Sasa (is de lokale taal voor hallo, voor de toeristen is het nog altijd jambo),
hier zijn we weer na een lange afwezigheid.
Hoe komt dat kan je afvragen. Wel, 't is simpel, ik heb gene tijd om mijn verhalen neer te pennen. Ja ja lach maar, gene tijd ... Maar goed nu zit ik (dinsdag 16/8) weer in het vliegtuig richting Nairobi dus kan niet veel anders doen dan schrijven. De blog moet toch een beetje up to date blijven, nietwaar.
Laat me enkele weken terug gaan ...
Het langverwachte golfweekend in Vipingo kwam eraan. Het weekend ervoor werd er nog een laatste keer geoefend en ik voelde dat het goed was, ik had er vertrouwen in. Op zondagmiddag werd al het materiaal zorgvuldig gekeurd, voldoende balletjes in de zak gestopt en natuurlijk alle kledij samengelegd. Woensdagmorgen was het dan zover, eerst nog een halve dag werken en dan kon het tornooi beginnen. 's Morgens vroeg was mijn bagage en golfmateriaal al met een auto vertrokken, zelf zouden we met het vliegtuig naar Vipingo vliegen. Er werden nog de laatste logistieke afspraken gemaakt en we konden op weg naar Wilson airport. Dit is een kleine luchthaven in Nairobi.
Ik heb nu al veel ingechecked maar inchecken voor Vipingo op Wilson airport was een record. Boarding pas lag al klaar, gewoon naam zeggen en dat was het. Landen in Vipingo was ook de moeite, de landingsbaan was gene tarmak zoals in Zaventem maar een baan van dolomiet. Het was een touch-and-go landing en later ook een soortgelijk vertrek. Dwz we landen, uitstappen (de motoren blijven draaien) en hup vliegtuig terug de lucht in. Ook de terugvlucht was het zelfde: we waren iets later dus het vliegtuig stond al te wachten met draaiende propellers. Bagage check was gedaan in 1 minuut, vliegtuig in en daar gingen we de lucht in. Ik snap niet dat op de grote luchthavens je twee uur op voorhand moet daar zijn, aanschuiven voor de security check en dan nog eens wachten.
Wij waren met 7, het achtste teamlid zou pas vrijdag avond komen. Dat we met acht waren kwam goed uit zo konden we twee teams van vier vormen en een competitie spelen. Die iets van golf kennen, zullen al wel gehoord hebben van de Ryder-Cup. Dit is een competitie tussen een Amerikaans team en een Europees team. Wij zouden dezelfde format volgen: we hadden 4 Europeanen en 4 'de rest van de wereld'. Nu moest het toch lukken dat diegene met de hoogste handicap in een team zaten en diegene met de laagste handicap, de zogezegd betere spelers, in het andere team. Uiteraard voelde zij zich al gewonnen maar een spreekwoord zegt ... Verkoop het vel niet voor de beer geschoten is ...
Voor het verblijf was er een huis gehuurd dicht bij het golfterrein om de verplaatsingen te beperken. Er was een kok voorzien, voor het eten moesten we zelf zorgen. Dus donderdag was er in de namiddag shopping gepland maar door het slechte weer hebben we dit eerst 's morgens gedaan en ' s namidags golf gaan spelen (in de druilregen)
Ik had al wel een paar foto's gezien op internet maar in het echt was het golfterrein nog indrukwekkender. Mooi aangelegd, verzorgd en verdomd niet makkelijk. Het was de eerste keer dat ik op zeeniveau speelde en geloof het of niet, dat speelt een rol. Door de 'dikkere lucht' vliegt de bal zover niet, dan kwam er nog eens de zeewind bij met als gevolg dat de ganse groep (7 personen) de eerste dag 33 balletjes verloren zagen gaan. Gelukkig kon ik het bij 1 of 2 houden. 's Avonds werd er dan gekookt, gebabbeld en rustig iets gedronken.
Pfff ... Het zou niet makkelijk worden, mijn score van de eerste dag was niet schitterend maar niet getreurd, de competitie was pas zaterdag en zondag. Dus nog een oefendag. Vrijdag hetzelfde liedje ... Ontbijt, naar de golfklub en balletjes verloren slaan. Nu konden we het verlies al beperken tot 27 balletjes. Maar echt het was de moeite om hier te kunnen spelen, het is niet velen gegeven.
Om niet het ganse weekend in het huis te moeten eten, werd er op vrijdagavond in de buurt in een visrestaurant gegeten en natuurlijk als we vrijgelaten worden dan kunnen we niet naar huis. Dus werden er nog enkele stevige afzakkers gedronken, de competitie was morgen pas ....
Zaterdagmorgen ... zwaar hoofd, zonnig weer, aan tafel was het zeer stil, enkele waren al volop aan het denken aan de tactiek voor de competitie, andere aan zo snel mogelijk beter worden want met een zwaar hoofd golf spelen is niet alles. Ik laat het aan jullie over tot welke groep ik behoorde ...
Ondertussen had het 8ste groepslid zich bij de rest gevoegd. De competitie kon beginnen en de teams en spelregels werden nog eens uitgelegd. Ik ga jullie al de details over hoe het spel gespeeld werd besparen maar het resultaat was dat zondagavond de trofee kon uitgereikt worden aan het Europees team (waartoe ik behoorde). We hadden die 'profs' eens goed op hun donder gegeven en het was niet gekregen daarvoor waren ze te competitief ingesteld. Zo zie je maar ... Het vel enz enz ...
