Welke banden Kenya heeft met België weet ik niet maar t zijn precies twee buurlanden. Waarom zeg ik dit? Welnu, jullie zullen het wel gelezen of gehoord hebben. Vorige woensdag zijn op klaarlichte dag in de buurt van Wilson Airport enkele dieven ter plaatse doodgeschoten door de politie. En dit was voorpagina nieuws in een Belgische krant!! Is dit ook het geval wanneer er in Brussel, Antwerpen of Charleroi iemand neergeschoten wordt?
Er is wel wat komotie ontstaan over hetgeen gebeurd is maar het is zeker geen uitzondering. Nee nee gene paniek, t is niet dat iedereen met een revolver op zak rondloopt (alé toch niet dat ik weet) maar ik kan wel zeggen dat dit regelmatig gebeurd. Onze politiekers kunnen er nog iets van leren: toepassen van het snelrecht.
Ja hoor, het gebeurt dat wanneer een dief op heterdaad wordt betrapt hij gewoon ter plaatse berecht wordt. Drie weken geleden nog gebeurd dief op heterdaad betrapt burgers die het gezien hadden hebben die kerel gewoon vastgenomen, benzine erover en hupsake de vlam in de pijp
Niet dat ik het allemaal goedkeur maar het werkt wel. Datgeen gebeurd is aan Wilson Airport keur ik zeker niet goed, de zogezegde dieven stonden gewoon te wachten in de file dus van heterdaad was geen sprake. Volgens mij was het gewoon een afrekening. Ik heb wel een vermoeden wat er gaande was maar ik ga hier niet teveel over vertellen, weet je wel, die vermoedelijke band tussen Kenya en België Ze moesten mij zomaar eens vinden.
Omgekeerd ook, deze morgen op weg naar het werk, wat hoor ik tijdens het nieuws van 8u00? Een hele uitleg over de betoging gisteren in België omdat er nog geen regering is. Op de Keniaanse radio hé beste vrienden, de Keniaanse radio!!! Verder was er nog een reportage over het parkeergeld dat weeral verhoogd is, in het centrum van Nairobi moet je nu 250 KES (2,5 Euro) betalen voor een hele dag te parkeren. En wees gerust, als je niet betaald, leggen ze gewoon een klem op het voorwiel en kan je nadien 2000 KES dokken als boete.
In het straatbeeld zie je dan de parkeerwachters met hun gele stofjas rondlopen die het parkeergeld komen innen of de klem eropleggen. Leuk zicht zo in die gele stofjassen met achteraan een opschrift corruption is evil wat wil zeggen voor de niet-engelstaligen onder jullie omkopen is duivels . Pfff de hel zal rap vol zitten denk ik als ze alle corrupten moesten oppakken en naar hel verwijzen.
Van de hel gesproken, vandaag heeft het voor de eerste keer sinds een paar weken geregend. Ok, het is wel zomer nu maar er was een echte droogte, zeker in het noorden van Kenya. Dit is zeker niet op het nieuws geweest. Nu ja, de regen van vandaag was maar een druppel op een hete plaat maarjullie zouden eens moeten zien hoe gelukkig de mensen hier zijn als het regent. Its a blessing (t is een zegen).
Persoonlijk vind ik dat de zon nog maar wat moet blijven schijnen. Je kan er mee lachen maar gisteren (zondag) was het 20° - 21° overdag en toen ik op mijn terrasje met een drankje (welke te zien is op bijgevoegde foto) nog wat achterstallige Knacks zat te lezen, heb ik in plaats van een short, wat ik meestal in het weekend draag, een lange broek en sokken aangedaan omdat ik het koud had. Nee nee mijn wintermutske dat ik veel gedragen heb tussen Kerst en Nieuwjaar heb ik nog niet opgezet.
A voor ik het vergeet, als jullie nog zouden bezorgd zijn over mijn gezondheid, ik moet mijn pillekes nog wel pakken maar mijn goesting in eten en drinken is volledig terug. Dus vorige zaterdag voor het eerst sinds lang terug naar den Black Diamond geweest (of zou dat de geheime link tussen België en Kenya zijn??!!). De plaats op zich was nog wel hetzelfde maar het volk was anders. Buiten de garçons en de buitenwippers kende ik er niet veel volk meer, veel nieuwe gezichten dus zal terug aan mijn connecties moeten gaan werken. Maar niet getreurd, de die-hards zijn er niet weg te slagen.
Volgend weekend zal het wat anders zijn. Ik ga namelijk met enkele collegas op golf-weekend. Ik zal voor het eerst met andere golfers gaan spelen, ik ben zeker nog niet zo goed als zij maar ben eens benieuwd wat het gaat geven. Zal nadien wel verslag uitbrengen. Voor de nieuwsgierigen onder jullie, surf maar eens naar http://www.heritage-eastafrica.com/golf-resort/grvl/
Ik zal mijne Nikon meenemen zodat ik nadien wat plaatjes met jullie kan delen.
Ik heb ook nog een interessant overzicht gevonden van de belangrijkste stammen die nog in Kenya leven. Op zich niks belangrijks maar het is goed om weten dat er ja zelfs in de 21e eeuw nog altijd rekening mee wordt gehouden van welke stam je bent en dat dit to conflicten kan leiden. Nu ja, als ik erover nadenk, dit is in Europa ook nog het geval: Friezen, Welshmen, Romas en dichter bij huis Walen en Vlamingen. (of zou dat de link zijn tussen België en Kenya? Zouden De Wever of Di Rupo ervoor iets tussen zitten??)
Kikuyu (ca. 22% van de bevolking) De Kikuyu vormen de grootste etnische groep van Kenia. Ze wonen voornamelijk op het vruchtbare land van Midden-Kenia als boeren. Het zijn niet alleen goede landbouwers, maar ook begaafde handelaars en ondernemers. Veel Kikuyu wonen in Nairobi en bekleden daar belangrijke zakelijke en politieke posities in. Jomo Kenyatta, de eerste president van Kenia, was ook een Kikuyu. Subgroepen zijn Embu, Ndia en Mbeere.
Luo (ca. 13%) De Luo vormen de op één na grootste stam van Kenia. Ze wonen vooral in de omgeving van het Victoria-meer en in Noord- en Zuid-Nyanza, en leven daar van de landbouw en de visserij. Ook zij bekleden belangrijke posities in de politiek. Bekende leiders van de Luo waren Tom Mboya en Oginga Odinga.
Maasai (ca. 1,5%) De Maasai wonen in het zuiden van het land en is de beroemdste stam van Kenia. Het is nog steeds een herdersvolk, trots op hun oeroude tradities. Zo is het aantal stuks vee dat ze bezitten het belangrijkste voor hen, niet de hoeveelheid melk of vlees die de dieren opleveren. Ook het bezit van land interesseert de Maasai niet.
Mijikenda (ca. 5%) De Mijikenda wonen tegenwoordig in de Kilifi- en Kwale-districten. Ze worden onderverdeeld in negen groepen, waaronder de Digo, Kauma, Kamba, Duruma en als bekendste stam de Giriama, die vooral bekend zijn door hun dansen en hun muziek.
Turkana (ca. 1,3%) De Turkana wonen in Noordwest-Kenia en als echte nomaden zwerven ze nog steeds tussen het Turkana-meer en de Rift Valley langs de grens met Uganda. De Turkana bestaan uit de Nimonia die in de bosgebieden wonen, en de Nocuro die de savannes bewonen. De stammen zijn weer onderverdeeld in ca. 20 clans, de "ategerin". Tot de Turkana behoort ook het El Molo-volk, dat bij de volkstelling van 1979 uit maar 538 leden bestond en daarmee het kleinste volk van Kenia is.
Samburu De Samburu wonen in het noorden van Kenia en zijn wat cultuur en taal betreft verwant aan de Maasai. Dit herdersvolk woont nog steeds zoals vroeger en ook de levensstijl is nog maar nauwelijks veranderd. De rijkdom van een familie wordt afgemeten aan het aantal runderen, geiten en kamelen dat men bezit.
Rendille De Rendille wonen aan de zuidoostelijke oevers van het Turkana-meer en zijn verwant aan de Somali. De Rendille wonen in semi-permanente nederzettingen waar ze zorgen voord grotes kuddes kamelen, geiten en schapen. Boran De Boran zijn herders die in het Turkana-gebied leven. Ze zijn verwant aan de Koesjieten van Zuid-Ethiopië.
Akamba (ca. 11%) De Akamba leven ten oosten van Nairobi richting het Tsavo Nationaal Park. Honderden jaren geleden verhuisden ze hier naartoe, op zoek naar voedsel. Het waren handelaren, o.a. in ivoor. Subgroepen zijn Kitui, Masaku en Mumoni.
Gusii (ca. 6%) De Gusii bewonen een gebied in de westelijke hooglanden ten oosten van het Victoria-meer. Deze Bantoe sprekende stam leeft temidden van Nilotisch sprekende stammen. Het zijn voornamelijk veehouders.
Kalenjin (ca. 12%) De Kalenjin bevolken de westhoek van de Rift Valley, o.a. rond Mount Elgon. Vroeger was het een herdersvolk, nu zijn het voornamelijk landbouwers. Tot de Kalenjin behoren ook de Tugen, het volk waar president Moi toebehoord.
Aziaten en Europeanen Ongeveer 4,5% van de Keniaanse bevolking bestaat afstammelingen van Aziatische en Europese immigranten. Ze werken voornamelijk in de industrie en de handel en leven meestal in de grote steden. De meeste Europese voorouders kwamen in de 19e eeuw het land binnen. De Aziatische voorouders (ca. 32.000) kwamen voornamelijk uit India (Gujarat en Punjab) en werden aan het eind van de 19e eeuw (1896-1901) ingezet bij de aanleg van de spoorlijn Mombasa-Kisumu. Eeuwen hiervan waren er al intensieve contacten met Indiase kooplieden die zich toen echter zelden in Kenia vestigden. De groot- en detailhandel is grotendeels in handen van deze bevolkingsgroep. Naast de Indiase zij er ook nog kleine (alé zeg nu maar grote) Chinese en Japanse bevolkingsgroepen.
En vergeet de Belgen niet!!!
Voila mensen, dat weten jullie ook weeral. En zo zijn we weer een weekje dichter bij eind februari gekomen
'Wil je snel gaan, ga dan alleen, wil je ver komen, ga dan samen met anderen
Hier zijn we weer een nieuw artikel op de blog betekend dat het normale leventje (voor zover ik al een normaal leven heb ) weer zijn gangetje gaat
Yep, ik ben al een week terug in Kenya en het lijkt precies of mijn verblijf van bijna drie weken in België al een eeuwigheid geleden is.
De dagen voor Kerstmis had ik al wel vernomen dat er redelijk wat sneeuw gevallen was in Europa maar zolang Zaventem open bleef geen probleem. Die bewuste maandag van mijn vertrek in Kenia heb ik het nieuws van zeer nabij gevolgd en elke vijf minuten de web-site van Brussels Airlines gechecked. Dat de vlucht al vertraging ging hebben was me al duidelijk maar oef, 1.5h later dan voorzien was het vliegtuig opgestegen. Dus ik kon gerust zijn, ik kon terug naar huis
Maar nee, t is nie waar dacht ik op een gegeven moment, ik las dat ze misschien de luchthaven gingen sluiten omdat er niet genoeg de-icing vloeistof meer was en geen vluchten meer konden vertrekken. Maar gelukkiglijk was mijn vliegtuig al vertrokken en landende vliegtuigen moeten niet ontijst worden. En belangrijker, de luchthaven werd niet gesloten. Ik zal de Schouppe eeuwig dankblaar blijven.
Van de vertraging werd niks goedgemaakt wat wil zeggen dat ik Nairobi pas verliet in het holst van de nacht, maar goed ik was op weg naar huis In Zaventem aangekomen, nog bijna twee uur op mijn bagage moeten wachten, ik had bijna goesting om zonder te vertrekken en nadien wel terug te komen. Maar gelukkiglijk had ik ze nog te pakken gekregen. Leen was me komen oppikken en had het nodige warm materiaal bij: extra trui, body-warmer en het belangrijkste: mijn muts dat mijn trouwste accessoire zou worden de volgende dagen. Jezus, wat was het koud hier
De dagen dat ik thuis was heb ik nog wel gewerkt maar zoals andere jaren was er niet zoveel activiteit zodat dat ik na mijn dagtaak te hebben vervuld, kon zorgen dat het eten op tafel stond en zodoende mijn vrouwtje ook kon genieten van mijn thuis-zijn.
En al maar goed dat er agendas bestaan ik had van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar doktersbezoeken te doen. En als ze allemaal niet in mijn agenda gestaan zouden hebben, kon het wel eens zijn dat ik bij de tandarts was als ik bij de oogarts moest zijn ofzo iets.
Aangezien ik nog altijd niet 100% was, ben ik ook naar de huisdokter geweest om mij te laten nakijken, bloed te laten nemen en enkele van mijn inentingen te laten vernieuwen. Man man man miserie miserie, nee niet met mijn gezondheid maar met naar het naar de dokter gaan Aangezien Leen met de auto werken was, moest ik alles met de fiets doen, nu ja ik had me wel al wel eerder op glad ijs begeven, letterlijk dan denk maar aan de VTT-tochten die ik ooit al in de sneeuw gereden heb, dus dit mocht geen probleem geven De veldrijders indachtig mijn banden iets platter gezet en hup op weg ik moet zeggen het was nie gemakkelijk maar ik ben niet gevallen ook niet de andere dagen telkens ik er met de fiets op uit moest, maar ik heb wel wat af gezweet. Ik weet niet of het van de schrik was of dat ik me te warm aanklede maar weter te warm dan te bevriezen.
Diagnose van de huisarts was dat ik een maagontsteking had, met mijn bloed alles in orde was dwz een cholesterol om van te dromen, geen probleem met mijn suiker, vitaminen ok en gene aids. Maar verdorie, hij had niet alle spuiten die ik nodig had, dus kon ik nadien nog eens terugkomen, weeral door de sneeuw. Maar ja beter dat dan geen spuiten.
