Hier zijn we weer een nieuw artikel op de blog betekend dat het normale leventje (voor zover ik al een normaal leven heb ) weer zijn gangetje gaat
Yep, ik ben al een week terug in Kenya en het lijkt precies of mijn verblijf van bijna drie weken in België al een eeuwigheid geleden is.
De dagen voor Kerstmis had ik al wel vernomen dat er redelijk wat sneeuw gevallen was in Europa maar zolang Zaventem open bleef geen probleem. Die bewuste maandag van mijn vertrek in Kenia heb ik het nieuws van zeer nabij gevolgd en elke vijf minuten de web-site van Brussels Airlines gechecked. Dat de vlucht al vertraging ging hebben was me al duidelijk maar oef, 1.5h later dan voorzien was het vliegtuig opgestegen. Dus ik kon gerust zijn, ik kon terug naar huis
Maar nee, t is nie waar dacht ik op een gegeven moment, ik las dat ze misschien de luchthaven gingen sluiten omdat er niet genoeg de-icing vloeistof meer was en geen vluchten meer konden vertrekken. Maar gelukkiglijk was mijn vliegtuig al vertrokken en landende vliegtuigen moeten niet ontijst worden. En belangrijker, de luchthaven werd niet gesloten. Ik zal de Schouppe eeuwig dankblaar blijven.
Van de vertraging werd niks goedgemaakt wat wil zeggen dat ik Nairobi pas verliet in het holst van de nacht, maar goed ik was op weg naar huis In Zaventem aangekomen, nog bijna twee uur op mijn bagage moeten wachten, ik had bijna goesting om zonder te vertrekken en nadien wel terug te komen. Maar gelukkiglijk had ik ze nog te pakken gekregen. Leen was me komen oppikken en had het nodige warm materiaal bij: extra trui, body-warmer en het belangrijkste: mijn muts dat mijn trouwste accessoire zou worden de volgende dagen. Jezus, wat was het koud hier
De dagen dat ik thuis was heb ik nog wel gewerkt maar zoals andere jaren was er niet zoveel activiteit zodat dat ik na mijn dagtaak te hebben vervuld, kon zorgen dat het eten op tafel stond en zodoende mijn vrouwtje ook kon genieten van mijn thuis-zijn.
En al maar goed dat er agendas bestaan ik had van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar doktersbezoeken te doen. En als ze allemaal niet in mijn agenda gestaan zouden hebben, kon het wel eens zijn dat ik bij de tandarts was als ik bij de oogarts moest zijn ofzo iets.
Aangezien ik nog altijd niet 100% was, ben ik ook naar de huisdokter geweest om mij te laten nakijken, bloed te laten nemen en enkele van mijn inentingen te laten vernieuwen. Man man man miserie miserie, nee niet met mijn gezondheid maar met naar het naar de dokter gaan Aangezien Leen met de auto werken was, moest ik alles met de fiets doen, nu ja ik had me wel al wel eerder op glad ijs begeven, letterlijk dan denk maar aan de VTT-tochten die ik ooit al in de sneeuw gereden heb, dus dit mocht geen probleem geven De veldrijders indachtig mijn banden iets platter gezet en hup op weg ik moet zeggen het was nie gemakkelijk maar ik ben niet gevallen ook niet de andere dagen telkens ik er met de fiets op uit moest, maar ik heb wel wat af gezweet. Ik weet niet of het van de schrik was of dat ik me te warm aanklede maar weter te warm dan te bevriezen.
Diagnose van de huisarts was dat ik een maagontsteking had, met mijn bloed alles in orde was dwz een cholesterol om van te dromen, geen probleem met mijn suiker, vitaminen ok en gene aids. Maar verdorie, hij had niet alle spuiten die ik nodig had, dus kon ik nadien nog eens terugkomen, weeral door de sneeuw. Maar ja beter dat dan geen spuiten.
Het volgende was een vernieuwing van mijn inenting voor gele koorts. Dit kan enkel in Hasselt of in Antwerpen gegeven worden. Nee nee, ikke nie met de velo naar Hasselt he Aangezien een ander lid van de familie in maart op bezoek komt en nog niet ingeent was tegen gele koorts, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om samen met Jos naar Hasselt te rijden. k Moet zeggen dat het nog eens deugd deed om samen de weg te zoeken, links met rechts om te wisselen en straatnamen en wegnummers te zoeken. Het ziekenhuis was nu wel niet zo moeilijk te vinden maar met de kerstmarkten, eenrichtingsstraten en vooral de sneeuw hebben we er toch ietsje langer overgedaan denk ik dan op een zomerse dag. Eens op het juiste verdiep beland van het hospitaal moesten we ons aanmelden en een reeks formulieren invullen. We waren goed op tijd dus we hadden nog wel effe tijd om alles in te vullen dachten we. Dag Jan, we hadden de eerste lijn nog niet ingevuld of we moesten al binnen, dieje doktoor heeft die papieren nog nie eens bekeken of verder laten invullen. Hij heeft wel wat raad gegeven ivm malaria en andere tropische ziekten, het spuitje in de arm, het bewuste gele boekje ingevuld en dat was het dan.
t Strafste vond ik toen de dokter wist dat ik voor lange tijd in het buitenland zat, hij me aanraadde om me te laten inenten tegen hondsdolheid. Tegen Jos heeft hij er niet over gerept, precies of hij kan niet gebeten worden door een dolle hond als hij in Kenya is Hier denkt ieder maar het zijne over.
