Ik ben Eva
Ik ben een vrouw en woon in Bertem (België) en mijn beroep is bediende bij een verzekeringsmaatschappij.
Ik ben geboren op 30/04/1981 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: verhalen lezen en schrijven, wandelen in de natuur, reizen om andere culturen te leren kennen.
Wanneer Xander na zes weken
afwezigheid terug thuiskomt, lijkt er op het eerste gezicht niets aan de hand.
Hij kijkt er naar uit om het normale dagelijkse leven met zijn verloofde Lynn en
zijn dochtertje Sanne terug op te pakken.
Niets blijkt echter nog te zijn
zoals het was voor zijn vertrek. De mensen uit zijn directe omgeving blijken
helemaal niet te zijn zoals hij dacht. Wie kan hij nog vertrouwen? Zal hij er
ooit in slagen zijn oude leven terug te krijgen?
Op deze blog kan je de eerste verise van mijn zelfgeschreven verhaal 'Twee gezichten' lezen. Ik hoop dat jullie even veel plezier aan het lezen van dit verhaal zullen beleven als ik heb bij het schrijven ervan. Alvast veel leesplezier toegewenst.
08-01-2017
"Zijde" (Alessandro Baricco)
Hallo
Hier ben ik weer.
Het eerste weekend van 2017 zit er alweer op. Afgelopen zaterdag was het een spekgladde dag buiten. Om ongelukken te voorkomen besloot ik dan ook om die dag binnen door te brengen. Je zou denken dat de rust en stilte van thuis ideaal zijn om verder te schrijven aan mijn verhaal. Toch is het niet dat wat ik gedaan heb. Voordat ik kan verder schrijven moet ik namelijk niet alleen rust brengen in mijn hoofd, maar ook mijn woning op orde brengen na de drukke en gezellige feestdagen. Pas daarna ben ik volledig klaar om me te focussen op mijn voornemen voor 2017: meer tijd besteden aan schrijven, niet alleen aan het schrijven van verhalen maar ook aan het schrijven van artikels voor deze blog. Dat tweede is alvast gelukt met deze post en dat betekent dan ook dat het me dit weekend gelukt is om tot rust te komen na een drukke werkweek :)
Het rust brengen in mijn hoofd heb ik gedaan door het lezen van het poëtische boek "Zijde" van Allessandro Baricco. Dit boek vertelt het verhaal over het leven van een man en zijn hachelijke avonturen om zijderupsen uit het buitenland naar zijn thuisland te brengen waar ze verwerkt worden tot prachtige zijde. Daarnaast gaat het ook over de liefde die tijdens al deze reizen van de man een belangrijke rol spelen. De titel "Zijde" verwijst dan ook naar mijn mening niet alleen naar de delicate stof die wordt voortgebracht door de zijderups, maar ook naar de broosheid van de liefde tussen twee mensen. In dit opzicht lijkt het thema van dit boek ook heel sterk op het thema van het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska. Deze twee boeken zijn dan zeker ook een aanrader voor mensen die houden van boeken die een diepere laag hebben en geen oppervlakkig verhaal vertellen.
Nog veel leesplezier toegewenst en een goed begin van de nieuwe werkweek, maar hou het zeker veilig op de weg.
Stipt om een uur in de namiddag
verzamelde iedereen in de rechtszaal voor de eindbeslissing in de zaak tegen
Xander Franssens. Voordat de voorzitter iets kon zeggen stapte de advocaat van
Lynn van Wesemael naar voren en nam het woord.
Meneer de voorzitter, alvorens
we met de slotpleidooien starten zou mijn cliënte graag nog iets willen
zeggen.
De mensen in de zaal keken
verbaasd om zich heen.
Kan dit niet even wachten?
reageerde de man streng. Na de slotpleidooien krijgen zowel het slachtoffer
als de beschuldigde de tijd om iets te zeggen.
Oké dan. Als u denkt dat wat
zij te zeggen heeft nog belangrijk kan zijn voor deze zaak, dan mag uw cliënte
naar voren komen. Zij is uiteindelijk een van de slachtoffers en we kunnen haar
behoeften dan ook niet negeren. Hij deed teken naar haar dat ze plaats mocht nemen in
de getuigenbank.
De jonge vrouw leek eerst nog
wat te aarzelen, maar stapte uiteindelijk met zelfverzekerde stap naar voren.
Juffrouw Van Wesemael, dan
geef ik nu het woord aan u.
Ze nam nog een laatste keer
diep adem en stak uiteindelijk van wal.
Eerst en vooral zou ik
iedereen willen bedanken voor de enorme steun die ik de laatste weken gekregen
heb. Die steun heeft me echt deugd gedaan. Ik heb ze echter helemaal niet
verdiend. Terwijl ze aan het woord was keek ze de hele tijd recht voor zich
uit en durfde ze Xander niet in de ogen te kijken. Het zou natuurlijk het
gemakkelijkste zijn als ik bleef zwijgen en gewoon bij mijn verhaal bleef. Dat
is echter niet de juiste oplossing en ik zou mezelf waarschijnlijk nooit meer
in de spiegel durven kijken. Daarom heb ik besloten om mijn klacht tegen Xander
Franssens volledig in te trekken. Hij heeft helemaal niets fout gedaan. Ik was
enkel jaloers op de band die hij met zijn dochter heeft. Zij kwam altijd op de
eerste plaats bij hem. In het begin had ik daar geen problemen mee, maar toen
ik Jonas terug ontmoette en hij mij zijn onverdeelde aandacht gaf moest ik
toegeven dat ik niet bij Xander bleef omdat ik verliefd op hem was. Ik bleef in
feite bij hem omdat ik genoot van de media-aandacht die ik daardoor kreeg. Hij
was alleen maar een goede vriend voor me, niet meer en niet minder.
Omdat een boek niet altijd dik moet zijn om leuk te zijn om te lezen is het volgende boek dat ik hier aan jullie wil voorstellen "Zomer in New York" van Chantal Van Gastel.
Het boek telt amper 62 pagina's en is ideaal om te lezen wanneer je weinig tijd hebt, maar toch houdt van een goed boek. Je zou het natuurlijk in een ruk kunnen uitlezen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb het boek in kleine stukjes gelezen: op de tram naar het werk en terug naar huis, thuis tussen andere klusjes door, ... . Daar is het ook ideaal geschikt voor. Het is misschien niet het meest literaire werk, maar dat hoeft voor mij niet. Voor mij moet een boek in de eerste plaats leuk om te lezen zijn en een ideaal tijdverdrijf wanneer je wat tijd voor jezelf nodig hebt om tot rust te komen na een drukke werkdag.
