Stipt om een uur in de namiddag verzamelde iedereen in de rechtszaal voor de eindbeslissing in de zaak tegen Xander Franssens. Voordat de voorzitter iets kon zeggen stapte de advocaat van Lynn van Wesemael naar voren en nam het woord.

“Meneer de voorzitter, alvorens we met de slotpleidooien starten zou mijn cliënte graag nog iets willen zeggen.”

De mensen in de zaal keken verbaasd om zich heen.

“Kan dit niet even wachten?” reageerde de man streng. “Na de slotpleidooien krijgen zowel het slachtoffer als de beschuldigde de tijd om iets te zeggen.”

“Neen, meneer,” antwoordde Lynns advocaat standvastig.

“Oké dan. Als u denkt dat wat zij te zeggen heeft nog belangrijk kan zijn voor deze zaak, dan mag uw cliënte naar voren komen. Zij is uiteindelijk een van de slachtoffers en we kunnen haar behoeften dan ook niet negeren.” Hij deed  teken naar haar dat ze plaats mocht nemen in de getuigenbank.

De jonge vrouw leek eerst nog wat te aarzelen, maar stapte uiteindelijk met zelfverzekerde stap naar voren.

“Juffrouw Van Wesemael, dan geef ik nu het woord aan u.”

Ze nam nog een laatste keer diep adem en stak uiteindelijk van wal.

“Eerst en vooral zou ik iedereen willen bedanken voor de enorme steun die ik de laatste weken gekregen heb. Die steun heeft me echt deugd gedaan. Ik heb ze echter helemaal niet verdiend.” Terwijl ze aan het woord was keek ze de hele tijd recht voor zich uit en durfde ze Xander niet in de ogen te kijken. “Het zou natuurlijk het gemakkelijkste zijn als ik bleef zwijgen en gewoon bij mijn verhaal bleef. Dat is echter niet de juiste oplossing en ik zou mezelf waarschijnlijk nooit meer in de spiegel durven kijken. Daarom heb ik besloten om mijn klacht tegen Xander Franssens volledig in te trekken. Hij heeft helemaal niets fout gedaan. Ik was enkel jaloers op de band die hij met zijn dochter heeft. Zij kwam altijd op de eerste plaats bij hem. In het begin had ik daar geen problemen mee, maar toen ik Jonas terug ontmoette en hij mij zijn onverdeelde aandacht gaf moest ik toegeven dat ik niet bij Xander bleef omdat ik verliefd op hem was. Ik bleef in feite bij hem omdat ik genoot van de media-aandacht die ik daardoor kreeg. Hij was alleen maar een goede vriend voor me, niet meer en niet minder.”