Nog twee weekjes en 2011 zit erop. Meestal op het einde van het jaar wordt er terug gekeken naar het voorbije jaar en goede voornemens gemaakt voor het volgende jaar.
Wel, dat ga ik nu niet doen. Wat voorbij is kunnen we niet meer veranderen en wat komen gaat weten we ook niet, hier in Kenya zeggen ze: onze toekomst is in de handen van God en we zijn blij dat we elke dag weer mogen wakker worden.
Toch heb ik één kleine wens en dat is dat ik met golf nu eindelijk eens een score beneden de 100 behaal. Stiekem had ik gehoopt dit nog te doen dit jaar maar het zal er niet van komen zeker niet na het disaster van zondag Dat golf niet alleen een fysieke maar ook mentale sport is daar was ik al van overtuigd. Zondag werd er gespeeld in Windsor, ik was niet tegen de plaats want daar heb ik mijn beste score al gehaald dus ik had er vertrouwen in, ik had niet vroeg moeten opstaan, ik was relaxed, het weer was excellent dus alles was in orde Ik ga niet in details treden maar het was een echt pokkespel heb wel 5 balletjes verloren en vele gaten in de lucht geslagen.
En dan begin je toch af te vragen wat je in godsnaam verkeerd doet Eén probleem is dat ik te snel wil kijken waar de bal heengaat nog voor ik hem geraakt heb en laat dit nu golf regel nummer één zijn: blijf naar beneden kijken ook als je de bal geraakt hebt!! Mijn coach zei dat ze een zware steen in mijn nek gaat leggen zodat ik mijn hoofd niet kan bewegen. Een ander probleem was dat ik tegen het einde pijn begon te voelen in mijn borstkas en armen. Reden? Kom ik later nog op terug
Maar ja, wat zit ik te klagen over een golf spel?! Ik ga een paar dingen vernoemen die ons doen beseffen dat we het niet slecht hebben met of zonder goede golf en hopelijk denken jullie ook aan deze mensen de komende dagen als er weer volop gefeest, gegeten en gedronken wordt a volonte
Zo is er de moeder van mijn golf caddie, ze is opgenomen in het ziekenhuis voor de tweede maal en voor 99,9% zeker moeten haar twee benen geamputeerd worden. Maar de dokters willen dit nog niet doen omdat er geen geld op tafel ligt en ook voor 99,9% zeker is dat de familie dit niet kan betalen. Ik moet er geen tekeningske bijmaken wat er zal gebeuren met haar in de volgende weken
Vrijdag kreeg ik een SMS van mijn kapper, ze was vorige dinsdag overvallen op weg van haar werk naar huis, meer dan drie uur vastgehouden, alles moeten afgeven (GSM, juwelen, het weinige geld dat ze bij had, ) en was ze net niet verkracht Ze heeft alles verloren en moet weer van voorafaan beginnen, ok het materiele kan je nog vervangen maar mentaal is ze een wrak zegt ze en ze kan het voorval niet vergeten.
Maar ik heb ook blije gezichten gezien In vorig artikel heb ik al geschreven dat ik mijn adoptie familie een goede kerst ging geven. Wel, zaterdag zijn we met zijn allen op stap geweest. s Morgens vroeg uit bed en eerst mijn boodschappen gedaan. Dan op weg naar het stadscentrum om de familie op te halen. En yep, ze stonden al een uur op de afgesproken plaats te wachten, piekfijn uitgedost en met de glimlach op hun mond.
Ik had al een plan uitgedokterd van wat en hoe we de dag gingen indelen. Dus heb eerst met hun een ritje door het stad gedaan en de auto geparkeerd dicht bij de supermarkt. Dat was al een belevenis op zich. Ik had ze ook lunch beloofd dus wij te voet van de plaats waar de auto geparkeerd stond naar Kosewe. Nu met die kleine Faith ging het maar stapsvoets vooruit zodat ik besloot haar op mijn arm te nemen zodat we iets vlugger konden stappen. En daar kwamen nu mijn stijve arm- en borstspieren vandaan Onderweg nog een groepsfoto (zie foto beneden de tekst) laten maken door de politie (nee geen process gekregen) en dan hup Kosewe binnen.
Kosewe is een lokaal restaurant wel gekend bij de Kenianen en waar het eten lekker is. Ik kom daar wel meer maar t is toch altijd raar om als (meestal) enige blanke daar te eten en zeker als je zelf ook met je handen eet. Bestek kennen ze daar niet. Je kon aan de gezichten van de mama Linda, Linda, Boyie en Faith zien dat de vis, kip en vlees met ugali smaakte. Heb Faith zelf geleerd njam najm te zeggen, dat kind is geen seconde van me weg geweest.
Nadat de buikjes gevuld waren was het tijd om ervoor te zorgen dat ook de kasten (als ze die al hebben) thuis te vullen dus terug gestapt naar de supermarkt, weer met die kleine op mijn arm.
Eénmaal binnen konden hun ogen niet volgen waar te kijken, zeker niet van Faith, voor haar was het de eerste keer dat ze zoiets zag, al die kleuren, geuren, dozen, blikken, zakken, . Ik had wel veel bekijks maar daar trok ik me niks van aan, het belangrijkste was de familie. Met een winkelkarretje vol de kassa gepasseerd en dan oeps hoe gaan ze met al dat eten thuis geraken? Ik had nog tijd dus ik stelde voor ze tot ergens dichter bij huis te brengen en vandaar zou ik hun een taxi betalen. Zogezegd zogedaan en dan hup de file in het heeft me wel een tijdje gekost om er te geraken, blijkbaar was iedereen op stap voor kerstshopping maar ze zijn veilig en wel thuisgeraakt met alles.
Moe maar voldaan heb ik me nadien in de zetel gelegd, we hadden een fantastische dag gehad en het warme afscheid met de glimlachende gezichten zal ik nooit vergeten. En dit was het belangrijkste, achteraf gezien kan me die golfscore gestolen worden, de familie gelukkig zien is mooier en maakt me blijer.
Nog enkele daagjes werken en dan ook vakantie, het zonnetje schijnt volop, de vooruitzichten zijn goed en kan stilletjes aan de voorbereiding van onze welverdiende vakantie beginnen. Alles is al geboekt maar moet ticketten nog printen, airport pick-up bestellen en vooral niet vergeten op tijd naar de luchthaven te vertrekken zaterdagavond om mijn eigen zonnetje op te halen.
Voila, dit was het dan voor 2011. Ik hoop dat jullie genoten hebben van de verhalen en belevenissen. Sommige onder jullie gaan het binnenkort allemaal zelf beleven.
Voornemens voor 2012? Nee, wil enkel dat we gezond blijven en de rest komt dan wel.
Zalig Kerstfeest en een Gelukkig Nieuwjaar!!! Heri ya Krismasi & Furaha ya Mwaka Mpya
(zie foto beneden de tekst) laten maken door de politie (nee geen process gekregen) en dan hup Kosewe binnen. 
