Ja ik weet het ik heb mijn wekelijkse blog een tijdje verwaarloosd. t Is niet dat ik niks meer te vertellen heb maar eerder geen tijd gevonden om aan het schrijven te slaan.
Ok, geen excuses maar ben de laatste dagen/weken druk in de weer geweest zoals een mier. Enerzijds was het druk op het werk en anderzijds had ik mijn bezigheid met de voorbereiding van de geplande activiteiten voor mijn bezoekers. Yep, ik ben een weekje reisleider/lijder geweest. Nee nee, ik mag niet overdrijven, ikzelf heb er ook wel van genoten maar anderzijds pietje precies als ik ben, moest alles in orde zijn.
Wie waren nu die bezoekers? Allereerst mijn vrouwtje die voor een weekje van de heerlijke zon is komen genieten en ze had haar vader de Jos meegebracht. Voor hem was het zijn eerste keer in Afrika en dus ook Kenya. Ik ga niet alles vertellen want ik heb hem alle dagen notities zien maken dus ik verwacht ook nog wel een uitvoerig reisverslag van hem.
Vrijdag 25/2 had ik al een dag vakantie genomen om ervoor te zorgen dat het huis piekfijn in orde was (niet dat ik veel heb moeten opruimen), de kasten gevuld waren met lekkers (met zelf gemaakte samosas) maar vooral om s namiddags te gaan golfen want tijdens het weekend zou ik geen tijd hebben. En ik had me voorgenomen om op tijd naar de luchthaven te vertrekken zodat ik niet hetzelfde zou meemaken als in November. (nee ik ga het niet herhalen, je moet de vorige artikels er maar terug op na lezen).
Mijn gasten zouden toekomen om 22:50, dus ik had nog rustig de tijd om zelf eerst iets te eten en nog een laatste Duvel in mijn ééntje te drinken vooralleer te vertrekken. Het verkeer viel nogal mee zodat ik goed op tijd op de luchthaven was, daar nog rustig een koffie gedronken en dan maar wachten.
Nu, ik wist dat er nog een tussenstop in Entebbe was en wat ik dan altijd doe is een SMS sturen en kijken wanneer die afgeleverd wordt zodat ik weet of de vlucht op zijn minst op tijd is in Entebbe. Afrika zou Afrika niet zijn als er nu toch ook weer enige verwarring was Ik keek op het bord met de vluchtgegevens en om precies 22:50 verscheen dat de SN-vlucht geland was maar ik had nog geen bericht uit Entebbe (Uganda) gekregen 1 minuut laterknock knock op mijn GSM, een SMS van Leen dat ze juist in Entebbe geland waren. Alé kortom nu was ik helemaal in de was, wat was het nu? Geland in Entebbe of geland in Nairobi? Gelukkiglijk was het het laatste en een goed half uurtje later kon ik ze in mijn armen sluiten. Nu kon de vakantie pas echt beginnen.
Ik had een programma samengesteld dat een beetje vanalles omvatte(cultureel, educatief, culinair, toeristisch) maar vooral het echte leven in Kenya laten zien en niet alleen luxueuze lodges en toeristische trekpleisters. Ik had ook een hulplijn ingeschakeld, later meer hierover.
Die vrijdag hebben we niet veel meer gedaan omdat het dan ook al middernacht was eer we in Lavington Njumbi road aankwamen (daar woon ik).
Zaterdag stond een stadsbezoek op het programma, pfff wat is daar nu aan zal je zeggen maar het feit alleen al om naar het centrum te rijden, parkeerplaats te vinden (niet dat ik daar een probleem mee want ze kennen me daar al) en dan wat rond te wandelen is al een hele ervaring op zich voor iemand die voor het eerst in Afrika is. De lunch hebben we genuttigd in een plaatselijk restaurant waar je expliciet moet vragen voor bestek want normaal moet je met je handen eten zoals elke Keniaan dat doet. De rest van de dag is het gebleven bij een bezoek aan de lokale groenten-en fruitmarkt, file rijden en file veroorzaken en om af te sluiten nen goeie Duvel op het terras van de Black Diamond. En ja Jos, het bord hangt er nog altijd.
Nee nee, het was niet s avonds dat we op het terras gezeten hebben maar in de namiddag. We moesten op tijd het bed in want s anderendaags was het vertrek van de uitstap om 7u00 s morgens gepland. Ik had namelijk aan mijn Keniaanse collega Julius gevraagd of we niet een keer naar zijn geboortedorp konden rijden.
