Nadat we New York City al een paar keer hadden bezocht, overviel ons het idee om de ganse staat New York te gaan ontdekken.
We planden onze roadtrip vanuit Boston om zo via de staten Massachusetts, Vermont, New York, Pennsylvania, New York (nogmaals), opnieuw in Boston uit te komen.
Nadat Susy deze uitstap tot in de puntjes had voorbereid, waren wij allen klaar om vanuit Brussel via Lissabon, in Boston te landen.
De vlucht naar Lissabon was redelijk zacht, wat niet kon gezegd worden over de aansluitende vlucht naar Boston. Véél en hevige turbulentie ontlokte hier en daar in de Airbus een kreetje van angst in economy. Hilariteit in business- en first class, maar dit kan te maken hebben met het aanbieden van alcoholische dranken op de laatstgenoemde plaatsen.
Al bij al viel alles mee en na het passeren van de verplichte douane- en immigratieformaliteiten, pikten wij onze fullsize SUV op.
Het bleek dit jaar een Japans monster te zijn : Toyota Seqouia (?). Ik had zoiets nog nooit gezien ... Ik denk dat dit type in Europa niet rijdt.
Anyway ... we konden onze trip aanvangen !
Iets minder dan 2 uur zouden we nodig hebben om de Brandt House in Greenfield te bereiken. Het verkeer in Boston dacht hier anders over. Files en verkeerslichten tot daar aan toe, maar een half uurtje later belandden we in een regenbui waarover de landbouwers in België 's nachts nat over dromen. Ruitenwissers op volle kracht en focussen op de achterlichten van de auto vóór ons, was aan 15 Km/u een goed idee.
Vijf minuten later, met de zonnebril terug op de neus, waren onze gedachten al terug bij de komende B&B.
Ik ga het hierbij laten wat betreft onze aankomst ... Jetlag moet nog overwonnen worden .
Charlevoix als volgende bestemming. Hier zitten de franstalige immigranten, of althans, hun afstammelingen. Wanneer je hier door iemand aangesproken wordt, en je vertelt hen dat je vanuit België hierheen bent gereisd, is er telkens iemand die een Belgische voorouder heeft.
Beetje grappig, want zij denken, in deze buurt, dat elke Belg frans spreekt !
Het Mac Dougall House is een B&B met weinig uitstraling maar met een uitstekende ligging. De uitbaters, Michelle en Charley, zijn op leeftijd en de ontvangst en voorstelling van het huis was OK. De woning beschikt over een mooie "porch" en binnen heb je vrij gebruik over een ijskast en ijsmachine (!)
De B&B is op wandelafstand van het centrum van het stadje. Mooie restaurantjes en bars boorden de drukke, en enige, verkeersader die door het compacte dorpje loopt. Op aanraden van Michelle stapten wij tot aan de Villager's Pub. Zij vertelde ons dat je daar voor een derde van de prijs hetzelfde kon eten als in de chique zaak naast de rivier.
Dit bleek te kloppen : Bacardi-cola's aan $4, Long Island Ice Teas aan $6 en Margarita's aan $5.50 ipv $12 naast de rivier !
De prijzen van het eten waren evenredig goedkoop, zodat wij ons voor een gezapig prijsje terug konden begeven naar onze B&B.
De porch gaf ons nog de mogelijkheid om het verkeer te zien uitdoven en uiteindelijk te genieten van een final drink.
Onze rustige nacht werd lichtjes verstoord door een enorme donderstorm met uitermate, hevige regenval.
Het gezamenlijk ontbijt werd zonder uitzondering om 9 uur in de ochtend geserveerd en alle 12 gasten van de B&B waren op het appèl. Op 1 koppel na waren het allemaal praatgrage mensen; vooral nadat ze ons onderling hadden horen converseren. Zijn jullie van Oekranie, Duitsland, Nederland of Brussel. Ooh België ! En jullie spreken Nederlands ???
Uiteindelijk bleek het een mooie ontmoeting te zijn ... Geen vrienden voor het leven maar simpelweg memorabele momenten !
Het ontbijt op zich was volledig in eigen keuken gemaakt : vers fruit- en fruitsap, koffie en/of thee, lekker gebakken spekje (hickory smoked) en muffins van ei met ham of ei met spek en champignons. Verse yoghurt en vers gesneden fruit voor de liefhebbers !
De volgende ochtend werd onze GMC Yukon SLT gestuurd naar Manistee, een onooglijk dorpje, even van het meer. Ik ga jullie veel besparen wat betreft de twee volgende dagen.
Behalve dat we nog een omweg hebben gemaakt langs Dr. Pol, de veearts van nederlandse origine, die zich hier jaren geleden vestigde en ondertussen een reality-star is geworden op National Geographic. De maandag na ons bezoek begonnen de volgende opnames.
Enkele snelle fotootjes genomen en wanneer we wilden vertrekken, werden we plots aangesproken door een zeer vriendelijke dame, Diane, dochter van Jan Pol. Zij vertelde ons honderduit over de carrière van haar vader en moeder, doch wilde om persoonlijke redenen niet met ons op de foto. Begrijpelijk ... Niet iedereen in ons gezelschap geniet van de fotogenieke eigenschappen van ondergetekende ...
Anyway, de volgende dagen kregen wij nog reakties van mensen die zich afvroegen wat ons bezielde om deze route te volgen. Maar wij weten zeker dat wij als eerste Belgen in en op deze plaatsen zijn geweest, no reason why !!!
Zodus, de rest van de rit nam ons op een trip van het arme en rurale binnenland van Michigan naar Amish Country.
Het Visitor Center in Elkhart was het beginpunt. Hier kregen we een gedetailleerde kaart en een dubbele CD. Gratis.
Je duwt CD1 in de player en je begint aan je tour van de Heritage Trail.
De tour is 3.5 uur lang, zonder stops. Wij hebben er een 6-tal uurtjes over gedaan, omdat we nog een stopje naast het hotel hadden : University of Notre Dame !
De unif op zich is al legendarisch en viert zijn 175-jarige bestaan in 2017. Open voor het publiek en zodus verloren wij al snel een uurtje, wandelend over de campus die in oppervlakte een gemiddeld vlaams stadje beslaat.
T-shirtjes gekocht, Amish voorbijgestoken in hun koets, op hun fiets en te voet en dan JU : op naar onze huidige verblijfplaats : Best Western Indian Oaks in Chesterton, Indiana.
Mooie BW gelegen aan een klein meertje, en omgeven met fastfoodrestaurants. Mickey D, Arby, KFC, Wendy's, Pizza Hut, A&A, DQ, Burger King en ga zo maar door ... Een fatsoenlijk dineetje zat er dus niet in ... Gelukkig beschikt het hotel over een terras met uitzicht op de grote vijver. Even checken bij de manager van het hotel en enkele ogenblikken later waren wij geïnstalleerd ! Pizza's laten leveren en nog genoten van ons uitzicht ...
Morgen nog wat shoppen, auto droppen en terug naar huis voor de uitgestelde 25ste verjaardag van ons Dorien en onze Jasper !!!
Brussels, Namur en Luxemburg waren de dorpjes die ons de weg naar Green Bay zouden leiden.
Doel van Green Bay : Lambeau Field bezoeken, het legendarische stadion waar de Green Bay Packers al jaren hun wedstrijden betwisten. Voor NFL-fans behoeft dit geen verdere uitleg.
Voor niet-NFL-fans : spijtig !
Maar vooreerst ! Ons bezoek aan Brussels : korte beschrijving : hier wonen ongeveer 500 mensen in 150 gebouwen. Wij hebben de speedlimit gerespecteerd en waren verplicht om een U-turn te maken omdat we er echt door waren gereden voordat we het goed beseften ...
Stadje is letterlijk één straat lang ... Maar ! Op deze straat vonden we uiteindelijk The Belgian Heritage Center ! Ons gepland bezoek werd tijdens het parkeren al grondig de grond in geboord : enkel geopend in weekends !
Op naar Namur dan maar ... 4 inwoners en niemand thuis.
In Luxemburg hadden wij een lunch voorzien, doch wegens ongeplande afwezigheden van Belgen en Luxemburgers in hun respectievelijke "straten", zagen wij ons genoodzaakt om ons naar de Best Western Green Bay Inn Conference Centre te begeven.
Te vroeg gearriveerd om in te checken, stapten we een sportsbar binnen, 100 m van onze Best Western.
Het hotel blijkt een enorm domein te zijn. Een centraal gebouw omringd met een 3-tal satellieten. Slechts 2 verdiepingen hoog, maar het beslaat in twee richtingen een "block". Voor block-fans duidelijk; voor de anderen : spijtig ...
Lambeau Field in zicht vanuit het hotel. Onze online-voucher omwisselen naar een geldig ticket, nog even wachten op onze gids en hop !
Lambeau Field, where legends were made !
...
Een stadion dat zijn gelijke niet kent ... Niet in NFL, niet in voetbal, niet in baseball of basketbal.
De begeleide tours zijn het ganse jaar zo goed als uitverkocht en wij hebben er dus goed aan gedaan om onze rondleiding lang op voorhand en online te reserveren.
Met een gezellige groep van een 30-tal personen begonnen wij, na een korte inleiding, aan onze tour. Om jullie de complete geschiedenis van de Green Bay Packers te besparen, zal ik enkel een poging ondernemen om de grootte en uitstraling van dit stadion te beschrijven.
Op vorige trips bezocht ik reeds Nou Camp, Santiago Bernabeu en andere Europese legendarische voetbaltempels. Vanzelfsprekend kan je voetbal en American Football, en de plaatsen waar ze gespeeld worden, niet vergelijken. Maar hou in gedachten dat ons voetbal in de USA nog steeds in z'n kinderschoenen staat en de NFL hier bovenaan de sportlijst staat.
De geschiedenis wijst uit dat de Green Bay Packers veruit het meest succesvolle team uit de geschiedenis van de sport zijn. 13 Superbowl-titels, waaronder 3 opeenvolgende.
Vijf van deze titels werden behaald onder de leiding van Vince Lombardi, een coach, befaamd en geroemd omwille van zijn uitspraken, beslissingen en beleid. De stad Green Bay eert deze man dan evenredig; standbeelden, gedenkplaten en naar hem genoemde straten zijn onontkoombaar, eens in de stad. Indrukwekkend.
Onze rondgang nam ons mee, via een enorme lift, naar de 8ste(!) verdieping van het stadion, op het dak, onder het gigantische scorebord. Onze gids vertelde ons dat dit tevens het hoogste punt van Green Bay is.
Het stadion beschikt over suites die per seizoen te huur zijn. Sommigen worden door de meer begunstigde mensen gehuurd, de grotere door grote bedrijven.
Privé betaal je voor de minste $90.000, de duurste voor de zakenlui lopen op tot $750.000. Bij deze laatste is een chef-kok inbegrepen, dewelke door de gasten meegebrachte recepten voor hen bereidt en serveert.