Het boek "Zomer in New York" neemt je mee op reis naar de wereldstad New York, hoe kan het ook anders :) . Via het hoofdpersonage leer je de stad kennen. Het geeft je zelfs zin om er zelf ook naar toe te gaan. Dit is zelfs een van mijn to do's op mijn bucket list. Als er een stad buiten Europa is die ik graag zou willen leren kennen dan is het wel New York en door dit boek te lezen heb ik er nog meer zin in gekregen.
Naast het feit dat het boek je mee op reis neemt naar een andere stad is het ook een liefdesverhaal. Het hoofdpersonage Lucy uit dit boek wordt immers niet alleen verliefd op de stad, maar ook haar gevoelens voor een vriend die ze jaren niet meer gezien heeft wakkeren in de loop van het verhaal geleidelijk aan terug op.
Ik zou dit boek dan ook vooral willen aanraden aan mensen die houden van reisverhalen, maar die een vleugje romantiek in een boek ook zeker niet willen missen.
Heb je weinig tijd om te lezen of ben je nog op zoek naar een leuk boek om mee te nemen op reis denk er dan misschien aan om dit boek eens te gaan lezen. Ik ben alvast van plan om in de toekomst nog boeken van deze schrijfster te lezen. Gewoon even wegzinken in een mooi verhaal en op die manier tot rust komen na een drukke werkdag, dat zijn voor mij de ideale ingrediënten voor een fantastische avond en dat heb ik bij dit boek zeker gevonden. Bedankt Annick dat ik via jou deze schrijfster heb mogen leren kennen.
Toen Jonas die ochtend om zeven
uur opstond, deed Lynn alsof ze nog aan het slapen was. Ze hoorde hem in de
badkamer een douche nemen en toen hij tien minuten later de voordeur achter
zich dichttrok, pakte ze snel haar gsm uit haar handtas en belde naar haar
advocaat. Het was belangrijk dat ze hem nog voor de hoorzitting van die
namiddag kon spreken. Jonas zou haar deze keer niet tegenhouden. Heel deze
leugen had al veel te lang geduurd. Als ze zichzelf nog in de ogen wilde kunnen
kijken dan moest ze nu de waarheid vertellen. Wat de gevolgen daarvan ook
zouden zijn.
Ondertussen zijn we bij hoofdstuk vier van de eerste versie van mijn verhaal "Twee gezichten" aanbeland. In dit hoofdstuk komen we eindelijk te weten wat er met het hoofdpersonage gaat gebeuren. Zal hij er in slagen de jury ervan te overtuigen dat hij niets te maken heeft met alles wat er gebeurd is? Jullie komen het te weten in de loop van de volgende weken.
HOOFDSTUK 4
Het verdict
I
De laatste dag van mijn proces
was aangebroken. Ik ging eindelijk te weten komen welke straf ik zou krijgen.
De vorige avond had ik me al voorbereid op het ergste. De blikken van het
publiek in de zaal spraken boekdelen. Het feit dat ik ook nog eens een populair
meisjesidool was sprak daarbij zeker niet in mijn voordeel. Het tegendeel was
waar, het maakte de afschuw bij de mensen alleen maar groter. Ik was er zelfs
van overtuigd dat dit de rechter er nog meer van zou overtuigen mij de zwaarste
straf te geven. Ik was immers voor veel tieners een voorbeeldfiguur en de
impact van de feiten waarvan ik werd beschuldigd was dan ook veel groter dan
wanneer ik een volstrekt onbekende was geweest.
Om twintig na twaalf werd ik door
een bewaker uit mijn cel gehaald en overgebracht naar de rechtbank. Ik voelde
me net een koe die naar de slachtbank werd gebracht, onwetend van wat er stond
te gebeuren,. Ik besefte dat het leven dat ik de laatste jaren geleefd had
gedaan was en dat ik enkel nog kon afwachten. Ik had mijn toekomst op dit
ogenblik niet meer zelf in handen, het waren anderen die daar nu over zouden
gaan beslissen.
Afgelopen week heb ik tijdens de ritjes met de tram naar het werk en terug naar huis een nieuw boek gelezen. Het boek "Happy single in de war" van Annemarie Postma.
In dit boek bundelt de schrijfster, Annemarie Postma, de columns die ze heeft geschreven voor een Nederlands dagblad. Het is dit keer geen fictieboek, wat ik normaal lees, maar het is naar mijn mening wel op die manier geschreven. Het zijn immers verschillende verhaaltjes waarin de schrijfster over een aantal actuele onderwerpen vertelt, onderwerpen die vrouwen van vandaag bezig houden. Ze vertelt over deze onderwerpen niet op een saaie, droge manier maar je krijgt de indruk dat je een kortverhaal aan het lezen te bent.
Als ik dit boek aan iemand zou aanraden, dan is het op de eerste plaats aan mensen die op dit ogenblik zoekende zijn naar hun ware ik, naar wie ze werkelijk zijn. Je lijkt tijdens het lezen van het boek namelijk persoonlijk aangesproken te worden door de schrijfster. Ze doet je nadenken over je leven, over wie je echt bent en wat je echt wilt doen in je leven.
Het is een boek dat ik normaal niet zou kopen, maar ik ben blij dat ik het nu heb en ik ben er van overtuigd dat het me zal inspireren om verder te gaan met het werken aan mijn dromen, nl. het schrijven van verhalen. Daarnaast is het gewoon ook wondermooi geschreven. Tijdens het lezen van het boek vergeet je dat je een non-fictieboek aan het lezen bent. Je wordt zo meegesleept door het boek dat je alles om je heen vergeet. Ik ga het zeker in mijn nachtkastje bewaren zodat ik er steeds weer naar kan teruggrijpen wanneer ik het nodig heb.
Ik hoop dat ik jullie via deze blog ook kan inspireren om aan jullie eigen dromen te werken.
Ook Xander had de afgelopen
nacht geen oog dichtgedaan. Hij stond aan het getralied raam naar buiten te
kijken en dacht aan zijn dochtertje Sanne toen de bewaker zijn ontbijt kwam
brengen.
Je laatste uren in deze cel
zijn aangebroken, smeerlap! Geniet nog van de rust die je hier hebt. Vanaf
morgen is het immers gedaan en krijg je eindelijk je verdiende loon op Prison
Island.
Enkele uren later aan de
ontbijttafel bij Ben Franssens en zijn gezin. Zijn vrouw Miranda gaf net een
flesje nutrilon aan hun jongste zoontje Bas toen hij de eetkamer kwam
binnengestapt. Hij zette zich neer aan tafel en nam voor zichzelf een tas met
zwarte koffie. Zijn vrouw keek hem ondertussen met een bezorgd gezicht aan.