Ik was er al eens geweest en mij leek het leuk om mijn gasten eens te tonen hoe de lokale bevolking op het platteland woont. Het was wel een eindje rijden maar het was de moeite, de mensen leven daar nog echt in lemen hutten zonder stromend water of andere nutsvoorzieningen maar ze kunnen bier brouwen en dat hebben we mogen proeven. Ik was de laatste blanke die ze gezien hadden en ik denk dat ik er ongeveer een jaar geleden geweest ben. Een goede teug van het brouwsel uit een afgewassen plastieken mayonaise-emmer smaakte geweldig en nadat we met de hele gemeenschap uit één gezamelijke grote pot en via dezelfde rubberen slang gedronken hadden denk ik dat we echt aanvaard zijn in dat dorp en we zeker mogen terugkomen. En bij mijn weten heeft niemand de Nairobi Express gehad. (is de lokale uitdrukking voor diarree)
Na het late middageten zijn we dan terug naar Nairobi gekomen met een aantal tussenstops in enkele scholen/internaten waar de jongere broers van Julius waren om nog enkele formaliteiten te regelen. (vooral geld te geven)
s Maandags was het meest gevarieerde programma met een bezoek aan het Karen Blixen museum gekend van de film Out of Africa met vooral original voorwerpen en zaken geschonken door Universal Studios. s Avonds wilden we dan de film zien maar den deze speelde het klaar om de DVD in twee te breken Ook hebben we Kasuri bezocht, dit is een winkel/werkhuis waar men halssnoeren van klei-parels maakt en sandalen die zeer geliefd zijn bij de hond van mijn huisbaas. Gedurende de week kan men de atelier bezoeken en als ik de gids had laten doen moest ik van iedereen die er werkte (meestal alleenstaande vrouwen) een foto maken. Ze zijn echt fier op hun werk daar en willen het dan ook promoten langs alle kanten. Verder hebben we nog het Giraffe-center bezocht waar de giraffen uit je hand komen eten, een galerij waar men bronzen beelden kon kopen. Er zaten echt juweeltjes tussen maar de prijs was dan ook navenant Als laatste van de dag was er het bezoek aan Kitengele. Dit is een plaats iets buiten Nairobi waar men gerecycleerd glas gebruikt om nieuwe voorwerpen te blazen. En ja, je kan er ook de glazen voorwerpen kopen maar voor de beste prijs moet je wel in het magazijn zijn en niet in de winkel en ze liggen 10m van elkaar. Ik begrijp het nog altijd niet maar met mijn curieuze neus had ik al eerder ontdekt dat de prijzen in het magazijn lager zijn.
Dinsdag voormiddag was er niks gepland zodat mijn gasten zich konden voorbereiden op het bezoek aan Kibera, de op één na grootste sloppenwijk van de wereld. Nu ja, ik had al fotos getoond van mijn eerdere bezoek(en) dus op zich konden ze al weten wat hun te wachten stond. Maar toch, zelfs voor mij blijft het nog altijd aangrijpend om te zien hoe de mensen daar leven of beter gezegd overleven met heel weinig. De mensen leven daar echt met een zware last en gaan hierdoor gebukt door het leven. Het is zo erg zelfs dat ze de hoogte van de deuren er aan aanpassen waardoor ik met mijn lengte van 1m79 knal tegen een houten balk liep en er een serieuze wonde op mijn kale knikker aan overhield. Gelukkig had ik mijn petje op en is alles nu goed genezen.
Ik heb Jos en Leen ook kennis laten maken met Mama Linda. Ik had al enkele malen een hele auto vol met eten naar één van de schooltjes in Kibera gebracht maar ik wou toch ook iets anders doen Met het ingezamelde geld, met dank aan Fons/Simonne, Karel/May en Jos/Lief, heb ik ervoor gezorgd dat de zoon van Mama Linda naar school kan gaan tenminste voor één semester en fatsoenlijke kleren heeft om naar school te gaan. Dus mensen, jullie geld is goed besteed en Leen zal er wel voor zorgen dat jullie een klein aandenken krijgen uit Kibera. Mama Linda heeft ons haar huisje van binnen laten zien en een foto van haar zoon die uiteraard nu op school zit. Ze was er wel fier over.
Jos, ik kan alleen maar vragen om zoveel mogelijk hierover te vertellen aan iedereen die naar je ervaringen vraagt zodat iedereen inziet dat we het zo slecht nog niet hebben en dat we geen enkele reden hebben om te klagen.
Uiteraard bij een bezoek aan Afrika mag een bezoek aan een wildpark niet ontbreken. Aangezien de tijd het niet toeliet om naar de Masai Mara te gaan was mijn alternatief een combinatie van een bezoek aan Crescent Island in Naivasha waar men tussen de wilde dieren kan wandelen en Lake Nakuru waar je wilde dieren zoals giraffe, neushoorns, buffels, antilopen en nog zoveel meer kan spotten. Om niet over en weer te rijden, had ik een overnachting geboekt in de Lake Nakuru lodge midden in het park met een mooi uitzicht over het meer met zijn vele flamingos, pelikanen en andere vogels. Spijtig was dat de week ervoor waarschijnlijk tengevolge van de grote droogte een serieuze bosbrand geweest was zodat een deel van het park er zwartgeblakerd bijlag. Desalniettemin hebben we toch de beestjes gezien
Ik kan nog zoveel meer vertellen over: het douchen met een lamp op je kop omdat er geen elektriciteit was, het stipt sluiten van de car wash om 17:00, de vele voetgangers die s morgens en s avonds allemaal in dezelfde richting naar hun werk gaan (Jos noemde het mieren), over matatus die spook gaan rijden als ze te lang in de file moeten staan en ik kan zo nog wel effe doorgaan ..
Vrijdag was een rustdag en kon de voorbereiding voor de terugreis gestart worden. De week is voorbij gevlogen en iedereen heeft ervan genoten. Vrijdagavond was er nog een autotrip voorzien in het programma: naar de luchthaven. Daarna kon het normale leven opnieuw van start gaan en vandaag het werk terug starten.
Voila, dit was het in een notedop of moet ik zeggen een mierenhoopje? Ik ga bewust geen fotos bijvoegen, jullie moeten maar eens in Geel langskomen (in Kenya mag ook als je de ervaring in het echt wil opdoen). Tot slot nog enkele uitspraken van de afgelopen week: - Skills to do comes on doing - Live your live - Original - Mzee retired in Belgium, Mzee retired in Kenya
