Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
13-09-2011
Ziek x 2
Lena is nog steeds zo slap als een vod. Het logement bij oma deed haar deugd. Een andere zetel om in te liggen en een andere tv om naar te staren braken de sleur wel. Ze ging met oma ook even naar Ikea en daar heeft ze echt van genoten. Vanmiddag deden mama en Lena nog een klein uitstapje, in de buggy, naar de schoenenwinkel om nieuwe winterschoenen. Maar tegen 17h waren Lena's batterijtjes al helemaal leeggelopen. Ze huilde ontroostbaar en zei al snikkend dat ze eigenlijk niet wist waarom ze huilde.
Kasper ging vanmorgen al brullend de schoolpoort binnen en kwam die poort vanavond al jammerend terug buiten. Bij thuiskomst kwam ik achter de reden van zijn groot verdriet: hij heeft ruim 39 graden koorts. Zo heb ik 2 vodjes, met heel veel tranen.
Ze zitten gelukkig allebei al in bed. Hopelijk doet een flinke portie nachtrust hen deugd. Anders wordt het hier morgen een echte ziekenboeg. En daar heb ik precies niet zoveel zin in. 1 ziek kindje is ruim voldoende.
13-09-2011 om 18:46
geschreven door Eva
12-09-2011
Het valt niet mee
Het is vandaag een dag om snel terug te vergeten. Een dag met 2 kindjes met veel frustraties en verdriet.
Vanmorgen zorgde de schoolpoort voor veel traantjes. Lena was droevig omdat ze niet naar school mag. Na de kuur moet ze thuisblijven tot haar bloedwaarden helemaal hersteld zijn, vermoedelijk een 3tal weken. Kasper was dan weer heel erg boos dat hij alleen naar school moet. Hij wilde, net als zus, bij mama blijven. En mama, die moet op zo'n moment 2 kindjes ongelukkig maken; niet goed voor een moederhart.
De hele dag kwam Lena nauwelijks uit de zetel. De kuur zit duidelijk in haar lijfje. Eten is moeilijk, drinken lukt gelukkig wel. Ze is zeer moe en ziet er ook heel bleek uit. Ze keek wat tv en knutselde eventjes met pareltjes, meer activiteit was er niet vandaag. In de winkel vroeg ze naar de buggy, stappen valt haar zwaar.
Na school ging Kasper naar zijn eerste zwemles. Op voorhand zag hij het zo goed zitten, maar eens het moment daar was, was hij maar een held op sokken. Hij heeft het zo moeilijk de laatste dagen om zus en mama los te laten. Ondertussen ging Lena helemaal door het lint. Zij mag nog 2 jaar lang niet zwemmen en de confrontatie met het zwembad was hard. Maar ik kan haar toch moeilijk een uur alleen thuis laten... Zeker toen vriendinnetje Fien toekwam voor het zwemclubuurtje, brak Lena haar hartje. En ik moet toegeven dat ik het ook wel even moeilijk had om te beseffen dat dit voor ons nog lang niet aan de orde is.
Gelukkig kwam er voor Lena een leuke dagafsluiter. Ze is bij opa en oma gaan slapen. Omdat broertje daar de afgelopen week logeerde, mag zij nu een nachtje gaan slapen. Ik hoop dat dit haar toch een beetje gelukkig kan maken.
Lena staat vandaag ook te stralen op een andere blog. En de reacties die we er krijgen doen deugd, echt waar.
Lena komt de laatste 2 kuren niet meer goed overeen met haar infuus. Sinds haar katheter eruit is, moet het infuus via haar hand. En die hand wil niet zo goed stilzitten... Met als gevolg dat er tegen het eind van ons verblijf, bijna geen rechte kant meer aan haar bedrading te vinden is. Om de haverklap springt er iets in alarmmodus. Ofwel zit de draad verstrikt tussen haar prinsessenkleed. Ofwel zit hij zo rondgedraaid dat hij ergens knikt. Ofwel zit hij weeral vast onder of tussen het bed. 2 uur voor het einde van het spoelen en voor de laatste bloedafname, was het infuus reddeloos verloren. 5 verpleegsters kwamen er aan te pas om het spoelvocht weer stromend te proberen krijgen. Het verband werd gelost en opgespannen. Alles werd voor de 97ste keer ontward. Maar het bleek een hopeloze missie. Infuus eruit... Bellen naar de dokter van wacht... En het onverwachtse bericht krijgen, dat ze naar huis mocht, mits nog 1 vervroegde bloedafname. Zo vertrokken we, een pak vroeger dan verwacht. En konden we nog een beetje genieten van de zomerse dag.