Het volgende was een vernieuwing van mijn inenting voor gele koorts. Dit kan enkel in Hasselt of in Antwerpen gegeven worden. Nee nee, ikke nie met de velo naar Hasselt he Aangezien een ander lid van de familie in maart op bezoek komt en nog niet ingeent was tegen gele koorts, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om samen met Jos naar Hasselt te rijden. k Moet zeggen dat het nog eens deugd deed om samen de weg te zoeken, links met rechts om te wisselen en straatnamen en wegnummers te zoeken. Het ziekenhuis was nu wel niet zo moeilijk te vinden maar met de kerstmarkten, eenrichtingsstraten en vooral de sneeuw hebben we er toch ietsje langer overgedaan denk ik dan op een zomerse dag. Eens op het juiste verdiep beland van het hospitaal moesten we ons aanmelden en een reeks formulieren invullen. We waren goed op tijd dus we hadden nog wel effe tijd om alles in te vullen dachten we. Dag Jan, we hadden de eerste lijn nog niet ingevuld of we moesten al binnen, dieje doktoor heeft die papieren nog nie eens bekeken of verder laten invullen. Hij heeft wel wat raad gegeven ivm malaria en andere tropische ziekten, het spuitje in de arm, het bewuste gele boekje ingevuld en dat was het dan.
t Strafste vond ik toen de dokter wist dat ik voor lange tijd in het buitenland zat, hij me aanraadde om me te laten inenten tegen hondsdolheid. Tegen Jos heeft hij er niet over gerept, precies of hij kan niet gebeten worden door een dolle hond als hij in Kenya is Hier denkt ieder maar het zijne over.
Al bij al heeft onze verplaatsing naar de kliniek en terug naar huis veeeel langer geduurd dan dat we binnen geweest zijn in de kliniek . Maar ok, dit was ook weer in orde.
Om verder te gaan met mijn doktersverhaal, bij de oogarts heb ik bijna een hartstilstand gekregen ondanks dat de huisdokter gezegd had dat alles in orde was. Gelukkiglijk heb ik het hoofd kunnen koel houden omdat ik mijn muts binnen niet op had, en is alles goed afgelopen Leen had een afspraak gemaakt dus dan mag je wel verwachten dat je ongeveer rond die tijd op consultatie mag. Tarara, twee uur zitten wachten, ja ondertussen wel enkele van die testjes gedaan en dan hoera, ik mocht de oogarts zien. Ik denk dat ik nog sneller buiten was dan in Hasselt (wat ik al een record vond) en kreeg de rekening van de secretaresse onder mijn neus geduwd. En toen was het het moment dat mijn hart het bijna begaf. Ik ga hier het getal niet vernoemen maar ik vond het schandalig. Volgens mij verdient die ratatouille goed zijne boterham. Maar goed, het belangrijkste was dat mijn ogen ok waren en er voorlopig geen sprake is van opkomend glaucoom. Zijn enigste advies was kom in oktober volgend jaar maar terug voor volgende controle, zal al maar beginnen te sparen
De kerst- en nieuwjaarsdagen zijn we goed doorgekomen, rustig met de familie of samen met zijn tweetjes op de zetel onder het dekentje. ;-) Ook zijn er enkele familie-leden op bezoek geweest die wel eens wat fotos van Kenya wilden zien en meer wilden weten over het schooltje in Kibera waar ik regelmatig een bezoekje breng met mijn auto-koffer vol. Het deed enorm veel plezier dat er nog andere mensen zijn die me willen steunen en ik garandeer dat het bijeengehaalde geld zeer nuttig zal besteed worden.
Aangezien ik nog altijd lid ben van de GWT, valt elke maand nog Toerist, het klubblad in de bus. Daar werd reclame gemaakt voor het speciale ledenfeest. Waarom speciaal, welnu de GWT vierde het 40-jarig bestaan. De datum viel goed, ikzelf was bij de gevierde, jaja den deze is al 30 jaarlid van de GWT, wel met zijn ups en dows maar toch lid. Dus konden we nog eens mee gaan vieren, de andere feesten indachtig zou het wel een korte nacht worden want zondags zou ik terug op het vliegtuig naar Kenya zitten maar ja ik kon de hele dag uitrusten.
Dus zaterdagavond fris gewassen en gestreken naar de zaal van St. Amands en ja hoor, vele oude bekenden terug gezien maar ook nieuwe gezichten waarvan ik zelfs de naam niet ken maar het deed deugd nog eens bij die gasten te zijn. Uiteraard hier en daar wel mijn verhaal moeten doen maar dat vond ik niet erg. Spijtig dat ik enkele vrienden niet gezien heb maar ja zo kort na Nieuwjaar heeft iedereen zijn verplichtingen nog maar dit zal ruimschoots goedgemaakt worden als ik de volgende keer in België ben he Gie??!!
Ik was wel verbaasd dat iedereen zo rustig was, er werd wel een danske en een walske geplaatst maar waar waren de wilde toestanden van vroeger?? Dat we allemaal een jaartje ouder worden werd ook nu weer eens bewezen. Maar al bij al heb ik er toch van genoten: het lekkere eten, de gezellige babbels, het terugzien van de fiets-vrienden en het smeden van allerlei plannen op de fiets en ernaast Dit maakte dat den deze weer als laatste de deur uit was weeral ik
De nacht was kort en het hoofd nog zwaar maar er moest nu eenmaal terug vertrokken worden. Met lege valiezen toegekomen en met volle terug vertrokken. Terug aangekomen in Nairobi was er niet veel veranderd enkel dat het stukken warmer was dan in België. s Maandags kon het werk terug beginnen, even dacht ik dat het links rijden effe opnieuw aanpassen was maar dat viel mee. In België heb ik niet of heel weinig met de auto gereden, het leek me beter om dit niet te doen want soms als ik meereed als passagier met mijn mutske op (jaja ook in de auto had ik mijn muts op, sommige keken wel raar maar dat kon me niks schelen, ik had het toch warm) dacht ik soms, alé wa doet ge nu, ge moet aan de andere kant rijden dus als ik achter het stuur had gezeten
De eerste week is weeral voorbij gevlogen, doeme wat gaat de tijd toch snel. Enerzijds goed want dan zie ik Leen vrij snel terug, anderzijds mag het allemaal niet te rap gaan want er zijn nog zoveel dingen te doen.
Vorig jaar sloot ik altijd af met een keniaans gezegde en zal dit in de volgende artikels ook wel doen maar nu wil ik met jullie mijn voornemen voor 2011 delen en dit is:
Neem tijd voor jezelf, werk is belangrijk maar genieten en af en toe een rustpauze inlassen is zeker zo belangrijk anders hou je het niet vol.
Voila, het eerste artikel van 2011 zit erop, fotos van de sneeuw in België moet ik zeker niet met jullie delen. En vooral niet vergeten, blijven lezen, reacties geven via de blog of via email en vooral de twee lijnen van vorige paragraaf goed in gedachte houden.
Jaja, ik ben nog niet 100% in orde. Ik heb nu last van mijn maag, kan geen eten zien of ruiken maar doe toch moeite om iets binnen te krijgen. (herinner de wijze raad van mijn vader)
Veel heb ik eigenlijk niet te vertellen want veel heb ik niet gedaan. Ik had tijdens de week nog enkele verplichtingen s avonds maar was telkens blij dat ik in mijn bedje lag. Nog twee weekjes en dan kom ik voor een aantal weken naar België. Dan zal ik me eens volledig laten onderzoeken se om te zien welk beestje in mijn lichaam huis houdt. Voorts moet ik ook nog een aantal spuiten krijgen voor gele koorst, tyfus, polio, . Allemaal op één week, negen kans op tien dat ik daar ook last van zal hebben
Maar ja dan komen de kerst- en nieuwjaarsdagen eraan en dan zal alles wel beter gaan. Het is een druk jaar geweest en dat zal er ook wel voor iets tussen zitten.
Voor ik het vergeet te vertellen, vorige week heb ik voor het eerst een keniaan zijn huid volgescholden Ik was terug op weg naar mijn woning toen ik plotseling twee autos voor mij iemand door de lucht zag vliegen. Iemand die de weg overstak werd aangereden door een auto die uit de andere richting kwam. Gelukkig werd er gestopt door de auto die de persoon aangereden heeft (wat niet altijd gebeurd) en werd de schade opgemeten. Gelukkig viel alles nogal mee buiten wat blutsen en builen en een kapotte ruit.
Het gevolg was dat de andere autos (waaronder ikzelf) een tijdje stilstonden tot op den duur er ene achter mij van zijn gat begon te maken door te toeteren alsof zijn leven ervan af hing. Maar ik kon niet verder aangezien de autos voor mij ook niet verder reden en het tegenliggende verkeer terug op gang gekomen was. Den ongeduldige kwibus vond dan maar niet beter om langszij te komen tot op 2 cm van mijn auto en maar blijven toeteren . Dit kon ik echt niet hebben en heb me verder links begeven zodat hij zeker niet doorkon, mijn raampje opgedaan en hem eens goed zijn huid volgescholden, veel zal hij er niet van verstaan hebben want het was een mix van engelse en vlaamse scheldwoorden .
Op den duur kwam het verkeer in mijn richting terug op gang en toch nog probeerde dieje gast langs links voorbij te komen (je moet je wel inbeelden dat ze hier links van de weg rijden he) maar dat heb ik hem toch netjes belet.
Ik heb hem nog meer pissig gemaakt door zeer langzaam verder te rijden, voorbijsteken kon toch niet, tot waar ik moest afdraaien. Hij had maar eens mee moeten afdraaien
Soms vraag ik me af hoe ze hier aan een rijbewijs geraken. Het woord zondagsrijder is hier nog echt toepasselijk want wat gebeurt er? Door de week rijden de meeste mee met een matatu omdat dit goedkoper is en ze zo brandstof voor hun eigen uitsparen.
Maar s zondags moet er naar de kerk gegaan worden en dan past het beter om met je eigen wagen te gaan. Maar aangezien ze maar af en toe op de baan zijn, zijn ze echt niet vlot in het verkeer en rijden rond met een snelheid van 30km/u. Echte zondagsrijders dus
Voila, dit gezegd zijnde zal dit waarschijnlijk het laatste bericht zijn dit jaar. Willen jullie meer verhalen horen, kom gerust eens langs tijdens de kerstperiode wanneer ik in België ben.
Heri ya Krismasi and Furaka ya Mwaka Mpya!! (zalig Kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar)
Ze hebben me klein gekregen Beste vrienden, ik ben een hele week ziek geweest. En als ik nu eens wist wat ik had, dan kon ik het jullie ook vertellen.
Het begon allemaal vorige week zaterdag De week daarvoor waren mijn buurvrouwen (alé één toch) en ik begonnen aan ons ochtendlijk loopprogramma. We hadden afgesproken dat we elke maandag, woensdag en vrijdagmorgen om 6u00 zouden gaan lopen, zonder excuses. Nu maandag en woensdag was alles ok maar vrijdag stond ik hier alleen te koekeloeren. Maar zoals gezegd, geen excuses en den deze op pad. Ik dacht nu kan ik eens echt testen hoe het nog gaat, ik heb dus bijna 5km aan één stuk gelopen en dat in een tijd die ik ook liep in mijn beste dagen vlak voor de marathon. En fier dat ik was dat ik dat nog kon maar mijn lichaam dacht er blijkbaar anders over
De dag nadien s morgens gaan golfen en zoals meestal op zaterdagmiddag ga ik iets eten in ArtCafé en daarna boodschappen doen. Nu wat ik besteld had (één van mijn favorieten kipschnitzel met puree) kreeg ik niet door mijn keel, voelde me echt moe. Maar ja, nog effe boodschappen doen en dan kon ik wat rusten. Dag Jan, ik was blij dat ik het winkelkarretje kon vasthouden of ik was ter plaatse neergevallen. Voor de rest van die zaterdag dus enkel op de zetel gelegen met de gedachte een goede nachtrust gaat wonderen doen. s Zondags wakker geworden, (na geslapen te hebben van 20:30 tot 7:00), voelde me iets beter dus golfspullen gepakt en gaan golfen, s namiddags ben ik nog naar de kerstmarkt geweest en toen voelde ik het opnieuw opkomen maar ik dacht dat het te maken had met de warmte (het was die dag 30° Celcius) maar toch maar weer op de zetel gaan liggen en slapen Naar de dokter gaan hoor ik jullie al zeggen, tarara, ik had me gewoon geforceerd bij het lopen en mijn lichaam was te moe, dus ik dacht met enkele nachten goed slapen zal alles wel weer beter zijn. Ondertussen begon mijn heel lijf pijn te doen, stijf, pijn in de borstkas, hoesten en nog veel meer. Van eten was geen sprake meer maar ons vader heeft altijd gezegd als je ziek zijt, moet je blijven eten anders worde nooit beter dus met die wijze raad indachtig, toch maar kleine hapjes naar binnen gewerkt. Dit heeft zo geduurd tot dinsdag tot ik s avonds mijn koorts eens nam: 37,8. Nu nog niet echt alarmerend maar toch aan de hoge kant.
Ik heb nu al wel de vier seizoenen van Dr. House gezien maar ik heb geen assistenten die mijn bevindingen bevestigen of ontkennen. Maar mijn diagnose was: bronchitis want ik moest hoesten, borstkas deed pijn en er kwamen vettige dings naar boven Nu van de firma hebben we een pillenzak met vanalles en nog wat in dus de bijsluiter geraadpleegd en ja hoor, er zat een doos pillen in met antibiotica voor bronchitis met koorts.
Naar de dokter gaan? Niejet, nie nodig, doosje leegnemen en klaar is kees. Gedurende al die tijd ging het op en af maar eten bleef moeilijk. En dan al die wijze raad die je krijgt van wat je allemaal moet doen en eten: bananen voor de maag, citroenen voor de keel, dit voor dat, dat voor dit, .
Het probleem is dat hier geen huisdokters zijn, je moet naar een ziekenhuis gaan en voor ze ook maar één vinger naar je uitsteken moet je de rekening al betalen. En als je binnenkomt, moet je wachten, wachten en nog eens wachten wat er zijn er nog zoveel voor je En nu daar mijn tijd zitten verdoen voor een kugje en wat stijve spieren zag ik echt niet zitten. Ik had me voorgenomen als ik me niet beter voelde na de antibiotica en na het weekend, ik het ziekenhuis wel zou opzoeken.
Tot op vandaag ben ik nog niet honderd procent fit, nog een klein hoestje dat ik mogelijks toch moet gaan verhelpen met een hoestsiroop maar eten gaat al veel beter. Kan je je inbeelden, zelfs friet met stoofvlees van de Belgische frituur smaakte niet. Dan was er toch serieus iets mis he? In de week dacht ik, ik ga een pintje drinken (thuis), twee slokken en de rest heb ik weggekapt, gene smaak Ga straks nog eens iets proberen: nen Duvel drinken. Als deze ook nie smaakt en helemaal naar binnengaat rij ik direct naar het ziekenhuis want dan is er echt iets mis .
