Morgen varen we door de bijna 5 kilometer lange tunnel van Mauvages op het Kanaal de la Marne au Rhin. Maar nu gaan we nog genieten van het prachtige barbequeweertje.

We hebben de Maas dus achter ons gelaten (het is te zeggen ik toch 😊). Wij en ook de sluiswachters zijn blij dat we er van af zijn. Het waterpeil is al serieus gezakt en bijna onbevaarbaar door het wier in het water. Moeizaam en vervelend traag banen we ons een weg door deze groene jungle. De tijden in onze tabel spreken voor zich, niet echt een referentie voor andere schippers, eerder een worst-case scenario.

Ook in de sluizen zelf hebben we veel oponthoud, de sluisdeuren kunnen niet 100% open, er blijven pakken wier tussen de muur en de deur zitten. Boten tot 4,80 meter breed kunnen door, wij met onze bijna 5 meter dus niet! Dus de arme sluiswachters moeten die troep eerst allemaal weghalen met een riek (Peter heeft eens geholpen, het is vrij zware arbeid). Een oudere sluiswachter slaagt er niet in om al het groen te verwijderen, ik heb medelijden met die mens en wil proberen om met nog minder dan weinig speling uit te varen. Peter is, terecht, niet zo blij, we kunnen geen gebruik maken van onze boegschroef (die zit iedere keer verstopt van de algen) en als we de sluisdeur raken, dan is de boot van voor tot achter beschadigd. We raken er uit zonder iets te raken, maar zo traag dat de sassenier al spijt heeft dat hij niet wat meer moeite heeft gedaan.

Bij een bepaalde sluis is de situatie zo erg dat ze een kraan laten komen om het groen te verwijderen (veel winst gaan ze hier niet hebben aan ons vaarvignet 😊).  Enfin ik zou nog uren kunnen vertellen over het sluisleven op de Maas, maar ik ga het bij nog één anekdote houden. In Verdun denken we nog één brede sluis te hebben van 5,70 meter, ik zeg tegen Peter dat ik al ga oefenen en hem zo dicht mogelijk langs de kant ga laten sturen, ik sta namelijk buiten en zeg tegen Peter hoe dicht (of ver) hij van de kant is. Als we in de sluis liggen, merken we dat het al een sluis van 5m20 is 😊. We hebben er een erezaak van gemaakt om in die eerste sluis niets te raken en dat is wonderwel gelukt!

En omdat we zo traag opschieten, varen we korte afstanden en zien we veel dorpjes, sommige charmant andere maken maar een povere indruk.

Commercy heeft ons wel kunnen bekoren, de ligplaats is één van de minsten (wel kunnen we met onze winkelkar van den Aldi naar ons schip). Het stadje zelf is zeker de moeite waard. Ze hebben daar een indrukwekkend Château Stanislas. En Stanislas, de hertog van Lorraine ergens in de achttiende eeuw had een meid, Madeleine en zij is de uitvinder van de madeleine koekjes. We hebben ze uiteraard in alle geuren en smaken aangeschaft 😊.

Vlakbij onze ligplaats is er ook een velodroom, maar we kunnen er niet op, anders hadden we wel een paar toerkes gedaan met onze motocyclette 😊.

Ook nog nooit gezien, ooievaars die een nest met jongen hebben op het dak van een kerk.

Onze eerste stopplaats op het Marne au Rhin kanaal is Void.  Peter wil hier al direct een lieflijk huisje kopen, het dorpje voelt, zeker met dit prachtige weer, al een beetje zuiders aan. Maar ik zie het niet zo zitten, te veel lawaai van de autostrade vlakbij (en ook geen geld, klein detail 😊).

Tot nu toe is het varen op dit kanaal een pak aangenamer dan op de Maas, we halen nu al de maximaal toegelaten snelheid van 6 km/u. We moeten 111 km varen op dit vaarwater, het zal op het gemakske zijn, want er zijn 82 sluizen.

Zo, jullie zijn weer bij.

Alvast een zonnig weekend gewenst en tot volgende week!

Groetjes,

Peter en Conny