Een regulier seizoen, zonder playoffs, behelst een tiental wedstrijden ... Reken maar uit ...
Onze rondleiding nam nog verschillende liftritjes en trapbeklimmingen in beslag en elke verdieping sloeg ons met verbazing. Het stadion heeft over een tijd van 100 jaar drie uitbreidingen (vernieuwingen) gekregen. Een Pro-shop waar je originele game T-shirts kan kopen aan $300, een upscale-restaurant en de Hall of Fame.
Deze tour neemt twee uur in beslag en zelfs voor een niet-NFL-fan loont dit volgens mij de moeite ...
Zo, terug naar ons hotel waar wij ons aan de grote, overdekte pool nestelden met een snackje en een drankje !
Dag 2 in Green Bay was oorspronkelijk de dag dat we Lambeau gingen bezoeken, ware het niet dat Billy Joel hier op vrijdag een concert geeft voor 75.000 personen. Hierdoor moest het grasveld geprepareerd worden en werden wij verplicht om ons bezoek met een dag te vervroegen.
Het alternatief was een dagje shoppen, eten en drinken ... No problem, vooral met de laatste twee ...
Nahma was onze volgende bestemming. Een onooglijk dorpje aan de noordkant van Lake Michigan, niet ver van de Canadese grens.
Onze enige mogelijkheid tot overnachting in deze omgeving was de Nahma Inn, een B&B gerund door een lokaal koppel, hetwelk een enorm tof paar mensen bleek te zijn ...
De scenic route naar Nahma vanuit Green Bay (145 mijl) zorgde ervoor dat onze GMC zich aan de boorden van het meer kon kleven, zodat we voortdurend konden genieten van prachtige zichten. Het Hiawatha National Forest is één van de grote, groene longen van Noord-Amerika. De Nahma Inn ligt net buiten het park, zodat wij het geluk hadden om dit enorme woud te doorkruisen.
Nahma is een gemeenschap die is opgericht door een lumbercompany, een bedrijf dat dus voor enorme ontbossing zorgde en daar geweldig rijk mee werd. Zij trokken arbeiders aan die met hun werk punten konden verdienen waarmee ze de huur (voor woningen, welke bezit waren van de company), konden betalen. Hun punten waren eveneens geldig in de enige General Store, uitgebaat door de company. Deze arbeiders konden dus nooit weg uit dit kunstmatige dorpje, omdat ze geen tastbaar geld verdienden. Deze business bracht het bedrijf in de vroege 1900's hopen geld op en nadat de houtbusiness begon te tanen, konden hun werknemers simpelweg oprotten ...
De grote arbeidersgemeenschap van destijds werd vanwege de slinkende, lokale economie zodanig verminderd zodat er heden ten dage nog een 50-tal mensen met permanente residentie zijn.
Charlie, de eigenaar, baat het zaakje uit met zijn vrouw Laurie. De Inn maakte vroeger dus ook deel uit van de company en voorzag in het logement van het hogere kaderpersoneel. De dame achter de gezellige bar, checkte ons in en vertelde ons meteen dat kamer 17 een beetje "haunted", behekst, was. Zij stelde voor dat wij eerst onze bagage naar de kamer zouden brengen en dat zij later het verhaal zou vertellen ...
De Inn beschikt over een mooi, houten terras aan de zijkant, waarop je bij de juiste weersomstandigheden perfekt kan genieten van hetgeen Nahma Inn je te bieden heeft. En dit aanbod was meer dan afdoend ...
Marsha, de bartender, vergezelde ons op het terras met twee grote foto's; één van het florerende Nahma en één van een basketbalteam. Het Nahma Highschool Basketbalteam, gecoached door een vrouw. In 1937 was dit al voldoende om de betrokken dame te beschouwen als de ultieme slet.
Daarenboven was zij nog redelijk intelligent, waardoor zij een boekhoudfunctie bij de company kreeg, en daardoor mocht verblijven in de Nahma Inn. Door haar langdurig verblijf ontstond er echter een relatie met een getrouwd kaderlid. Een relatie die 10 jaar zou standhouden. Het einde werd aangekondigd door het einde van de company. De man ging terug naar zijn vrouw en de boekhoudster bleef alleen en ontroostbaar achter in de Inn. Zij verbleef al die tijd in kamer 17. Soms, op stormachtige nachten, werd haar gehuil gehoord, glazen in de bar vielen op onverklaarbare wijze en viel de elektriciteit uit in kamer 17 alleen ...
Een uurtje daarvoor hadden wij onze sleutel in ontvangst genomen van kamer 17.
Ons kamertje kraakte en "waterde" af, de deur van de badkamer kon niet dicht, geen TV of radio ... Moest je ooit in de buurt zijn : twijfel niet en stap binnen !
Naast de Inn staat de General Store, waar de arbeiders hun zuurverdiende punten konden opkopen aan voeding, kleding en niet veel meer.
Charlie besloot om dit gebouw bij te kopen. $20.000 voor een prachtig gebouw met inhoud. Inhoud die tot op vandaag een enorme waarde heeft. Wij mochten met hem door het gebouw wandelen en je hoeft geen antiquair te zijn om vast te stellen wat voor een schatten zich hier bevinden.
De TV-show American Pickers kwamen hier reeds opnames maken (DVD later in de bar mogen zien), en nog steeds zijn er zulke mooie dingen aanwezig.
Bijvoorbeeld : de volledige Encyclopedia Brittanica 9th Edition staat hier, volledig intact
Uiteindelijk toch in bed beland ... Geen gehuil, geen vallende glazen ...
En zo komen we tot aan vandaag, 16/6.
Destination : Saint Ignace, Michigan. Zo goed als op de scheiding van Lake Michigan en Lake Huron. Een twee-uur-durende-rit bracht ons bij ons hotel.
Vlakbij vertrok één van de ferries die de mensen naar Mackinac Island brengt. Een schattig eilandje, waar auto's uit den boze zijn (uitgezonderd een brandweerwagen en een ziekenwagen). De inwoners van het eiland, zo'n 700 permanente residenten, verplaatsen zich per paard of per fiets.
Een bijna twee uur durende rit met paard en koets liet ons de meest inspirerende delen van het eiland zien. Prachtige views en een geschiedenis waaruit hun invloed blijkt in de oorlog van 1812. Hierover ga ik wijselijk niet uitwijden ...
De ferry bracht ons terug naar het vasteland en wij namen intrek in de Best Western Harbout Pointe Lakefront. Een enorme kamer met megabed, zitplaats, bureau, ruime badkamer en een onbetaalbaar zicht op Lake Huron vanop het terras met tafel(tje) en stoelen.
Het meer is een major provider van verse vis voor de lokale restaurants en The Galley Restaurant bleek dan de uitgelezen plaats om een avondmaaltje te klieven.
Whitefish en trout, perfekt gekruid en "broiled" met koolsla, frietjes of puree, voorafgegaan door een plaatselijke "Clam Chowder" waren méér dan genoeg om ons te voldoen.
Oh ja, sommigen hadden nog behoefte aan een cheesecake en en lokale specialiteit : de Turtle Cheesecake. Deze is voorzien van een laagje chocolade op zijn koekjesbodem en bovenaan is hij getopt met gesmolten caramel en gemalen pecannoten ...
Morgen duiken we zuidwaarts de staat Michigan in met als eindplaats Charlevoix (hier uitgesproken : tsjaarlevoois) ...
Het ontwaken na een feestavond op vakantie, lijkt minder nadelen te hebben dan eenzelfde feestavond thuis ...
Daarom stapte iedereen, in goede gezondheid, onder een grijze hemel, de GMC Yukon in om een ontbijtje te gaan zoeken. Een goeie 500m voorbij Lake Church Inn vonden wij wat wij zochten : een lokaal bedrijfje dat zich toespitste op het spijzen van vroege vogels. The Hobo Korner liet ons toe om voor een luttele $8 deel te nemen aan hun uitgebreide ontbijtbuffet met koffie, thee en sapjes à volonté .
Het meisje dat ons bediende, viel nog even hilarisch uit haar rol op het moment dat zij vernam dat wij effectief uit België, Europa kwamen ipv Belgium, Wisconsin. Een beetje terecht vroeg zij zich af wat wij hier kwamen zoeken ... Armpit of the World ...
Maar het meer waarrond wij nu rijden is zó mooi ... En groot ! Ons België past er bijna 2 keer in : ongeveer 600Km lang en 200Km breed.
Omdat wij steeds proberen om autosnelwegen (Interstates) te vermijden, wordt onze reistijd wat langer maar dit wordt gecompenseerd door de uitzichten die je krijgt voorgeschoteld.
Kastelen ... niets minder kan de "woningen" omschrijven die zich aan de boorden van het meer bevinden. De randen van het meer tot dusver, zijn bezaaid met "moet-je-zelf-zien"-gebouwen, ongetwijfeld bezit van eigenaars die zelf niet meer in hun behoeftes moeten voorzien en 10.000 mensen in dienst hebben ...
Gewoonweg onbeschrijflijk en indrukwekkend ...
De "scenic route" bracht ons, onder dreigende wolken, uiteindelijk tot The Port O'Call. Gezellig restaurantje aan het water. De wind en de 65°F weerhielden ons ervan om van het terras te genieten. Onze lunch daarentegen was wél om te genieten ... Ikzelf ging voor een French Dip, de anderen hadden behoeften aan groenten (?). But hey, who am I ???
Na onze lunch werd de dreiging van de wolken bewaarheid. Een grote regenzone kruiste onze route, maar op onze route vormde deze hevige regenbui echt geen probleem.
Sister Bay Inn werd omwille van meteorologische omstandigheden ingegeven als onze "final destination" van vandaag ... Een klein, 11-kamertellend motelletje met een mooi buitenzwembad en jacuzzi, beiden gesloten wegens het voornoemde weer ...
Hier beschikt men ook over een mooi aangelegde tuin, naast het zwembad, voorzien van tafeltjes, stoelen en meerdere BBQ-stellen die vrij te gebruiken zijn.
Het weer wilde niet, het meer wel.
Om even aan te geven waar we zitten ... Er is hier geen pizza-delivery voorhanden; dat wil al iets zeggen in de US of A !
De Yukon nogmaals gestart en wat blijkt : op 2 minuten rijden is The Northern Grill ! Pizza, burgers, steak, surf&turf en veel meer ...
Lekker gegeten en terug in de Inn, onze stoeltjes buiten gezet om "on the porch" nog wat te drinken.
De uitbater kwam nog even wat praten en het blijkt dat hij een jonge Litouwer is dewelke samen met zijn vrouw naar hier verhuisde in 2004, nadat hij met de Green Card Lottery had gewonnenn (alhoewel hij in de US studeerde, en al had gesolliciteerd naar een Green Card). Deze mensen houden dit motel nu sinds een jaar open en hopen ietwat succes te hebben met hun zaak.
Wij steunen hen alvast ! Het compacte van dit motel, geeft een extra cachet aan het verblijf !