Dus van het lopen is niet veel meer in huis gekomen, zal het maar rustig aan doen en als het er dit jaar niet meer van komt, januari is niet meer zover en dan beginnen we maar opnieuw. Voila, mijn eerste goede voornemen is al gemaakt!!! Zo een weekje leven op yoghurt, peperkoek, thee en marsepein heeft ook zo wel zijn voordelen, mijn broeken beginnen precies wat groter te worden
Daarmee zijn we bijna al december, ik hoor dat de winter zijn intrede heeft gedaan, zal zeker maar een jas aandoen als ik binnen drie weken naar België kom. Bestaat België eigenlijk nog? k Hoor er zo weinig van . Ik moet wel zeggen dat hier rondlopen in een short en T-shirt en naar kerstliedjes luisteren die in de supermarkt spelen, wel een speciaal gevoel geven.
De rest van de resterende weken dat ik hier in Nairobi ben, zullen nog druk worden zowel voor het werk als in mijn vrije tijd. Moet nog naar mijn kindertehuis voor hun kerstmaal te brengen, moet nog wat golf gaan spelen want ik zou graag voor nieuwjaar mijn golf-handicap halen alhoewel ik die al bijna weet want zo een Tiger Woods, Ernie Els, Ian Poulter, Lee Westwood, Martin Kaymer, ben ik nog niet.
Veel meer heb ik vandaag niet te vertellen, maak jullie niet ongerust, ik red me hier wel en ik ben wel slim genoeg als het echt de verkeerde kant uitgaat om hulp te gaan zoeken.
En zoals gewoonlijk, om af te sluiten een keniaanse wijsheid: DE JEUGD LOOPT SNELLER DAN DE OUDEREN, MAAR DE OUDEREN WETEN DE WEG Met ervaring voorkom je onnodige stappen om je doel te bereiken.
De tijd gaat snel, gebruik hem wel is een gezegde dat ieder van ons wel kent. Hier in Afrika, ondanks het feit dat de Afrikanen zeggen wij hebben de tijd, de blanke man heeft het uurwerk, gaat ook de tijd hier snel vooruit.
Enkele voorbeelden - ongeveer een jaar geleden heb ik de eerste gesprekken over een contract in Kenya gestart, ik herinner het me nog als gisteren - ondertussen ben ik al 4.5 maand officieel in Kenya werkzaam, precies of ik ben gisteren toegekomen - binnen 1.5 maand is het alweer Nieuwjaar, ik herinner me nog de sneeuw en de koude van vorig Nieuwjaar - t is alweer 14 dagen geleden dat ik nog iets geschreven heb, maar dat heeft zijn reden (lees verder) - waar ik lang naar uitgekeken had en dus ook gebeurd is (mijn vrouwtje voor één week in Kenya te hebben) was zo voorbij
Om hiermee verder te gaan toen ik in september nog eens in België was, hadden Leen en ik zo een beetje een planning gemaakt van wie wanneer naar waar komt. Kwestie van het reizen te verdelen.
Omdat het reeds een hele tijd geleden was dat we samen nog vakantie hadden gehad (Vietnaam in maart/april pfff weeral iets das precies gisteren was), besloten we dat Leen voor één week naar Nairobi zou komen in November. Kon zij ook eens zien waar ik woonde
Dus zaterdag 6.11.2010 was het zover . Vrijdags hadden we op het werk nog een party gehad dus dat was al een goed begin voor mijn vakantie. Leen zou zaterdagmorgen via Zurich naar Nairobi komen. Omdat het de eerste keer via Zurich was, had ik een plannetje gestuurd waar op te letten enz. s Morgens vroeg de nodige SMSen gekregen, joepie, ik kon gerust zijn, ze zat op het juiste vliegtuig.
Dus ik kon met een gerust gemoed mijn golfslagen nog wat gaan oefenen (en ik moet zeggen het ging prima). Over het huis en de omgeving moest ik me geen zorgen maken, netjes en opgeruimd als ik ben was alles in orde.
Om terug op het begrip tijd te komen De vlucht zou om19:00 landen. Den deze met al zijn vliegervaring had uitgeteld 19:00 landen, uitstappen, VISA kopen, wachten op bagage, alles bij elkaar zou dit toch een uur in beslag nemen. Dus als ik om 18:30 zou vertrekken, nog een zee van tijd want zaterdagavond zal de traffic wel meevallen.
Alles nog eens dubbel gechecked in het huis, alles dik in orde, ik was klaar om mijn eerste gast te ontvangen Zogezegd zogedaan, om 18:30 vertrokken en lap daar begon het al file omwille van een ongeluk gene paniek, tijd zat Moet ik nog verder zeggen wat er gebeurde? Rustig verder gereden richting luchthaven tot plotseling mijn supergeweldig GSM-systeem in de auto van zijn gat begon te maken, ik keek op mijn scherm en jawel, Leen aan de lijn. Eerst dacht ik, t zal wel zijn om te zeggen dat ze juist is uitgestapt en staat te wachten voor het visum. Maar nee, t was om te vragen waar ik stond want ze was al buiten!!! t Was pas 19:20!!! Met het nodige gevloek en gemiljaar serieus wat gas bijgegeven, gelukkig viel het verkeer vanaf dan serieus mee. Met gierende banden mijne Prado ergens geparkeerd, of ik daar mocht staan of niet kon me niks schelen. En ja, daar stond ze te schijnen en blij dat ik was (de andere details ga ik jullie besparen, ik heb ook mijn privacy he ) Ik had nog speciaal ne Knack meegenomen om het wachten een beetje te verzachten maar ik heb hem de volgende dagen op het WC kunnen lezen in plaats van op de luchthaven bij een koffie. Maar goed, alles was ok dus dat is het bijzonderste.
De rest van de dagen waren redelijk gevuld en dus de tijd vloog voorbij. Maandag en dinsdag zijn we naar Sweetwaters geweest, dit is een park dicht bij Mt Kenya en pal op de evenaar. In het park is een slaapplaats voorzien, nee niet een hotel zoals wij het kennen maar tenten. Maar echt luxe tenten met douche, WC en s avonds warmwaterkruiken voor de koude voeten.
Die twee dagen hebben we in het park rondgereden beestjes zoeken en we hebben ze gezien. In de folder werd vermeld dat je de big five zou kunnen zien (leeuw, olifant, buffel, neushoorn en jachtluipaard) maar ook natuurlijk andere dieren zoals giraffe, antilopen, apen, . Spijtig genoeg hebben we er maar 3 van de 5 gezien: olifant, buffel en het jachtluipaard.
Aan dit laatste beestje hangt natuurlijk ook een avontuur aan vast of wat had je gedacht Ik had een plannetje gekocht van het park, de hoofdwegen waren genummerd dus rondrijden was geen probleem. Maar Marcske zou Marcske niet zijn om toch iets anders te doen dus links en rechts wat smallere paadjes ingeslagen in de hoop op één of ander wild animal te stoten. Op een gegeven moment werd het paadje zo smal dat je zou denken of er nog wel een paadje is. En yep, inderdaad na een tijdje volledig het noorden/zuiden/westen/oosten kwijt GPS werkt in dat park niet omdat er geen signaal is. Wat doe je dan? Koelbloedig blijven en blijven rijden totdat je terug op de grote weg uitkomt en dan proberen terug de richting te vinden.
Allemaal goed en wel was het niet dat het om 19:00 donker is en er verwacht wordt dat je dan terug binnen de omheining van de verblijfplaats bent. Nu ja het was pas 17:00 dus nog tijd zat voor den donkere maar we zaten nog steeds op de smalle paadjes tussen de struiken. Naargelang de tijd vooruitging, werd het alsmaar stiller in de auto.
En dan daar was hij de grote weg. Beide sloegen een zucht van opluchting.
Tijdens het volgen van deze weg zagen we plotseling aan onze linkerzijde twee jachtluipaarden liggen. Natuurlijk gestopt om een fotoke te maken en met effe naar rechts te kijken nog een derde gezien. Ons geluk kon niet op. Prachtige dieren zijn het. Dus al bij al viel alles nog mee en waren we ruimschoots voor het donker werd terug aan onze tent.
Één van de volgende dagen waren we te gast bij een collega en voorzichtig ons verhaal uit de doeken gedaan om toch niet te belachelijk over te komen. Maar wat bleek, enkele dagen ervoor waren zij ook in hetzelfde park geweest en compleet verdwaald, ze zijn ze zelfs moeten gaan zoeken in het donker.
Ik wil jullie zeker ook niet het allernieuwste type koelbox onthouden tijdens onze heenreis waren we onderweg gestopt voor middageten. Het was een restaurant/forellenkwekerij waar je uiteraard een forelleke moest eten als lunch. Het drinken werd er wel op een originele manier koel gehouden (zie foto)
De rest van de week ons rustig in Nairobi geamuseerd met vanalles en nog wat zodat we voor het goed besefte de week voorbij was en ik Leen terug moest brengen naar de luchthaven. Nu had het gedurende de week wel af en toe geregend dus de kans op regen op vrijdagavond was niet onbestaande. En ik kan je zeggen, regen en vrijdagavond is gegarandeerd miserie. Ik had dan ook het plan om ten laatste om 19:00 te vertrekken, Leen dacht dat ik zot was, haar vlucht was pas om 23:50, dus wat zou ze al die tijd moeten doen op de luchthaven. Gelukkig werd mijn tijdschema bevestigd door enkele collegas.
Wat me nog nooit maar dan ook nog nooit is overkomen in al die jaren dat ik naar Kenya kom, is op 25 minuten naar de luchthaven rijden op een vrijdagavond. Welnu, het was de eerste keer nu. Het gevolg was dat Leen veel te vroeg was maar inchecken was geen probleem en ze kon de tijd doden in de lounge.
Het was precies of vadertje tijd mij niet gunstig gezind was tijdens de afgelopen dagen.
De rest van het weekend ben ik gaan golfen, 2x een 9-hole spel gespeeld en enkele balletjes kwijtgeraakt maar er is beterschap, nog effe volhouden en ik ben een volleerd golfer.
En dan maandag, terug werkendag nog een 5-tal weekjes en dan terug naar België om kerst en nieuwjaar mijn de familie door te brengen. Kerstmis, een tijd om effe stil te staan bij de feiten rondom ons en hoe goed we het wel hebben en andere moeten zien te overleven. Daarom ga ik ook nu weer mijn bijdrage leveren om de Kibera-kinderen (zie één van de vorige artikels) toch een beetje Kerstmis te geven. De bestelling van rijst, bloem en bonen is al gebeurd, moet nu enkel nog zorgen voor iets extra voor Kerstmis maar hier moet ik nog eens overnadenken. Jullie steun is welkom, ik zal zorgen dat het goed besteed wordt. Indien je wil weten hoe je je bijdrage kan leveren, stuur maar een email naar het thuisfront. Ik zal dan wel een antwoord terugsturen via Leen.
En dan is het al 2011
Nog een effe een doordenkertje Wanneer een leeuw jaagt op een antilope, kijkt hij niet achterom. Hij moet eten. Robert Cheruiyot Keniaanse marathonloper
Het Oktoberfest (Duits voor oktoberfeest) is een jaarlijks volksfeest in München. Het begint halverwege september en eindigt op de eerste zondag in oktober. Het geldt als het grootste bierfestival ter wereld en wordt jaarlijks door meer dan zes miljoen mensen bezocht. Het Oktoberfest wordt op de Theresienwiese ("Theresiaweide"), een speciaal daarvoor bestemd terrein, gehouden. Het feest bestaat uit een kermis en veertien grote tenten. Dit zijn kolossale en mooi aangeklede tenten, waarvan de grootste plaats biedt aan zo'n 10.000 personen. Traditiegetrouw wordt het bier alleen per liter geserveerd in een zogenaamde Maß (een grote bierpul van een liter).
Je zal zeggen, de Marc zit toch in Kenia, waarom begint hij dan over de bierfeesten? Welnu, ik ben naar de bierfeesten geweest, niet in Munchen maar in Kenia. Inderdaad, dit weekend was het het hoogtepunt van het Keniaans Oktoberfest. Een plaatselijke brouwerij (Big 5 Breweries http://www.thebigfivebreweries.com/) heeft een Oktoberfest in het klein georganiseerd.
Precies zoals het hierboven beschreven is: tent op een weide, bier in grote pinten (zie foto), muziek en veel leute. (lees: zatte kenianen). Deze brouwerij heeft ook een restaurant, ik denk dat Peter Goossens en Sergio Herman met hun restaurant dicht in de buurt komen, echt culinair. De prijs is dan ook navenant.
Tijdens hun Oktoberfest serveerden ze naast hun 5 bieren die ze altijd hebben, 2 speciaal gebrouwen bieren voor deze gelegenheid. En Kenianen zijn echte pleziermakers en dat was dan ook te zien, ze beginnen te bewegen en te dansen bij de eerste noot muziek die uit de boxen komt.
Ik heb echter de consumptie van bier zeer beperkt gehouden aangezien in nog met de auto moest rijden en zeker geen ongelukken wou. Want ik zou dan ook voorbije week willen uitroepen tot week van de ongelukken.
Nee, nee, gene paniek ik heb zelfs niks meegemaakt, het gat in mijne bumper is al meer dan genoeg. Echt deze week, was nie te doen qua ongelukken die ik gezien heb.
Het record was drie op een dag, het eerste was als ik s morgens naar het werk reed: zes autos en een camion. En ene auto zag er niet uit, dus ik vermoed de inzittenden ook niet. Het tweede was minder erg, enkel wat blikschade. Het derde van de dag was een vrachtwagen op zijn kant dwars over de highway. (vergelijkbaar met de ring bij ons). Kan je denken wat een chaos het was.
Nu ja, je zal zeggen zolang je er zelf niet bij betrokken bent, geeft het niks. Maar toch als je elke dag een ongeluk (of meerdere) ziet, begin je toch te denken wanneer is het mijne toer? Je mag hier nog zo goed opletten, het gevaar ligt komt uit een klein hoekje (vooral Matatus) Ik heb enkele fotookes bijgevoegd van die rijdende gekken.
Nu iets om jullie jaloers te maken Ik heb een terrasjes-weekend gehad wat wil zeggen dat ik genoten heb van het mooie weer en de prachtige blauwe hemel, hopelijk blijft dit nog een aantal weken zo want volgende week (vanaf 6.11.2010) heb ik een weekje vakantie.
Alhoewel, er moet nog wat regen gaan vallen want er moet nog een regenseizoen van korte regens komen. Zal het na mijn vakantie wel vertellen hoe het allemaal geweest is, ga nog niet teveel in mijn kaarten laten kijken.
