Dag beste lezer,

We zijn over halfweg op het Canal entre Champagne et Bourgogne. Nog een sluisje of 16 stroom opwaarts, dan een tunneltje van een kilometer of 5 en dan kunnen we aan de afvaart beginnen.

Ons leven gaat zijn rustige gangetje, in de voormiddag varen, in de namiddag een dorpje of stadje bezoeken of als het echt te heet is, een boek lezen onder een schaduwrijke boom.

De jachten die we deze week tegen gekomen zijn, kunnen we op één hand tellen.

Het grote voordeel is dat we niet moeten vrezen dat we geen plaats hebben om aan te leggen, het nadeel is dat we weinig ervaringen kunnen uitwisselen met medevaarders.

De enige Belgen die we ontmoeten zijn 2 gepensioneerde Limburgers. De ene man is met zijn fiets de oevers van de Maas afgereden en ontmoet zijn maat (die heeft een camper) in Froncles. De camperman heeft twee maanden in Portugal gewandeld. Beide zijn fervente wandelaars, ze hebben ons een uurtje kunnen entertainen met hun verhalen.

Ook hebben we een water en brood verhaaltje. Een wat oudere rondtrekkende fietser zocht drinkwater, we zien hem over en weer gaan met zijn lege flessen. Als we hem vragen of we zijn flessen moeten vullen is hij verrast, hij dacht dat we Duitsers waren en wist niet hoe hij het ons moest vragen. Enfin de dag nadien staat hij ons aan een sluis op te wachten met een baguette als dank voor het water, mooie ruil 😊.

We gaan je iedere beschrijving van de bezochte plaatsjes besparen, maar Chaumont willen we wel vermelden, al is het maar dat je een ferme inspanning moet doen om er te geraken. We moeten met onze fiets een steile helling van 10% beklimmen, mij (met mijn elektrisch vehikel) is het niet gelukt, Peter met zijn gravelbike is wel boven geraakt! Een mens krijgt er zowaar honger van, alleen een vrije plaats op een terras vinden is een uitdaging. Er gaan daar over de middag veel zakenlui eten, dus moeten deze 2 uitgehongerde toeristen het doen met de enige vrije plaats, een tafeltje in een verloren hoekje van een creperie. De hartige pannenkoek heeft desondanks goed gesmaakt.

De Sint-Jan-de Dopersbasiliek is ooit een juweeltje geweest, nu ruikt het er muf en is het hoogdringend aan renovatie toe. Maar toch zijn we onder de indruk van dit gotisch bouwwerk. Ongelooflijk hoe ze in de 13^de en latere eeuwen zulke monumenten konden bouwen.

Minstens even indrukwekkend is de spoorwegviaduct, gebouwd in het midden van de 19^de eeuw. Dit 600 meter lange viaduct, 52 meter hoog, met 50 (dubbele) bogen domineert de vallei van de Suize. Helemaal van boven reed en rijdt de trein nog steeds, de onderste galerij was voor de voetgangers. Helaas vallen er nu af en toe brokstukken naar beneden, voetgangers mogen er niet meer op. De bouw van de viaduct heeft 18 maanden geduurd, 2500 arbeiders hebben er dag en nacht aan gewerkt, de renovatie is gestart in november 2018, einddatum …? Begrijpelijk wel hoor, je vindt deze dagen niet direct meer 2500 man die dag en nacht willen werken 😊😊.

Werken doen wij ook niet met deze temperaturen, genieten des te meer! We liggen dikwijls in de volle natuur, maar stil is het niet altijd. We hebben regelmatig te kampen met overvliegende straaljagers, man, man, man die dingen maken een hoop lawaai. Zeker als ze vlak boven je hoofd vliegen, dan mag je onder de indruk zijn van de capriolen die ze uithalen (aan het oefenen voor 14/7?), je trommelvliezen krijgen het hard te verduren. En bij valavond beginnen die andere deugnieten eraan: kikkers! Sinds ik gehoord heb dat ze een kikker levend op de snijplank leggen, het achterlijf afsnijden en de rest van de kikker weggooien om langzaam te sterven, eet ik deze lekkernij niet meer. Maar als die lawaaimakers mijn nachtrust blijven verstoren, ga ik het overwegen om terug kikkerbilletjes te eten, heerlijk klaargemaakt in een Ricard sausje 😊😊.

Straks wordt het voor ons een slaatje, dat smaakt altijd met deze temperaturen 😉. 

Fijn weekend en tot volgende week!

Groetjes,

Peter en Conny