Dag beste lezer,

We zijn over halfweg op het Canal entre Champagne et Bourgogne. Nog een sluisje of 16 stroom opwaarts, dan een tunneltje van een kilometer of 5 en dan kunnen we aan de afvaart beginnen.

Ons leven gaat zijn rustige gangetje, in de voormiddag varen, in de namiddag een dorpje of stadje bezoeken of als het echt te heet is, een boek lezen onder een schaduwrijke boom.

De jachten die we deze week tegen gekomen zijn, kunnen we op één hand tellen.

Het grote voordeel is dat we niet moeten vrezen dat we geen plaats hebben om aan te leggen, het nadeel is dat we weinig ervaringen kunnen uitwisselen met medevaarders.

De enige Belgen die we ontmoeten zijn 2 gepensioneerde Limburgers. De ene man is met zijn fiets de oevers van de Maas afgereden en ontmoet zijn maat (die heeft een camper) in Froncles. De camperman heeft twee maanden in Portugal gewandeld. Beide zijn fervente wandelaars, ze hebben ons een uurtje kunnen entertainen met hun verhalen.

Ook hebben we een water en brood verhaaltje. Een wat oudere rondtrekkende fietser zocht drinkwater, we zien hem over en weer gaan met zijn lege flessen. Als we hem vragen of we zijn flessen moeten vullen is hij verrast, hij dacht dat we Duitsers waren en wist niet hoe hij het ons moest vragen. Enfin de dag nadien staat hij ons aan een sluis op te wachten met een baguette als dank voor het water, mooie ruil 😊.

We gaan je iedere beschrijving van de bezochte plaatsjes besparen, maar Chaumont willen we wel vermelden, al is het maar dat je een ferme inspanning moet doen om er te geraken. We moeten met onze fiets een steile helling van 10% beklimmen, mij (met mijn elektrisch vehikel) is het niet gelukt, Peter met zijn gravelbike is wel boven geraakt! Een mens krijgt er zowaar honger van, alleen een vrije plaats op een terras vinden is een uitdaging. Er gaan daar over de middag veel zakenlui eten, dus moeten deze 2 uitgehongerde toeristen het doen met de enige vrije plaats, een tafeltje in een verloren hoekje van een creperie. De hartige pannenkoek heeft desondanks goed gesmaakt.

De Sint-Jan-de Dopersbasiliek is ooit een juweeltje geweest, nu ruikt het er muf en is het hoogdringend aan renovatie toe. Maar toch zijn we onder de indruk van dit gotisch bouwwerk. Ongelooflijk hoe ze in de 13^de en latere eeuwen zulke monumenten konden bouwen.

Minstens even indrukwekkend is de spoorwegviaduct, gebouwd in het midden van de 19^de eeuw. Dit 600 meter lange viaduct, 52 meter hoog, met 50 (dubbele) bogen domineert de vallei van de Suize. Helemaal van boven reed en rijdt de trein nog steeds, de onderste galerij was voor de voetgangers. Helaas vallen er nu af en toe brokstukken naar beneden, voetgangers mogen er niet meer op. De bouw van de viaduct heeft 18 maanden geduurd, 2500 arbeiders hebben er dag en nacht aan gewerkt, de renovatie is gestart in november 2018, einddatum …? Begrijpelijk wel hoor, je vindt deze dagen niet direct meer 2500 man die dag en nacht willen werken 😊😊.

Werken doen wij ook niet met deze temperaturen, genieten des te meer! We liggen dikwijls in de volle natuur, maar stil is het niet altijd. We hebben regelmatig te kampen met overvliegende straaljagers, man, man, man die dingen maken een hoop lawaai. Zeker als ze vlak boven je hoofd vliegen, dan mag je onder de indruk zijn van de capriolen die ze uithalen (aan het oefenen voor 14/7?), je trommelvliezen krijgen het hard te verduren. En bij valavond beginnen die andere deugnieten eraan: kikkers! Sinds ik gehoord heb dat ze een kikker levend op de snijplank leggen, het achterlijf afsnijden en de rest van de kikker weggooien om langzaam te sterven, eet ik deze lekkernij niet meer. Maar als die lawaaimakers mijn nachtrust blijven verstoren, ga ik het overwegen om terug kikkerbilletjes te eten, heerlijk klaargemaakt in een Ricard sausje 😊😊.