Voor de rest gaat hier alles zijn gewone gangetje, alhoewel er deze week vanalles te beleven was: zoals gezegd Oktoberfest, grote modebeurs en vandaag zondag was er een marathon in het stadscentrum. Ben er maar wijselijk weggebleven, zal er wel druk genoeg geweest zijn. En heb me maar bezig gehouden met het verfijnen van mijn golf-spel en een beetje niks-doen en uiteraard het schrijven van dit artikel.
Ik ben nu ook bezig met me te verdiepen in Keniaanse logica want soms zijn die gasten nie te begrijpen. En als je dan een opmerking maakt, kijken ze met een gezicht van ale, wa zegde gij nu? Om een voorbeeld te geven: onze bureau was aan renovatie en herschikking toe om meer ruimte te krijgen. Ik weet wel dat het niet makkelijk is om een bureau her-in-te-richten als er nog gewerkt moet worden maar je zou verwachten dat men op één plaats begint, deze afwerkt en dan verder doet.
Nee, men had niet beter gevonden dan overal gelijk te beginnen met veranderingen, verven, breken, Gevolg: heel het bureau vol stof, stinkend van de verf en één grote rommelhoop. Kan je weten dat ik daar de kriebels van krijg he.
Nu ja, er wordt meestal s avonds gewerkt dus dan brandt er licht in de gebouwen. Waarschijnlijk omdat de geur van de verf niet te harden was (je wordt er zo high van als iets) hadden de schilders niet beter gevonden dan de ramen open te zetten.
Moet ik nog vertellen wat er gebeurd is? Kan je het echt niet raden? Alé vooruit dan wat komt er af op licht? Juist, muggen en ander vliegende wezens die je alleen maar in Afrika ziet. Doordat de verf nog niet gedroogd was, bleven die vliegwezens tegen de muur plakken. Ik zag s morgens het resultaat en eerst dacht ik dat het kunst was maar bij nader inzien bleken het allemaal vleugels te zijn van de muggen, motten en ander ongedierte dat in de verf was blijven plakken. Het gevolg was dat men opnieuw kon beginnen. k hoop dat het snel allemaal achter de rug is zodat we terug een nette bureau hebben.
Maar voor de rest klaag ik niet.
Ook nu weer om af te sluiten een Keniaans gezegde:
GEBUNDELDE TAKKEN KUN JE NIET BREKEN
Met als betekenis: We leven in hoogtijdagen van het individualisme. We verkiezen persoonlijke ontwikkeling boven alles, willen niet van anderen afhankelijk zijn en zijn sterk gericht op het verdedigen van onze eigen grenzen. maar collectivisme is er ook nog, de houding van "samen staan we sterk". Het gezegde verwijst naar die laatste houding.
Ik hoop dat jullie harten open gaan voor Kenia en één van jullie volgende vakanties naar Kenia plannen. (en ik ken er al die dat gedaan hebben maar zeg toch niet lekker wie)
Waarmee zullen we beginnen Ik probeer elke week wel iets te schrijven maar vorige week is het me niet gelukt. De plannen die ik vorige zondag had, zijn volledig in duigen gevallen. Nee, niet dat ik ziek was of zoiets maar ik had gewoon de luientites. Je krijgt dit door een steek van de luientites-vlieg die slechts één dag leeft. Alé da geloofde nu zelf toch nie zeker
Ik had het idee om die zondag naar Kitengela-glas te rijden. s Morgens was ik eerst nog wat gaan oefen-golfen, daarna een doucheke gepakt en dan iets wat je absoluut niet mag doen als je plannen hebt: effe op de zetel gaan liggen. Uiteraard de oogjes toe en enkele uurtjes later wakker geworden. Omdat ik niet goed wist hoever het rijden was, heb ik het maar niet geriskeerd om nog te vertrekken. Aangezien het woensdag toch een vrije dag was, had ik nog de mogelijkheid om er naartoe te rijden.
Maar wat is Kitengela-glas nu eigenlijk? In Afrika zijn vier glasstudios, waar Kitengela er één van is. Kitengela Glass wordt in Kenya beschouwd als echt Keniaans glas. Het wordt dan ook veel gekocht door particulieren en is te vinden in veel hotels.
Kitengela Glass wordt gemaakt in een glasblazerij in Kenya. Er is geen gas en licht. De glasstudio van Kitengela bestaat nu ongeveer 20 jaar. Hij is opgericht door Nani Croze en wordt nu geleid door haar zoon Anselm. Nani is begonnen met het maken van glas-in-lood voor de vele christelijke kerken in Kenya; nu is het omgevormd tot een all-round glasambachtsplaats.
Het gebouw en de rest van het terrein zijn door de Crozes en hun medewerkers helemaal zelf gebouwd, zoveel mogelijk van materialen die in de omgeving te vinden zijn. Het is geen strak fabrieksgebouw, maar overal zitten leuke elementen in verwerkt die doen denken aan Gaudi.
Ja echt, als je de fotos ziet, denk je direct aan Gaudi en Barcelona. Er werken nu ongeveer 50 mensen. Ongeveer de helft van hen woont op het terrein (een dorp op zich!), anderen in de omgeving van de glasstudio. Ze maken allerlei producten, zoals vensterglas, tafelbladen, mozaïeken, kralen, drinkglazen, karaffen en schalen. De producten worden van hergebruikte materialen gemaakt; vooral gebruikt vensterglas en lege flessen. Het glas wordt op kleur gesorteerd en gestoomd, zodat het omsmeltbaar wordt. Het glas dat zo ontstaat is niet goed te mengen met kleurstof, alleen blauw gaat goed. Daarom zijn de producten van Kitengela Glass vooral helder, groenig of blauw. Wel zijn er soms oranje elementen, die worden gemaakt door na het glasblazen het glas door oranje verfstof te rollen.
Kitengela Glass probeert veel te doen voor de omgeving. Er worden alleen hergebruikte materialen gebruikt, ook voor verhitting van de oven en de verpakking van de producten.
Dus aangezien de zondag toch in slaap was gevallen, ben ik woensdag namiddag maar op tijd vertrokken. Waarom woensdag een vrije dag was, leg ik verder uit.
De weg ernaar toe was ook wel de moeite, ik had een plannetje van internet afgedrukt, dit was al een kustwerk op zich. Dus ik gewapend met map, landkaart en mijn frigo-box met wat drinken op stap. De eerste kilometers vanuit Nairobi waren ok maar van het moment dat je echt buiten Nairobi was, begon de offroad (voor de niet-engels sprekende onder ons betekend dit gewoon dat er gene asfalt meer is en je echt op een zandweg met putten zit)
Eindelijk kon ik mijne 4x4 eens proberen met het oog op wat komen gaat de volgende weken en maanden en ik moet zeggen dat het de test goed doorstaan heeft. Enkel wanneer ik terug in Nairobi was, zag je niet meer dat mijn auto een blauwe kleur had, t was ne rosse geworden .
Doordat woensdag een vrije dag was, ging de week wel snel vooruit en was het vrijdagavond voor ik het wist; Die avond was ik uitgenodigd op het officieel banket van het 10-jarig bestaan van Safaricom (mijne klant), het afscheid van de huidige CEO en de inhuldiging van de nieuwe CEO. Alé, ge zult als organisator maar pech hebben, enkele uren voor het feest begon, is het beginnen regenen, het was meer water gieten dat het deed.
Vrijdagavond, Nairobi en regen, das gewoon alle verkeersellende van één week in België op een hoopje. Stipt als ik ben was ik toch maar op tijd vertrokken en gelukkig niet te laat aangekomen. De avond zelf was wel ok en werd afgesloten met vuurwerk dat ik van mijn leven nog nooit gezien heb, gewoon prachtig.
Hoe zit dat nu met die feestdagen hier in Kenya? Kenya kent tal van nationale en religieuze (christelijke en islamitische) feestdagen. Belangrijke nationale feestdagen in Kenya zijn:
Madaraka Day (1 juni) Ter herinnering dat Kenya zelfbestuur kreeg na veertig jaar (burger)oorlog. Een belangrijke stap in de richting van onafhankelijkheid.
Nyayo of Moi Day (10 oktober) Dag ter herinnering aan Daniel Arap Moi, die van 1978 tot 2002 president van Kenya was. Kenyatta Day (20 oktober): Jomo Kenyatta was een Keniaans president (1964-1978). In december 1963 werd Kenya een onafhankelijke staat en in 1964 een republiek binnen het Britse Gemenebest. Kenyatta werd de eerste president van de Republiek Kenya. Jomo Kenyatta is ook de naam van de nationale luchthaven in Kenya.
Jamhuri Day of Onafhankelijkheidsdag (12 december) Op 12 december 1963 wordt Kenya onafhankelijk van Groot-Brittannië. Jomo Kenyatta is de eerste president. Na de dood van Kenyatta in augustus 1978 werd het presidentschap overgedragen aan de vice-president, Daniel arap Moi. In december 2002 na 24 jaar als president gefungeerd te hebben, verloor Moi de verkiezingen. Mwai Kibaki won overweldigend de verkiezingen en is tot op heden de president. Kibaki versloeg in die verkiezingen Uhuru Kenyatta (welke ook op de viering was vrijdagavond), de protégé van Moi en zoon van de eerste president van Kenya, Jomo Kenyatta.
Nu er de nieuwe grondwet is, zijn er discussies aan de gang om het aantal feestdagen te reduceren en hoogstwaarschijnlijk zalMoi-day verdwijnen. Voila, dat weten jullie ook alweer.
Nu iets heel anders, ik weet niet of jullie de krant gelezen hebben of dat het in het nieuws geweest is (hier in Kenya is trouwens de treinstaking van de afgelopen week in het nieuws geweest) maar het vliegtuigongeluk in Congo, waarbij een Belgische piloot is omgekomen, dat te wijten zou zijn aan een ontsnapte krokodil in het vliegtuig, is dus geen verzinsel en is de echte reden van het ongeluk.
Hoe kunde gij da weten hoor ik jullie al zeggen??? Welnu, afgelopen week ben ik s avonds met een oud-collega die voor een aantal dagen in Kenya was, gaan eten. Hij heeft jarenlang in Congo gewoond en kende de verongelukte piloot en zijn familie persoonlijk. En via den tamtam is het verhaal dus bevestigd: een uit de handbagage ontsnapte krokodil heeft paniek bij verschillende mensen veroorzaakt en dien zijn naar voor in het vliegtuigje gelopen en is het vliegtuig met zijn neus de grond ingeboord. Trouwens de krokodil zou het overleefd hebben samen met een mede-passagier.
Je ziet, voor straffe verhalen moet je Afrika zijn.
Voor de rest van de dagen heb ik niet veel bijzonders meer uitgespookt. Enkel dat ik met stijven nekspieren zit en dit zijn weerslag kent bij het golfen. Volgende vrijdag mag ik voor het eerst het echte golfterrein op. Ben eens benieuwd, zal het nadien weten te vertellen hoe het geweest is.
Ik heb ook nog enkele fotookes bijgevoegd. Die ene met de truck op de baan, is weer iets typisch Afrikaans. Als je in Europa pech krijgt met de auto, dan probeer je zo snel mogelijk van de baan te geraken om geen gevaar te zijn voor het andere verkeer. Hier dus niet Iedere bestuurder is wel verplicht om een gevarendriehoek in zijn auto te hebben (hier noemt dat life saver) maar tot op heden heb ik er nog geen enkele dat ding weten te gebruiken.
Wat doen ze dan? Wel, het voertuig valt in pan, ze denken er niet aan om te sturen naar de zijkant, nee het voertuig blijft gewoon staan waar het stopt en dat is meestal gewoon op de rijbaan. Dan gaat er iemand wat takken zoeken en legt die dan op de rijbaan achter het voertuig. Dus diegene die ooit eens in Kenya komen en met de auto rijden en je ziet takken op de weg, pas dan op want dan staat er iets verder een auto/ camion stil op de baan. Zo ook met de camion van bijgevoegde foto, die heeft daar zeker twee dagen gestaan . En of hij een boete gekregen heeft, is maar de vraag
Ook nu weer om af te sluiten, een typisch gezegde: Haraka haraka haina baraka: Haast, haast brengt geen zegening ( en das nu typisch iets voor hier se )
Hey en niet vergeten te reageren he anders weten ik niet of jullie blijven lezen!!!
Dat het leven in Kenya niet altijd rozengeur en maneschijn is zoals sommige van jullie misschien denken, heb ik deze week ondervonden.
Niks maar dan ook niks heeft meegezeten deze week. Het begon zondag al in het vliegtuig (na een weekje in België te hebben genoten van de goede zorgen van mijn vrouwtje), ze hadden precies een creche bletende kinderen op het vliegtuig gezet. Nu ja, t is overdag zul je zeggen dan geeft dat gehuil niet zoveel maar op den duur begint het toch te vervelen. Gelukkig wel op tijd in Nairobi aangekomen tezamen met mijn bagage en mijn nieuwe golfset (die gelukkig heel gebleven is)
Ook op het werk wilde het niet lukken: een zagende klant waar niks goed bij is, collegas met onzekere toekomst en nog verschillende zaken waarover ik weinig kan zeggen.
Bijkomend is het dan nog beginnen regenen in het begin van de week. En als het regent dan zijn er precies dubbel zoveel files. Om alle leed van de eerste twee dagen een beetje te verzachten, had ik dinsdagavond enkele collegas uitgenodigd om samen iets te gaan eten en nadien nog een pintje te gaan drinken. Maar ook toen verliep niets alles vlotjes.
Ik dacht eerst nog effe langs mijn woning te gaan om mijn PC af te zetten en van kledij te wisselen maar na 45 minuten en slechts 2km ver te zijn, besloot ik maar om direct naar het hotel te rijden om enkele collegas op te pikken en dan samen naar het restaurant te rijden.
Werken voor een communicatie bedrijf en bijna elk minuut met je GSM bezig zijn wil daarom nog niet zeggen dat communicatie altijd vlot verloopt
Op den duur alle misverstanden uit de weg geruimd en iedereen wist waar en wanneer hij moest zijn. Dacht ik .
Op 500m van de parking van het hotel, kreeg ik een telefoon om te zeggen dat het beter was om direct naar het restaurant te rijden want langs het hotel passeren had geen zin wegens de regen en de lange files. Lap, daar had ik 1.5u voor niks gestaan maar ja, er zat niets anders op.
Toen gebeurde het, bij het keren van de wagen ben ik iets te ver aan de kant geraakt, linker wiel schuift weg en na het horen van wat gekraak wist ik hoe laat het was
Als het aantal vloeken bepaald of je in de hemel komt of niet, geloof me, ik ga direct naar de hel.
