Elke week moet de chemo-pomp die ik constant heb aanhangen en die me elke dag een keine dosis chemo geeft via een buisje in de port-à-cath bijgevuld worden en uitgespoeld worden. Dit was de eerste keer, dus Saskia en ik op - 1 voor die behandeling. weeral de gebruikelijke administratieve zever met het inschrijven, papieren invullen, terug naar de receptie, terug naar -1, weer verkeerde papieren en opnieuw wachten ! Saskia krijgt er stress van, we snappen het "shysteem" niet. Bon , na een gesprek met de oncologe waarin zij het ongelofelijk vindt dat ik niet misselijk ben geweest en na het goedkeuren van mijn bloed (witte bloedcellen op 5000) mogen we naar het daghospitaal. Man,man, man wat is dat daar ! het ligt daar vol chemo-mensen, het is daar precies een soort veldhospitaal, overal liggen mensen (oud-jong, dik-dun, kaal-pruiken, sjaal-hoofddoek), aan een baxter. Sommigen zien groen van misselijkheid, sommigen zitten daar smakelijk te eten, anderen liggen ziek te wezen, sommigen zijn wat aan het lezen en sms en. Er is geen plaats meer voor mij en ik moet op een krukje wachten, Saskia gaat even wat te drinken halen en ik blijf alleen. Dan komt er een verpleegster en moet ik op een lege relaxstoel gaan liggen voor het vervangen van de pomp. Voor ik het weet sluit ze me aan op een baxter en spuit 'Litican' in, een middel tegen de misselijkheid. En dan begint de hel: ik word misselijk ! en alles wordt voos, ik krijg geen lucht, ik denk dat ik een attaque krijg ! Vlug trekt ze dat ding terug uit het buisje en legt ze mijn stoel plat, ondertussen kijken alle mensen naar mij: Ambiance op de chemo-zaal. Een gesluierde Marokkaanse naast me knikt me meelijkwekkend toe en ik denk dat ik sterf ! Ik wil weglopen maar alles is voos en ik moet blijven liggen. Sluit die baxter af, roep ik en ze wilt het toch nog eens proberen met een baybaxter, de verdunde oplossing van Litican. Ondertussen is saskia terug en ziet mijn paniek, nu staan we sterk, dat ding moet eruit !
De oncologe had gezegd dat ik niets meer moest krijgen tegen de misselijkheid maar iedereen doet daar precies zijn eigen zin. Dus baxter eraf en pomp gestoken maar ik ben misselijk gebleven tot dinsdagmorgen. Eens buiten kon ik terug wat ademen, we zijn een broodje gaan eten en dan kreeg Saskia nog platte band, kwestie van dat alles zowat meevalt !!! In de gietende regen nog een band vervangen (gelukkig was mc gyver johan thuis) en dan nog pomp-zakjes passen. Saskia heeft iets ontworpen met velcro, dat in mijn kleding kan worden gehangen, als ik de zakjes bekijk, krijg ik tranen in mijn ogen, zoveel mensen die voor me in de weer zijn! Dit was de eerste keer dat ik serieus mottig was en dat als verkeerde reactie op een medicijn tegen de misselijkheid ! Nooit meer, Litican dus !