Morgen naar het legendarische Lambeau Field (NFL-fans ?) ... waarvoor alle Europese voetbalstadions het hoofd moeten buigen ...
Om ons doel van alle staten van dit land te bezoeken te bereiken, is dit een volgend stapje ... Wij hebben niet exact geteld maar we schatten dat we rond de 40-45 staten zitten ...
Zodoende ontstond het idee om Lake Michigan rond te rijden en de staten Illinois (voor de zoveelste keer), Wisconsin, Michigan en Indiana aan te doen.
Vlucht geboekt bij British Airways om te vernemen dat we met Iberia heen, en met Aer Lingus terug mochten vliegen ... ?
Uiteindelijk toch gearriveerd op O'Hare alwaar Alamo ons een Hyundai Santa Fé aanbood, terwijl wij een Jeep Grand Cherokee hadden gereserveerd.
Lang verhaal kort : wij rijden rond met een GMC Yukon Denali met slechts 7000 mijltjes op de teller ! Treeplank was zeer noodzakelijk ten behoeve van sommige kleinere reisgezellen ...
Vrijdagmiddag in volle spits, Chicago willen uitrijden in noordelijke richting en 24 uur wakker zijn wanneer je deze rit moet beginnen, valt echt wel mee ! Lekker weertje en bijna onmiddellijk het Meer aan onze rechterkant. Eens we de drukte van de Windy City achter ons lieten, kreeg je, door de eerste zichten op het Meer, meteen weer datgene extra dat je nodig hebt om de jetlag tegen de grond te slaan ...
Country Inn and Suites Zion was ons eerste doel; middelmatig hotel, prepaid mét ontbijt.
Ontvangst was zakelijk maar aangenaam, en daar gaan we het bij houden ... Tripadvisor zal mijn details wel verspreiden ...
Doordat 3/4 van ons reisgezelschap, om 20u plaatselijke tijd, Maarten aan het zoeken was om hem te voorzien van de spreekwoordelijke pijp, besloot ikzelf om Maarten volledig te negeren. Voordien hadden wij ons reeds voorzien van een "bommetje" Bacardi, de nodige cola, wat biertjes en peanuts, popcorn ... Jullie weten wat ik bedoel !
Ook leuk om weten : voor 1.75L Bacardi betalen wij hier $4 meer dan een flesje van 70cl in de Colruyt ! Dus nadat wij een aanhangwagentje hadden gehuurd om ons pallet te vervoeren .... Oops ... Dit gaat ons te ver brengen ...
Het ontbijt in de Country Inn and Suites is zeker niet uitzonderlijk, doch voldoet. En wordt soms grappig, maar ja ... Je begint je soms af te vragen, en niet alleen bij het ontbijt, waar bepaalde mensen hun vestimentaire behoeften voldoen. Is er geen grens ?
Jeansbroeken die in breedte, een gemiddelde etalage, zonlicht kunnen ontkennen : waar koop je die ? Mijn Lee-jeans maat 36 deed mij atletisch voelen ...
En dan : een rit naar Belgium, Wisconsin, Lake Church om precies te zijn.
Wat een ervaring ... Zuidelijke staten staan bekend om hun gastvrijheid. De ontvangst hier in Lake Church Inn vernedert dit gegeven ...
Wij hadden dit verblijf telefonisch geboekt omdat de uitbater, Uncle Dave, het niet zo op heeft met de multimedia.
Iets na driëen kwamen we aan. Inchecken diende te gebeuren via de bartender van de naastgelegen pub and grill, eveneens eigendom van Uncle Dave.
Uncle Dave trok zich even niets aan van alle de geplogenheden rond het inchecken en vroeg ons meteen wat we wilden drinken. Dave Rules !!!
Een half uur later gaf hij ons de sleutels van kamers 1 en 2 en zei langs z'n neus weg dat we eigenlijk konden doen en laten wat we wilden ... "Leave the key on the table in the morning and close the door"
Dinner in the Pub and Grill was de perfecte overgang naar het optreden van een lokale band, waarop minstens 22 familieleden en 2 echte Belgen aanwezig waren ...
Covers met de deuren open, draadloze bassist in de deuropening wiens zweet werd afgedept alsof hij Elvis was ...
Kortom, met z'n vieren gegeten, gedronken (15 lokale biertjes en evenveel (en evengrote) bacootjes) werden wij verzocht om $86 te betalen. Rebecca, de 20-jarige waitress, vierde haar verjaardag en annuleerde daarom twee toerneetjes ...
Happy Birthday, Rebecca !
Morgen Sister Bay, op het schiereiland in Lake Michigan !
New Orleans Revisited -- Dag 1 en 2 + Scott en Dag 1 Houston
Dag lezers,
Wegens omstandigheden wordt deze bijdrage een verslag van vanaf onze aankomst in New Orleans tot en met onze aankomst in Houston, met daartussen een stop in Scott, Louisiana.
Hier gaan we !
Zoals verwacht zorgde onze aankomst en het verloop van onze eerste dag ervoor dat er op die avond niet geblogd kon worden. Na ons bezoek aan deze stad aan de Mississippi hadden wij het onmiddellijk door : hier ben je om te feesten !
Dus : When in Rome ...
Ons hotel had een uitstekende ligging om de French Quarter (Le Vieux Carré) te voet te verkennen. Met Bourbon Street kan je niet missen ... Vele zaken met live muziek : jazz, blues, metal, klassiek ... Je kiest maar.
Wij gingen voor The Beach, onder andere omdat we wisten dat Happy Hour dáár het principe van 3 voor 1 hanteert ! Je bestelt 4 pintjes en je krijgt er 12, uit het flesje in een grote emmer, gevuld met ijs !
Ook de baco's worden aangepast qua formaat : een 33-er vol ijs en op maat gemaakt ! Dus je kan je voorstellen ...
Uiteindelijk kreeg de honger toch de overhand en gingen we op zoek naar de Creole Cuisine. Het Remoulade restaurant riep goede herinneringen op en we besloten om hier nogmaals binnen te stappen. Onze server was een grote, oude, dikke, gezellige, van 18 kinnen voorziene man, Ross genaamd. Wij herkenden hem van toen we hier waren in 2005. Het restaurant op zich was in geen enkel opzicht veranderd. Iedereen was ouder geworden en zelfs de goeie ouwe Ross kon niet toelaten dat er gerookt werd. "New Orleans is going downhill" was zijn gedacht hierover ...
Het eten dat ze serveren is nog steeds van hoge kwaliteit, als je van de Creole Cuisine houdt ... Onze tafel bestond uit een Crawfishpie, Blackened Catfish, Hot Roast Beef Po-Boy en een Remoulade Burger.
Er waren geen doosjes nodig om eventuele restjes mee te nemen ...
Een klein wandelingetje terug naar The Beach deed ons dinner wat zakken, zodat we nog wat konden genieten van Happy Hour. Tijdens onze afwezigheid werd er een groot podium opgezet voor een live-optreden. In onze omstreken zijn deze artiesten onbekend, doch in Party-Town genieten zij wel enig aanzien.
Het betrof hier een gemengde coverband die het hele New Orleansrepertoire langsliep : jazz, blues, funk, rock ... Alles passeerde de revue onder een open hemel (het publiek althans) en een mooie ambiance.
The morning after was iets minder wat betreft onze fysieke gesteldheid doch, dachten we, we versterken ons met een krachtig ontbijt en beginnen aan deze nieuwe, zonnige dag !
Het moment dat we de ontbijtzaal binnenstapten, beseften we dat onze dag even futloos zou beginnen als dat we hem gestart hadden. Het vooropgestelde ontbijt op de website kwam zelfs niet in de buurt van hetgeen er stond opgesteld. Enkele muffins, een toaster, en twee potten koffie waarnaast enkele versneden tomaten in een kommetje lagen tentoongesteld.
Doch niet getreurd ! We hadden een begeleide toer geboekt op het St-Louis Kerkhof. Een wereldberoemde begraafplaats waar onder meer Nicolas Cage al een plaats en tombe heeft gereserveerd.
Omdat de toer pas om 11 uur startte, wandelden we tot aan de Mississippi en French Market. En omdat het ontbijt zo schraal was, gingen we even proeven van de beroemde New Orleans Beignets. Een overblijfsel van de Franse overheersing, zoveel jaren geleden. Deze vette hap gleed als vanzelf binnen en we slenterden, onder een ondertussen dreigende hemel, naar de startplaats van onze begeleide wandeling.
En zowaar, op één blok van onze start, rommelde de hele straat onder een enorme donderslag. Het was alsof de hemel een extra oceaan wilde maken want de hoeveelheid water dat viel, hadden we nog niet dikwijls gezien.
Anyway, toen de wandeling begon, hadden we ons nog snel voorzien van een paar regenschermen en Robert, de gids stelde zich voor.
Je had onmiddellijk door dat deze man, gegradureerd historicus, een geboren verteller was. We begonnen te wandelen voor onze 1-uur-durende toer in de uitzwaaier van de storm die we even voordien beleefden. Enkele honderden meters verder hield het regenen op en deed de zon zelfs een poging om ons door de wolken heen van een kleurtje te voorzien.
Uiteindelijk bereikten we het kerkhof, droog, en kon Robert zijn kunde tentoonspreiden. Hij vertelde ons honderduit over de duizenden mensen die op dit beperkte kerkhof zijn begraven. De meest beruchte en/of beroemde is Marie Leveau, voodoopriesteres par excellence en in New Orleans zeer geliefd en/of gevreesd.
Het kerkhof is ongeveer 100x100m en bevat duizenden stoffelijke resten enkel en alleen omdat ze hier de mensen in graven leggen die voorzien zijn van verdiepingen. En na een bepaalde tijd komen de verzorgers van de graven, de overblijfselen opruimen, kappen ze deze resten in de kelder van het graf, zodat er weer plaats is voor een ander familielid. Zo gaat het al sinds de 17de eeuw ...
Iets na de middag was onze wandeling gedaan en gingen we op zoek naar een hoognodige lunch. Ondertussen was de zon er volledig doorgekomen en werd de 90% vochtigheid ondersteund door een temperatuur van 33 graden. Je wist niet of je nat was van het zweet of van de vochtigheid.
Wij vonden ons een plaatsje op de binnenkoer van Pat O'Brien's op Bourbon Street.
Zoals de meeste plaatsen in deze stad pakken de restaurants uit met hun Cajun achtergrond. Zelfs in deze, van oorsprong, Irish Pub konden wij ons volledig vinden in het culinaire aanbod. Cajun Pasta met Andouille Sausage and Shrimp, Crawfish and Steak Linguine voorafgegaan door Alligator Bites volstond om ons opnieuw op weg te zetten naar de Beach, in de hoop dat men ondertussen een podium opgesteld had voor het volgende optreden ...
Spijtig ... Videoclips en enkele Margarita's waren ons deel toen we besloten om ons stillekesaan terug naar het hotel te begeven.