Straks wordt het voor ons een slaatje, dat smaakt altijd met deze temperaturen 😉. 

Fijn weekend en tot volgende week!

Groetjes,

Peter en Conny

29-06-2023 om 14:30 geschreven door Ma@s  

Dag beste lezer,

We tuffen op ons gemakje verder naar het zuiden, we zijn nu op het Canal entre Champagne et Bourgogne. Vroeger heette dit water Canal de la Marne à la Saône, maar dat hebben ze veranderd om meer toeristen aan te trekken.

Tot nu toe, valt het varen op dit kanaal reuze mee. Dit kunnen we niet zeggen over onze laatste sluizen op het Marne au Rhin kanaal.

Er is 24 uur geen kat gepasseerd, wat betekent dat al het groen rustig de tijd heeft gekregen om voor de sluizen te verzamelen.

Bij één van de sluizen is er ook een aquaduct, even smal als een sluis, we varen ons gewoon vast in de dikke pap. Het VNF gebeld, de man laat al het groen van de aquaduct in de sluis stromen! Dus kunnen we nu de aquaduct passeren, maar zitten we opnieuw vast in de sluis.  Geen probleem, we moeten zo ver mogelijk  achteruit varen, hij doet de sluisdeuren open en laat dan volle kracht het water binnenstromen (van achter ons, want we zijn in de afvaart).  Inderdaad, het groen is allemaal weg, maar de verf van de zijkant ook, want tegen zo een sterke waterkracht kunnen wij niet op.  Maar we hebben een grote pot verf, dus dat komt wel goed.  De volgende sluis ben ik veel bozer, de sluisdeuren zijn aan het opengaan om buiten te varen, komt er een boer met zijn tractor het veel te droge gras afrijden, al het stof en gras belandt op onze pas grondig gepoetste boot. Had hij geen minuutje kunnen wachten? Enfin, soms is mijn kwaadheid niet evenredig met de omstandigheid, even de veegborstel uithalen en geen spoor meer terug te vinden!

Deze week hebben we 54 kilometer gevaren, we waren er iets meer van plan, maar we hebben alsmaar problemen met onze generator. Constant water in de mazout, dit en het voorspelde stormweer laten ons ook een dagje extra vertoeven in Chamouilley. Tussen de buien door heeft Peter de groep weer aan de praat gekregen en tijdens een plensbui hebben we dan ook maar onze belastingbrief ingevuld (het “nuttige” aan het onaangename paren heet dat 😊).

Zo zijn we ook twee dagen in Vitry-le-François blijven liggen, tussen de spitsen. Gevraagd aan een sympathieke schipper of hij iemand kent die wat van motoren afweet. De volgende morgen is er al iemand langs geweest, dus water, veel water in onze mazout. Alles gereinigd, nieuwe filters gestoken, en het moteurke draait weer (even) zoals het moet (tot vandaag).

In het Champagne-Bourgogne kanaal zijn er redelijk wat zeiljachten. In Vitry hebben we gehoord van zeilers dat ze niet meer langs de kust van Portugal en Spanje durven omdat hun jachten aangevallen worden door orka’s. Ze proberen langs deze kanalen naar het zuiden te varen, maar met een diepgang van 1,80m is dit niet evident.  

We (lees Conny) hebben ons laten beïnvloeden door verhalen van medevaarders die problemen gehad hebben met jongeren aan de sluis in Perthes. Vooral na de middag zijn ze actief en durven ze mensen pesten. Dus stoppen we in Orconte, zodanig dat we in de voormiddag (als de lieverdjes nog slapen) stilletjes kunnen passeren. Maar eigenlijk is die info ook wel lastig, want dan denk je er toch veel aan dat er iets fout kan gaan, terwijl er ook dikwijls helemaal geen problemen zijn.  Het is trouwens ook fout gegaan in Perthes, de sluisdeuren gaan niet open, half uur moeten wachten op het VNF 😊.