Liefje, waarom blijf je niet
nog wat in bed liggen? Het wordt vandaag nog een zware dag.
Waarom? Om daar te liggen
piekeren? zei hij op een sombere toon. Toen hij naar zijn twee zoontjes aan de
tafel keek klaarde zijn gezicht echter onmiddellijk op. En daarenboven, ik kan
jou toch niet helemaal alleen voor die twee kleine rakkers daar laten zorgen.
Hun oudste zoontje Samuel gleed
van zijn stoel en kwam naar zijn papa toegelopen.
Papa! Papa! riep het jongetje
uitgelaten. Er komt vandaag een koe naar school.
Ben keek niet begrijpend naar
zijn vrouw.
Het is niet koe, maar clown
schatje, verbeterde Miranda hun zoontje. De kleuters gaan vandaag naar het
circus op het dorpsplein, legde ze vervolgens uit aan haar man.
Dat klinkt leuk, jongen.
Ga jij ook mee, papa?
Ik zou wel willen Sam, maar
dat gaat jammer genoeg niet. Ik heb nog heel veel werk voor de boeg.
Waarom niet? vroeg het
jongetje beteuterd. Mama gaat ook mee.
Miranda kwam daarop naar de
twee toegestapt en bukte zicht naar het kind.
Papa heeft vandaag een zware
dag jongen, maar als je het leuk vind dan kunnen we later nog een keer gaan
samen met je papa en je kleine broertje.
Daarop begonnen de ogen van de
kleuter te fonkelen.
Joepie!!!
Maar eet nu je boterhammetje
op dan kunnen we op tijd naar school vertrekken.
Een week geleden had ik het hier over mijn commitment bij het schrijven van mijn verhaal "Twee gezichten".
Om een extra stok achter de deur te hebben heb ik hiervoor een deadline bepaald, een datum waartegen mijn verhaal volledig af moet zijn. Die datum is uiteindelijk mijn 36ste verjaardag op 30/04/2017 geworden.
Een deadline bepalen is een ding, je aan die deadline houden is iets helemaal anders. Het is immers gemakkelijk om je deadline steeds weer naar een latere datum te verschuiven en om dit tegen te gaan heb ik op deze blog een klok ingesteld die aftelt naar deze belangrijke datum. Ik ben benieuwd of het mij met deze extra druk zal lukken om me aan deze deadline te houden.
Het volgende boek dat ik aan jullie wil voorstellen is het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska.
Als je de titel leest dan is je eerste indruk dat het een liefdesverhaal is, maar naar mijn mening is het veel meer dan dat. Het gaat inderdaad over liefde en over de verschillende vormen van liefde die een mens kan ervaren, maar het is ook een verhaal over keuzes maken en hoe die keuzes je eigen leven maar ook het leven van de mensen om je heen kunnen beïnvloeden. Want dat is uiteindelijk waar het om gaat in het leven. Je leven is eigenlijk een soort van snelweg. Vanaf een bepaald ogenblik lijkt het leven als in een sneltrein voorbij te gaan, maar op verschillende momenten kom je op een kruispunt te staan in je leven, een moment dat je even moet stilstaan om na te denken wat je vervolgens gaat doen en de keuze die je dan maakt zal niet alleen de loop van jouw verdere leven gaan bepalen maar ook de loop van het leven van de mensen om je heen. Dit is uiteindelijk waar het ook om draait in dit boek, nl. in je leven hou je van verschillende soorten mensen op verschillende manieren en die liefde voor die mensen speelt mee een invloed op de keuzes die je maakt in je leven wat dan weer een invloed heeft op de relaties die je met de verschillende mensen onderhoudt in de toekomst.
Het boek "Een soort van liefde" vertelt het verhaal van twee vrouwen en hun relatie tot een man, professor Raymond 'Ray' Vernon. De eerste vrouw is Elisabeth 'Lizzie', een jonge vrouw uit Boston (VS) en de dochter van deze man. De tweede vrouw is Anna, Een vrouw afkomstig uit België, meerbepaald Leuven, die als jonge twintiger een jaar naar de Verenigde Staten is gegaan als uitwisselingsstudent om haar eindwerk rond de persoon 'Emily Dickinson' voor te bereiden en tijdens haar verblijf in de VS professor Vernon leert kennen.
Het boek zelf is opgebouwd uit vijftien hoofdstukken. De eerste vier hoofdstukken kreeg ik als lezer de indruk dat het om een en dezelfde persoon ging, nl. de dochter van een man die net overleden is en die geen goede relatie met haar vader had. Op het einde van hoofdstuk vier en in de loop van hoofdstuk vijf wordt echter duidelijk dat het hier om twee verschillende personen gaat. Elk hoofdstuk komen we afwisselend meer te weten over beide vrouwen. Naar het einde van het boek toe, vanaf het laatste deel van hoofdstuk dertien en meerbepaald de laatste zin van dit hoofdstuk 'Elisabeth opent de eerste envelop met een vuil keukenmes. Het is een handgeschreven brief.' en het volgende hoofdstuk lijken de twee personen terug een te worden. Het laatste hoofdstuk maakt dat de cirkel helemaal rond is wanneer het verhaal eindigt daar waar het begonnen is. Op dat moment begrijp je ook beter het citaat van Emily Dickenson die in het begin van het boek te lezen staat,nl. 'Liefde is als het leven - louter langer'. Uiteindelijk vat deze zin de kern van het hele verhaal mooi samen.
Nieuwsgierig geworden naar dit boek? Ik hoop het alleszins. Het was voor mij even doorbijten in het begin, maar toen ik het boek uit had was ik blij dat ik het gelezen had. Het is immers wondermooi geschreven met heel wat passages waarbij je als lezer toch even moet stilstaan. Het boek doet je nadenken en dat komt misschien ook omdat de schrijfster van dit boek een filosofe is.
Toen Jonas iets na middernacht
wakker werd, zag hij hoe zijn vriendin Lynn onrustig door het venster naar
buiten zat te staren. Hij zette zich recht in bed en keek haar een tijdje
woordeloos aan.
Liefje, wat is er aan de hand?
Kom toch terug in bed liggen? Het is berenkoud.
De jonge vrouw keek hem
verstrooid aan. De gebeurtenissen van de afgelopen dag bleven maar door haar
hoofd spoken. Telkens als ze haar ogen sloot, zag ze de videobeelden van Sanne weer
voor zich.
Jonas, ik ben bang dat wat we
nu doen helemaal niet juist is. Het grootste slachtoffer in heel deze zaak is niet
Xander of ikzelf, maar Sanne en zij heeft in feite niets met dit alles te
maken.