We installeerden ons naast het zwembad met onze benodigdheden onder een parasol. Wanneer er iemand honger kreeg, werd er naast het hotel in een soort mini-market met vers eten, iets uitgehaald et voilà ! Tot er zich opnieuw een kleine wolkbreuk voordeed waardoor we moesten vluchten naar onze kamers, gelukkig gelegen op het eerste verdiep en voorzien van een balkonnetje. Doordat het weer niet meer wilde opklaren, werd het een korte avond. Maar dankzij onze eerdere aktiviteiten was het niet echt moeilijk om de pit aan te vatten ...
Iedereen wakker en bijna niemand nam iets van het onbestaande ontbijtbuffet.
GPS kreeg als eindbestemming Scott, een onooglijk dorpje in Louisiana, maar uitstekend dienstdoende als tussenstop voor onze rit naar Houston. Ons hotel was dit keer een Howard Johnson. Ook een degelijke keten, we hadden al eerder in eentje gelogeerd. We trokken de deur van de lobby open en zagen een berg van kartonnen dozen, vloerbekleding en noem maar op. Het hotel was slachtoffer geworden van een overstroming die het ganse gelijkvloers vernielde. Alle plaaster, elektriciteit, toestellen en badkamers moesten eruit. Wij hadden gelukkig vooraf geboekt zodat onze kamers op de eerste verdieping redelijk OK waren. Uiteindelijk was het maar om te slapen en te douchen. Omdat we niet veel zin hadden om terug de auto in te stappen, en omdat het echt kwakkelweer was, bestelden we Chinees eten dat in het hotel werd geleverd. We zochten ons een plekje uit onder de pergola naast het zwembad en iedereen kon zijn bestelling intikken op de laptop in de kamer. We hadden tijdens onze eerdere bezoeken al meermaals chinees besteld en maakten onszelf nogmaals wijs dat iedereen maar een hoofdgerecht moest bestellen ... Het geraakt wel op !
Not ! Alweer hebben wij een hoeveelheid eten moeten laten staan waarmee je de miniemenploeg van eender welke stad een feestje kan laten bouwen ...
We verlieten Scott richting Houston en het weerbericht dat we bij het ontbijt te zien kregen voorspelde redelijk weer.
We kozen om te rijden langs de "scenic" route zodat we de saaiheid van de Interstates (autosnelwegen) niet hoefden te vermalen.
Het werd een prachtige rit door de verschillende Bayou's : het beste woord dat ik kan bedenken om dit te omschrijven is : waterland.
Werkelijk, voor het zicht oneindige gebieden waarin slechts weinigen kunnen overleven. Alligators, slangen, mosquito's, coyote's e.d. hebben hier het voordeel. Dit enorm gebied is niet voor menselijk verblijf bedoeld. Moest men hier een mens zonder meer achterlaten ... Hij overleeft geen 24 uur.
Maar omdát we deze route namen, kwamen we lichtelijk in de problemen met onze lunch. Hier kan je dus in de verste verten echt NIKS vinden. We waren al blij dat we genoeg water hadden om af en toe eens een slokje te nemen. Eénmaal de Bayou's uit, stelden we de GPS opnieuw in om autosnelwegen te nemen, om zo snel mogelijk iets te eten te vinden.
Na enkele mijlen zagen we een bord waarop de Crawfish Place stond vermeld.
Een kilometer of drie van de autosnelweg verwijderd, vonden we in het midden van nergens een grote, raamloze hut met de geadverteerde naam op die we eerder hadden gezien. Buiten zat er een man crayfish of crawfish te koken. We waagden ons naar binnen en kwamen terecht in een zaak waarvan je bij ons enkel maar kan dromen ...
De geur die je tegemoetkwam deed het niet alleen, het was ook het instant goed gevoel dat je onmiddellijk omhelsde ... We mochten onze tafel kiezen en hadden door de schotels bij andere gasten al in de gaten dat het hier inderdaad om crawfish ging. Dorien en Susy gingen voor een kilootje van deze gekookte lekkernij. Een Texaan van redelijk model keek even onze kant op, waarschijnlijk vanwege ons taaltje. Ik vroeg hem of twee pond teveel was voor 1 persoon. Moest lukken volgens hem : hij had zonet 5 pond van deze jongens gekliefd ...
Ik ging voor een klein steakje met frietjes en Jasper ging voor "The Oinker" : een dubbele hamburger (samen 1/2 kg) belegd met kaas, bacon, onion rings (3), gebakken mozarellasticks, een aardappelschijf, augurk, tomaat ... Uiteindelijk goed voor ongeveer een 25cm hoge hartaanval ! Hij versloeg dit gedrocht zo goed als volledig en moest slechts één knopje van zijn short openzetten !
Zelfs de serveuse was trots op hem !!!
Doordat we onze lunch zo laat moesten nemen, werd de weg naar het hotel in recht lijn aangevat.
Toen we de Interstate opreden zagen we kilometers vóór ons al bliksemschichten en hoorden we donderslagen. Onvermijdelijk moesten we die richtng uit en geen 10km verder kwamen we terecht in een onaardse storm. Wij rijden op een drievaksbaan en bliksems slaan her en der naast ons in, vergezeld van donderslagen waarvan de auto beweegt ... Nog nooit meegemaakt. Je mag hier 65 mijl per uur rijden en niemand rijdt sneller dan 10 ... Gewoonweg omdat je helemaal niks ziet ! Dus op een gegeven moment staat iedereen stil omdat het gewoon te gevaarlijk is om verder te rijden. Wanneer de storm wat afnam, begonnen we terug wat te bollen en werd het zelfs lichter aan de hemel. Uiteindelijk arriveerden we aan onze Best Western Plus Downtown Houston. Een prachtig hotel met een uitstekende ligging, zoals de naam al verraadde : Downtown.
Omwille van het druilerige weer moesten we ons beperken tot enkele cocktails, chickenwings, onionrings en nacho's met guacamole in een gezellige bar schuin tegenover het hotel.
Morgen verkennen we Houston zo goed we kunnen want het weerbericht geeft ons maar zon tot 14 uur ... Maar met het tijdverschil is dat uitstekend want dat is voor ons het moment om ons voor een TV te zetten om de Belgen in aktie te zien !
Ik hoop dat jullie met deze verslagen ons een beetje hebben kunnen volgen en dat jullie het enigszins amusant vonden ...
Zoals gisteren gezegd, vertrokken we vandaag naar Alexandria, Louisiana. Gewoon een tussenstop omdat de volledig rit naar New Orleans te lang was om in één keer te voltrekken.
Eénmaal uit de chaotische verkeerssituatie in Dallas, konden wij een mooie, rustige rit aanvangen richting Alexandria. Open hemel en volle zon waren onze begeleiders langs wegen die soms wel getekend leken. Het autoraam is het kader van een prachtig zicht. Links en rechts niets meer dan groen zover je kan zien. Rechtuit het raam kan je enkel het einde van de weg zien verdwijnen in een waas van opstijgende warmte. GPS zegt : rij 286km ... Ik heb zelden iemand iets mooier tegen mij horen zeggen ...
Het was mooi rijden, zonder stress en de cruisecontrol deed onze Explorer lekker spinnen ...
Voor onze lunch had Susy een authentiek zaakje ontdekt : Billy B's Cajun Cuisine, op een uurtje van ons hotel. Gelegen naast een countyroad in het midden van nergens, hadden wij ons verwacht aan een veredelde caravan met wat seafood ... Niets was minder waar !
De Cajun keuken op z'n best : Gumbo, Jambalaya, Etouffée maar natuurlijk ook hamburger voor onze Jasper ... Enorm lekker !
Een wandelingetje op de parking (want echt in het midden van nergens) en het knopke van ons broek open, terug het voertuig in richting Alexandria .
Wij wisten dat de Best Western Alexandria Inn & Suites een mooi exemplaar was. Maar dit was nooit wat we hadden verwacht. Slechts 2 hoog maar absoluut enorm groot ! Het buitenzwembad is een gebogen bad met aan het begin een rond relaxbad. Het binnenzwembad is gelegen in het atrium waar tevens een deel van de kamers op uitkomen. Tussen 17-19 uur kan je gebruik maken van het Happy Hour, gratis aangeboden door het hotel. Je kan hier twee uur gratis alles drinken en genieten van enkele hapjes, alhoewel dat de hapjes zich beperkten tot rijst met bonen en andouille. Maar het is de geste die telt !
Uiteindelijk werd er besloten om eten te laten leveren op de kamer : pizza, pasta, chickenwings en breadsticks waren ons deel ... en veel te veel ...
Maar zo bereikten we het einde van deze dag en houden we ons al vast voor wat New Orleans voor ons in petto heeft ...
En daarover vertel ik morgen of overmorgen iets meer over ... Indien de gebeurtenissen voor publicatie vatbaar zijn ...
We stonden vanmorgen op en zoals gebruikelijk zapten we de TV onmiddellijk naar het Weather Channel om in te schatten wat de dag ons weersgewijs zou brengen. Men vertelde ons dat er nul procent kans op regen was en dat er de ganse dag geen wolkje te zien zou zijn onder een brandende zon die de temperatuur zou opdrijven tot 34° Celsius.
De waarschuwing was duidelijk : alles wat je wil doen, moet je in de voormiddag doen en zorg dat je in de namiddag je plaatsje naast het zwembad hebt gevonden !
Het 6th Floor Museum ligt op een autoritje van 10 minuten van ons hotel dus we arriveerden een kwartier voor openingstijd. Dit bleek een lucky shot te zijn want na ons (en er was slechts één wachtende voor ons) stroomden de bezoekers binnen.
Een audiogids loodste ons door een prachtig ingericht museum, waar de hele tragedie van destijds nogmaals wordt herhaald. Je staat op de exacte plaats waar het fatale schot werd gelost en het kost je geen enkele moeite om jezelf terug in de tijd te slingeren en die dramatische gebeurtenis mee te beleven ... Indrukwekkend !
In de rijbaan waar het fatale schot JFK raakte, heeft men een witte letter X gemetseld. Het gaat hier over een zeer drukke drievaksbaan en het is onvoorstelbaar wat mensen doen om een fotootje te nemen terwijl ze op de X staan ! Snel tussen twee auto's hun leven riskeren voor die ene foto ... Op de foto hierboven is de X niet echt duidelijk maar ik de foto aanzienlijk moeten verkleinen om ze op deze blog te krijgen .. Maar het lukt tenminste terug om foto's te tonen, dus ...
Het museum bevindt zich in het midden van Downtown Dallas. Ook gekend als het West End ofwel The Historic and Entertainment District.