Maar niks aan te doen, wat gebeurd is gebeurd. Aan het restaurant de schade effe opgemeten en al bij al viel het nogal mee. Onderaan de bumper twee gaten van tegen wat rotsblokken te rijden en een aantal krassen. Je kunt al raden dat ik niet al niet teveel goesting had om te eten en mijn stemming niet optimaal was.
Ik heb dan maar een SMS naar onze fleet-verantwoordelijke gestuurd met de vraag wat te zo doen. Zijn antwoord was doodleuk als het niet te erg is, zelf repareren Ik weet het, ik ben geen handige harry maar ik besefte wel dat zelfs de meeste handige klusser dit niet kon repareren.
Zijn tweede antwoord was: onmiddellijk gaan aangeven bij de politie.
Alé, k wist hoe laat het ging worden want hier iets gaan regelen bij de politie kan wel eens lang duren. Doch ik dacht op een paar uur zal het niet steken, eerst mijn diner genuttigd en na het afrekenen mijn collegas afgezet aan het hotel (zij hadden omwille van het koude en regenweer ook geen goesting om nog iets te gaan drinken), ik op weg naar het dichtstbijzijnde politiekantoor. (lokale tijd 22u05)
Eerst mijn verhaal gedaan bij de receptionist, dan verder gestuurd naar het kantoor en heb effe de cellen kunnen bewonderen (nee nee gene schrik hebben, heb er niet ingezeten en na wat ik gezien heb, wil ik er nooit of te nooit ingeraken). Alé opnieuw mijn verhaal gedaan en na lang treuzelen is er dan toch ene mee naar de auto gaan zien. Gelukkig had ik een zaklantaarn bij me want anders was er niet veel te zien.
Waarom zal je nu vragen moet zoiets aangegeven worden bij de politie als er geen andere autos bij betrokken zijn of gewonden zijn? Wel, het heeft allemaal te maken met de verzekering.
Regels in het verkeer zijn er niet en er worden zomaar mensen op straat neergeschoten maar als het op administratie aankomt, is het Keniaanse systeem de nummer 1.
Dus, (ondertussen was het al wat later) dieje agent alles opgeschreven, ik had mijn shillings al in mijn zakken zitten maar gelukkig was het een fatsoenlijke agent ofwel had hij al genoeg verdiend die avond dus ik heb mijn shillings niet moeten gebruiken. Wel heeft hij een aantal keren gezegd dat mijn zaklamp wel goed licht gaf en ik dacht ge krijgt ze toch nie!!
Na alles in het boekske geschreven te hebben zei hij doodleuk dat ik s anderendaags moest terugkomen met een bepaald formulier en dat ze het dan wel zouden invullen.
Gelukkig had ik s anderendaags (woensdag) wel de hulp van mijn goede vriend de chauffeur Cyrus, de jongen heeft heel Nairobi afgelopen om dat formulier TE KOPEN en te laten invullen bij de politie. How maar, denk nu niet dat dit woensdag middag klaar was.
Vrijdagavond heb ik een SMS van Cyrus gekregen dat hij het ingevulde formulier had en ik het maandag wel zou krijgen.
Dit is fase 1, ben eens benieuwd wat er nog allemaal gedaan moet worden eer alles nu in orde is en de schade kan gerepareerd worden.
Ik zeg het nog eens, achteraf is het allemaal niet zo erg, je ziet de schade niet omdat het onderaan de bumper is maar toch
Als je nu denkt dat dit alles was, nee dus Bovenop heb ik nog een serieuze verkoudheid gekregen waar ik nu nog niet vanaf ben. Maar ja met de nodige medicatie zal het wel in orde komen. Het gevolg was dat ik me niet lekker voelde en dus te zwak was om te gaan fitnessen en meer geslapen heb dan wat anders.
Gelukkig begon het op het einde van de week wel wat te vlotten op het werk en de dagelijkse telefoontjes met het thuisfront helpen ook wel.
Maar er zijn ook positieve zaken:
De Jacaranda staat in bloei!!! Wat is daar nu zo bijzonders aan zal je denken. Wel, de Jacaranda is een prachtige boom die gedurende een maand paars kleurt. De boom groeit wereldwijd in gebieden die vorstvrij zijn. De Jacaranda behoort tot de familie van de Bignoniaceae. De klokvormige bloemen in de kleuren paars in het bloeiseizoen. Dat is in Kenya tussen half september en eind oktober. De bloemen staan in forse pluimvormige bundels, die fraai afsteken tegen het zachte groen van de bladen. De Jacaranda levert ook hout voor o.a de meubelindustrie: palissanderhout. En ja hoor, zelfs in Nairobi staan deze bomen en geven een prachtige kleur. (en laat paars nu net mijn lievelingskleur zijn)
(zie ook fotos genomen vanop de zevende verdieping waar mijn bureau is)
Een tweede positief punt is dat ik gisteren zaterdag voor het eerst mijn nieuwe golfclubs gebruikt heb. Ik moet zeggen, ze zijn goed, enkel de driver (de grootste club van allemaal en gebruikt om het balletje de eerste keer weg te slaan en zo ver mogelijk te laten vliegen) is het moeilijkste om te hanteren maar niet getreurd, een collega heeft er zes jaar over gedaan eer hij die club onder de knie had. Dus, ik heb nog effe tijd maar met mijn engelengeduld zal dat wel lukken.
En er zijn nog andere positieve/leuke dingen die gaan komen maar ik ga niet alles onder jullie neus hangen, je zal er ten gepaste tijde wel van horen.
Doeme doeme doeme . Sorry voor deze woorden maar heb eens goed gevloekt daarnet. Nu ben ik een beetje afgekoeld en heb een goeie slok Baileys gedronken.
Wat was er gebeurd? Ik had heel mijn artikel geschreven voor de blog, drukt den deze toch op de verkeerde knop zeker, hup weg artikel en niet meer teruggevonden. Vandaar de frustratie
Afgekoeld had het nu geregend dat had ik buiten gaan staan maar dat is het probleem nu net, het wil niet regenen. Ik hoor je al denken, die is helemaal zot aan het worden. Da zit in Afrika, alle dagen zon en dat vraagt om regen.
Inderdaad, ik vraag om regen en al mijn regendansen ten spijt, nog geen druppel vanuit de hemel. Ben al te lang hier denk ik en teveel verkeniaanst. Nee zonder zwans nu, het zou dringend moeten regenen hier, in de stad gaat het nog maar op de buiten (up-country) begint het een ramp te worden. Planten en groenten groeien niet meer, dieren hebben geen eten, enz. Dit heeft tot gevolg dat grote troepen mensen en dieren naar de stad komen afgezakt in de hoop hier eten en drinken te vinden. Maar niet alleen mensen met goede bedoelingen komen, ook de criminaliteit stijgt dan zienderogen.
Een bijkomend probleem is ook dat als er geen regen is, er ook geen elektriciteit is. Hoe kan da nu? Wel, de meeste centrales zijn waterkracht centrales en als er geen water is, geen kracht dus genen elektriek. Zo simpel is dat.
Het gaat zelfs zo ver dat ze op bepaalde tijdstippen de centrales stil leggen met als gevolg grote delen van het land zonder elektriciteit. Nu zijn er generatoren die gebruikt worden in dit geval maar niet ieder huis of hut heeft een generator. En deze werken op diesel wat dan weer een gevolg heeft op de voorraad brandstof. Zo was er vorige week al een tekort aan brandstof aan sommige stations.
Er was ook een tandartsen-praktijk waar de elektriciteit uitgevallen was en het automatische systeem om de generator te starten had gefaald. Normaal kan je de generator wel manueel opstarten maar als de askari (wachter aan de poort) vergeet dit te doen pech. Het gevolg was dat de tandarts alle preparaten heeft kunnen weggooien, verzekering????
Zo zie je maar, allemaal zaken waar wij in Europa niet meer bij stil staan maar hier is het dagelijkse kost.
Verder is alles ok met mij. Wel een druk weekend achter de rug gehad. Zaterdagmorgen eerst gaan golf spelen (alé les volgen). Ik moet zeggen na het niet zo goed performen van vorige les, was er nu wel beterschap zo goed zelfs dat de pro (zo noemt men de golf leraar) zei dat als ik terug ben, we een afspraak moeten maken om eens een 3-hole game te spelen om te zien hoever ik al sta. Ben eens benieuwd, ben er zeker van dat na mijn spel ze nieuw gras moeten zaaien.
Na de les, snel van kleren gewisseld and mij ingezet voor het goede doel. Na mijn bezoek aan Kibera enkele weken terug, had ik mij voorgenomen om iets te doen voor de gemeenschap aldaar. Ik had 20kg rijst, 75kg bloem voor ugali en 10kg bonen gekocht. Maar hoe moest ik nu in Kibera geraken? Ik mijn vriend daar gebeld en die had me de richting gegeven hoe ik moest rijden. Nadat we elkaar gevonden hadden, zijn we samen tot aan het weeshuis gereden. Ik moet wel zeggen dat ik beziens had met mijne blinkende Prado.
Aan het weeshuis aangekomen, al het voedsel binnengebracht en effe gebabbeld met de mensen daar. En dat ze er blij mee waren ik ben misschien een watje maar kreeg er de tranen van in de ogen. De hoofdleraar wist te vertellen dat ze aan 150 kinderen les geven maar geen slaapplaats hebben voor 150 kinderen. Dat lossen ze op door ze s avonds om zes uur naar opvanggezinnen te sturen en ze s morgens terug te laten komen voor de school.
Het zien van de glunderende oogjes en de lach op hun gezicht heeft me doen beslissen om dit regelmatig terug te doen. Voor mij kost het niet teveel en zij zijn er mee geholpen. Ok, het is een druppel op een hete plaat maar alle beetjes helpen.
Na mijn bezoek ben ik nog naar de kapper geweest om mijn kroezeltjes te laten bijknippen met als gevolg dat de zaterdag voorbij was voor ik het wist. Omdat de vorige golfles zo goed was, besloot ik om zondag maar terug te gaan om mij verder te vervolledigen in de swing, het putten en het sjippen. Met al die bezigheden had ik nog niet de tijd gehad om naar de winkel te gaan wat dan ook de rest van de zondag mijn bezigheid was.
Maandag was het terug werkendag maar ik heb mij s avonds eens goed verwend. Ne mens wordt maar één keer xx jaar. Nee nee, ik ga mijn leeftijd niet verklappen. Ik heb er van genoten maar ga nog meer genieten als ik volgende week opnieuw kan feesten met de familie erbij. Voor ik het vergeet wil ik iedereen nog bedanken voor de mooie verjaardagswensen via SMS, mail, facebook (wist al niet meer dat ik dat had), blog of gelijk welke andere weg. ASANTE SANA!!!
Inderdaad, na twee maanden hier te zijn geweest, kom ik nog eens naar België voor een kort bezoekje, ik blijf maar één week dus mijn dagen gaan gevuld zijn.
En jullie hebben het waarschijnlijk wel gelezen in de krant; Kenia is verkozen tot het meest eco-vriendelijkst toerisme land. Dus om met een mooi en waar Keniaans gezegde af te sluiten: Behandel de aarde goed. Je hebt haar niet van je ouders geërfd, maar van je kinderen geleend.
Vandaag geen lang artikel... Ik heb enkele fotokes genomen en wil deze met jullie delen.
Hier zie je één van de typische stalletjes die veelvuldig langs de straat tegen komt. Voor vele Kenianen is dit dagelijkse business en je zal denken, kunnen ze daar hun kost mee verdienen? Ja hoor, elke shilling die ze binnenkrijgen bij hun verkoop, kunnen ze zelf weer gebruiken.
Als ik zaterdag- of zondagnamiddag naar de winkel rijdt, is dit de file die ik moet trotseren. Aanschuiven voor de parking binnen te rijden ...
Deze foto is er weer één te gek om los te lopen ... Op een bepaalde dag rij ik naar mijn klant en plotseling komt er een politie-agent per moto mij voorbijgereden. Een beetje verder stopt hij in het midden van de weg, parkeertzijn moto en houdt alle verkeer tegen. En dit om enkel één van de matatuu's te controlen. Waarschijnlijk had de matatuu de politie agent gehinderd en was de agent nu een beetje boos ....
Deze foto's zijn niks bijzonders maar dit is een binnenweg die ik soms nogal eens neem overdag.
Eerst en vooral ben ik jullie het antwoord van de prijsvraag schuldig en wie weet de naam van de winnaar.... Blijkbaar was het geen makkelijke opgave maar ja, je wint niet zomaar een verblijf in Kenya he. Er moest voor gezocht worden. Ik moet wel zeggen dat er creatieve geesten onder jullie zijn. Ik heb diverse antwoorden gehad, gaande van een zitje voor iemand die zijn gat verbrand heeft, een fruitschaal voor één banaan, een voorwerp om een schroefdop los te vijzen met twee handen tot een vaas met twee voor bloemen in te zetten. (heb er wel geen gat in gezien maar ja dit terzijde ... t zal misschien een zwart gat zijn )
Een ander antwoord was een neksteun voor 's nachts om je haar in de plooi te houden. Ik moet zeggen dat dit antwoord dicht in de buurt komt maar niet 100% juist is ... Het enige juiste antwoord is dat het een "kopkussen" van de Masai-krijger is die er 's nachts zijn hoofd oplegt om te slapen als hij op pad is met zijn kudde geiten. De jury heeft beslist dat het antwoord dat dicht in de buurt komt echter niet voldoende is om de prijs uit te reiken. Een cruciaal woord namelijk Masai ontbrak in het antwoord. Pech Els ...
Maar niet getreurd, mijn B&B blijft ter beschikking voor diegene die willen komen. Op tijd boeken is de boodschap, niet omdat het zo druk is maar dan moet ik lakens op het bed leggen en genoeg voorraad inslaan.
Terugkomend op de titel ... mensen wat ik zondag gezien heb ... als ik er aan terug denk, krijg ik terug de krop in de keel en tranen in de ogen ... Ik heb namelijk een bezoek gebracht aan Kibera. Dit is de op één na grootste sloppenwijk van de wereld. Niet te beschrijven, als je de foto's bekijkt, ik denk dat deze voor zich spreken ... ongelooflijk dat in de 21ste eeuw nog mensen in zulke omstandigheden leven.