Twee dagen blijven liggen in Saint-Dizier, bekend van zijn art déco balkons. Allemaal van de hand van Hector Guimard. Niet dat ik die mens ken, maar ik dacht laat me toch maar vertellen dat hij veel ingangen van de metrostations in Parijs op zijn naam heeft staan. Moet niet altijd over sluizen gaan toch?  Ook Miko, vooral bekend van de ijsjes in bioskopen heeft hier zijn oorsprong.

We hebben de city-tour gedaan, we zijn vrij rap rond. Dus besluiten we om eens uitgebreid te gaan eten, en dat het lekker (en veel) is!

Nu dus in Chamouilley, een gezellig, bloemenrijk dorpje. Frans brood en pizza kun je hier uit de automaat halen. Ze hebben hier nochtans een buurtwinkel, maar buiten een fles cola durven we hier niets kopen. Het ruikt er niet erg fris, in de diepvries zit er één doos ijscrème, de schappen zijn vooral gevuld met stof, en je kan hier bruine, verrimpelde wortels kopen. Ook een belevenis 😊. Gelukkig hebben we voldoende proviand aan boord.

Zo, je bent weer helemaal mee. Tot volgende week!

Groetjes,

Peter en Conny

22-06-2023 om 15:29 geschreven door Ma@s  

Dag beste lezer,

Deze week hebben we een 40 kilometer gevaren, maar we hebben er een pak minder lang over gedaan dan vorige week. Allemaal dankzij de beroepsvaart, leve de spitsen!

Op vrijdag zijn we van Tannois naar Bar-le-Duc gevaren. De moed zakt toch een beetje in mijn teenslippers. Als je het stadje binnenvaart, passeer je eerst een enorm kerkhof, om dan even verder te mogen aanmeren tussen een drukke, lawaaierige autoweg en een treinstation, met zicht op een paar spuuglelijke flatgebouwen. We hebben ons niet aan de picknickbankjes gelegd, want (soms is een verwittigd man er twee waard) die zijn voornamelijk bevolkt door hangjongeren (gabbers, echt waar, dacht dat dit zo jaren 90 van de vorige eeuw was). En om het plaatje compleet te maken, in de paar schaarse bomen zitten krassende kraaien. Was me dat een kakofonie van vervelende geluiden. We betalen voor één nachtje, dat moet volstaan. Eens goed gaan eten en de zaterdag rustigere oorden opzoeken. Helemaal opgetut, vertrekken we richting stad om dan het eerste “restaurant” dat we tegenkomen binnen te duiken, een McDonald’s ☹☹. Ik weet het, we zijn cultuurbarbaren, maar we hebben reuzehonger. Nu worden de frieten ook al in een plastieken frietzak geserveerd, misschien goed voor het milieu, maar dit is waar wij de lijn trekken. Volgende keer gaan we naar een Burger King 😊😊.

Enfin, we zijn rap verzadigd en hebben nog zeeën van tijd om een gezellig terrasje te doen in de benedenstad. Het moet gezegd, eens over de spoorwegbrug kom je in een aangenaam stadje terecht. We hebben een fantastisch zicht op het oude, hogere gedeelte van Bar-le-Duc. Dit willen we van dichtbij bezichtigen, dus besluiten we om toch nog een dagje langer te blijven. En dat is zeker meer dan de moeite waard, historische gebouwen, kerken, horlogetoren, kasteel, panorama, allemaal het bezichtigen waard. Maar het meest zijn we onder de indruk van wat er achter de “gewone” gevels schuilgaat, we kunnen binnen gluren in een huis dat ze aan het renoveren zijn, achter de relatief smalle gevels zijn enorme woonruimtes verborgen, misschien een tikkeltje donker, maar lang niet slecht om er je oude dag in te slijten 😊. Sowieso, als je ooit in de buurt bent, zeker tijd vrijmaken om dit stadje te bezoeken.