Zet het uit je hoofd, Lynn.
Morgen is alles achter de rug en dan kunnen we het definitief achter ons laten
en ergens anders volledig opnieuw beginnen.
Maar dat kan ik niet, Jonas.
Begrijp dat toch.
Snap je het dan niet, liefje.
Ze proberen gewoon op je gemoed te werken via dat kind. Je mag hier niet in trappen.
Je moet je aan ons verhaal houden en dan komt alles in orde.
Maar ?
Niets te maren! Wat wil je dan
doen, Lynn? De waarheid vertellen? Daar is het nu veel te laat voor.
Een groot woord. Een woord waar heel wat betekenis achter zit, maar dat ook heel veel motivatie van jezelf verwacht. Commitment is immers een verbintenis die je met jezelf aangaat om iets belangrijks te bereiken. Die verbintenis ben ik ook met mezelf aangegaan toen ik een jaar geleden ben gestart met deze blog. De belangrijkste motivatie hierbij was voor mij vooral om anderen mee te laten genieten van de verhalen die ik schrijf. Andere mensen tussen de drukte van elke dag door een moment van ontspanning en plezier bieden om nieuwe energie te kunnen opdoen is voor mij een belangrijk doel in mijn leven. Als ik op die manier de wereld mee een beetje mooier kan maken, dan is mijn missie geslaagd.
Toch lukt het me niet altijd om me helemaal aan deze afspraak met mezelf te houden. Dit komt vooral door de angst die ik van binnen voel om me volledig bloot te geven aan anderen. Angst dat het verhaal waar ik met zoveel passie en plezier aan aan het schrijven ben door anderen volledig wordt afgekraakt en dat ze me ermee zullen uitlachen. Door die angst durf ik niet altijd mijn ware ik te laten zien en dat is eigenlijk stom. Het is namelijk wie ik ben en als anderen daar problemen mee hebben, dan is dat vooral hun probleem maar zeker niet het mijne. Met het einde van 2016 en de start van een nieuw jaar in zicht ga ik dan ook de commitment met mezelf aan om voortaan deze blog echt regelmatig te onderhouden en wekelijks jullie met iets nieuws plezier te doen. Daar draait het namelijk om in het leven, gewoon genieten van wat de dag je brengt en je niets aan te te trekken van wat anderen erover zeggen. Laat je eens verrassen door onverwachte dingen, want dat zijn vaak de mooiste dingen die je meemaakt en blijven je meestal het langste bij.
Hiermee heb ik dan mijn goede voornemen voor 2017 gemaakt. Gewoon genieten van elke dag en schijt hebben van wat anderen van me denken.
En als ik eerlijk ben heeft de slotshow van de 'Rode neuzenactie' van dit jaar die vorige avond werd uitgezonden op de televisie ook wel mee een invloed gespeeld bij deze belangrijke commitment die ik met mezelf heb gemaakt.
Vandaag wil ik jullie een boek voorstellen. Een boek waarvan ikzelf vindt dat iedereen het gelezen moet hebben. Het is zo mooi geschreven, met zo'n mooie beschrijvingen, zo ontroerend zelfs dat het van mij zeker een literair meesterwerk genoemd mag worden. Dat boek dat mij helemaal betoverd heeft is "Manja" van Anna Gmeyner.
Het boek vertelt het verhaal van vijf kinderen. Vijf kinderen uit vijf verschillende milieus, maar die ondanks hun verschillen een heel sterke vriendschap hebben. Doordat het verhaal vanuit de ogen van die vijf kinderen verteld wordt en het gaat om vijf totaal verschillende karakters kan je je als lezer gemakkelijk identificeren met de personages. Iedereen vindt wel een personage in het verhaal waarmee hij of zij zich het beste kan vergelijken. Zo heb ik alleszins ook een favoriet personage in dit boek, maar nu loop ik te snel vooruit.
Ook al speelt het verhaal uit het boek zich af in een bepaalde periode, toch zou het ook naar vandaag vertaald kunnen worden. Via dit verhaal leren we de leefwereld van de Duitsers kennen na het einde van de eerste wereldoorlog en in het begin van de jaren dertig. Het speelt zich meerbepaald af vanaf 1920, het jaar waarin de vijf kinderen verwekt werden, tot aan 1934, de periode dat Hitler aan de macht kwam en er in slaagde een groot deel van de Duitse bevolking zodanig te manipuleren dat ze bepaalde bevolkingsgroepen als minderwaardig en als schuldige van de economische crisis gingen beschouwen. We leren deze periode echt kennen vanuit de leefwereld van de vijf kinderen.
Het hoofdfiguur van het boek is Manja. Een meisje van Joodse ouders die in 1920 vanuit Polen naar Duitsland zijn gekomen. Zij is ook het enige meisje van de vijf kinderen en daarenboven ook het cement dat hun vriendschap ondanks hun verschillende achtergronden bij elkaar houdt. Naast Manja heb je nog Karli Müller (de zoon van een communistische vader), Heini Heidemann (de zoon van de dokter Ernst Heidemann, iemand die sterk geloofd in rechtvaardigheid en ook wel een idealist genoemd mag worden), Franz Meissner (de zoon van een Nazi en een moeder die uit angst voor haar man niet tegen hem in durft te gaan) en tenslotte Harry Hartung (de zoon van een Joodse bankier en een niet Joodse moeder).
Ik vertelde al dat er in het boek heel wat mooie beschrijvingen te vinden zijn, maar een beschrijving is me echt wel bijgebleven. Het is een ongelooflijk mooie manier om een bepaalde situatie te omschrijvingen.
...'Ik ben helemaal niet goed, Heini, maar als er iets omvalt, raap ik het op en ik zal nooit iets omvergooien.'
'Ik weet wat je bedoelt, Manja,' riep hij vol vuur. 'Een hele tijd geleden lag er bij ons op school op het plein een kever op zijn rug. Ik heb hem omgedraaid, zodat hij weer verder kon, maar er waren jongens die hem telkens weer op zijn rug draaiden, om hem te laten spartelen. Dat waren de anderen.'
'Er zijn veel anderen,' zei ze zacht.
'Ja, hé? Opeens vreselijk veel,' gaf hij toe. 'Maar Manja, als wij laf zijn en alle andere mensen ook, dan moeten alle kevers op de wereld op hun rug blijven liggen.'
Manja zweeg en kneep in zijn hand. 'Eén kever heb je al omgedraaid,' zei ze, 'die krabbelt al weer rond.'