Maar ik moet wel zeggen dat ik me er geen enkel moment onveilig gevoeld heb. Ik was samen met mijn gids Frankie die er zelf woont en de mensen zijn er heel lief en vriendelijk. Ik werd zelfs uitgenodigd bij mensen thuis (alé in een platen barak van 2 op 4), ze waren nog zo fier ... ze boden me zelfs iets te drinken aan ... toen heb ik wel effe getwijfeld of het water dat ze me aanboden wel zuiver genoeg was maar tot hiertoe (en het is toch al woensdag) heb ik nog geen kakkerij gehad. (deze zal wel komen als ik nog eens in België ben)
Ik verheug me er al op die inzamelacties bezig te zien wetende dat er van het opgehaalde geld niet veel bij de mensen die het nodig hebben terecht komt en er hier en daar wel wat aan de vingers blijft plakken. Mijn excuses, ik begin me boos te maken Dus als jullie een goed doel willen steunen, doe je bijdrage rechtstreeks aan mij, ik koop er hier dan rijst, bloem, drinkbaar water, voor (ga het zelf zeker doen) en bezorg het rechtstreeks aan de mensen in Kibera met de hulp van Frankie.
Mensen, sta een keer stil bij wat je rondom je hebt, je weet niet wat je bezit. We hoeven de kraan maar open te draaien en het warme water komt eruit, we stappen in onze auto en rijden naar de supermarkt, laden onze kar vol en kunnen er weer tegen. Dus twee keer nadenken voor we weer beginnen zeuren omdat de buur een grotere auto heeft of dat we toch niet zon grote vakantie kunnen doen of dat er weer kaas tussen de boterham ligt
Genoeg de moraalridder gespeeld (toch effe een traantje wegpinken), voor de rest is hier alles ok. Enkel op het werk een beetje druk maar ja beter dat dan niks te doen hebben. (nie zeuren Marc)
De laatste dagen is er hier wel wat te doen geweest of het nu vrijdag al dan niet een verlofdag is omwille van het einde van de ramadan. Nu de nieuwe grondwet er is, is het geen verlofdag. Spijtig anders had ik vrijdag een extra dag om mijn golfspel te gaan oefenen; Ik moet zeggen, het begint te gaan maar ik zal nog veel moeten oefenen vooraleer ik het veld op mag.
Voor ik het vergeet, vanaf 25/09/2010 tem 2/10/2010 ben ik nog eens in België. Dus als jullie me in levende lijve willen zien en horen, maak maar een afspraak met het thuissecretariaat. Nee nee, jullie zijn altijd welkom, ik denk dat ik toch de meeste avonden thuis ben en in de zetel zit te genieten met een glaske wijn en ne goeie zak chips. Mocht er al iemand zijn die marsepein weet te vinden, ook altijd welkom.
Een mens zonder dromen, is armer dan een mens zonder geld.
Nee nee, geen paniek, er is niks gebeurd met mij. Maar vorig weekend ben ik er effe tussenuit geweest en ben op weekend geweest. Vandaar dat ik de blog niet heb kunnen aanpassen. Ik kom hier straks nog wel op terug zodat jullie op het einde van dit artikel het water in de mond hebben.
Ik heb al eerder geschreven dat er elke week wel wat te gebeuren valt hier in Kenya.
Dit was de afgelopen weken dus ook niet anders. Voor de Kenianen zelf zijn het belangrijke weken geweest. Na het referendum van enkele weken terug, zijn alle stemmen geteld en is de uitslag bekend: met een resultaat van 67% voor en de rest tegen, is de kogel door de kerk: er komt een nieuwe grondwet met het belangrijkste kenmerk dat de deelstaten meer autonomie en beslissingsrecht krijgen. Waar kennen we dat van??? Echter hier in Kenya heeft men geen B-H-V dus is het iets makkelijker om tot een akkoord te komen. En ik moet zeggen, ze hebben alles grondig voorbereid en afgesproken maar ja het blijven politiekers dus je weet nooit.
Vandaag is de nieuwe grondwet ingehuldigd met veel bravoure. Voor mij maakt het niet zoveel uit, enkel een extra dag verlof vandaag (vrijdag 27.08.2010) dus tijd om de blog up to daten. Ik denk dat heel Kenya ofwel in Uhuru-park was (waar de inhuldiging was) ofwel voor de TV zat omdat deze morgen wanneer ik naar de golf course reed er bijna geen verkeer was. Kortom een historische dag voor Kenya en laat ons hopen dat alles rustig verlopen is en rustig blijft zodat dit mooie land zich verder kan ontwikkelen tot de Parel van Afrika.
Ik ga niet teveel over het werk spreken maar heb toch de afgelopen dagen gemengde gevoelens gehad. Eén van de Belgische collegas die al jarenlang voor het Keniaanse project werkt is de afgelopen week voor de laatste keer in Kenya geweest doet toch raar om de Belgen (en in het verleden waren we met veel die voor Afrikaanse projecten werkten) één voor één te zien vertrekken omdat het niet meer past in de filosofie van het bedrijf.
De eerder genoemde verlofdag kwam goed uit zodat we donderdagavond op gepaste wijze mijn Belgische collega zijn afscheid konden vieren. Nu moet je weten dat Kenianen wel houden van een stapje in de wereld te zetten en zeker als de volgende dag niet moet gewerkt worden. Het gevolg was dan ook dat onze stamkroeg om 23u al redelijk vol zat en de ambiance goed was, deels door de live band die speelde, deels door het goede gezelschap.
Omdat ik een vermoeiende week achter de rug had besloot ik om 2u toch maar door te rijden en mijn bedje te gaan opzoeken.
En nu komt het heb bijna een half uur in de file gestaan en gemanoeuvreerd eer ik goed en wel op weg was. Nu ja, ik had dit al wel eens eerder gezien maar nu was het echt niet te doen. Op een gegeven moment (ik was nog maar 15cm achteruit kunnen rijden van mijn parkingplaats) komt één van de parkingwachters naar mij en zegt gelieve te wachten tot de file door is en dan kan je vertrekken. Ik ben hier nu al lang genoeg om te weten dat dit niet zo snel zou gebeurd en als ik dit zou doen, ik kon wachten tot 5u s morgens eer ik deftig kon vertrekken.
Dus ik had twee keuzes, terug naar binnen gaan en nog iets drinken ofwel toch proberen weg te raken. Ik besloot voor de tweede optie te gaan, effe met 100 shilling gewuifd naar de parkingwachter, mijne bak in achteruit gezet en voorzichtig vertrokken. Wat 1 euro al niet kan doen, alle verkeer voor zover er beweging was werd stilgelegd, de autos en taxis op straat die nog in de weg stonden werden wat heen en weer geschoven zodat ik de straat op kon. Maar dit was nog niet alles, echt alles stond dicht zelfs het kruispunt. Met wat millimeter werk en gebaren lukte het me toch om te vertrekken zonder brokken te maken maar ondertussen waren we wel een half uur verder. Echt jullie zouden het eens moeten zien, het is een levensechte schuifpuzzel met voertuigen.
Nu we het toch hebben over het uitgaansleven, ook wat info over de dranken in Kenya. Het Keniaanse bier is van uitstekende kwaliteit (maar teveel is teveel en geeft ook hoofdpijn tot gevolg 's anderendaags). De Keniaan drinkt het meestal lauw. Indien men het bier liever gekoeld (baridi) drinkt, kan men dit er beter bij zeggen. Kenianen houden enorm van bier (pilsener) en er zijn overal bars te vinden, variërend van eenvoudige hutten in de berm tot luxueuze vijfsterren cocktailbars met obers die een vlinderdasje dragen.
Wat het bier betreft is er een geweldig breed assortiment dat wordt aangevoerd door de beroemde Tusker, een pilsener die is vernoemd naar de broer van een brouwer die in de jaren 1920 door een kudde op hol geslagen olifanten werd vertrapt. White Cap (vernoemd naar Mount Kenya) is een ander populair merk, terwijl de relatieve nieuwkomer Castle in Zuid-Afrika wordt gebrouwen en steeds meer aftrek vindt. Verder vind je nog Pilsner, Guinness en uiteraard niet te vergeten onze goeie Belgische lekkere Duvel en Leffe.
Men is in dit land ook dol op zoetigheid en deze voorkeur komt dan ook tot uiting in frisdranken zoals Cola, Fanta en stony tangawizi gemberbier (allen van The Coca-Cola Company). Stony is enkel te drinken als hij goed fris staat, wat niet altijd het geval is. Het zal wel nooit mijn lievelingsdrankje worden!
En voor de niet alcohol-drinkers is er overal een geweldig aanbod van overheerlijke verse vruchtensappen (passievrucht, mango en sinaasappel zijn het populairst).
Om terug te komen op mijn vorig weekend, ik ben een weekendje in Mombasa (aan de kust met de Indische Oceaan) geweest. Vrijdag in de late namiddag vertrokken en zondag avond terug gekomen en lekker genoten van het warme zonnetje want in Nairobi zelf is het nog altijd koud. Ik hoor jullie al zeggen, t is toch Afrika daar is het altijd warm. Toch niet want Kenia kent enorme verschillen in topografie en klimaat: pieken met eeuwige sneeuw maken plaats voor woestijnen en door palmen geflankeerde stranden, evenals glooiende savannen, hooglanden en de maanlandschappen in het noordoosten.
Omdat het land op de evenaar ligt, zijn er geen seizoenen. De dagen zijn er zonnig en heet, maar de nachten kunnen koel zijn. Als stelregel kan men de volgende periode-indeling aanhouden: januari en februari: droog maart tot en met mei: nat (lange regens) juni tot en met september: droog oktober tot en met december: nat (korte regens). De laatste twee jaar is dit niet altijd het geval geweest, El Ninjo en Global Warming zouden er voor iets tussen zitten
Aan de kust is het altijd (tropisch) heet; de gemiddelde temperatuur is 27-31°C. de gemiddelde dagtemperatuur in Naïrobi is 21-26°C. de temperatuur op de andere plaatsen hangt af van de hoogte. De maanden juli en augustus worden de Keniaanse winter genoemd.
Het weekendje was rustig, van het warme zeewater genoten tijdens het zwemmen, wat gaan snorkelen, lekker gegeten maar vooral luieren in de zon. Omdat de zon hier loodrecht op jou staat, is het aangewezen om goed te smeren zelfs al is het maar voor een paar minuutjes dat je in de zon komt. Gevolg is dan ook dat ik niet veel bruinder geworden ben maar met de zomer voor de boeg, komt dit er nog wel van.
Voila, nu zijn jullie ook weer op de hoogte van mijn laatste avonturen. Voor de kinderen en studenten: spijtig, jullie vakantie zit er bij op, geniet nog van de resterende vrije dagen en dan volgende week vol frisse moed terug naar school. Voor sommige de eerste keer, voor andere het zoveelste jaar. Succes!!!
En weet, niets is permanent, het enige wat permanent is, is verandering. Kwaheri!!!
PS. Het doet deugd jullie reacties te lezen op het gastenboek, blijven doen!!! Het is een motivatie voor mij om verder te schrijven en zo weet ik toch ook een beetje wat er in België gebeurd. En vooral dat het spreekwoord uit het oog, uit het hart NIET waar is!!!
Vrouwen,ze zijn er in alle soorten, verschillende kleuren, maten en gewichten. De mensheid soms toch o zo verkeerd, dikwijls hen het zwakke geslacht genoemd, velen tot een plaats aan het fornuis gedoemd, onterecht en slecht behandeld door velen. Nooit kan de mensheid zonder hen verder, ze zijn de diamanten van de maatschappij, want zonder de vrouw geen kinderen, zonder de kinderen geen leven. Laat ons daarom de vrouwen eren, hen behandelen zoals het hoort, hen koesteren en geven wat hen toekomt, want zonder de vrouw een man tot eenzaamheid gedoemd.
Ik hoor jullie al denken amaai da gaat niet de goede kant op met den Marc in Kenya, hij begint nu al te dichten, hij heeft last van een virus .
Wees gerust, met mij is alles prima in orde en ook met mijn verstand. De reden van de titel en het gedicht is tweeërlei: - Eerst en vooral omdat het vandaag moederdag is. Ik kan moeilijk van hieruit bloemen of iets anders sturen, vandaar dit gedicht. - Ten tweede omdat ik meer en meer bewondering begin te hebben voor de vrouw, huisvrouw en werkende vrouw. Uitleg volgt
Zoals ik eerder vermeld heb, heb ik wel hulp van een hulpje die de afwas komt doen, poetsen, de was- en de plas doet maar toch moet ik soms nog dingen zelf doen bovenop mijn werk. Sinds mijn terugkomst van België twee weken geleden heb ik een nieuwe huishoudhulp, Joel. De vorige was na het vragen van een voorschot (zo slim zijn ze wel) aan de eigenaar ervandoor gemuist zonder nog terug te keren. Of het voorval dat ik ermee gehad heb er voor iets tussen zit, weet ik niet maar allegeval hij is rebedebie. Wat was er nu precies gebeurd
Eerder had ik een doos pralines meegebracht van België en elke avond nam ik er één/twee van. Op een zekere dag kwam ik thuis van een zware werkdag en had zin in een praline, ik deed de koelkast open en geen pralines meer te bespeuren. Nochtans was ik 200% zeker dat ik ten eerste ze de vorige dag niet allemaal opgegeten had en ten tweede de doos in de koelkast had gezet. De dagen voordien had ik ook al wel gemerkt dat er soms een papiertje van een koekje in de vuilbak lag. Een koekje tot daaraan toe maar van mijn pralines moeten ze afblijven!!!
Ik dus een SMS naar de huisbaas gestuurd en gevraagd of hij s anderendaags even met Jackson kon praten en uitleggen dat dit eigenlijk niet kon. Mijn SMS was nog niet verstuurd of de huisbaas en zijn dochter stonden al aan mijn deur. Hij reageerde vrij kalm en zei op een rustige manier dat ze zoiets nog niet meegemaakt hadden maar ja this is Africa en alles kan. De dochter daarentegen verhief haar stem iets meer en stond maar de vertellen dat Jackson toch zon goede hulp was en nooit iets zou stelen en dat ik hem niet mocht, ik de pralines zelf wel had opgegeten en veel andere blabla.
Je kan het Leen vragen, ik weet verdomd goed wat er in de kasten ligt zonder er lijstjes op na te houden dus nu was ik ook zeker van mijn stuk. Tja zei ze, ik zal hem eens bellen, gelukkig gaf Jackson aan haar toe dat hij de pralines had opgegeten. Oef, mijn eer was gered. Dus een paar dagen nadien is hij het afgebold en vervangen door Joel. Tot hiertoe een toffe gast.