En inderdaad : een korte wandeling bracht ons temidden van ontelbare, leuke bars en restaurants én mooie westernwinkels waar ik mij een prachtige oiljack aanschafte. Een korte versie van die lange jassen die je de cowboys in de films ziet dragen wanneer het slecht weer is ... De stof is behandeld met olie zodat ze waterresistent is én is dermate gevoerd dat ze de koudste temperaturen kan weerstaan. Wanneer ik dat jasje ga dragen weet ik niet, maar ik vind zulke uitrusting gewoon mooi ... Nog ne pony en nen hoed misschien ?
Nog een lunchke op een gezellig terras en onze voormiddag zat erop. Aan onze serveerster nog even gevraagd of er een leuke shoppingmall in de buurt was en daar gingen we !
Nog een uurtje of twee kuieren en een lichte shopping later, waren we terug op weg naar ons zwembadje ...
Ik ga proberen om onderaan dit bericht nog wat foto's te plaatsen ... Gewoon wat sfeerbeelden.
Morgen gaan we via de "scenic route" naar Alexandria in Louisiana. Eigenlijk gewoon een tussenstop op weg naar New Orleans.
Hier zijn we terug met het vervolgverhaal van onze trip.
Lekker geslapen, en zoals verwacht wegens de jetlag te vroeg wakker. Ons sterhotel (1) bood ons voor het inbegrepen ontbijt de keuze uit 2 soorten koffie, twee soorten mueslibars of een appel of sinaasappel.
Volledig voldaan stapten we Austin in ...
Een ochtenwandeling langs de Coloradorivier, zorgde ervoor dat ons ontbijt na drie stappen verteerd was, maar leerde ons ook de groene long van de stad kennen. Tientallen sportievelingen leven zich uit op de oevers van deze machtige rivier. De ene al wat beter "en forme" dan de andere ... Maar mooi om zien en soms een beetje lachwekkend ...
Een half uur te vroeg kwamen we aan op de vertrekplaats van de bus. Dus even later namen we plaats op de open dubbeldekker die ons de sights and sound van Austin ging laten zien. Tour van anderhalf uur.
Onder een blauwe hemel en ongeveer 30 graden Celsius kregen we van onze gids allerlei wetenswaardigheden te horen over Austin. Haar geschiedenis is, volgens de gids, kort maar des te heviger. Stevige gevechten, zeg maar oorlogen, met de Mexicanen gingen haar ontstaan voor ...Wie de overwinning vierde, hoeft geen betoog ...
Na de rondrit werd het tijd om een leuke plaats te zoeken om te lunchen. En die vonden we op 6th Street in de Old School Bar and Grill. Sunday brunch specials op een balkon op de eerste verdieping van een prachtig, oud pand. Echt heel mooi.
Wij wandelden 6th Street verder af en door het mooie weer, hadden wij eigenlijk redelijk snel een nieuw dorstgevoel ontwikkeld. Dus 200 meter verder passeerden wij de Bikini Bar. Een enorme joekel van een bar, ontelbare TV-schermen, niks bier van de tap maar wel : emmers bier te koop. Een emmer gevuld met ijs met daarin 5 flesjes bier naar keuze !
Oh ja, en de dames die bedienen zijn in bikini ... maar dat terzijde.
Twee emmers verder werd er besloten om een terrasje te zoeken en kwamen we onvermijdelijk terecht bij Little Woodrow's.
Onder de schaduw van enkele bomen werd de rit richting fysieke ondergang ingezet ... Long Island Ice Tea, Bloody Mary, Bacardi&Coke, waren ons deel ...
Op een open terras met big screen TV's, omgeven met lieve mensen kan er weinig gebeuren. En zo was het ook; wij voelden ons meer en meer Austinion.
En plots had je had daar weer : het hongergevoel ! Twee blocks verder vonden we onze gading : steaks, seafood, pizza and what not ?
Mijn steak was te ver gebakken, onze Jasper mocht twee keer van zijn pizza genieten (in- en uitgaand, en dat was niet te wijten aan het drinken) Susy vond de pizza goed en ons Dorien had twee magnifiek gebakken crabcakes !
Ons dessert werd genuttigd opnieuw in Little Woodrow's en bestond vooral uit keuzes uit het reeds vernoemde assortiment cocktails.
Wij hebben niet gehoord dat de klok elf maal sloeg toen we de hoofdkussens raakten.
En spijtig genoeg moet ik melden dat foto's toevoegen via dit medium nog steeds niet lukt.
Dus na een meer dan geslaagde avond stond ons kompas richting Dallas, via Waco. Sommigen onder jullie herinneren zich misschien het drama dat zich afspeelde in deze stad. In 1993 was er een echte stand-off tussen de FBI en de Branch Davidians van David Koresh. Uiteindelijk kwam het tot een vuurgevecht en het feit werd beslecht doordat iemand (vermoedelijk) brand stichtte waardoor er te veel slachtoffers vielen. Blijkbaar is men hier uitstekend onderlegt in het doodzwijgen van historische feiten want niks, maar dan ook niks, is er terug te vinden van deze gebeurtenis.
Anyway ... Op naar Dallas !
Slechts 150km van Waco naar onze Best Western Cityplace in Dallas. Mooie rit langs eindeloze velden, meestal maïs, waarbij je dikwijls de weg in de horizon zag overgaan ... Zalig rijden.
Totdat je in de omgeving van de stad komt : plots worden twee rijstroken verbreed naar 6 en moet je plots van de linkse rijstrook naar de uiterst rechtse ! En hiervoor heb je 300 meter ... Stel je de chaos voor ... Nipt een aanrijding vermeden en afrit gemist. Bedankt aan Mijnheer GPS voor zijn uitvinding want met een wegenkaart, ben je hier echt hopeloos verloren.
Ondanks de kleine omweg konden wij rond half vier inchecken. Deze Best Western heeft één verdieping, is gelegen tussen mooie highrises aan de rand van de stad en is een echte verademing ... Mooi zwembadje, restaurants en bars vlakbij.
Wij kozen om ons te installeren naast het zwembad met de gebruikelijke items : zonnesmeersel, roddelblaadjes, smokies en drinks !
Good Times !
Morgen bezoeken we het 6th Floor Museum op Dealy Plaza. Opgericht ter ere van JFK.
Vandaag een eerste poging om vanuit Texas de blog up-to-date te houden, want vanuit Canada wilde het niet al te best lukken. Dus, fingers crossed en hier gaan we ...
Om half vijf in de ochtend op Zaventem aangekomen. Het inchecken verliep nog een beetje chaotisch na de heropening van de originele vertrekhal, maar was niet van dien aard om te zeggen dat je hier uren verliest.
Wat me wél wat zorgen baarde, was de dikke, verhullende mist die zich om Zaventem had gehuld. Je kon geen 50 m ver zien en wij zagen ook geen vliegtuigen landen of vertrekken.
Toen het daglicht doorbrak, kreeg je toch stilaan meer en meer zicht over de luchthaven. Een Ryanairtoestel werd naar de taxi geduwd ...
Dat was voor ons de bevestiging dat iedereen dan vliegt !
Op de afgesproken tijd de lucht in richting Londen. Maar in plaats van onze aangekondigde vliegtijd van 75 minuten, deed onze piloot er simpelweg een half uur af, waardoor wij bijna 3 uur hadden om onze verbindingsvlucht naar Houston te halen.
Wandelen en wachten in Heathrow, dat volgens ons ook aan een opknapbeurt toe is. Oh ja en de horecamensen lijken mij verplicht tewerkgesteld want het duurt daar allemaal enorm lang en voor een glimlach rekenen ze een pond of twee bij ...
Wij zetten ons op onze plaatsen in de Boeing 777 (rij35) om de Atlantische Oceaan nogmaals over te steken (16de keer).
Weer goed nieuws vanuit de cockpit : in plaats van in 10.25 uur ging deze knappe vliegbaas ons in 0945 uur ter plaatse brengen.
En de mens hield woord !
Omstreeks half drie plaatselijke tijd streken wij neer. Immigratiecontrole passeren (deels geautomatiseerd), bagage en huurauto ophalen (weer gratis upgrade van onze bestelde Jeep Grand Cherokee naar een hele grote, nieuwe Ford Explorer) en dan de rit aangevangen naar Austin, onze eerste verblijfplaats.
Het weerbericht had voorspeld dat er een regenachtige periode zou zijn rond de tijd dat wij aankwamen in Houston. Perfect voorspeld !
Hetzelfde weerbericht vertelde ons dat Austin beter weer had dan Houston ... Met goede moed de Explorer gestart ...Explorer heeft iets weg van een kleine vrachtwagen maar herbergt een enorm vermogen ... Maar dit tussen haakjes.
Voor één keer zaten we onmiddellijk op de juiste route en een kleine 300km dienden vermaald te worden.
Dit, voor Amerikaanse normen kort ritje, werd afgewisseld door wolkbreuken, droog wegdek, en opnieuw wolkbreuken die je zin geven om langs de kant te gaan staan omdat je letterlijk NIETS meer ziet ... Gelukkig had ik steeds een voorganger waarop ik mij kon focussen.
.
Aankomst in Austin : makkie : hoek van Guadalupe Street en 6th Street. Onze GPS loodste ons zonder problemen ter plaatse. Sober verblijf, maar wel allemaal studio's. Elektrisch vuur, microgolf, koelkast en diepvries aanwezig ...
Enkel de check-in ... Tien minuutjes staan wachten vooraleer er een donkergekleurde medemens ons kortaf komt inchecken. Het leek erop alsof hij een acute verkoudheid had ... Het zeer diep inademen door zijn neus leek mij verdacht ... En dat wit rond zijn neus paste eigenlijk niet bij zijn natuurlijke kleur ...
Wij wistten dadelijk genoeg : hier moet je niet teveel vragen stellen.
No problem. De kamers waren ruim en proper. Twee dubbele bedden, nette badkamer en een keukentje ...
Jullie moeten wel onthouden dat wij ondertussen al zéér lang wakker zijn. Het tijdsverschil met Texas is -7. Terwijl ik dit zit te typen is de lokale tijd nu ongeveer 2330 uur op 4/6.
Maar om de jetlag een beetje op te vangen, proberen wij elkaar wat wakker te houden ...
En is er een betere manier om dat te doen dan bij Little Woodrow's op 6th St ?
Een prachtige zaak, Downtown Austin, enorm terras (zonder bediening, want er mag gerookt worden). Om even te vergelijken wat de grootte van het terras betreft : 4 Café 't Saskes en 3 Barbierkes passen hier vanzelf in ... Het overdekte gedeelte gaan wij morgen eens verkennen ...
Morgen stappen we de toeristenbus op om Austin te leren kennen en bij als alles goed is horen jullie dat later !
Nogmaals een poging wagen om deze blog online te krijgen. De vorige 2 dagen kreeg ik telkens een weigering op de vraag om mijn bericht te plaatsen, dus here we go again ...
Wij zijn vrijdag laatstleden in Montréal aangekomen, na een mooie vlucht met Air Canada. Druilerige regen verwelkomde ons op een rustige luchthaven.
