieuw in de pac (port à cath vanaf nu) te prikken. Ga maar uit de weg, zeg ik want ik ga stampen naar diegen die de naald erin prikt. 'Dat begrijp ik' ,zegt ze en ze zet wijselijk een stap opzij. Saskia houdt mijn benen tegen want ik meen wat ik zeg.
Na een nijdige prik, zit de naald in de horrorplaats. Vlug sluit ze een pijnstillende baxter aan, spoet ze de pac en ik zeg : 'dat begint te pikken'.
'Oei', zegt ze wanneer ze de pomp aanhangt, ik bel direct met de oncologe.
Ze komt terug, ondertussen is het 13 uur en ze zegt,:'de pomp moet er terug uit want je moet voor een onderzoek om te kijken of die "pac" niet lekt'.
Shit ! Wij zijn hier nog niet weg !
Terug naar het tweede en daar wachten en wachten en wachten tot de stoom uit je oren komt. Om half drie mag ik onder een scanner, contrastvloeistof in mijn lijf, nog eens duwen op die plaats, dedju ! en stil liggen om te filmen waar die vloeistof blijft.
Geen lek, op het eerste zicht, dus dat "pikken" komt denkelijk van de plakkers waar ik heel allergisch op reageer.
Saskia beslist dat ik vanaf nu nooit meer mag zeggen dat iets pikt .
Terug naar beneden en terug aansluiten chemo-pomp, we zijn half vier en de enig die vandaag niet op mijn pijnlijke plaats heeft geduwd, is de madame van de cafetaria !!!
Het zal wondvocht zijn en kan gevoelig zijn, is de conclusie ,slik maar dafalgan. 
Ben ik nu een 'flauw bees!', ik weet het niet,  ik heb het voor vandaag gehad, ben het kotsbeu.
Oh ja, mijn haar is er nog, het pikt maar dat durf ik niet zeggen........