Al was er bij thuiskomst niet veel genieten meer bij voor Lena. Ze is echt doodop. Vannacht had ze weeral veel te weinig geslapen. Gisterenavond kreeg ik haar pas na 21h rustig en vannacht was er telkens dat dekselse alarm van de pomp - ja, ook 's nachts is stilliggen moeilijk - en om 7h vanmorgen was er alweer leven genoeg op de gang om niet meer te willen slapen. Hoe leg je aan dat meisje van mij uit dat alles zoveel gemakkelijker zou zijn als ze een beetje meer zou rusten? Ik vrees dat we de komende dagen een flinke weerbots mogen verwachten van die hyperactieve dagen tijdens ons ziekenhuisverblijf. Maar zolang het braken uitblijft en ze wonderwel goed blijft eten, kunnen we wel nog wat aan. Alhoewel, ik krijg stress van mijn opgefokte meid bezig te zien...
10-09-2011 om 21:00
geschreven door Eva
09-09-2011
Bezoek en kado's
Het gaat nog steeds zo goed mogelijk hier. Lena verteert deze chemokuur ongelofelijk goed. Ze is wel misselijk, maar geeft helemaal niet over (nog niet). Ze blijft vrolijk en actief. Al slaat de vermoeidheid deze avond wel hard toe. Het is dan ook een drukke dag geweest. Ze knutselde met de spelbegeleiding en werkte hard met juf Adèle. En ze kreeg heel veel bezoek! Van de lieve mama's van Andries en van Hannah, 2 vriendjes uit haar klas. Van juf Charlotte, haar nieuwe juf, met een prachtige kaart die de klasgenootjes samen knutselden. Van Michaëla en Katrien, haar trouwe bezoekers. (de andere trouwe bezoeker, tante Sara, kwam gisteren al) Bovendien kreeg ze vele mooie kado's: allerlei leuke smurfenattributen, een echte prinsessenkleed, stickers en een stickerboek én een prachtig knuffeldeken. Alle kindjes van de afdeling kregen zo'n zonnedeken, gemaakt door lieve dames. Zo was ziek zijn vandaag toch weer een beetje leuk.
09-09-2011 om 00:00
geschreven door Eva
08-09-2011
Dikke tranen
Neen, niet bij Lena vandaag, maar wel bij Kasper. Al 2 dagen wil hij niet naar school. Hij is helemaal zijn kluts kwijt nu Lena in het ziekenhuis is. 's Morgens wil hij mee met mama, naar zus. Vanmorgen brulde hij aan de schoolpoort: 'het is allemaal mama's schuld!' en schoppend en spartelend moest ik hem de poort binnenduwen. Dit is echt niet leuk voor een moederhart. Ik snap wel dat hij boos is dat ik deze week volledig ten dienste van Lena sta, maar ik kan er niet veel aan veranderen. Gelukkig vangen de juffen op school hem fantastisch op. Bedankt daarvoor!
Met Lena gaat alles nog steeds zo goed mogelijk. Ze doorstaat deze kuur superflink. Vanmorgen was ze wel heel vroeg wakker: rond 5h30 volgens de verpleging. (wat ben ik blij dat ik hier niet blijf slapen) Het was een goed gevulde voormiddag: een uitgebreide badsessie, een uurtje les van juf Adèle (jaja, een blij weerzien), knippen en plakken en veel spelen met het Playmobil ziekenhuis.
Lena kreeg vandaag ook een mooi kado, per post. Mama won een give-away op een heel leuke blog en Lena is sinds vandaag de eigenares van een heus handgemaakt Roodkapje-t-shirt. Ze oogst er in elk geval succes mee bij de verpleging van de afdeling hier.