Een half uurtje later waren we op onze kamer in het Best Western Downtown Plus Montréal. Een ruime kamer met een Kingsizebed, 50 inch UHD TV, bureau, ijskast en mooie badkamer. Het hotel is gelegen op 50m van Rue Saint Catherine, de equivalent van de avenue Louise in Brussel, doch véél langer. Deze winkelstraat loopt van oost naar west door de stad en is 15 km lang !
Door de jetlag moesten wij ons zien wakker te houden tot ongeveer 22 uur plaatselijke tijd ... Dit lukte niet echt ... Ik kon 2030 halen, Susy probeerde het bed uit vanaf half 8 ... Het Canadese bier en de Puertoricaanse rum had hier volgens mij echter niks mee te maken.
Uiteraard echt vroeg wakker ... half vijf in de AM, en je kan pas om 7 uur gaan ontbijten ... 16 toertjes in het bed gedaan, 5 keren douchen en uiteindelijk konden we bij Chez Cora aanschuiven aan het ontbijt. Een grote pannenkoek, een worst, een grote schijf gebakken ham, 5 stukken spek, 2 spiegeleieren, een portie gebakken petatten en een portie vers fruit, begeleid door verse toast met koffie en sinaasappelsap.
Tegen 9 uur konden wij ons opnieuw normaal bewegen en slaagden wij erin om ons op de hop-on-hop-off-bus te hijsen.
Een tour van twee uur liet ons alle bezienswaardigheden in de stad zien. Niks spectaculairs maar we kregen wel een idee van de omvang van deze stad. 4.2 miljoen inwoners en een oppervlakte van een kleine 400 vierkante kilometer.
Anyway ... Mark Twain verbleef hier ooit en zei dat je geen steen kon werpen zonder een kerk te raken en de mens had gelijk. Meer dan 500 kerken van alle overtuigingen maken deel uit van het stadsgezicht. Je kan dus een piepklein kerkje zien, omringd door enorme kantoorgebouwen.
Oh ja ... een beslissing van het stadsbestuur verbiedt om gebouwen neer te zetten die hoger zijn dan 51 verdiepingen. Gewoon om de simpele reden dat het zicht vanop Mount Royal, het hoogste punt van de stad, niet mag belemmerd worden door hoge gebouwen !
Oops, nog niet volledig in orde ... De horizontale foto mag genegeerd worden ...
En nu slaat het blogje weer tilt dus zullen we het vanaf nu vermoedelijk met de tekstversie moeten doen ...
Onze dag op de bus (of mét de bus, je kan ze gebruiken als taxi) was geslaagd. De hele stad gezien en daardoor konden we gemakkelijk beslissen wat we op zondag in detail wilden bekijken.
Le Vieux Port de Montréal is een wandelingetje waard. Een gezellige buurt met voor elk wat wils. Eten, drinken, ... was voor mij al genoeg ... De rest zoek je zelf maar uit !
Dag 2 pikte 13 graden Celsius en bezorgde ons een ochtend van 8 ipv 21 graden ... Frakske aan en zonnebrilleke op de kamer.
RESO. Région Souterrain. WAT IS DIT ???
Blijkt dat Montréal een underground city heeft. 12 vierkante kilometer ondergrondse verbindingen van shoppingcenters, banken, metro's en ga zo maar door. In de winter kan je hier over de koppen lopen, bij beter weer is het gewoon het grootste ondergrondse winkelcomplex ter wereld.
Toen wij, na een uurtje ondergronds wandelen, onze onderste kaak terug bij onze bovenste kregen, gingen bij opnieuw bovengronds.
Lunchtime.
Reuben's Deli on Saint Cathérine's Street : onthoud dit voor wanneer je deze stad bezoekt. Bestel de Montréal Style Smoked Meat Classic Sandwich en wees verbaasd. Ik zal proberen een foto hierover te plaatsen maar de sandwich is werkelijk fenomenaal ...
Dertig sneetjes fijngesneden borststuk van rund, dat 9 uur werd gerookt, geserveerd op toast met mosterd, vergezeld van koolsla en frietjes ...
Al bij al is deze stad een metropool in de echte zin van het woord. De inwoners zijn enorm vriendelijk en zouden zich excuseren voor het feit dat ze zo vriendelijk zijn ...
Morgenvroeg vertrekken we naar Ontario, op zoek naar Kingston. Een stad tegen het water aan ... waar kreeft, langoustines, schelpen en ander zeegebroed rond je oren vliegt voor een habbekrats !
Als jullie dit lezen, zijn we, knock on wood, al aangekomen in Montréal, Canada.
Voor ons beiden de eerste keer dat we de noorderburen van de USA bezoeken ... We kijken er echt naar uit, want deze week gaan we vanuit Montréal ook Toronto en de Niagara Falls aandoen ... Verslagen en foto's zullen volgen ! Tot gauw !
Okido, jullie hebben nog enkele berichten te goed,
Na de regen van gisteren, konden we vandaag onder een blakende zon vertrekken. Nog iets te koud om de Mustang in zijn blootje te leggen maar we hadden goede vooruizichten.
Een stukje Interstate bracht ons in Rock Island, gelegen tegen de Mississippi. Wat leuk is, is dat de staatsgrens tussen Illinois en Iowa, gelegen is in het midden van de rivier. Vanop Rock Island staken we het water over naar Union Station in Iowa. In het Visitor Center vonden we een chique folder van "The Friends of Belgium". Hoe mooi kan dit zijn ? Het lag op onze route dus we besloten om onze vrienden een bezoekje te brengen.
Onze GPS bracht ons tot op de meter precies waar onze landgenoten hun organisatie in leven hielden ... Echter : alle leven was reeds lang verdwenen. "For sale"-borden waren het enige dat ons te wachten stond in deze voor de rest achtergestelde buurt, Kleine, versleten huisjes ... Het maakte zoveel indruk op ons dat we zelfs geen foto namen, en maakten dat we wegwaren !
Die beslissing bracht ons tot bij onze geïmmigreerde Noorderburen die in Fulton Illinois een ware gemeenschap hebben opgebouwd. Een historische molen tegen de Mississippi is hier een veelbezocht momument. De Nederlanders destijds arriveerden hier op het einde van de 19de eeuw om te werken voor de spoorwegen die in aanleg waren. Ondertussen introduceerden zij ook manieren om graan te verwerken .
Enkele foto's later, reden we het dorpje terug in om te gaan lunchen in het Sunrise Family Restaurant.
Een typisch Amerikaans zaakje, voor elk wat wils, ontbijt wordt geserveerd de ganse dag ... Susy ging voor een Club sandwich met hesp en kaas, frietjes waren er sowieso bij ...
Ik koos voor een simpele burger en frietjes. Om te drinken water en Sierra Mist, de Pepsi tegenhanger van Sprite, uiteraard opnieuw à volonté. De foto hierboven is de club : drie sneden brood belegd met een centimeter dikke plak ham tussen elke snee, american cheese, sla, tomaat, pickle en een saus naar keuze. Deze grote boterham werd diagonaal in 4 gesneden en de twee helften werden gescheiden door een portie frietjes. Oh ja ... Inbegrepen was nog een kommetje soep naar keuze : verse Chicken Dumpling of French Onion.
Beiden voor de kippensoem .... Eén refill voor mijn Sierra later vroegen we om te betalen en alles voornoemd kostte ons $16 !
Wat is het toch leuk in deze kleine stadjes !
Na onze lunch was ons ritje tot aan het hotel nog rustig bollen op kleine wegen. Dus het dak kon eraf !
Dak eraf OK ! Er deed zich echter een afgrijselijk verkeersongeval voor op één van de wegen die wij dienden te nemen. Onverwachts werden wij teruggestuurd om een omweg te volgen. Geen probleem ... want uiteindelijk kwamen we terecht op een toeristische route die ons kon bekoren omwille van het uitzicht en de hoogte. Wij passeerden enkele ski-resorts die in de winter blijkbaar zeer gegeerd zijn. Momenteel staat hier niks anders dan pas geplante maïs ... Honderden hectaren zijn we gepasseerd en foto's van pas geplante velden nemen wij niet zo veel ...
Dus schakelen we over naar Galena .
Foto hierboven is het begin van South Main Street ... Loopt door tot North Main Street, uiteraard en onderweg vind je allerlei shops, bars, restaurants ... Aan te raden, moest je ooit in de geburen zijn.
Wij kozen voor een biertje in de Paradise Bar&Grill
Daarna inchecken in Galena Stoney Creek.
Een aanrader voor diegenen die ooit in deze regio willen verblijven !
Deze overnachting liet ons toe nogmaals onze koffers in de pony te laden en hem aan te sporen om naar Sleepy Hollow te rijden.
De "Headless Horseman" hebben we niet gezien, maar de straatjes door zijn buurt, geven je onmiddellijk de indruk dat hij elk moment uit de dichtbegroeide kant kan springen ...
Van toen af eindigde onze leuke ritten : file op de Interstate, file op de Highway, wegenwerken op de Countyway maar we geraakten uiteindelijk toch in de Homestead Hotel op Hilman in Evanston. In midden van de Northwestern University ligt dit 8-verdiepingen hoog hotel. Een uitstraling die dateert van 1928, wat hier doorgaat voor historisch. (velen onder ons hebben grootouders die ouder zijn ...) Toch vonden wij dit een aangename buurt. Volgende foto is ons zicht rechttegenover en de de foto daarna ben ik op de patio van het hotel ...
Even informeren bij de mensen van het hotel en binnen wandelafstand vonden wij, meer dán ... The World of Beer.
Barfood en enorm veel bieren van 't vat.
Een promotor van één van de biertjes (Revolution) liet ons een kleintje proeven en vertrok toen hij vernam dat wij van "The Land of Beers" kwamen ... Niet echt, maar zijn verkoopspraatje dimde aanzienlijk. Laat het ons daarbij houden ... ;-) Verse crabcakes en softspiced breaded shrimp met gedeelde frietjes zetten ons op de terugweg naar het hotel waar ze ons parkeerticket nog even valideerden en met een emmertje ijs stapten wij de trapjes op ...
Buiten, alhoewel nog niet echt laat, voel je de invloed van Lake Michigan en die zorgt voor kou ...
De wekker is gezet, deze trip is ten einde maar onze trip is nooit gedaan ...
In oktober zijn we terug : Miami-Key West : iedereen is uitgenodigd ...
Nog even het volgende over de Budget Host in Quincy : ijsmachines, zoals deze standaard zijn voorzien in de meeste hotels in Amerika, ontbraken. Bijgevolg kon je een zakje ijs gaan halen aan het onthaal. Tijdens één van mijn ijsophalingen, moest ik aan het onthaal even wachten omdat met bezig was met een bejaard koppel in te checken.
Terwijl de dame de formaliteiten vervulde sprak de bejaarde heer mij vriendelijk aan en een aangenaam gesprek ontwikkelde zich.
