Dag beste lezer,

Deze week hebben we een goeie 37 kilometer gevaren en we hebben daar exact 21u en 20 minuten over gedaan,  we halen niet eens een gemiddelde van 2 km/u.

Op vrijdag is de man van het VNF mooi op tijd om de slagboom van de tunnel te openen, we kunnen aan onze 5 kilometer lange trip in het donker beginnen. Hij fietst met ons mee, normaal gezien een trip van een uur, wij maken er het dubbele van. Peter moet constant met de hekschroef de kont terug bijtrekken. Ben ik blij dat ik het licht zie aan het einde van de tunnel! Na ons is er nog een jacht gekomen, die heeft er een half uur minder lang over gedaan maar had dezelfde problemen. Omdat wij de steiger in Demange-aux-Eaux helemaal in beslag nemen, meert hij naast ons aan. We maken kennis met Jos en Frida op hun Vrijbuiter.

Zaterdag besluiten we om ons Mira eens te bedelven onder het schuurschuim, is hoog nodig. En ons bijbootje hebben we ook weer netjes opgevouwen, hier ben je er niets mee.

Zondag varen we de volle 14 kilometer naar Naix-aux-Forges. Daar ligt de Vrijbuiter euhm laten we zeggen vrij strategisch (voor ons toch) aan de kade. Als wij arriveren, schuiven ze een eindje op en kunnen we er mooi bij. Ze hebben niet alleen plaats voor ons gehouden, ze staan ook nog klaar met een (paar) frisse pint(en).

Frida houdt haar familie en vrienden op een leuke manier (via Polarsteps) op de hoogte over hun reilen en zeilen, gaan we volgend jaar ook eens uittesten.

De dag nadien blijven wij liggen, de Vrijbuiter reist verder, zo goed en kwaad als het kan tenminste. Op een bepaald moment bevoorraadt het VNF een pand (door een probleem was dit pand ’s nachts gedeeltelijk leeggelopen), en dat water halen ze uit de bief waar zij liggen, resultaat de Vrijbuiter aan de grond! Enfin, uiteindelijk zijn zij uit het lastigste stuk van het Marne-au-Rhin kanaal geraakt (wij moeten er nog een stukje door).

We hebben ook ons deel al wel gehad, we besparen jullie de details of toch niet allemaal 😊.

In een bepaalde sluis gaan de deuren niet helemaal open door het wier (tegenwoordig doen we eerst zelf zoveel mogelijk groen weg vooraleer we ons laten zakken). We bellen het VNF en we hebben een nieuweling, hij laat het sas weer vollopen en begint de algen te verwijderen, zo grondig dat Peter zich afvraagt of hij van plan is de sluis om te toveren in een zwembad. Enfin, na een groot halfuur kunnen we buiten varen.  De volgende sluis weer van hetzelfde laken een pak. Deze keer een oudere sluiswachter, hij sluit de deuren terug en geeft Peter een riek. Deze doe-het-zelf operatie neemt slechts 10 minuten in beslag 😊.

Gezien onze legendarische snelheid doen we maar mini-afstanden. Zo doen we plaatsjes aan zoals Ligny-en-Barrois, een klein stadje waar we onze mondvoorraad aanvullen. De halte fluvial ligt tussen een paar luidruchtige autobanen, maar een accordeonist heeft de ganse middag melodietjes uit zijn trekzak gehaald, dat breekt het geraas van het verkeer een beetje. Verder liggen we in dorpjes zoals Tronvilles-en-Barrois, Tannois.  Veel valt er niet over te vertellen: kerkje, enkele huisjes en in het beste geval een bakker (vandaar al mijn sluis verhalen 😊).

Maar over het algemeen is varen in Frankrijk een beetje zoals we het ons voorstellen en dat is best aangenaam. Het is echt leven als god in Frankrijk, met zijn vin, pain en du boursin. Alleen petanquebanen missen we, we hebben speciaal jeux-de-boules gekocht en we hebben ze nog niet kunnen uittesten 😊.

Ik beloof dat ik jullie volgende keer onze sluisverhalen bespaar, ik ga dat toch tenminste proberen 😊.

Aan iedereen en elk apart een fijn weekend gewenst en tot volgende week! 

Groetjes,

Peter en Conny