Deze omschrijving uit het boek vind ik zo mooi en kan je gemakkelijk toepassen op vandaag. Soms heb je het gevoel dat alles hopeloos lijkt en dat er geen einde komt aan de onverdraagzaamheid en het geweld in de wereld, maar dan denk ik aan dit fragment uit het boek en dat doet me beseffen dat hoe hopeloos iets ook lijkt het nooit zinloos is. Ook al kan je niet de hele wereld mooier maken en iedereen helpen, je kan alvast een iemand gelukkiger maken en daar moet je het voor doen.
Ik hoop dat ik jullie met deze korte recensie over het boek warm gemaakt heb om het boek ook te gaan lezen en dat het boek jullie net als mij mag betoveren en gemotiveerd houden om de wereld een beetje mooier te maken. Hoe moeilijk dit soms ook lijkt als je naar het nieuws kijkt of wanneer je weer eens geconfronteerd wordt met mensen die meer van jou verlangen dan dat jij kan realiseren je mag nooit opgeven en denk op die momenten aan dit prachtige fragment uit het boek.
Voordat ik hiermee afsluit nog een ding. Ik heb jullie al verteld dat ook ik een favoriet personage heb in dit boek en het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen dat het de jongen Heini en zijn vader Ernst Heidemann is. Op heel wat momenten herken ik me ook wel in hen en het is dan waarschijnlijk ook helemaal niet verwonderlijk dat ik juist een fragment gekozen heb waarin deze jongen een rol speelde. Ook ik ben vaak een dromer en idealist. Ik geloof sterk in rechtvaardigheid en kan daardoor vaak enorm geëmotioneerd geraken als ik merk dat anderen ergens veel harder op reageren. Dat doet me me dan soms afvragen waarom ik bepaalde zaken allemaal doe, maar dan besef ik weer dat dit is wie ik ben en dat dat ook mijn drijfveer is in het leven: andere mensen gelukkig maken. En ook al kan ik niet iedereen tevreden stellen, ik doe mijn best en dat is het allerbelangrijkste.
De komende nacht was voor velen
een van de onrustigste van de afgelopen weken. Dat was ook helemaal niet
verwonderd. De volgende dag viel immers de eindbeslissing in het proces tegen
Xander Franssens. Een beslissing die de rest van het leven van alle betrokken
partijen mee zou gaan bepalen.
Danny en zijn echtgenote Anja
zaten naar een politieserie op tv te kijken toen ze plots gejammer achter zich
hoorden. Ze dachten eerst nog dat het de kat was die zat te janken voor eten maar
toen ze zich omdraaiden, zagen ze de kleine Sanne huilend in de deuropening
staan. Anja stond onmiddellijk recht uit de zetel en liep naar het meisje toe.
Sanne? Kindje? Waarom lig je
niet in bed? Het is bijna middernacht.
Het meisje bleef de hele tijd
maar snikken en kon amper een woord uitbrengen.
Waar is papa? Is papa boos op
mij?
De vrouw gaf het meisje een
stevige knuffel en probeerde haar zo goed mogelijk gerust te stellen.
Neen, Sanne. Je papa is
helemaal niet kwaad op je. Hij houdt zielsveel van je. Dat mag je nooit
vergeten.
Maar waarom is hij dan weggegaan?
Op school zeggen ze dat hij een viespeuk is en dat hij voor een heel lange tijd
naar de gevangenis gaat. Dat is niet waar, hé?
Ze keek met tranende ogen naar
Danny die nog steeds in de zetel zat. De man stond vervolgens recht en liep
naar haar toe.
Je moet niet geloven wat ze
zeggen, meisje. Voor je het weet is je papa terug thuis. Hij heeft het nu
gewoon eventjes heel druk.
Geloofde hij dat werkelijk? Zal Xander morgen, na zes lange weken,
eindelijk terug met hen mee naar huis komen? In zijn hart hoopte hij alleszins
van wel, maar zijn verstand vertelde hem iets helemaal anders. Wat zal er met
Sanne gebeuren als haar vader straks veroordeeld wordt en voor jaren naar de
gevangenis gaat? Ze hadden haar de laatste weken zo goed mogelijk proberen af
te schermen van de gebeurtenissen, maar dat zal niet blijven lukken. Als Xander
uiteindelijk schuldig bevonden wordt dan zullen ze haar tenslotte toch de
waarheid moeten vertellen. Hoe vertelde je in godsnaam aan een kind van 6 jaar
dat haar papa niet meer terugkomt?
Terwijl Danny met het meisje in
de zetel ging zitten liep zijn vrouw naar de keuken om een beker melk met
honing op te warmen. Hopelijk hielp dat om het kind toch nog enkele uren te
laten slapen. Wat er de volgende dag gebeurde dat zagen ze dan wel weer.
Als
laatste getuige riep de advocaat van Xander Sannes juf van het eerste leerjaar
naar voren. De vrouw vertelde over de eerste keer dat ze Sanne en haar papa
ontmoette tijdens de kennismakingsnamiddag op school een week voor de start van
de zomervakantie. Het meisje was daar samen met haar papa en Lynn naar toe
gekomen. Ze merkte onmiddellijk hoe close zij en haar vader waren. Lynn bleef
de hele tijd op de achtergrond en leek weinig aandacht te hebben voor wat er
gebeurde ondanks het feit dat Xander probeerde haar zoveel mogelijk bij het
gesprek te betrekken. De vrouw besteedde hier verder weinig aandacht aan en
veronderstelde dat dit kwam doordat ze niet de biologische moeder van het kind
was. Van dit uitgelaten meisje bleef niets over op de eerste dag van het nieuwe
schooljaar. Ze was volledig in zichzelf teruggetrokken en zat in de klas voortdurend
afwezig naar buiten te staren.
Na
twee maanden vakantie was de school terug aangebroken. Voor Sanne en haar
vriendinnetje Lore was het een grote dag. De twee meisjes gingen voor het eerst
naar de grote school, maar wat een onvergetelijke dag voor Sanne moest worden
was in werkelijkheid een ware nachtmerrie. In plaats van dat haar papa haar
vergezelde tot aan de schoolpoort liep het meisje samen met haar vriendinnetje
Lore en diens vijf jaar oudere zus Linde de speelplaats op.
De
twee meisjes liepen onmiddellijk naar de andere kinderen van hun klas toe. De
oudere zus van Lore bleef hen de hele tijd in de gaten houden. Ze hadden zich
net op een bank onder het terrasluifel neergezet toen een jongen van hun klas
naar hen kwam toegestapt en luid tegen Sanne riep:
Mijn
mama zegt dat jouw papa een smeerlap is en nooit meer mag vrij rondlopen!
Dat
is niet waar, zei het meisje met een klein stemmetje.