De huisbaas heeft, denk ik, gezegd dat ik een pietje-precies ben en dat alles kraaknetjes moet zijn. Joel heeft dit dan ook letterlijk genomen, alle kledij die nog in de slaapkamer lag (pyjama, broek voor s avonds, trainingsvest die op de stoel hing, ), elke dag was alle was die niet in de kast hing, meegenomen om te wassen. Met als gevolg na twee dagen geen pyjama meer en een reeks nog zo goed als propere kleren de was in. Verder was ik niet tevreden over het gestreken wasgoed. Echt, de hemden om te gaan werken zaten nog vol rimpels. Ik heb dit alles dan zo goed en zo kwaad uitgelegd hoe het wel moest en er zit beterschap in. Gelukkig maar
Maar af en toe strijk ik zelf nog wel een hemd of een ander kledingstuk vooraleer het aan te doen. Om daarmee terug te komen op mijn titel, ik krijg meer en meer respect voor de vrouw (al dan niet uitwerken gaand), zij moeten toch maar het huishouden runnen: wassen, strijken, winkelen, soms ook nog de administratie doen. Dus mannen onderons, vergeet af en toe je vrouwtje niet eens in de watten te leggen. Zelfs een kleine attentie kan voldoende zijn. (en als je pralines geeft, eet ze dan zelf niet op of tenminste niet allemaal )
Genoeg nu over de vrouw, anders gaan ze zich te veel opgehemeld voelen wat kan leiden tot machtsmisbruik of misbruik van de man en dat is ook niet de bedoeling.
Laat ik het eens hebben over de andere grote liefde van sommige mannen: autos. Ik rijd nu twee weken rond in mijn nieuwe auto, zoals ik al eerder vermeld mijn Toyota Prado Landcruiser TX. In het begin was het wel effe wennen aan de grootte maar een voordeel is wel dat ze je zien aankomen in het verkeer en je je plaats kan innemen in het verkeer want dat is hier altijd niet zo simpel. En de kleur is ook een voordeel, donkerblauw met getinte ruiten heeft iets weg van executive, hier rijden enkel ministers, hoge pieten, ambassadeurs, met donkere wagens. En het blijkt dat dergelijk types van wagens niet zo gauw worden tegengehouden door de politie. Zal het weten te zeggen.
Ik heb eerder al geschreven dat er eigenlijk geen regels gevolgd worden in het verkeer en dat je maar naar best vermogen rijdt en dan kan een grote auto wel een voordeel zijn. Qua parkeren gaat het ook al beter, al is het soms wel millimeter werk, zeker in de parking van het werk maar daar heb ik dan wel de hulp van onze Kenyaanse chauffeurs die een oogje in het zeil houden dat ik nergens tegen rij.
Ik heb een paar fotos van mijn karreke toegevoegd evenals wat fotos van hoe het verkeer hier is. Om een indruk te geven
Voor de rest is alles ok met mij. Een beetje te druk op het werk wat wel wat stress met zich meebrengt maar daar helpen de fitness en het golfspel dan wel mee om afwisseling te brengen. Ben twee keer mijn golf-opslag gaan oefenen dit weekend, pfff het is niet simpel maar er is beterschap, nog een maandje of twee lessen volgen en veel oefenen en dan zou ik in principe klaar moeten zijn voor mijn eerste slagen op het echte golfterrein zonder het helemaal om te ploegen.
Als jullie aan iets denken van hoe het er hier aan toe gaat of iets willen weten van Kenya zelf, laat maar weten via het ondertussen wel gekende email adres.
En vergeet niet: voor alles wat gebeurt, is een reden. Hakuna Matata!!!
Misschien hebben jullie je wel eens afgevraagd wat ik hier al de tijd toe .
Door de week is mijn vrije tijd beperkt daar ik meestal vrij vroeg op den bureau ben (zoiets tussen 8u en 8u30) en het gebeurt regelmatig dat ik dan tot 18:00-19:00 blijf afhankelijk met wat ik bezig ben. Nee nee, ik kan die overuren niet (officieel) terugnemen. Als je dan nog naar huis moet en iets koken, dan is de avond snel voorbij.
Als er gasten zijn, moeten die s avonds ook nog geëntertaind worden dwz hiermee gaan eten en meestal mondt dit uit met nog een afzakkerke in Black Diamond (een café open gehouden door Belgen die Duvel, Leffe en Maredsous serveren) en dan kan het wel eens zijn dat de oogjes s anderendaags wel klein zijn.
Maar nu ik zelf met de auto rij, beperk ik het alcohol verbruik. Men moet hier nog niet blazen maar mijn principe is als je gedronken hebt, rij je niet. Je moet hier al nuchter heel goed uit je doppen kijken dus ... zeker nu ik hier met mijne Toyota Prado Landcruiser TX rondrijd. (fotos zijn verder te vinden op deze blog)
Buiten werken, op restaurant en/of café gaan doe ik uiteraard ook nog andere dingen in mijn vrije tijd. Kuisen, afwassen, wassen, strijken, in de tuin werken, auto wassen, dat moet ik allemaal NIET doen, hiervoor heb ik hulp genoeg.
Nu ik hier toch voor lange tijd zit, heb ik me terug ingeschreven in de fitness club (één van de vele hier maar heb eentje gekozen vlakbij waar ik met de fiets of zelfs lopend naar toe kan) Jaja, lopend, ben van plan om volgend jaar terug de Lewa-marathon te lopen. Ben vrijdag en vandaag (zondag morgen) voor de eerste keren naar de fitness geweest, ik voel nu terug dat ik spieren heb, ze zijn nog niet wat ze ooit geweest zijn maar t zal wel terug komen.
Een andere sport waar ik mee begonnen ben, is golf spelen. Alé, ik kan beter zeggen proberen golf te spelen. Heb mijn eerste les achter de rug en ik kan je verzekeren dat het niet simpel is. Het is een zeer technische sport waar je je heel lichaam moet voor gebruiken en geconcentreerd te werk gaan. Als je een 18 hole game speelt wandel je toch al snel enkele kilometers plus tegen het balletje slaan natuurlijk. Zoals gezegd, is mijn eerste les achter de rug en de leraar zei toch dat mijn back swing en down swing al redelijk goed waren, dus ben op goede weg om Tiger Woods 2 te worden (op golf gebied dan toch) Buiten dit zal ik binnen afzienbare tijd ook wel terug gaan lopen en met de mountainbike gaan rijden (als ik mijn schoenen terug vindt, over de verdwijntruks hier zal ik een andere keer wel eens uitweiden ) Dat is de sportieve kant van het verhaal.
Uiteraard doe ik nog andere dingen hier: lezen, bellen met het thuisfront, deze blog up-to-date houden want jullie appreciëren mijn verhalen precies wel en uiteraard naar de winkel gaan want anders is er enkel licht in de koelkast. Meestal ga ik zaterdag tegen de middag naar de supermarkt, er zijn er hier genoeg en er is vanalles te krijgen (als het er is ).
Voor de dagdagelijkse zaken zoals zeep, tandpasta, melk, boter, eieren, frisdrank, rijst, bloem, is er meestal geen probleem. Voor verse groenten en vlees moet je geluk hebben in de supermarkt dat het er is maar hiervoor heb ik zeer goede alternatieven gevonden. Evenals voor vis die je best niet koopt in de supermarkt.
Tijdens mijn verkenningsdag werd mij een zeer goede beenhouwer getoond en die heeft echt vanalles gaande van biefstuk, kalfsvlees, varkenvlees, worst, kuku (is kip in swahilis), kaas, charcuterie, Je kunt het vergelijken met een uitgebreide slager van bij ons in België.
Voor mijn groenten en fruit ga ik nu op zondag naar de lokale markt. Wat hier allemaal te vinden is, echt teveel om op te noemen. De plaats ziet er niet uit maar de groenten en het fruit is verser en goedkoper dan in de supermarkt. Kijk maar eens naar de bijgevoegde fotos. En de smaken zijn niet te vergelijken met groenten en fruit van bij ons, je proeft echt dat de zon zijn werk gedaan heeft. En volgens mij veel gezonder. Toen de familie van mijn collega terug naar België gegaan is meer dan een jaar terug, hadden de kinderen (die voor een groot deel opgegroeid zijn in Kenia) last van allergieën in België, bij nader onderzoek bleek dat ze allergisch waren voor al die bewaarstoffen in onze Europese voeding, stilaan moest hun lichaam er terug aan wennen. Dus de groenten en fruit zien er langs de buitenkant niet uit, gezond en lekker zijn ze wel!!
Patisserie en chocolade kennen ze hier niet zo echt. Er is wel brood te verkrijgen. Dus s zondags een pateke van de bakker zit er hier niet in maar gezond fruit genoeg dus geen probleem. En ik denk dat ik al meer chocolade en pralines heb meegebracht uit België dan er uit Afrika ooit geëxporteerd is geweest.
Dus jullie zien, vervelen doe ik me hier niet, de tijd vliegt hier voorbij: door de week door het werk en de weekends door de verschillende activiteiten. En verhongeren doe ik ook niet.
Om af te sluiten, ga ik een klein quizke houden. Diegene die kan raden welk voorwerp ik gefotografeerd heb en waarvoor het gebruikt wordt , wint een all-in (transfer van en naar de luchthaven in Nairobi, vol pension, entertainment tijdens het verblijf) weekend verblijf in Villa Omako Nairobi Lavington. Vluchten, gerelateerde taksen en eventuele inkomgelden voor de parken of musea zijn wel zelf te betalen. Antwoorden kunnen gestuurd worden naar marc.vandingenen@skynet.be. Evaluatie van de antwoorden wordt gedaan door een lokale jury. Antwoorden kunnen binnenkomen tot 31/08/2010 00:00 Belgische tijd.
Ik weet het ... ben er een soepke van aan het maken. Ik had een nieuwe tekst geschreven met wat uitleg over het referendum van woensdag, wat uitleg bij de foto's maar bij het opladen is alles in de soep gedraaid. Ik had mijn foto's al verkleind maar blijkbaar niet klein genoeg zodat ik een foutmelding kreeg en bijgevolg alles kwijt ben ...
Nu ja, het belangrijkste is dat de foto's er nu wel opstaan. Zoals jullie kunnen zien, woon ik niet in een lemen hut maar in een knus (door mezelf en met de hulp van mijn vrouwtje) ingericht huisje waar ik zelfs elke week voor verse bloemen zorg. Bloemen zijn hier spotgoedkoop (2 euro voor 20 rozen). Kenya is dan ook de grootste rozen exporteur naar Europa en de meeste rozenkwekerijen zijn in handen van de Hollanders.
Let wel niet op on-orthodoxe manier van ophanging van mijn prikbord ... moet eens vragen naar een paar nagels en een hamer. Maar ja, zoals Shakira zingt 'this is Africa', creatief zijn is de boodschap.
Over het referendum kan ik kort zijn, Kenya gaat een nieuwe grondwet krijgen die meer bevoegdheid geeft aan de regionale gebieden. Ik heb mijn collega's proberen uit te leggen dat we een gelijkaardige situatie in België hebben en dat dit alleen maar miserie met zich mee brengt. Ze willen me niet geloven ... zullen binnen een paar jaar nog eens klappen. De verwachtte onlusten zijn uitgebleven dus alles gaat gewoon terug zijn gangetje.
Reacties/opmerkingen/vragen zijn nog altijd welkom. Je kan ook altijd een email sturen naar het thuisfront (Marc.VanDingenen@skynet.be), die dan wel aan mij bezorgd wordt.
Hier ben ik weer. Eerst en vooral iedereen bedankt voor de prettige reacties op mijn blog. Zo te zien willen jullie wel meer van mijn avontuur lezen. Geen probleem, ik zal wel de tijd vinden om regelmatig iets te posten op de blog, aan materiaal geen nood ...
Ik zag ook enkele reacties die vroegen om wat fotokes te plaatsen, welnu, ik heb geprobeerd maar heb gemerkt dat de foto's geen al te hoge resolutie mogen hebben anders zijn te groot. Geen nood, ik heb mijn camerake (mijne Nikon D80 met allerlei lenzen) al in Nairobi dus zal het eerstvolgend vrij weekend wel eens wat huis- en interieur foto's nemen en delen met jullie.
En vergeef het mij als ik af en toe een engels woord gebruik, ik heb nog wel enkele Belgische collega's en de eigenaars van mijn stamkroeg zijn ook Belgen dus mijn Vlaams zal ik niet zo snel verleren. Uiteraard is de taal in Kenya Engels en Swahili. Ik heb ook al geprobeerd wat Swahili te leren (altijd leuk als je de lokale bevolking kan begroeten in hun eigen taal) maar das potverdorie nie gemakkelijk, en dan moet je nog oppassen met de klemtonen ook nog want als je het iets anders uitspreekt, betekend het nog wat anders ook. Nu zijn er ook wel varianten van de taal want de Kenyanen kan je onderverdelen in verschillende stammen en elke stam heeft zo wel zijn eigen dialect van het Swahili maar niet alleen dat maar er zijn ook uiterlijke verschillen: dikke/dunne poep, kort en dik of lang en smal, echt zwart of meer mokka kleur (kan moeilijk licht zwart zeggen he) (daar zullen misschien onze vroegere paterkes wel voor iets tussenzitten).
Met de vrouwen heb ik het meeste last ... alé om sommige te herkennen hé. Je moet het maar eens opzoeken in internet, het hoofdhaar van een zwarte vrouw wordt nooit langer dan schouderlengte. Wat doen ze nu om toch lang haar te hebben, juist, extensies. Maar dit wel zeggen dat ze regelmatig naar de kapper moeten om deze te laten verwijderen, hun haar te laten wassen en opnieuw hun eerdere of nieuwe extensies te laten plaatsen. En dit alles kan uuuuren duren. En dan kan het wel eens gebeuren dat je iemand tegenkomt dat je zegt ken ik die nu of is het iemand anders. Haar-extensies in Afrika, een business op zijn eigen.
Dit doet me eraan denken dat ikzelf ook nog een kapper moet gaan zoeken, alé bij mij is er niet veel werk aan en extensies of dreadlocks krijgen ze er bij mij toch niet in.
Ik moet wel zeggen dat er soms juweeltjes rondlopen waarmee ik bedoel dat sommige vrouwen van hun haar echt vlecht-kunstwerken maken.
Ik had ook beloofd om wat meer te vertellen over mijn eerste rij-ervaringen ginder. Het begon toen mijn baas mijn kosten voor vervoer zag, nu ja ik had een huurauto met chauffeur en in principe kon ik die 24u en 7 dagen op 7 gebruiken. Maar ja, chauffeur Julius is ook ne mens en heeft ook recht op vrije tijd en op weekends. Dus 's avonds en in het weekend verplaatste ik mij via taxi. Ik had nu wel een akkoord met enkele taxi chauffeurs dat zij mij mochten rondrijden en ik kreeg dan een goeie prijs maar al bij al was de rekening op het laatste van de maand toch aanzienlijk. Je kan ook best een aantal vaste chauffeurs hebben en die af en toe wat extra geven zodat je zeker bent dat je veilig terug in je appartement geraakt als je in het holst van de nacht terugkeert.