Zondag varen we 4 kilometer verder naar Fains-les-Sources.  Onze fietsen van stal gehaald en een stukje van de Voie Sacrée gedaan. Dit is de weg (aanvoerlijn) tussen Verdun en Bar-le-Duc van het Franse leger in de eerste wereldoorlog. Om de kilometer staat er een kilometerpaal met een helm op. We hebben geluk, de heenweg is bergop en tegenwind, dus kunnen we bergaf rijden met wind in de rug 😊😊.

En verder valt er niet veel meer te vertellen, de volgende stopplaatsen kunnen we niet of komen we niet van boord.

Revigny-sur-Ornain, de steiger is zo gammel dat deze is afgezet met lint, dus blijven we braaf aan boord.

Enkele km voor Pargny-sur-Saulx belooft het een rustige overnachtingsplaats te zijn. Wat het ook is, alleen jammer dat er zolang het licht is, lieverdjes met hun moto’s zoveel mogelijk stofwolken proberen te produceren. Stof dat dan langzaam maar zeker op ons schip neerdwarrelt.

Nu zijn we in Bignicourt-sur-Saulx (dit watertje steken we regelmatig over via een aquaduct). Hier blijven we twee dagen, eentje om onze stofboot eens goed onder handen te nemen en eentje om te genieten onder de bomen, een ideale bescherming tegen de zon.

Gisterenavond nog een buur gekregen, een spits is langszij gekomen. En dit is ook het enige wat we vandaag te zien hebben gekregen, 2 spitsen (onze vertrekkende  buur en eentje die we gisteren gekruist hebben en nu alweer op de terugweg is).

We vertellen de schipper dat we niet verder naar het zuiden varen, misschien een andere keer. Hij adviseert om het niet langer uit te stellen, want de vaar en/of waterkwaliteit gaat ieder jaar achteruit .Advies van een professioneel mag je niet in de wind slaan, dus gaan we een klein stukje het Canal entre Champagne et Bourgogne op. Maar we weten nu al dat we langs dezelfde weg terug moeten (en dat doen we niet zo graag).

Er zijn vier andere mogelijkheden:

-     1. Canal de Bourgogne: we geraken niet door de tunnel van Pouilly (we zijn te hoog), de rest van het 242 kilometer lange kanaal zou wel lukken.

    2. Canal de Vosges is gestremd voor onbepaalde tijd.

-     3. Canal du Rhône au Rhin. Jammer maar helaas, op de Rijn mogen we niet varen zonder een extra keuring en een patent.

-     4. Doorvaren naar Digoin, dat was het oorspronkelijke plan, maar door onze oponthouden en trage vorderingen wordt dit te krap (dan zijn we pas met kerst terug in Brugge 😊).

Dus volgende week een berichtje vanop het Canal entre Champagne et Bourgogne (vroeger heette dit Canal de la Marne à la Saône). We hopen dat dit 224 kilometer lange kanaal en zijn 114 sluizen ook specialiteiten te bieden heeft (iets tussen champagne en bourgogne?). We houden jullie op de hoogte.

Fijn weekend, beste lezer, tot de volgende keer!

Groetjes,

Peter en Conny

15-06-2023 om 17:01 geschreven door Ma@s  

Dag beste lezer,

Deze week hebben we een goeie 37 kilometer gevaren en we hebben daar exact 21u en 20 minuten over gedaan,  we halen niet eens een gemiddelde van 2 km/u.