Een
groep meisjes van de vijfde klas van de basisschool dat iets verder aan het
keuvelen was over wat ze in de vakantie allemaal gedaan hadden schrok op van de
luide stem van de kleine jongen en kwam naar het drietal toegelopen. Het
grootste meisje van de groep nam onmiddellijk het woord.
Hoe
was het toen je papa met jou naar bed ging? zei ze op sarcastische toon.
Sanne
wist niet hoe te reageren en wilde weglopen, maar werd door het meisje
tegengehouden.
Hé,
ik ben wel tegen jou bezig.
Laat
haar met rust, kwam Lore tussenbeide.
Waarom?
We zijn gewoon benieuwd naar hoe haar vakantie is geweest. Ben je soms jaloers
omdat jij geen aandacht van ons krijgt?
Ondertussen
had er zich al een hele massa kinderen rond hen verzameld. Sanne wist niet wat
doen en begon stilletjes te snikken.
Oooh.
De baby begint te huilen. Wil je soms een kusje op je muisje hebben?
Op
dat moment kwam Linde door de groep naar hen toegelopen en duwde het meisje van
Sanne af.
Laat haar met rust en zwijg over zaken waar
je niets van afweet.
Bemoei
je er niet mee, stomme koe. Of denk je soms dat je meer waard bent omdat je al in
het laatste jaar zit?
Helemaal
niet, maar ik denk wel dat ik er meer van afweet dan jij!
Laat
je niet doen, Lindsay! riepen de vriendinnen van de pester haar aanmoedigend
toe.
De
twee leerkrachten die die ochtend toezicht hielden op de speelplaats kwamen
naar de groep toegestapt. Ze deden teken naar de andere kinderen dat ze weg
moesten gaan en richtten zich vervolgens op de twee ruziemakende meisjes.
Is
het nu echt nodig om al vanaf de eerste schooldag zon kabaal te maken op de
speelplaats?
Maar
meester, zij
Ik
wil het niet horen, Linde. Jij zou toch beter moeten weten als oudste.
Moest
ik hen dan gewoon laten doen?
Dat
heb ik niet gezegd. Je moest naar ons zijn gekomen zodat wij ons ermee konden
bemoeien in plaats van de ruzie alleen maar erger te maken.
Ondertussen
was juf Lies van het eerste leerjaar erbij komen staan. Ze boog zich naar Sanne
toe en probeerde haar te troosten. Het meisje was volledig in zichzelf gekeerd.
Haar gezicht was rood aangelopen van het huilen en door een krop in de keel kon
ze geen woord uitbrengen. Toen de bel vijf minuten later het begin van de lessen
aankondigde nam de juf haar bij de hand en liepen ze vervolgens samen met de
rest van de klas naar binnen.
Deze ochtend was een zeer bizarre ochtend, de raarste sinds jaren.
Van zodra de dichte mist optrok gebeurde er iets magisch. Heel de straat kleurde rood. Overal waar je maar keek zag je vreemde, rode bollen. Bollen met het gezicht van een prinses ('Snotte Belle'), een piraat ('Jack-A-Hoy'), een DJ ('DJ Niësto'), een judoka ('Ha Choo') en een professor ('Professor Sniff"). Van zodra je ze opraapte begon je onophoudelijk te lachen. De wereld zag er op slag veel vrolijker uit. Weg was alle terreurdreiging en ellende. Voor een keer was Brussel de leukste stad op aarde.
Dus laten we allemaal een rode neus opzetten en
op die manier tonen dat iedere mens uniek is en op zijn eigen manier waardevol.
Een vrolijke Eva
Wil je meer weten over deze leuke actie neem dan zeker een kijkje op http://rodeneuzendag.be/ en hou volgende datum zeker in de gaten: zaterdag 3/12/2016, want dan volgt de grote apotheose!
Sanne,
wat een mooie tekening heb je hier gemaakt. Wil je me daar iets meer over
vertellen?
Het
meisje keek met grote ogen naar de vrouw die voor haar zat.
Dat
is mijn papa terwijl hij aan het zingen is.
Xander
zat met een krop in de keel naar de beelden van zijn dochter te kijken. Het was
de eerste keer sinds zijn arrestatie nu bijna zeven weken geleden dat hij zijn
kleine meid zag. Hoe was het in godsnaam mogelijk
dat hij op geen enkel ogenblik had gezien dat er iets met haar aan de hand was?
Het was verdomme zijn taak om haar te beschermen, maar wat deed hij: hij was de
hele tijd bezig met het promoten van zijn nieuwe cd en het voorbereiden van
zijn zomertournee.Wat voor een
egoïst was hij toch. Hij moest vijf jaar geleden omgekomen zijn in dat
auto-ongeluk en niet zijn vrouw Samantha. Hij wendde zijn blik af van het
televisiescherm en keek naar Lynn die op de bank aan de andere kant van de
rechtszaal naast haar advocaat zat.
Dat
heb je echt heel goed gedaan. Je hebt al heel veel aandacht voor detail, dat
zie je niet bij veel kinderen van jouw leeftijd. Je papa zal wel trots op je
zijn, hé?
Bij
dit complimentje verscheen er een kleine glimlach op het gezicht van het
meisje.
Papa
zegt dat ik dat van mijn mama heb. Zij maakte ook altijd heel mooie dingen.
Toen ik nog niet geboren was, heeft ze al mijn babykleedjes zelf gemaakt.
Mis
je je mama?
Het
meisje knikte met haar hoofdje.
Maar
papa zegt dat ze nu een sterretje aan de hemel is en dat ze van daaruit over me
waakt. Als het donker is, dan zit ik altijd met papa buiten op het terras. We
kijken dan samen naar de sterren.
De
vrouw bladerde door de stapel papier en haalde vervolgens een andere tekening tevoorschijn.
Deze
hier is helemaal anders. Je bent hier veel minder nauwkeurig en drukt ook
harder op je potlood.
Het
meisje leek niet te weten hoe te reageren en keek afwezig naar buiten waar een
vogel aan een graanbol zat te pikken.
Sanne,
wat is er? Wil je er niets over zeggen?
Het
kind schudde met haar hoofd. Er rolde een traan langs haar wang naar beneden.
Als
ik me goed herinner heb je deze gemaakt toen ik je vroeg naar de vakantie. Was
dat soms geen leuke periode?
Neen,
zei ze stilletjes.
Waarom
niet? De meeste kinderen zijn altijd heel blij als het vakantie is.
Papa
was toen weg om voor andere mensen te gaan zingen.
En
dat vond je niet leuk?
Ze
schudde opnieuw met haar hoofdje.
Mis
je je papa?
