Ze hebben me klein gekregen Beste vrienden, ik ben een hele week ziek geweest. En als ik nu eens wist wat ik had, dan kon ik het jullie ook vertellen.
Het begon allemaal vorige week zaterdag De week daarvoor waren mijn buurvrouwen (alé één toch) en ik begonnen aan ons ochtendlijk loopprogramma. We hadden afgesproken dat we elke maandag, woensdag en vrijdagmorgen om 6u00 zouden gaan lopen, zonder excuses. Nu maandag en woensdag was alles ok maar vrijdag stond ik hier alleen te koekeloeren. Maar zoals gezegd, geen excuses en den deze op pad. Ik dacht nu kan ik eens echt testen hoe het nog gaat, ik heb dus bijna 5km aan één stuk gelopen en dat in een tijd die ik ook liep in mijn beste dagen vlak voor de marathon. En fier dat ik was dat ik dat nog kon maar mijn lichaam dacht er blijkbaar anders over
De dag nadien s morgens gaan golfen en zoals meestal op zaterdagmiddag ga ik iets eten in ArtCafé en daarna boodschappen doen. Nu wat ik besteld had (één van mijn favorieten kipschnitzel met puree) kreeg ik niet door mijn keel, voelde me echt moe. Maar ja, nog effe boodschappen doen en dan kon ik wat rusten. Dag Jan, ik was blij dat ik het winkelkarretje kon vasthouden of ik was ter plaatse neergevallen. Voor de rest van die zaterdag dus enkel op de zetel gelegen met de gedachte een goede nachtrust gaat wonderen doen. s Zondags wakker geworden, (na geslapen te hebben van 20:30 tot 7:00), voelde me iets beter dus golfspullen gepakt en gaan golfen, s namiddags ben ik nog naar de kerstmarkt geweest en toen voelde ik het opnieuw opkomen maar ik dacht dat het te maken had met de warmte (het was die dag 30° Celcius) maar toch maar weer op de zetel gaan liggen en slapen Naar de dokter gaan hoor ik jullie al zeggen, tarara, ik had me gewoon geforceerd bij het lopen en mijn lichaam was te moe, dus ik dacht met enkele nachten goed slapen zal alles wel weer beter zijn. Ondertussen begon mijn heel lijf pijn te doen, stijf, pijn in de borstkas, hoesten en nog veel meer. Van eten was geen sprake meer maar ons vader heeft altijd gezegd als je ziek zijt, moet je blijven eten anders worde nooit beter dus met die wijze raad indachtig, toch maar kleine hapjes naar binnen gewerkt. Dit heeft zo geduurd tot dinsdag tot ik s avonds mijn koorts eens nam: 37,8. Nu nog niet echt alarmerend maar toch aan de hoge kant.
Ik heb nu al wel de vier seizoenen van Dr. House gezien maar ik heb geen assistenten die mijn bevindingen bevestigen of ontkennen. Maar mijn diagnose was: bronchitis want ik moest hoesten, borstkas deed pijn en er kwamen vettige dings naar boven Nu van de firma hebben we een pillenzak met vanalles en nog wat in dus de bijsluiter geraadpleegd en ja hoor, er zat een doos pillen in met antibiotica voor bronchitis met koorts.
Naar de dokter gaan? Niejet, nie nodig, doosje leegnemen en klaar is kees. Gedurende al die tijd ging het op en af maar eten bleef moeilijk. En dan al die wijze raad die je krijgt van wat je allemaal moet doen en eten: bananen voor de maag, citroenen voor de keel, dit voor dat, dat voor dit, .
Het probleem is dat hier geen huisdokters zijn, je moet naar een ziekenhuis gaan en voor ze ook maar één vinger naar je uitsteken moet je de rekening al betalen. En als je binnenkomt, moet je wachten, wachten en nog eens wachten wat er zijn er nog zoveel voor je En nu daar mijn tijd zitten verdoen voor een kugje en wat stijve spieren zag ik echt niet zitten. Ik had me voorgenomen als ik me niet beter voelde na de antibiotica en na het weekend, ik het ziekenhuis wel zou opzoeken.
Tot op vandaag ben ik nog niet honderd procent fit, nog een klein hoestje dat ik mogelijks toch moet gaan verhelpen met een hoestsiroop maar eten gaat al veel beter. Kan je je inbeelden, zelfs friet met stoofvlees van de Belgische frituur smaakte niet. Dan was er toch serieus iets mis he? In de week dacht ik, ik ga een pintje drinken (thuis), twee slokken en de rest heb ik weggekapt, gene smaak Ga straks nog eens iets proberen: nen Duvel drinken. Als deze ook nie smaakt en helemaal naar binnengaat rij ik direct naar het ziekenhuis want dan is er echt iets mis .
Dus van het lopen is niet veel meer in huis gekomen, zal het maar rustig aan doen en als het er dit jaar niet meer van komt, januari is niet meer zover en dan beginnen we maar opnieuw. Voila, mijn eerste goede voornemen is al gemaakt!!! Zo een weekje leven op yoghurt, peperkoek, thee en marsepein heeft ook zo wel zijn voordelen, mijn broeken beginnen precies wat groter te worden
Daarmee zijn we bijna al december, ik hoor dat de winter zijn intrede heeft gedaan, zal zeker maar een jas aandoen als ik binnen drie weken naar België kom. Bestaat België eigenlijk nog? k Hoor er zo weinig van . Ik moet wel zeggen dat hier rondlopen in een short en T-shirt en naar kerstliedjes luisteren die in de supermarkt spelen, wel een speciaal gevoel geven.
De rest van de resterende weken dat ik hier in Nairobi ben, zullen nog druk worden zowel voor het werk als in mijn vrije tijd. Moet nog naar mijn kindertehuis voor hun kerstmaal te brengen, moet nog wat golf gaan spelen want ik zou graag voor nieuwjaar mijn golf-handicap halen alhoewel ik die al bijna weet want zo een Tiger Woods, Ernie Els, Ian Poulter, Lee Westwood, Martin Kaymer, ben ik nog niet.
Veel meer heb ik vandaag niet te vertellen, maak jullie niet ongerust, ik red me hier wel en ik ben wel slim genoeg als het echt de verkeerde kant uitgaat om hulp te gaan zoeken.
En zoals gewoonlijk, om af te sluiten een keniaanse wijsheid: DE JEUGD LOOPT SNELLER DAN DE OUDEREN, MAAR DE OUDEREN WETEN DE WEG Met ervaring voorkom je onnodige stappen om je doel te bereiken.
