HOOFDSTUK 4

Het verdict

I

De laatste dag van mijn proces was aangebroken. Ik ging eindelijk te weten komen welke straf ik zou krijgen. De vorige avond had ik me al voorbereid op het ergste. De blikken van het publiek in de zaal spraken boekdelen. Het feit dat ik ook nog eens een populair meisjesidool was sprak daarbij zeker niet in mijn voordeel. Het tegendeel was waar, het maakte de afschuw bij de mensen alleen maar groter. Ik was er zelfs van overtuigd dat dit de rechter er nog meer van zou overtuigen mij de zwaarste straf te geven. Ik was immers voor veel tieners een voorbeeldfiguur en de impact van de feiten waarvan ik werd beschuldigd was dan ook veel groter dan wanneer ik een volstrekt onbekende was geweest.

Om twintig na twaalf werd ik door een bewaker uit mijn cel gehaald en overgebracht naar de rechtbank. Ik voelde me net een koe die naar de slachtbank werd gebracht, onwetend van wat er stond te gebeuren,. Ik besefte dat het leven dat ik de laatste jaren geleefd had gedaan was en dat ik enkel nog kon afwachten. Ik had mijn toekomst op dit ogenblik niet meer zelf in handen, het waren anderen die daar nu over zouden gaan beslissen.