Ja,
zei ze met een klein stemmetje.
Als
ik me goed herinner was je toen alleen thuis met Lynn. Zij zal je wel goed
verwend hebben, nietwaar?
Het
meisje zat de hele tijd te bewegen met haar handen en keek onrustig om zich
heen. Het leek wel alsof ze bang was dat er iemand tevoorschijn zou komen.
Sanne?
Vond je het niet leuk om alleen te zijn met Lynn?
Neen,
zei ze snikkend. Lynn was altijd boos op me en zat steeds tegen me te roepen.
Ze
was waarschijnlijk ook wel moe om al die tijd alleen met jou te zijn. Jullie
zullen toch ook wel leuke dingen samen gedaan hebben?
Soms,
zei ze onzeker. maar meestal kwam die man langs en dan keek ze niet meer naar
me om. Als ik dan met haar een spelletje wilde spelen riep ze dat ik haar met
rust moest laten.
Bij
het zien van de beelden van het kleine meisje waren er verschillende vrouwen
die een zakdoek uit hun handtas haalden om daarmee hun tranen weg te vegen.
Lynn voelde zich tijdens de hele getuigenis ongemakkelijk. Het was bijna twee
maanden geleden sinds ze Sanne de laatste keer had gezien. Zonder rechtstreeks
met de dochter van haar ex-vriend geconfronteerd te worden was het voor haar
helemaal niet moeilijk om bij haar verklaring te blijven. Hij had het immers in
haar ogen allemaal zelf gezocht. Wat Sanne betrof was dat helemaal anders. Zij
was nog maar een kind en had helemaal geen schuld aan wat er allemaal was
gebeurd. Zij was eigenlijk zelfs het grootste slachtoffer in heel deze zaak. Na
haar mama zou ze nu ook haar papa verliezen. Toen ze de zaal rondkeek kruiste
haar blik toevallig de ogen van Xander. Bij de confrontatie met de droevige
blik in zijn ogen draaide ze zich onmiddellijk terug om en keek met een starre
blik recht voor zich uit naar het televisiescherm dat vooraan in het midden van
de rechtszaal stond.
Onlangs las ik in schrijvenmagazine (jaargang 20 nr. 5) een artikel over de twaalf oerkarakters van storytelling (Mieke Bouma). Via dit artikel besloot ik om een meer gedetailleerde karakterschets van het hoofdpersonage van mijn verhaal 'Twee gezichten' te maken.
Bij het beschrijven van het hoofdpersonage van je verhaal vertrek je van DE PERSONA. Dit is de omschrijving van hoe de buitenwereld je personage ziet en herkent. Dit deel van de karakterschets van het personage zat voor mij al grotendeels in mijn hoofd. Ik had al voor het grootste deel een idee van hoe mijn personage er uitziet en wie hij precies is (zowel op privévlak als op professioneel vlak).
Om een boeiend personage te kunnen neerzetten stopt het hier echter niet bij. Het volstaat niet om je personage alleen van buitenaf te bekijken. Je moet ook weten wie hij of zij in de kern is: Wat is het wilsverlangen van je personage? Door wat wordt hij of zij gedreven? Dit verlangen van je personage richt zich op datgene wat aan het begin van het verhaal ontbreekt en noemen we HET ARCHETYPE.
Op die manier komen we uiteindelijk bij de 12 oerkarakters en hun basisplot.
Een van de oerkarakters van een verhaal is de voedster (https://youtu.be/DCTW9zyJYoE). Volgens Mieke Bouma (http://miekebouma.nl/) ontleent de voedster haar identiteit aan de zorg voor anderen. Valkuil is dat ze zich teveel wegcijfert en haar uitdaging is dat ze behalve voor anderen ook leert zorgen voor zichzelf. Dit archetype wordt om deze reden ook vaak de moeder genoemd en wordt daardoor vooral toegeschreven aan vrouwelijke personages. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat een man ook niet deze drijfveer kan hebben. Zeker niet, zoals in mijn verhaal 'Twee gezichten', wanneer de moeder is weggevallen en de vader daardoor zowel de vader- als moederrol op zich moet nemen.
Als ik het hoofdpersonage Xander Franssens grondig bestudeer dan moet ik vaststellen dat er heel wat kenmerken van dit oerkarakter in het personage zitten. En als ik eerlijk ben dan moet ik zeggen dat ikzelf ook heel wat kenmerken van dit oerkarakter in me heb. Conclusie is dan ook dat ik onbewust een personage heb neergezet dat op een aantal punten ook sterk op mij lijkt.
Wanneer je de karakterschets (persona) van je personage hebt gemaakt en zijn wilsverlangen (archetype) kent, dan kan je vervolgens DE PERMISSE bepalen. Dit is de begin- en eindwaarde van je personage. Waar staat je hoofdpersonage in het begin van je verhaal en waar gaat hij naar toe? Ondergaat je hoofdpersonage een bepaalde transformatie in de loop van het verhaal.
Als ik dit toepas op mijn hoofdpersonage dan kan ik deze transformatie als volgt omschrijven.
- De beginsituatie: In het begin van het verhaal krijgt het personage heel veel erkenning en waardering. Het publiek kijkt naar hem op en verafgood hem. Hij staat altijd in de belangstelling. Dit is echter niet wat hij ook echt zoekt, wat echt belangrijk is voor hem. In werkelijkheid is hij op zoek naar rust en wil hij een goede papa zijn voor zijn dochter. Alleen als hij dat bereikt kan hij echt gelukkig zijn.
- Het plot: Hij valt van zijn voetstuk en wordt door iedereen uitgespuwd en gehaat. Hij voelt zich eenzaam en heeft het gevoel dat hij gefaald heeft als vader.
- De eindsituatie:aangezien ik op deze blog fragmenten plaats van de eerste versie van het verhaal en om de spanning niet weg te nemen vind ik dat ik over het einde van het verhaal hier nog niets kan vertellen; als jullie willen weten hoe het verhaal uiteindelijk zal aflopen en of het hoofdpersonage er in zal slagen om zijn doel te bereiken dan moet je deze blog gewoon verder blijven volgen
En zo komen we dan uiteindelijk bij HET CONFLICT van het verhaal.
Slaagt het personage erin zijn doel te bereiken en wat moet hij daarvoor aankijken, loslaten en veranderen?
Het conflict dat Xander Franssens meemaakt in mijn verhaal 'Twee gezichten' kan je als volgt omschrijven. Hij is eerder een introvert persoon die op zoek is naar rust en een goede papa voor zijn dochter wil zijn Daartegenover staat dat hij de zanger is van een bekende popgroep en door veel mensen wordt aanbeden. Hierdoor is hij vaak lange tijd van huis voor optredens en staat hij steeds in de belangstelling.