Al bij al heeft onze verplaatsing naar de kliniek en terug naar huis veeeel langer geduurd dan dat we binnen geweest zijn in de kliniek . Maar ok, dit was ook weer in orde.
Om verder te gaan met mijn doktersverhaal, bij de oogarts heb ik bijna een hartstilstand gekregen ondanks dat de huisdokter gezegd had dat alles in orde was. Gelukkiglijk heb ik het hoofd kunnen koel houden omdat ik mijn muts binnen niet op had, en is alles goed afgelopen Leen had een afspraak gemaakt dus dan mag je wel verwachten dat je ongeveer rond die tijd op consultatie mag. Tarara, twee uur zitten wachten, ja ondertussen wel enkele van die testjes gedaan en dan hoera, ik mocht de oogarts zien. Ik denk dat ik nog sneller buiten was dan in Hasselt (wat ik al een record vond) en kreeg de rekening van de secretaresse onder mijn neus geduwd. En toen was het het moment dat mijn hart het bijna begaf. Ik ga hier het getal niet vernoemen maar ik vond het schandalig. Volgens mij verdient die ratatouille goed zijne boterham. Maar goed, het belangrijkste was dat mijn ogen ok waren en er voorlopig geen sprake is van opkomend glaucoom. Zijn enigste advies was kom in oktober volgend jaar maar terug voor volgende controle, zal al maar beginnen te sparen
De kerst- en nieuwjaarsdagen zijn we goed doorgekomen, rustig met de familie of samen met zijn tweetjes op de zetel onder het dekentje. ;-) Ook zijn er enkele familie-leden op bezoek geweest die wel eens wat fotos van Kenya wilden zien en meer wilden weten over het schooltje in Kibera waar ik regelmatig een bezoekje breng met mijn auto-koffer vol. Het deed enorm veel plezier dat er nog andere mensen zijn die me willen steunen en ik garandeer dat het bijeengehaalde geld zeer nuttig zal besteed worden.
Aangezien ik nog altijd lid ben van de GWT, valt elke maand nog Toerist, het klubblad in de bus. Daar werd reclame gemaakt voor het speciale ledenfeest. Waarom speciaal, welnu de GWT vierde het 40-jarig bestaan. De datum viel goed, ikzelf was bij de gevierde, jaja den deze is al 30 jaarlid van de GWT, wel met zijn ups en dows maar toch lid. Dus konden we nog eens mee gaan vieren, de andere feesten indachtig zou het wel een korte nacht worden want zondags zou ik terug op het vliegtuig naar Kenya zitten maar ja ik kon de hele dag uitrusten.
Dus zaterdagavond fris gewassen en gestreken naar de zaal van St. Amands en ja hoor, vele oude bekenden terug gezien maar ook nieuwe gezichten waarvan ik zelfs de naam niet ken maar het deed deugd nog eens bij die gasten te zijn. Uiteraard hier en daar wel mijn verhaal moeten doen maar dat vond ik niet erg. Spijtig dat ik enkele vrienden niet gezien heb maar ja zo kort na Nieuwjaar heeft iedereen zijn verplichtingen nog maar dit zal ruimschoots goedgemaakt worden als ik de volgende keer in België ben he Gie??!!
Ik was wel verbaasd dat iedereen zo rustig was, er werd wel een danske en een walske geplaatst maar waar waren de wilde toestanden van vroeger?? Dat we allemaal een jaartje ouder worden werd ook nu weer eens bewezen. Maar al bij al heb ik er toch van genoten: het lekkere eten, de gezellige babbels, het terugzien van de fiets-vrienden en het smeden van allerlei plannen op de fiets en ernaast Dit maakte dat den deze weer als laatste de deur uit was weeral ik
De nacht was kort en het hoofd nog zwaar maar er moest nu eenmaal terug vertrokken worden. Met lege valiezen toegekomen en met volle terug vertrokken. Terug aangekomen in Nairobi was er niet veel veranderd enkel dat het stukken warmer was dan in België. s Maandags kon het werk terug beginnen, even dacht ik dat het links rijden effe opnieuw aanpassen was maar dat viel mee. In België heb ik niet of heel weinig met de auto gereden, het leek me beter om dit niet te doen want soms als ik meereed als passagier met mijn mutske op (jaja ook in de auto had ik mijn muts op, sommige keken wel raar maar dat kon me niks schelen, ik had het toch warm) dacht ik soms, alé wa doet ge nu, ge moet aan de andere kant rijden dus als ik achter het stuur had gezeten
De eerste week is weeral voorbij gevlogen, doeme wat gaat de tijd toch snel. Enerzijds goed want dan zie ik Leen vrij snel terug, anderzijds mag het allemaal niet te rap gaan want er zijn nog zoveel dingen te doen.
Vorig jaar sloot ik altijd af met een keniaans gezegde en zal dit in de volgende artikels ook wel doen maar nu wil ik met jullie mijn voornemen voor 2011 delen en dit is:
Neem tijd voor jezelf, werk is belangrijk maar genieten en af en toe een rustpauze inlassen is zeker zo belangrijk anders hou je het niet vol.
Voila, het eerste artikel van 2011 zit erop, fotos van de sneeuw in België moet ik zeker niet met jullie delen. En vooral niet vergeten, blijven lezen, reacties geven via de blog of via email en vooral de twee lijnen van vorige paragraaf goed in gedachte houden.
) weer zijn gangetje gaat
Maar verdorie, hij had niet alle spuiten die ik nodig had, dus kon ik nadien nog eens terugkomen, weeral door de sneeuw. Maar ja beter dat dan geen spuiten. 
