The Pacific Northwest

Doel van Green Bay : Lambeau Field bezoeken, het legendarische stadion waar de Green Bay Packers al jaren hun wedstrijden betwisten. Voor NFL-fans behoeft dit geen verdere uitleg.

Maar vooreerst ! Ons bezoek aan Brussels : korte beschrijving : hier wonen ongeveer 500 mensen in 150 gebouwen. Wij hebben de speedlimit gerespecteerd en waren verplicht om een U-turn te maken omdat we er echt door waren gereden voordat we het goed beseften ...

Stadje is letterlijk één straat lang ... Maar ! Op deze straat vonden we uiteindelijk The Belgian Heritage Center ! Ons gepland bezoek werd tijdens het parkeren al grondig de grond in geboord : enkel geopend in weekends !

In Luxemburg hadden wij een lunch voorzien, doch wegens ongeplande afwezigheden van Belgen en Luxemburgers in hun respectievelijke "straten", zagen wij ons genoodzaakt om ons naar de Best Western Green Bay Inn Conference Centre te begeven.

Het hotel blijkt een enorm domein te zijn. Een centraal gebouw omringd met een 3-tal satellieten. Slechts 2 verdiepingen hoog, maar het beslaat in twee richtingen een "block". Voor block-fans duidelijk; voor de anderen : spijtig ...

Lambeau Field in zicht vanuit het hotel. Onze online-voucher omwisselen naar een geldig ticket, nog even wachten op onze gids en hop !

De begeleide tours zijn het ganse jaar zo goed als uitverkocht en wij hebben er dus goed aan gedaan om onze rondleiding lang op voorhand en online te reserveren.

Met een gezellige groep van een 30-tal personen begonnen wij, na een korte inleiding, aan onze tour. Om jullie de complete geschiedenis van de Green Bay Packers te besparen, zal ik enkel een poging ondernemen om de grootte en uitstraling van dit stadion te beschrijven.

Op vorige trips bezocht ik reeds Nou Camp, Santiago Bernabeu en andere Europese legendarische voetbaltempels. Vanzelfsprekend kan je voetbal en American Football, en de plaatsen waar ze gespeeld worden, niet vergelijken. Maar hou in gedachten dat ons voetbal in de USA nog steeds in z'n kinderschoenen staat en de NFL hier bovenaan de sportlijst staat.

De geschiedenis wijst uit dat de Green Bay Packers veruit het meest succesvolle team uit de geschiedenis van de sport zijn. 13 Superbowl-titels, waaronder 3 opeenvolgende.

Vijf van deze titels werden behaald onder de leiding van Vince Lombardi, een coach, befaamd en geroemd omwille van zijn uitspraken, beslissingen en beleid. De stad Green Bay eert deze man dan evenredig; standbeelden, gedenkplaten en naar hem genoemde straten zijn onontkoombaar, eens in de stad. Indrukwekkend.

Onze rondgang nam ons mee, via een enorme lift, naar de 8ste(!) verdieping van het stadion, op het dak, onder het gigantische scorebord. Onze gids vertelde ons dat dit tevens het hoogste punt van Green Bay is.

Het stadion beschikt over suites die per seizoen te huur zijn. Sommigen worden door de meer begunstigde mensen gehuurd, de grotere door grote bedrijven.

Privé betaal je voor de minste $90.000, de duurste voor de zakenlui lopen op tot $750.000. Bij deze laatste is een chef-kok inbegrepen, dewelke door de gasten meegebrachte recepten voor hen bereidt en serveert.

Onze rondleiding nam nog verschillende liftritjes en trapbeklimmingen in beslag en elke verdieping sloeg ons met verbazing. Het stadion heeft over een tijd van 100 jaar drie uitbreidingen (vernieuwingen) gekregen. Een Pro-shop waar je originele game T-shirts kan kopen aan $300, een upscale-restaurant en de Hall of Fame.

Dag 2 in Green Bay was oorspronkelijk de dag dat we Lambeau gingen bezoeken, ware het niet dat Billy Joel hier op vrijdag een concert geeft voor 75.000 personen. Hierdoor moest het grasveld geprepareerd worden en werden wij verplicht om ons bezoek met een dag te vervroegen.

Onze enige mogelijkheid tot overnachting in deze omgeving was de Nahma Inn, een B&B gerund door een lokaal koppel, hetwelk een enorm tof paar mensen bleek te zijn ...

De scenic route naar Nahma vanuit Green Bay (145 mijl) zorgde ervoor dat onze GMC zich aan de boorden van het meer kon kleven, zodat we voortdurend konden genieten van prachtige zichten. Het Hiawatha National Forest is één van de grote, groene longen van Noord-Amerika. De Nahma Inn ligt net buiten het park, zodat wij het geluk hadden om dit enorme woud te doorkruisen.