Het drijfveer van mijn hoofdpersonage is dan ook dat hij iedereen gelukkig wilt maken, maar daardoor minder tijd heeft voor zijn dochter waardoor hij in conflict komt met het uiteindelijke doel in zijn leven, nl. een goede papa zijn voor zijn dochter.
Door voor elk personage dat een belangrijke rol in mijn verhaal speelt een gedetailleerde karakterschets te maken en hiermee rekening te houden met de gebeurtenissen die zich afspelen in mijn verhaal wil ik het verhaal uiteindelijk nog beter maken. Het verhaal dat jullie op deze blog kunnen lezen is dan ook een eerste versie waar nog veel aan gesleuteld zal worden. ALS JULLIE BEPAALDE OPMERKINGEN HEBBEN OVER DE FRAGMENTEN DIE IK OP DEZE BLOG PLAATS DAN MOGEN JULLIE DIE ALTIJD ALS REACTIE BIJ HET FRAGMENT PLAATSEN. SAMEN MET JULLIE WIL IK ER OP DEZE MANIER NOG EEN BETER EN BOEIENDER VERHAAL VAN MAKEN.
Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik met deze blog begonnen ben en dat verdient toch een applausje. Een applausje omdat deze blog nog altijd een belangrijke rol in mijn leven speelt. Er zijn periodes geweest dat ik even afwezig was, maar steeds opnieuw was er een bepaalde drijfveer die me terugbracht naar deze plek.
Als ik een ding het afgelopen jaar geleerd heb, dan is het dat ik meer aan mezelf moet denken en me minder moet aantrekken van wat anderen ergens over zouden denken.
Dat is niet altijd gemakkelijk, vooral omdat ik de tendens naar meer egoïsme in onze wereld helemaal niet zo leuk vind. Respect hebben voor elkaar en er zijn voor elkaar wanneer je elkaar nodig hebt zijn immers voor mij heel belangrijke waarden. Je kan er echter pas echt zijn voor een ander als je ook van jezelf houdt.
Werken aan je dromen moet je dan ook in eerste instantie voor jezelf doen en niet om op die manier waardering te krijgen van anderen of omdat anderen trots op je zouden kunnen zijn. Als je dat bereikt met je droom dan is dat natuurlijk een pluspunt, maar het mag nooit de motivatie zijn om naar een droom toe te werken. Jijzelf moet er namelijk ook plezier aan beleven anders wordt je droom al vlug een nachtmerrie. Je kan ondertussen wel luisteren naar wat anderen er over te zeggen hebben. Hun kritiek moet je dan niet als iets negatiefs zien, maar gebruiken als een manier om jezelf nog te verbeteren en zo nog meer plezier uit je leven te halen. En wanneer mensen achter je rug met je lachen heb dan medelijden met hen. "Waarom medelijden?", hoor ik je denken. Dat is heel simpel. Ze lachen met jou waarschijnlijk omdat ze zelf onzeker zijn over zichzelf en jaloers zijn dat jij ondanks alles toch voor je droom durft te gaan. Dat is dan ook wat ik ga doen: schijt hebben van wat anderen van me denken en gewoon 100% voor mijn dromen gaan. Het is immers mijn leven en als anderen mijn keuzes stom vinden dan is dat hun probleem en niet het mijne.
Geniet van jullie weekend en probeer zoveel mogelijk aan jullie dromen te werken zonder daarbij voortdurend te denken wat anderen er van zouden denken.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog een fragment van de eerste versie van mijn vervolgverhaal "Twee gezichten" hier geplaatst heb. Het wordt dan ook de hoogste tijd om jullie te laten weten hoe het verhaal verder gaat. Voortaan zal ik elke zondagavond hier een nieuw fragment van dit verhaal plaatsen.
Het laatste fragment eindigde met de volgende zin: Rustig, Xander. Ze weet wat ze doet. Ze zal
niets doen wat Sanne zou kunnen beschadigen. Jullie konden toen lezen hoe de kinderpsychologe had plaatsgenomen in de getuigenbank. Zal deze getuigenis uiteindelijk voor een positieve wending zorgen of zal het hoofdpersonage hierdoor nog dieper in de problemen komen? Jullie zullen het de komende weken hier te weten komen.
Van
zodra de griffier alles had klaargezet op de tafel vooraan in de rechtszaal
werd het muisstil. Iedereen keek met een blik vol vragen om zich heen. Een
heleboel mensen zaten zenuwachtig heen en weer te schuiven op hun stoel.
Niemand was voorbereid op wat ze nu te zien zouden krijgen. De meesten dachten
wel te weten wat het kind allemaal had meegemaakt, maar om hier rechtstreeks
mee geconfronteerd te worden dat was toch nog iets helemaal anders. Mensen die
zelf kinderen hadden vroegen zich af hoe ze zouden reageren als hun eigen kind
of kleinkind in zon situatie zou terechtkomen. Ze zouden waarschijnlijk de
controle volledig verliezen en dingen doen waar ze later spijt van zouden
hebben.
De
voorzitter richtte zich vervolgens terug tot mevrouw Freud.
Dan
geef ik nu terug het woord aan u. Ga uw gang.
Dankjewel.
Ik besef heel goed dat de beelden die jullie nu te zien gaan krijgen voor velen
onder jullie moeilijk zullen zijn. Heel wat mensen zullen zich waarschijnlijk
afvragen waarom ik dit kind hiermee moet confronteren. De meesten zouden een
kind van haar leeftijd zoveel mogelijk willen afschermen van wat er gebeurd is.
Dat begrijp ik ook, maar het gaat hier uiteindelijk om haar toekomst. Wat hier
zal beslist worden zal de rest van haar leven voor een groot deel mee bepalen. Ik
heb dit meisje nog maar een paar keer gezien en die sessies hebben bij mij toch
al heel wat duidelijk gemaakt. Ik vind het dan ook enorm belangrijk dat ook
jullie hiervan op de hoogte zijn. Alleen op die manier kan deze zaak op een
correcte wijze afgesloten worden.
De
televisie floepte aan bij het beeld van een klein, tenger meisje met een bleek
gezichtje en los, dik krullend bruin haar tot op de schouders. Ze zat in elkaar
gedoken in een zetel met haar teddybeer in haar handen. De psychologe stapte
naar het kind toe en zette zich naast haar neer op de bank. Ze nam een kleurrijke
tekening vast die voor hen op de salontafel lag.
Het volgende boek dat ik aan jullie wil voorstellen is het boek "Een soort van liefde" van Alicja Gescinska.