Op vrijdag is de man van het VNF mooi op tijd om de slagboom van de tunnel te openen, we kunnen aan onze 5 kilometer lange trip in het donker beginnen. Hij fietst met ons mee, normaal gezien een trip van een uur, wij maken er het dubbele van. Peter moet constant met de hekschroef de kont terug bijtrekken. Ben ik blij dat ik het licht zie aan het einde van de tunnel! Na ons is er nog een jacht gekomen, die heeft er een half uur minder lang over gedaan maar had dezelfde problemen. Omdat wij de steiger in Demange-aux-Eaux helemaal in beslag nemen, meert hij naast ons aan. We maken kennis met Jos en Frida op hun Vrijbuiter.

Zaterdag besluiten we om ons Mira eens te bedelven onder het schuurschuim, is hoog nodig. En ons bijbootje hebben we ook weer netjes opgevouwen, hier ben je er niets mee.

Zondag varen we de volle 14 kilometer naar Naix-aux-Forges. Daar ligt de Vrijbuiter euhm laten we zeggen vrij strategisch (voor ons toch) aan de kade. Als wij arriveren, schuiven ze een eindje op en kunnen we er mooi bij. Ze hebben niet alleen plaats voor ons gehouden, ze staan ook nog klaar met een (paar) frisse pint(en).

Frida houdt haar familie en vrienden op een leuke manier (via Polarsteps) op de hoogte over hun reilen en zeilen, gaan we volgend jaar ook eens uittesten.

De dag nadien blijven wij liggen, de Vrijbuiter reist verder, zo goed en kwaad als het kan tenminste. Op een bepaald moment bevoorraadt het VNF een pand (door een probleem was dit pand ’s nachts gedeeltelijk leeggelopen), en dat water halen ze uit de bief waar zij liggen, resultaat de Vrijbuiter aan de grond! Enfin, uiteindelijk zijn zij uit het lastigste stuk van het Marne-au-Rhin kanaal geraakt (wij moeten er nog een stukje door).

We hebben ook ons deel al wel gehad, we besparen jullie de details of toch niet allemaal 😊.

In een bepaalde sluis gaan de deuren niet helemaal open door het wier (tegenwoordig doen we eerst zelf zoveel mogelijk groen weg vooraleer we ons laten zakken). We bellen het VNF en we hebben een nieuweling, hij laat het sas weer vollopen en begint de algen te verwijderen, zo grondig dat Peter zich afvraagt of hij van plan is de sluis om te toveren in een zwembad. Enfin, na een groot halfuur kunnen we buiten varen.  De volgende sluis weer van hetzelfde laken een pak. Deze keer een oudere sluiswachter, hij sluit de deuren terug en geeft Peter een riek. Deze doe-het-zelf operatie neemt slechts 10 minuten in beslag 😊.

Gezien onze legendarische snelheid doen we maar mini-afstanden. Zo doen we plaatsjes aan zoals Ligny-en-Barrois, een klein stadje waar we onze mondvoorraad aanvullen. De halte fluvial ligt tussen een paar luidruchtige autobanen, maar een accordeonist heeft de ganse middag melodietjes uit zijn trekzak gehaald, dat breekt het geraas van het verkeer een beetje. Verder liggen we in dorpjes zoals Tronvilles-en-Barrois, Tannois.  Veel valt er niet over te vertellen: kerkje, enkele huisjes en in het beste geval een bakker (vandaar al mijn sluis verhalen 😊).

Maar over het algemeen is varen in Frankrijk een beetje zoals we het ons voorstellen en dat is best aangenaam. Het is echt leven als god in Frankrijk, met zijn vin, pain en du boursin. Alleen petanquebanen missen we, we hebben speciaal jeux-de-boules gekocht en we hebben ze nog niet kunnen uittesten 😊.

Ik beloof dat ik jullie volgende keer onze sluisverhalen bespaar, ik ga dat toch tenminste proberen 😊.

Aan iedereen en elk apart een fijn weekend gewenst en tot volgende week! 

Groetjes,

Peter en Conny

08-06-2023 om 15:58 geschreven door Ma@s  

Morgen varen we door de bijna 5 kilometer lange tunnel van Mauvages op het Kanaal de la Marne au Rhin. Maar nu gaan we nog genieten van het prachtige barbequeweertje.