Die zondagavond was mijn kaarske volledig uit, ik heb 4 dagen golf gespeeld dwz 72 holes en ongeveer een hele maraton gewandeld. Ik heb ook enkele fotokes bijgevoegd. (scrol naar beneden aub)
Maar niet getreurd, ik had goede vooruitzichten, nog drie daagjes werken en dan zou ik naar Belgie vliegen om sinds lang meer dan een week thuis te zijn. Nee, geen verlof, ik heb gewerkt. Enkel vrijdag 5 augustus had ik verlof omdat mijn zus gevraagd had om foto's te maken van hun trouw. Ik maak nu wel regelmatig foto's maar een huwelijksreportage is toch nog iets anders. Maar goed, ik had ja gezegd dus ging ik het doen. De weergoden waren ons gunstig gezind, het heeft die dag niet geregend dus konden er mooie foto's genomen worden. Natuurlijk was er ook het feestje, iedereen heeft zich reuze geamuseerd, zeker de kleinsten ...
Leen en ik hadden ook afgesproken dat we door de week 's avonds wel eens een terraske konden doen of een fietstochtje maar het is enkel gebleven bij de banden oppompen. Voor de rest was het geen weer om door te fietsen. De rest van de dagen werden dan maar gevuld met genieten met zijn tweekes voor de tv, familiebezoekjes en af en toe eens lekker gaan eten. Over eten gesproken, ik heb nu veel tv kunnen kijken in Belgie maar het merendeel waren kookprogramma's omdat er anders niks op was. Ja, af en toe een filmke gezien ook.
In februari krijg ik opnieuw gasten in Nairobi dus werd ook het programma dat JimJim-Tours opgesteld had ter goedkeuring voorgelegd en de nodige informatie gegeven. Hier en daar moet er nog iets geregeld worden maar laat ons zeggen dat alles voor 90% klaar is. Dus het aftellen kan ook hiervoor beginnen. Nog enkele uurtjes in het vliegtuig zitten se en dan weer in Nairobi waar het gewone leven weer zijn gang kan gaan.
Ook september komt dichtbij dwz de kindjes terug naar school en de studenten die volop bezig zijn met ofwel vakantiewerk of herexamen blokken. Niet dat ik me daar zorgen moet maken maar ik moet nu toch zien dat mijne student opnieuw naar school gaat. Hopelijk zet hij evengoede resultaten neer als vorige keer. Ik ben er echt fier op!! Dus mensen, jullie bijdrage voor schoolgeld, kledij, ... is meer dan welkom. Zal een van de dagen zijn vorig rapport eens inscannen en doorsturen. Er is nog een lange weg af te leggen maar hij is toch al goed begonnen en nog steeds gemotiveerd.
Motivatie ... Na een iets rustigere week thuis, moest ik er weer volop invliegen op het werk en de goede motivatie te vinden. De laatste weken is het een beetje moeilijk omdat de motivatie in het team een beetje zoek is maar niet getreurd, een verloren veldslag is nog geen verloren oorlog. We geven niet op.
Nu zal het effe duren voor ik nog eens in Belgie ben, zal pas in november zijn. Maar met de moderne middelen zoals email, facebook, facetime, sms, ... ben ik nooit veraf. En ik zal de blog wel aanvullen ten gepaste tijden met smeuige verhalen uit Nairobi en omstreken.
Voor de rest wens ik jullie toch nog enkele dagen/weken zon toe. (hier op 11km hoogte schijnt ze volop dus ze is er wel) en hopelijk hebben jullie een goede vakantie gehad of misschien moet ze nog komen (zoveelste beter). Leen en ik tellen al af naar de volgende vakantie, goed pas binnen enkele maanden (december) maar het is altijd goed om iets te hebben om naar uit te kijken.
Ondertussen zitten de eerste dagen in Nairobi er weeral op. Niet veel bijzonders gebeurd enkel hier en daar zijn ze nog nieuwe wegen aan het bouwen tgv project 2030. Tegen dan zou de hele wegeninfrastructuur in en rond Nairobi moeten aangepast zijn met de nodige fly-overs, ring rond Nairobi en nieuwe invalswegen. Moest de eerste dagen wel opletten, was precies in een andere stad aan het rondrijden en ik was enkel 1.5 week weg geweest
Maar ja, er wordt ook dag en nacht gewerkt met man en macht of ik kan beter zeggen met man en chinees. Inderdaad, alle arbeiders zijn chinezen. Ik heb me laten vertellen dat de meeste gevangen zijn die de keuze hadden: ofwel in de gevangenis blijven ofwel de wegen komen aanleggen in Nairobi. Misschien moeten ze in België ook eens een troep chinezen laten komen, de fly-over aan Geel-Punt zal rap af zijn. Of beter nog, er is een overbevolking in de gevangenis, laat deze gasten het werk doen Stop, stop Marc je gaat de politieke toer op en daar heb je geen kaas van gegeten.
Vandaag zondag 21/8 terug voor de eerste keer golf gaan spelen na het Vipingo tornooi en na een oefensessie in de vroege ochtend (7u), de 18 holes afgewerkt met een redelijke score. Ik was tevreden. De swing zat er nog in of heeft het aan de nieuwe golfschoenen gelegen? Zal het volgende keer weten te zeggen als ik nog wat meer terug gespeeld heb. Nu ga ik nog effe genieten met een glaske wijn op mijn terras en me mentaal voorbereiden op een redelijk drukke werkweek maar ik ben groot en sterk dus kan het wel aan.