Op een keer zei mijn baas: "Marc, voor de prijs van de huurauto, de chauffeur en de taxi onkosten kunnen we beter zelf een auto huren en dan kan je zelf rondrijden, vind je dat ok?" Uiteraard vond ik dat ok, wou niks liever ... kon ik zelf in Nairobi rondcheesen. Dus alles in orde gebracht en op een bepaalde avond stond mijn auto daar: een zevende hands Nissan X-Trail. Ik kreeg de sleutel overhandigd en kon er mee naar het appartement. Mijn internationaal rijbewijs had ik al maar had nog nooit links gereden met de auto (vroeger wel eens met de koersfiets van 't Kruiske naar huis maar dat is iets anders), het stuur staat aan de andere kant, kortom alles tegenovergesteld aan wat ik gewoon thuis was. Maar ja meneer wou ne auto, hij had nu ne auto.
Die bewuste avond dan maar vertrokken, nog wel als het licht was. Aja, je moet nog weten dat het in Nairobi elke dag om 19:00 donker is, winter en zomer. Ik dus de auto gestart en welle weg ... Aangezien het een automatic was, moest ik enkel gas geven. De eerste km's heb ik nog wel regelmatig de koppeling proberen in te drukken maar die is er niet, om af te draaien te ruitenwissers opgezet ipv de richtingaanwijzers en proberen te schakelen heb ik net niet gedaan. Toch wel een hele aanpassing ... en dan de verkeersregels.
Het leuke is dat er wel regels zijn maar niemand volgt ze, het is gewoon "go with the flow" of anders gezegd " volg de rest en zoek je eigen weg". De meeste bestuurders rijden wel voorzichtig, het is enkel opletten voor de matatu's, dit zijn kleine minibusjes voor 8 personen die in het stad rondrijden en ook iets daarbuiten. Het is HET vervoermiddel voor de Kenyanen die geen auto hebben, je zou het kunnen vergelijken met het openbaar vervoer, het is heel goedkoop en de "conducteur" (diegene die het geld ontvangt) roept de mensen naar zijn matatu. Soms proppen ze het busje vol met 12 - 14 personen met hun bagage. Zelf heb ik het nog niet geprobeerd omdat voor een blanke het niet zo veilig is, ze plunderen je waar je bij zit en ik zou niet graag in mijn blootje uitstappen. Gezien de prijs goedkoop is, moeten de chauffeurs zo snel mogelijk naar de volgende halte rijden omdat daar weer anderen staan te wachten en "time is money". Dit brengt met zich mee dat ze echt roekeloos en gevaarlijk rijden en ongelukken zijn dan ook niet uitgesloten. Dus tijdens mijn eerste rit naar het appartement goed uitgekeken, niet te stoer gedaan van "hier ben ik, opzij" maar al bij al viel het nog mee.
De dagen nadien ging het beter en beter maar soms wel eens aan de rechterkant aan het rijden maar dat merk je wel snel.
Ondertussen heb ik mijn Nissan X-trail ingeruild voor de auto waarmee ik de volgende twee jaar zal rondrijden: Toyota Prado LandCruiser TX. (ok, foto volgt nog ) Hiermee heb ik nog maar 1 dag gereden dus als ik volgende week terug in Nairobi ben moet ik eerst met de handleiding in de auto gaan zitten om te weten waarvoor elk knopke dient. Denk dat er net geen schietstoel inzit.
Voila, de volgende keer zal ik wat foto's tonen van mijn huis, auto en van de omgeving. Nu ga ik nog wat genieten van de laatste dagen in België.
Voila, beslissing genomen: contract getekend voor twee jaar Kenya. de administratieve mallemolen kan beginnen. Om alles nog eens rustig te laten bezinken zijn Leen en ik nog naar Vietnam op vakantie geweest. (hierover zou ik een andere blog kunnen starten) Als jullie niet weten naar waar op reis te gaan: twijfel niet en ga naar Vietnam!!
Nu ja, een contract getekend betekend niet dat alles in orde is. Vooreerst moet er een werkvergunning aangevraagd worden, dit kan tot 6 maanden duren ... alles gaat in Afrika wel wat trager en ze zijn nog niet zo gecomputeriseerd maar ze maken wel elektronische vingerafdrukken als je aankomt in de luchthaven in Nairobi.
In afwachting van de toekenning van de werkvergunning kon ik al uitkijken naar een andere woning. Ik wou om budgettaire redenen niet in het appartement blijven wonen. Maar ja ik leerde al snel zonder werkvergunning kon er niks anders geregeld worden. Via een collega heb ik dan een huis gevonden waar ik nu al voor het komende jaar zal wonen. Het is gelegen in de meer groene, rustige buitenwijk van Nairobi. (diegene die Google Earth kennen en gebruiken : Nairobi Lavington Njumbi street). Het is een kleine woning met twee slaapkamers, dus ik kan altijd een bed aanbieden als er iemand wil langs komen. Verder twee badkamers, een keuken, eet- en zitkamer zijn één grotere plaats. Dus wees gerust, ik woon niet in een lemen hut en kook niet op houtvuur maar heb wel de "luxe" die je thuis ook hebt. Om het verhaal van het huis af te sluiten, kan ik je ook nog vertellen dat ik een tuinman (Ferdinand) heb, iemand die dagelijks het huis proper maakt en mijn was doet (Jackson). Koken moet ik zelf nog doen ofwel op restaurant gaan.
Ik kan wel zeggen als je niet gewoon bent dat ze dit allemaal voor je doen, het toch wel effe wennen is. En iedereen heeft wel zijn gewoontes ... enkele voorbeelden ...
Op een dag kwam ik terug van het werk en bij het oprijden van de oprit passeer ik de voordeur, ik zag al mijn schoenen buiten staan. Eerste reactie was, mmm leuk, Jackson heeft ze buiten gezet om te verluchten maar ik dacht toch niet dat ik zo'n zweetvoeten heb ... ik kom aan de deur, wil mijn schoenen binnen zetten en merk dat ze allemaal doornat waren. Jackson had niet beter gevonden om al mijn schoenen te wassen, ik moet wel zeggen dat mijn sportschoenen er terug nieuw uitzagen maar was niet zo blij dat ik geen pantoffels meer had voor die avond aan te doen.
Een andere keer had ik gemerkt dat de handzeep in de ene badkamer zienderogen verminderde. Ik dacht zoveel volk komt hier nu toch niet dat die zeep zo snel mindert. Ik vroeg Jackson dus wat hij ermee deed en zei doodleuk dat hij er de vloer mee poetste. Ik ben nu al veel gewoon maar dit sloeg toch alles. Nu ja, waarschijnlijk mijn fout want ik had geen vloerzeep in huis dus 's anderendaags toch maar vloerzeep gekocht ...
Wat het huis betreft, moest er nog wel 't een en 't ander voorzien worden. Aangezien ik nog enkele keren op en af vloog kon ik nog wel wat gerief van België meenemen: keukengerief, handdoeken, nog extra kledij, ... Het huis zelf is gemeubeld dus hiervoor moest ik niet zorgen.
Maar ik had graag toch nog een extra kast in de living. Je moet nu weten dat je er goedkoop en van een redelijke kwaliteit meubelen kan laten maken. Ik op een zondag naar de plaats waar ze de meubelen maken, keuze genoeg dus en tenslotte er een timmerman uitgekozen. Ik had een foto van wat ik wilde meegenomen uit België zodat ik kon tonen wat ik wou. De timmerman bekeek de foto en begon in zijn boek een schets en een paar berekeningen te maken en plotseling zei hij: je kan het volgende zaterdag komen halen. Ik zei how how, hoeveel moet dat kosten want van de prijs had hij nog niet gesproken. De prijs was 8500 Keniaanse Shilling (een goede 85 Euro voor een kast in Mahonie hout, 2m hoog, 60cm breed en 40cm diep). De timmerman moet aan mijn gezicht gezien hebben dat ik verbaast was (hij dacht dat de prijs te hoog was maar ik was verbaasd van de lage prijs) Aangezien het de gewoonte is om over de prijs te negociëren, zei ik dat ik de kast wel wou voor 8000 KSh, hij twijfelde even en zei dat het ok was. Nu ja, die 500 KSh heb ik nadien wel betaald voor de levering omdat ik de kast zelf niet in de auto kreeg.
Om terug te komen op de werkvergunning, gezien ik een goede relatie opgebouwd had met de verantwoordelijke van personeelsdienst in Kenya (een doos pralines kan wonderen doen) werd mijn werkvergunning al na twee maanden en half goedgekeurd. Dus officieel ben ik vanaf 1 juli 2010 gevestigd in Kenya. Uiteraard was dit nog niet het einde van alle paperassen. Ik moest nog gaan voor: - Alien ID : soort van identiteitskaart zodat je niet altijd je paspoort moet bijhebben - PIN : dit heeft te maken met de belastingen die ik nu in Kenya betaal - bankrekening: mijn loon wordt nu op een Keniaanse rekening gestort. Ook dit had heel wat voeten in de aarde, je moet weten dat er veel banken in Kenya zijn (de ene al wat groter en internationaler dan de andere) dus een keuze maken is niet zo eenvoudig. Na inlichtingen ingewonnen te hebben bij collega's en zelf een hele avond een vergelijkende studie gemaakt te hebben, toch een keuze gemaakt. - lokaal rijbewijs : Jaja, ik rij zelf in Nairobi rond. De ervaringen hierond ga ik houden voor een volgend artikel.
De rest van de maand Juli ben ik dan ook bezig geweest met al die administratie, de inrichting van het huis, de buurt een beetje verkennen. Ik hoor je zeggen, hey je bent al zolang in Kenya, ken je nu nog alles niet? Ik kan zeggen dat als je geen eigen vervoer hebt en je gebonden bent aan taxi en door de week aan de chauffeur van het werk, je vrijheid echt wel beperkt is en enkel de weg kent van en naar de bureau, naar één bepaalde supermarkt en uiteraard je vaste stamkroeg. Nu dat ik over eigen vervoer beschik, heb ik veel meer vrijheid.
Dus vanaf 1 augustus (wanneer ik terugvlieg naar Nairobi) kan het echte leven beginnen: fietsen, lopen, ik ga ook leren golf spelen, af en toe een uitstap doen naar één van de vele wildparken en uiteraard moet ik ook nog werken.
Welnu, zoals de meeste weten reis ik regelmatig heen en weer naar Kenya voor mijn werk. Reizen kan altijd gezien worden als een avontuur, ook in Kenya als het voor het werk is. In al die tijd heb ik al zoveel meegemaakt dat ik er dikwijls aan dacht "ik moet een boek schrijven" maar dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vandaar dat ik met een "blog" gestart ben, zo kan ik toch met jullie mijn ervaringen (leuke en minder leuke) delen. Sommige zijn echt te gek om waar te zijn ... (later meer hierover)
In heel mijn professionele carriere heb ik altijd wel veel gereisd maar met de fusie Siemens - Nokia naar Nokia Siemens Networks is er toch veel veranderd ... Het is begonnen toen mij gezegd werd dat ik de Account Manager zou worden voor het Safaricom project in Kenya. Nu ja, dat betekend wel regelmatig klanten bezoek ter plaatse wat leidde tot regelmatig in Kenya te zijn. In het begin verbleef ik in een hotel omdat het maar voor een paar dagen was maar al snel bleef ik voor twee weken en nadien meer en meer voor drie weken of langer. Op den duur begon ik het wel beu te worden om in een hotelkamer te leven en in samenspraak met mijn baas werd er gezocht naar een appartement: veel comfortabeler en goedkoper. Zo begon ik stilaan mijn leven in Kenya ... Ik vloog nog wel regelmatig naar België en meestal terug naar Nairobi met volle valiezen. Je kan wel veel krijgen in de supermarkten daar maar een stukske Cote D'Or of een TV-Worstje van Zwan is er moeilijk te vinden.
Echter op den duur begon men bij aankomst (of vertrek) bij de immigratie-dienst op de luchthaven in Nairobi wel vragen te stellen waarom ik zo dikwijls naar daar kwam. Altijd voorzichtig met mijn antwoorden, probeerde ik er met een kwinkslag vanaf te komen zoals " oh, ik ben hier graag, het is een mooi land en vriendelijke mensen". Maar meer en meer werd ik toch met argus-ogen bekeken. Je moet weten business reizen zijn toegelaten maar de autoriteiten zien business reizen als een kortstondig verblijf van enkele dagen en niet als een verblijf voor weken. Natuurlijk heeft dit alles te maken met het betalen van taksen in het land. Nu zijn er wel bepaalde regels en "wetten" om bepaalde dingen te doen qua belastingen maar hier ga ik niet over uitweiden, er moest maar eens iemand van de belastingen meelezen.
Om een lang verhaal kort te maken, in november begon ik rond te horen wat het allemaal betekende om een contract te krijgen in Kenya zodat ik geen problemen meer zou hebben met immigratie, druk van het management om lokaal te werken, en nog zoveel meer. Meer en meer begon het eruit te zien dat het NSN-management niet meer aanvaarde dat mensen die voor een project (in ons geval) in Afrika werkte heen en weer vlogen en hoge kosten maakten. Uiteindelijk werd mij een voorstel gedaan, natuurlijk heb ik het niet direct aanvaard, ik moest hier wel serieus over nadenken, 't was toch een serieuze beslissing ...
Leen zegt altijd dat ik een goede neus heb om op het juiste ogenblik de juiste weg in te slaan wat mijn carriere betreft en zij was er dan ook wel van overtuigd dat een contract aanvaarden in Kenya de juiste beslissing is. Geen makkelijke beslissing want dat betekent wel dat ik officieel in Nairobi leef en in principe maar enkele keren per jaar naar België kan komen.
Nog eens goed nagedacht, gewikt en gewogen (bepaalde zaken in overweging genomen waarover ik niet veel kan/mag vertellen) heb ik dan begin April mijn contract voor twee jaar in Nairobi getekend. Mijn leven daar kan nu pas echt beginnen ... Hoe dit allemaal in zijn werk gegaan is vertel ik jullie wel in mijn volgende publicatie.
gekregen waar ik nu nog niet vanaf ben. Maar ja met de nodige medicatie zal het wel in orde komen. Het gevolg was dat ik me niet lekker voelde en dus te zwak was om te gaan fitnessen en meer geslapen heb dan wat anders.
Nee nee, geen paniek, er is niks gebeurd met mij. 