Het koppel bleek te wonen in Texas en waren in een naburige staat op familiebezoek geweest. De man, Bob, is een WOII-veteraan die gevochten heeft in de Stille Oceaan (Pearl Harbor, Iwo Jima ...) en nog steeds zijn land doorkruist met zijn Chrysler 300 van witte (!) kleur. Vandaar misschien onze onderlinge connectie ...
Wij hebben tot hiertoe heel veel verschillende mensen ontmoet tijdens onze trips door de States, maar geen enkele maakte zoveel indruk op mij zoals Bob deed. Zijn gevoel voor humor en zijn uiting ervan overklast vele would-be comedians, ondanks de gruwelen die hij in de oorlog zag. Hij praat er trouwens met tegenzin over en we zijn er dan ook niet over doorgegaan. Hij vertelde ons wel dat hij dolgraag de wereld had willen zien in zijn jongere leven, maar dat hij de grenzen van zijn eigen land niet meer kan overschrijden. De reden hiervoor ligt in zijn oorlogsverleden. Toen hij werd uitgezonden om te gaan vechten in de Pacific, dacht hij dat hij nooit meer thuis zou komen en dat gevoel wilde hij zichzelf nooit meer geven ...
Bij het ontbijt de volgende morgen, stelde hij voor om met z'n vieren aan tafel te gaan en opnieuw was het raak. Gewoon gezellig praten alsof we bij onze grootouders aan tafel zaten ... en dat rijmt nog ook !
Bob en zijn vrouw vertrokken naar hun thuis in Texas en wij namen de weg richting Galesburg Illinois.
Gietende regen en ongeveer 5° Celsius bij de aanvang van onze rit, zorgden ervoor dat we de verwarming van de Mustang konden testen. Zoals verwacht werkte deze perfect en was de bediening verstopt in het touchscreen van de kleine TV in het dashboard.
Het was niet leuk rijden in dit weer alhoewel we soms konden genieten van prachtige zichten over de soms zeer brede Mississippi. Het was echter zelfs niet te doen om even uit te stappen voor een snapshot, want binnen enkele seconden werd je dóórnat !
Het dorpje Nauvoo is de ontstaanplaats van de Mormonen. Hun opperhoofd Joseph Smith is hier blijkbaar geboren en daarom krijgt dit nietszeggende stadje een historisch label opgeplakt.
Voor één keer was ik echt blij dat het kleine geitjes regende zodat we écht niet tot een wandeling kwamen ...
Verder is er over vandaag niet veel meer te vertellen, buiten de ontdekking van een nieuwe supermarkt ! Reeds eerder maakten wij kennis met Walmart, K-mart, Walgreens en Publix; winkels die meestal 24/7 open zijn. Nu kwamen we per toeval terecht in een HyVee. Een megasupergroot warenhuis (denk Ikea Wilrijk). Eén wand van hun winkel bevat niets anders dan vers en onmiddellijk te nuttigen voedsel. Je kan hier een volledig Chinees buffet à volonté eten aan $7 ! Saladbar voor een extra 5 cent ! Verse kip, sushi, ontbijtgerechten of belegde broodjes ... Voor ieders smaak wat ...
Wij kozen voor een belegd broodje als lunch ...
Verse pastrami, roast beef, kalkoen, kip, soorten salami ... Noem maar op ! Ik ging voor de roastbeef panini, belegd met kaas, tomaat, sla en een lookdressing. Susy opteerde voor de verse kipsla op een gemarmerd (!) granenbrood met sla en tomaat. Ik had ongeveer 15 sneetjes verse roastbeef, Susy ongeveer 300 gr kipsla. De kassa gepasseerd kreeg ik nog $2 terug op $10 !!!
Dat maakt eten leuk ...
Wij checkten even later in en wegens het weer gingen we voor de TV zitten en bestelden enkele uren later pizza en chicken wings !!!
Op de meeste plaatsen in de US kunnen wij als bezoekers beschikken over gratis, supersnelle WiFi, ... hier gaat het wat trager ... Ik probeer de bijbehorende foto's in volgorde online te krijgen ... Moest het niet lukken : tot morgen !
Een saaie rit voor de boeg, onder een bewolkte hemel en een temperatuurverschil van 20 graden Celsius. Verwarming van de Mustang deed zijn ding en we zeiden bye-bye tegen het mooie Comfort Inn ...
%%%FOTO1%%%
De rit op zich was eigenlijk een meevaller ... Aan 65 Mph cruisen op een tweevaksbaan tussen pas gezaaide of geplante maisvelden (ik ken het verschil niet) . Links en rechts van ons, voor zo vér je kan zien, niets anders dan velden en geen gebouw in zicht. Elke X-aantal kilometers of mijlen verscheen er een afrit waardoor je een dorpje kon binnenrijden om een plasje te doen of een koffie of fris te kopen ...
Nowhereville, USA.
Alweer een ervaring meegenomen in onze roadbook ...
Twee uurtjes over een rustige highway en we kwamen aan in Quincy Illinois. We rijden Missouri dus uit en Illinois in, en de grens tussen deze staten ligt in het midden van de Mississippi.
%%%FOTO2%%%
%%%FOTO3%%%
De Mississippi is en blijft een enorm indrukwekkende rivier ... We hebben ze al bij vorige trips mogen aanschouwen en élke keer wordt je verbaasd door de omvang. Wij kennen de Schelde en de Maas maar in vergelijking kunnen onze twee stromen samen nog niet 1/5 van de lengte van de Mighty Mississippi evenaren ...
Onze slaapplaats van vannacht is het Budget Host in Quincy. De naam zegt genoeg. Wij kozen dit omdat het goedkoop en goed gelegen was. Vlakbij de rivier en dichtbij downtown.
Al bij al viel het mee; propere kamer en een verzorgde badkamer ... Wat heb je meer nodig on the road ? De vriendelijke ontvangst maakte ook al iets goed.
De Indische eigenares maakte ons duidelijk waar we konden parkeren, zo goed als voor onze kamer en vlakbij het zwembad.
%%%FOTO4%%%
%%%FOTO5%%%
Viel wel mee !
We wisten al van een restaurant vlakbij, gelegen óp de Mississippi en besloten om daar ons dinner te gaan gebruiken : The Pier
Wat een zaak ! Eigenlijk een paalrestaurant dat letterlijk over de rivier uitsteekt.
De volgende foto is vanuit mijn stoel getrokken ... Toen had ik alleen nog maar drinken ...
%%%FOTO6%%%
Bediening meer dan OK en de kwaliteit van het eten des te meer !
Susy en ik gingen voor een gedeeld voorgerecht : verse crabcake !
%%%FOTO7%%%
Doemme, te laat ...
De bierkaart was ook aantrekkelijk en onze vriendelijke bediener schrok lichtelijk wanneer Susy, als Belgische, een Belgische Stella verkoos boven het Amerikaans gealcoholiseerd water !?!
%%%FOTO8%%%
De seafood linguine voor Susy en de daily special steak voor mij ...
Vanmorgen opnieuw kunnen vertrekken onder een heldere hemel en een stralende zon. Iets meer wind dan gisteren maar dat namen we er graag bij.
De rit van vandaag startte op de interstate omdat een alternatieve route teveel tijd in beslag zou nemen.
Kansas City was ons eerste doel. Om alle misverstanden te vermijden : Kansas City bevindt zich niet in de staat Kansas, zoals de naam doet vermoeden, doch wel in de staat Missouri. Bij het bepalen van de staten van de Unie, zoveel jaren terug, heeft men dit over het hoofd gezien en bewoners van beide staten laten bij gelegenheid nog steeds hun ontevredenheid over dit besluit blijken.
Een vriendelijke mens in het Visitor Centre had ons eerder attent gemaakt op het bestaan van de Country Club Plaza in Kansas City. 15 blocks van prachtige shops en de meest uiteenlopende restaurants en bars. Wij stuurden onze kar hiernaartoe en waren een beetje bevreesd wat betreft parking, aangezien dit het drukstbezochte deel van de stad is. Eénmaal daar was parkeren een fluitje van een cent. Elke straat heeft minstens één parkeergarage en ze zijn allemaal gratis.
Na wat winkel in, winkel uit was het niet zo eenvoudig om een plaatsje te vinden om te lunchen, simpelweg omdat het aanbod zo groot is .
Plots liepen we op een schattig pleintje, met in het midden een mooie fontein. Zonder het te beseffen waren wij binnengesukkeld op het terras van een Cheesecake Factory. En alhoewel wij dachten dat zij enkel de kaascake serveerden, bleek dat de kaart enkele aantrekkelijke lunchpareltjes in petto had. Susy een sweet corn soup met salad on the side en voor mijzelf een spaghetti and meatballs. Wat leuk was aan de spaghetti : na de dienster kwam een collega met rasp en een blok verse Parmezaan mijn bord voorzien van geraspte kaas à volonté.
Oh ja ... Dit is een zaak die frisdrank en/of water helemaal NIET in rekening brengt !
Eindhalte vandaag : Chillicothe Missouri.
Dé plaats waar de machine werd uitgevonden die bij elke bakker in de zaak staat : de broodsnijmachine. Tom Waes passeerde hier enige tijd geleden voor zijn Reizen Waes en het kon hem zéér weinig schelen wat er hier werd uitgevonden. Iedereen zijn mening, maar wij waren van oordeel dat dit stadje het typevoorbeeld is van het Midwesten van de US.
De zijkanten van de gebouwen zijn verfraaid met mooie "murals", muurschilderingen en daar zijn er al enige van gepasseerd. Hieronder vind je een zeer mooie. Geen enkel venster dat de zien is, is echt. Ze zijn één voor één geschilderd ...
Een wandelingetje rond het historische courthouse bracht ons aan een klein tankstationnetje dat tegelijkertijd een garage zonder merk was. Voor de mensen die hem kennen : denk Garage Wittevrongel in Herentals. Wat het echter nog beter maakte, was het feit dat deze garagist in zijn shop ook nog een liquor store openhield. Naast een bus ruitenwisservloeistof of olie, kon je jezelf hier ook voorzien van enkele biertjes of een sterkere geestverruimende vloeistof. Met zijn grote en van olie en smeer voorziene handen stak hij enkele blikjes bier in een bruine zak. Hij grapte nog snel of wij wel de wettelijke leeftijd van 21 hadden (nodig om hier alcohol te kunnen kopen) en nam afscheid met de meest gemeende glimlach ... Een leuke ontmoeting ! Vermoedelijk is Tom Waes niet rond het plein gewandeld ...
Ons hotel van vandaag maakt deel uit van de Comfort Inn-groep. Toevallig eentje dat al meerdere awards in ontvangst mocht nemen en dat blijkt ... De event-manager besloot om de gasten van het hotel gratis iets te eten aan te bieden. Hij kwam ons dit vertellen toen wij buitenzaten op het terras naast het binnenzwembad. Even dachten wij om dit gratis maal af te slaan, maar NOT !!!