We hebben de Maas dus achter ons gelaten (het is te zeggen ik toch 😊). Wij en ook de sluiswachters zijn blij dat we er van af zijn. Het waterpeil is al serieus gezakt en bijna onbevaarbaar door het wier in het water. Moeizaam en vervelend traag banen we ons een weg door deze groene jungle. De tijden in onze tabel spreken voor zich, niet echt een referentie voor andere schippers, eerder een worst-case scenario.

Ook in de sluizen zelf hebben we veel oponthoud, de sluisdeuren kunnen niet 100% open, er blijven pakken wier tussen de muur en de deur zitten. Boten tot 4,80 meter breed kunnen door, wij met onze bijna 5 meter dus niet! Dus de arme sluiswachters moeten die troep eerst allemaal weghalen met een riek (Peter heeft eens geholpen, het is vrij zware arbeid). Een oudere sluiswachter slaagt er niet in om al het groen te verwijderen, ik heb medelijden met die mens en wil proberen om met nog minder dan weinig speling uit te varen. Peter is, terecht, niet zo blij, we kunnen geen gebruik maken van onze boegschroef (die zit iedere keer verstopt van de algen) en als we de sluisdeur raken, dan is de boot van voor tot achter beschadigd. We raken er uit zonder iets te raken, maar zo traag dat de sassenier al spijt heeft dat hij niet wat meer moeite heeft gedaan.

Bij een bepaalde sluis is de situatie zo erg dat ze een kraan laten komen om het groen te verwijderen (veel winst gaan ze hier niet hebben aan ons vaarvignet 😊).  Enfin ik zou nog uren kunnen vertellen over het sluisleven op de Maas, maar ik ga het bij nog één anekdote houden. In Verdun denken we nog één brede sluis te hebben van 5,70 meter, ik zeg tegen Peter dat ik al ga oefenen en hem zo dicht mogelijk langs de kant ga laten sturen, ik sta namelijk buiten en zeg tegen Peter hoe dicht (of ver) hij van de kant is. Als we in de sluis liggen, merken we dat het al een sluis van 5m20 is 😊. We hebben er een erezaak van gemaakt om in die eerste sluis niets te raken en dat is wonderwel gelukt!

En omdat we zo traag opschieten, varen we korte afstanden en zien we veel dorpjes, sommige charmant andere maken maar een povere indruk.

Commercy heeft ons wel kunnen bekoren, de ligplaats is één van de minsten (wel kunnen we met onze winkelkar van den Aldi naar ons schip). Het stadje zelf is zeker de moeite waard. Ze hebben daar een indrukwekkend Château Stanislas. En Stanislas, de hertog van Lorraine ergens in de achttiende eeuw had een meid, Madeleine en zij is de uitvinder van de madeleine koekjes. We hebben ze uiteraard in alle geuren en smaken aangeschaft 😊.

Vlakbij onze ligplaats is er ook een velodroom, maar we kunnen er niet op, anders hadden we wel een paar toerkes gedaan met onze motocyclette 😊.

Ook nog nooit gezien, ooievaars die een nest met jongen hebben op het dak van een kerk.

Onze eerste stopplaats op het Marne au Rhin kanaal is Void.  Peter wil hier al direct een lieflijk huisje kopen, het dorpje voelt, zeker met dit prachtige weer, al een beetje zuiders aan. Maar ik zie het niet zo zitten, te veel lawaai van de autostrade vlakbij (en ook geen geld, klein detail 😊).

Tot nu toe is het varen op dit kanaal een pak aangenamer dan op de Maas, we halen nu al de maximaal toegelaten snelheid van 6 km/u. We moeten 111 km varen op dit vaarwater, het zal op het gemakske zijn, want er zijn 82 sluizen.

Zo, jullie zijn weer bij.

Alvast een zonnig weekend gewenst en tot volgende week!

Groetjes,

Peter en Conny

01-06-2023 om 00:00 geschreven door Ma@s