Nahma is een gemeenschap die is opgericht door een lumbercompany, een bedrijf dat dus voor enorme ontbossing zorgde en daar geweldig rijk mee werd. Zij trokken arbeiders aan die met hun werk punten konden verdienen waarmee ze de huur (voor woningen, welke bezit waren van de company), konden betalen. Hun punten waren eveneens geldig in de enige General Store, uitgebaat door de company. Deze arbeiders konden dus nooit weg uit dit kunstmatige dorpje, omdat ze geen tastbaar geld verdienden. Deze business bracht het bedrijf in de vroege 1900's hopen geld op en nadat de houtbusiness begon te tanen, konden hun werknemers simpelweg oprotten ...

De grote arbeidersgemeenschap van destijds werd vanwege de slinkende, lokale economie zodanig verminderd zodat er heden ten dage nog een 50-tal mensen met permanente residentie zijn.

Charlie, de eigenaar, baat het zaakje uit met zijn vrouw Laurie. De Inn maakte vroeger dus ook deel uit van de company en voorzag in het logement van het hogere kaderpersoneel. De dame achter de gezellige bar, checkte ons in en vertelde ons meteen dat kamer 17 een beetje "haunted", behekst, was. Zij stelde voor dat wij eerst onze bagage naar de kamer zouden brengen en dat zij later het verhaal zou vertellen ...

De Inn beschikt over een mooi, houten terras aan de zijkant, waarop je bij de juiste weersomstandigheden perfekt kan genieten van hetgeen Nahma Inn je te bieden heeft. En dit aanbod was meer dan afdoend ...

Marsha, de bartender, vergezelde ons op het terras met twee grote foto's; één van het florerende Nahma en één van een basketbalteam. Het Nahma Highschool Basketbalteam, gecoached door een vrouw. In 1937 was dit al voldoende om de betrokken dame te beschouwen als de ultieme slet.

Daarenboven was zij nog redelijk intelligent, waardoor zij een boekhoudfunctie bij de company kreeg, en daardoor mocht verblijven in de Nahma Inn. Door haar langdurig verblijf ontstond er echter een relatie met een getrouwd kaderlid. Een relatie die 10 jaar zou standhouden. Het einde werd aangekondigd door het einde van de company. De man ging terug naar zijn vrouw en de boekhoudster bleef alleen en ontroostbaar achter in de Inn. Zij verbleef al die tijd in kamer 17. Soms, op stormachtige nachten, werd haar gehuil gehoord, glazen in de bar vielen op onverklaarbare wijze en viel de elektriciteit uit in kamer 17 alleen ...

Ons kamertje kraakte en "waterde" af, de deur van de badkamer kon niet dicht, geen TV of radio ... Moest je ooit in de buurt zijn : twijfel niet en stap binnen !

Naast de Inn staat de General Store, waar de arbeiders hun zuurverdiende punten konden opkopen aan voeding, kleding en niet veel meer.

Charlie besloot om dit gebouw bij te kopen. $20.000 voor een prachtig gebouw met inhoud. Inhoud die tot op vandaag een enorme waarde heeft. Wij mochten met hem door het gebouw wandelen en je hoeft geen antiquair te zijn om vast te stellen wat voor een schatten zich hier bevinden.

De TV-show American Pickers kwamen hier reeds opnames maken (DVD later in de bar mogen zien), en nog steeds zijn er zulke mooie dingen aanwezig.

Destination : Saint Ignace, Michigan. Zo goed als op de scheiding van Lake Michigan en Lake Huron. Een twee-uur-durende-rit bracht ons bij ons hotel.

Vlakbij vertrok één van de ferries die de mensen naar Mackinac Island brengt. Een schattig eilandje, waar auto's uit den boze zijn (uitgezonderd een brandweerwagen en een ziekenwagen). De inwoners van het eiland, zo'n 700 permanente residenten, verplaatsen zich per paard of per fiets.

Een bijna twee uur durende rit met paard en koets liet ons de meest inspirerende delen van het eiland zien. Prachtige views en een geschiedenis waaruit hun invloed blijkt in de oorlog van 1812. Hierover ga ik wijselijk niet uitwijden ...

De ferry bracht ons terug naar het vasteland en wij namen intrek in de Best Western Harbout Pointe Lakefront. Een enorme kamer met megabed, zitplaats, bureau, ruime badkamer en een onbetaalbaar zicht op Lake Huron vanop het terras met tafel(tje) en stoelen.

Het meer is een major provider van verse vis voor de lokale restaurants en The Galley Restaurant bleek dan de uitgelezen plaats om een avondmaaltje te klieven.

Whitefish en trout, perfekt gekruid en "broiled" met koolsla, frietjes of puree, voorafgegaan door een plaatselijke "Clam Chowder" waren méér dan genoeg om ons te voldoen.

Oh ja, sommigen hadden nog behoefte aan een cheesecake en en lokale specialiteit : de Turtle Cheesecake. Deze is voorzien van een laagje chocolade op zijn koekjesbodem en bovenaan is hij getopt met gesmolten caramel en gemalen pecannoten ...