Het was niet zo uitgebreid als eerder in het Drury Hotel, maar toch konden de varkenskoteletjes met Buffalo Ranch Creamy Sauce en het verse slaatje ons bekoren. Zij die zich geroepen voelden konden zich ook te goed doen aan gesauteerde appeltjes. Bier, frisdrank en sapjes waren even gratis als het eten ... Leuk meegenomen !
Na Pop's reden we nog even verder tot Stillwater Oklahoma, onze overnachtingsplaats. Een Microtel Inn&Suites by Windham. Hier aangekomen mochten we het wisselvallende van de wolken boven ons ervaren : verschillende lagen zichtbaar die elk hun eigen snelheid hadden. De laagste vlogen werkelijk voorbij, de hogere lagen trager. Wanneer de zon echter een erdoor vond, was het meer dan warm op het terras naast het buitenzwembad. Wij schatten dat er buiten ons nog een andere gast was in het hotel, want ik ben twee keer dezelfde man tegengekomen toen ik ijs ging halen ...
Schuin tegenover het hotel was een Chili's, waar men over een menu beschikt voor elk wat wils. Een korte wandeling bracht ons tot in een gezellig gevulde zaak, waar we twee steaks bestelden, voorafgegaan door een specialiteit : Margarita's.
En wat nog leuker was : onze gedienstige serveuse maakte ons attent op hun promo. Wanneer je twee hoofdgerechten besteld, betaal je slechts $20 op voorwaarde dat je één appetizer (voorgerecht) neemt. Overleg was niet nodig en even later stond er een grote schotel gefrituurde uienringen voor onze neus.
Terwijl we wachtten, viel ons oog op een tablet die staat opgesteld op elke tafel. Bleek dat je hierop je menu kan bekijken of een spelletje spelen. Nadat het touchscreen met onze uienringvingers besmeurd was, én ik een spelletje tegen andere klanten had gewonnen, werden onze respectievelijke steaks geserveerd.
Naar goede gewoonte werd ons gevraagd om in het midden van de steak even te snijden, om ons ervan te vergewissen dat we wel degelijk de gevraagde kwissoong hadden gekregen (ik haat dat woord). Mijn steak was perfect medium-rare. Susy's was eigenlijk een beetje overgekwissoongd maar in haar goedheid nam zij hier genoegen mee ( of van de grote honger ?). Onze dienster heeft dit waarschijnlijk aan de keuken doorgegeven want even later stond Mrs. Manager bij ons om te vragen of zij ons van dienst kon zijn door een nieuwe steak te laten bakken
Opnieuw primeerde de goedheid van Susy en uiteindelijk heeft het ons beiden gesmaakt.
Bij het afrekenen kwam de tablet weer in beeld : met creditcard betalen kan aan tafel. Je haalt je kaart door de voorziene gleuf aan de zijkant en je afrekening verschijnt in beeld. Een scroll laat je toe om de grootte van je fooi te betalen. Wil je de rekening per SMS, email of geprint ? Maak je keuze op het scherm ! In ons geval was dit moeilijk vanwege de vetvegen van de uienringen, maar toch slaagden we erin om een geprint exemplaar te vragen. We dachten dat onze lieve serveuse onmiddellijk met de factuur ging verschijnen, doch dit was buiten onze tablet gerekend. Hij spuwde aan zijn onderzijde een effectieve en gedetailleerde rekening uit, eenvoudig af te scheuren ! Waar zit dat rolletje printpapier in een tablet ?
In alle geval : goe gegeten. Toen we Chili's buitenkwamen, was het aan't druppelen. Net niet hard genoeg om ons mestnat te krijgen op een wandeling van 300 meter.
Een uur later. Ik ga buiten een sigaretje roken en wordt door het moment gepakt. Binnen in de kamer hoor je enkel het geluid van de TV. Buiten is er een klank-en lichtspel aan de gang waarmee het vuurwerk op de Schelde een peulschil lijkt.
Het hotel is voorzien van een betonnen luifel boven de ingang. Ongeveer tien meter op tien. Wanneer de automatische deuren zich openen, zie ik vlagen en vlagen regen onder de luifel doorzwiepen. Van de complete duisternis is niets meer te bemerken. Elke paar seconden wordt de zwarte hemel verlicht door bliksemschichten, ver van het hotel en maar de frequentie van de bliksems zorgt ervoor dat het gedonder voortdurend hoorbaar is ... Onwerkelijk en voor mij nooit gezien of gehoord ...
Toch zijn we aan het echt extreme weer ontsnapt.
In de breakfastroom de dag erna, bakte ik voor mezelf een echte Brusselse wafel met maple siroop en stelde vast dat dit eigenlijk op niks trok. Brusselse wafels moet je in België eten.
De Mustang gestart en we vertrokken naar Wichita Kansas om daarna naar Topeka Kansas te rijden. Meteorologisch zouden wij geen problemen meer mogen hebben en dat bleek ook toen we vanmorgen vertrokken ...
Heldere hemel en volle zon !
Een redelijk lange rit over de snelweg was onvermijdelijk dus de cruisecontrol op 75 Mph en de tolweg was van ons voor ongeveer 150 mijl. Zondag op een Interstate in Oklahoma op dit uur is bijna therapeutisch. Zo goed als geen verkeer, met een huurwagen als de onze, rijdend op een biljartlaken van een weg waar je soms het einde niet van ziet ...
Wichita (de stad, niet de staat) is een aantrekkelijke stad. Oude architectuur wordt gemengd met hedendaagse gebouwen. Het oude stadscentrum trekt aan maar was tijdens ons vroege bezoek nog te leeg.
Rond lunchtijd kwamen de hongerigen tevoorschijn en schoven wij mee aan in Heroe's Sports Bar. Een typische zaak waarin de talrijke TV-schermen het hoge woord voeren, zowel binnen als buiten. Alle sporten kunnen er bekeken worden : ik zag TV's met Engels voetbal, ijshockey, basketball, golf, autosport en ga maar door ...
Susy ging voor de Salad met Crispy Chicken en ik koos de Grilled Chicken Sandwich. Frisdrank in halfliterse plastic bekers die constant worden bijgevuld en het eten zetten ons $24 terug. En dan werd ons nog gevraagd of we nog frisdrank wilden "to go" ... Om mee te nemen ...
Een mooie ervaring rijker ging het naar Topeka Kansas waar we de Senate Luxury Suites hadden geboekt.
We hadden hiervan een rechte rit over de Interstate kunnen maken, maar éénmaal gewend aan binnenwegen ...
Susy had een prachtig alternatief gevonden om de snelweg te vermijden. Een tragere maar des te mooiere rit door de Flint Hills. De echte prairie. Het kleine huisje hebben we niet gevonden maar wat is dit mooi !
Een tweevaksbaantje klieft door eindeloze velden van prairiegras met her en der een kudde grazende steaks ... euh ... koeien.
Het dak ging er weerom af (van de auto) en het was genieten geblazen.
En bij deze ben ik, en jullie weer bijgeblogd ...
Morgen rijden we naar Chillicothe Missouri.
Geniet van jullie dag ... Ik ga nog eentje roken en drinken op ons persoonlijk terrasje ...
Hier volgt ons wedervaren van afgelopen zaterdag : Catoosa naar Stillwater Oklahoma. Dit was de vooraf genoemde gevreesde dag vanwege de afgrijselijke weersvoorspelling. We bevinden ons nu in het hart van wat hier bekend staat als Tornado Alley -- de Tornado Dreef.
Op TV werd een vreselijke heisa gemaakt over twee stormfronten die van zuid naar noord door de staat trokken. Radarbeelden bevestigden alles wat de Amerikaanse Frank en Sabine ons trachtten duidelijk te maken. Maar het toeval wilde dat onze geplande route exact tussen deze twee supercellen in zat. Bijgevolg reden wij onder een een prachtig blauwe hemel en met een zalige zon naar onze eerste stop : Tulsa. Een stad met een muzikale historie in die zin dat de grootste namen uit de rock&roll en de rythm&blues hier destijds kwamen opnemen in studio's die reeds lang geleden hun laatste adem uitbliezen ...
De stad zelf was nog niet tot leven gekomen toen wij als vroege vogels onze intrede maakten. Een kleine wandeling later werd ons Fordje terug gestart om de rest van de Route 66 tot grind te vermalen ...
Even buiten de stad staat, als pronkstuk tentoon, één van de werelds krachtigste locomotieven ooit gebouwd. Voor treinliefhebbers : een klaarkomertje; wielen zo groot als mezelf en even indrukwekkend als Stevie Wonder aan het stuur van een Ford Mustang.
Bristow, Stroud en Chandler zijn nog enkele plaatsjes langs de route maar ook niet meer dan dat. Zeer mooi om door te rijden doch niets de moeite van het vermelden waard.
Arcadia daarentegen is de thuis van Pop's Gas Station and Diner. Beter dan dit kan 66 niet geraken, althans tot zover wíj ze gezien hebben. In de zeer vroege jaren van Route 66 was dit al een prachtig station waar je gewoonweg MOEST stoppen. In het heden heeft het zakeninzicht van de eigenaars geleid tot een multimiljoenenzaak die dagelijks overrompeld wordt. Zowel lokale mensen als toeristen komen van heinde en ver. Hier je benzinetank vullen, een Pop's Ripper Dog eten of enkele frisdranken kiezen uit de 700 verschillende smaken, volstaat om je het gevoel te geven dat je een stukje van een bepaalde geschiedenis hebt geproefd.
Ikzelf ging voor de Ripper Dog : een gefrituurde Wienerworst, in een open sesambroodje, geladen met augurken, zuurkool, cheddar en jalapenopepers. Deze laatsten werden op eenvoudig verzoek niet toegevoegd aan mijn bestelling.
Het aanbod van soda's (frisdranken) is werkelijk ongelooflijk. Een voorbeeld : originele Fanta Pineapple en Strawberry.
Deze smaken zouden een doorsnee mens nog enigszins kunnen aanspreken maar smaken zoals pindaboterfrisdrank, spreken al minder tot de verbeelding.
En het zou niet echt Amerikaans zijn zonder soda als deze "Stalinade" en "Seal ya Later"
Moest iemand ooit besluiten om ook eens een bezoekje te brengen aan Pop's; het is uitermate herkenbaar aan de gigantische sodapop-fles die voor het tankstation staat. Spijtig genoeg waren wij hier bij daglicht, want bij duisternis zijn de ringen van de fles spectaculair verlicht en krijgt het station een extra dimensie ... Wij zagen het dus zo
En zoals je kan zien, was het wolkendek al een beetje aan het aandikken. Uitzwaaiers van de eerder vermelde fronten aan weerszijden van ons ...
Anyway, Arcadia was dus voor ons het einde van Route 66 tot dusver. Vanaf hier maken we, nog steeds via de "scenic byways" onze weg terug richting Chicago. Voor de gekende reden ga ik dit al proberen te posten en ben ik zo meteen terug met de dag van vandaag !
En we zijn weer terug !
Dag iedereen,
