Vandaag(donderdag) moet ik voor de onderzoeken om te kijken of er geen uitzaaiingen zijn. Ik word verwacht op het vierde en daar zal een envelop klaarliggen met de volgorde van onderzoekn, waar wat, wanneer. De borstverpleegkundigen verwachten me en leggen alles uit, de gynaecoloog komt er ook bij en dan crash ik, het wordt me teveel ! Ik wil weglopen; doen alsof er niets aan de hand is. Dat mag zegt de borstverpleegkundige, doe maar als je dat wil ! Toch raar dat wanneer je 'kanker ' hebt, je ineens veel meer mag !
Na wat gesnotter, besluit ik toch te blijven en de onderzoeken flink te doen. Johan is daarbij een enorme steun, hij zorgt dat ik op het juiste verdiep, op het juist onderzoek terechtkom en blijft kalm en lief.
Het eerste onderzoek is longscan, gelukkig in een open scan, ik krijg weer een contrastvloeistof waarvan ik het warm krijg, moet een paar keer inademen en uitademen en het is klaar. Ik probeer van hun gezichten af te lezen of het ok is, ik vind ze ineens weer supervriendelijk en denk, ze hebben medelijden met me, het zijn mijn laatste dagen.
Ze zeggen niets, ze weten niets zeggen ze en ik denk dat ze liegen.
Als dit achter de rug is, moet ik in behandeling voor paranoia !
Het tweede onderzoek is de leverscan, een vriendelijke chinese man doet rustig zijn ding en vertelt me onmiddellijk dat de lever ok is, geen uitzaaiingen.
Het derde onderzoek is de botscan, eerst een radioactief middel ingespoten en dan een uur wachten tot mijn botten oplichten. Een weer te vriendelijke Hollander legt me onder zo een scan en dat duurt twintig minuten, elk bot in mijn lijf wordt gescreend, Ik probeer mee te volgen op het tv-tje en zie daar vanalles oplichten. Mijnen tikker weer tegen zeshonderd, ik zie van ver dat het fout is, denk ik. De man kan me niets zeggen, ik ken dat niet, zegt hij en ik denk weer dat hij liegt.
Dan nog wat bloedafnames, ze trekken me leeg !Waar gaan ze die chemo nog inspuiten, denk ik. Daarna nog een gesprek met de psychologe, voor ons enkel belangrijk voor tips hoe we dit aan Silke vertellen.
En dan naar huis en wachten op dinsdag voor het gesprek met de oncologe, Johan zegt :"ik moet dat vroeger weten", ik doe struisvogelpolitiek, ik wil niets weten ! En het lukt me, ik kan het van me afzetten !!! Een mens is raar !