Kort na de middag sloeg de misselijkheid wel in de buik. En dan kwam er ook nog een vervelende ruggenprik, gevolgd door het nog vervelendere platliggen.
Maar met geknuffel en een mooie film, bleef de stemming toch opperbest. Daarnet lag ze zelfs te schaterlachen, dankzij het onverwachtse bezoek.
08-09-2011 om 19:10
geschreven door Eva
07-09-2011
1, 2, 3 prinsessen!
De dag begon in mineur. Vanmorgen lukte het niet om Lena's infuus te prikken... Pas de derde poging slaagde, natuurlijk op een plaats waar geen tovermayonaise was om de prik weg te toveren. Lena was ontroostbaar. Tot ze een kado mocht kiezen uit de grote prikkenmand. Voor 1 keer had ze geen moeite met kiezen: 2 roze muiltjes sprongen meteen in haar oog. En al de hele dag tikt ze hier rond, op hakjes.
Verder was dit een hele bijzondere dag voor het ziekenhuis. De nieuwe kinderblok K12D werd vandaag officieel ingehuldigd als Kinderziekenhuis Prinses Elisabeth. En wie kwam daarvoor? Ja, prinses Elisabeth, met mama Mathilde en papa Filip. Het hoge bezoek bracht een ganse namiddag afleiding. Lena's kamer had het beste zicht van de hele afdeling op het toekomen van het konvooi. Onze venster werd druk bezocht door de poetsvrouwen, de verpleging en zelfs de assistenten kwamen meekijken. En het was een heel circus hoor. Veel belangrijke gasten, veel politie, nog meer security, camera's, fotografen. Gratis amusement dat ervoor gezorgd heeft dat deze eerste dag voorbijgevlogen is.
Mama deed een poging om even roddelpers-fotograaf te spelen; niet evident vanop de vijfde verdieping.
En mijn meisje stond weer klaar met rake opmerkingen. 'Waarom moet er zoveel file zijn en moet iedereen wachten voor die kleine prinses? Die ziet er toch heel gewoon uit, als mij. Ze heeft zelfs geen kroontje op.' 'Ik vind haar roze bloemenkleed wel heel mooi. Mama, als jij zo'n kleed voor mij naait, dan ben ik toch ook gewoon een echte prinses.'
Lena was wel echt ontgoocheld dat Elisabeth op de vierde verdieping patiëntenbezoekjes bracht en niet op de vijfde verdieping waar wij verblijven. Ze had graag als een kleine prinses die andere prinses ontvangen.
En verder: is om 14h de chemokuur gestart. Voorlopig gaat alles goed, zonder ongemakken.
07-09-2011 om 18:36
geschreven door Eva
06-09-2011
Met lood in de schoenen
vertrekken we morgenvroeg terug naar het UZ voor de volgende chemokuur.
Lena heeft er helemaal geen zin in. Zo kort na de schoolstart heeft ze wel betere dingen te doen. Ook ik zie er heel erg tegenop. Het valt niet mee om te moeten vertrekken naar de plaats waar ze je kind terug ziek maken. Vooral nu ze zo actief en vrolijk is en goed in haar vel zit, doet het extra pijn om te weten daar morgen weer een abrupt einde aan komt. Ik hoop vooral dat ze snel herstelt na de kuur. En dat ze niet te lang uit de gewone routine hoeft te zijn. Want dat was wat de laatste weken net zo'n deugd deed.
Maar goed, we gaan er morgen het beste van proberen maken, Lena en ik. We gaan terug gezellig samen op reis, met pak en zak. (het valt niet mee, die valiezen maken hier, ze wil steeds meer mee naar het ziekenhuis...) En als we de verwachtingen niet te hoog leggen, dan kan het alleen maar meevallen.
Ik knutselde in elk geval nog een kado'tje voor Lena om mee te nemen. Ze koos zelf 2 stofjes, met bloemetjes uiteraard én met roze. Ik maakte er een stiftenzakje van, dat de stiften moet tegenhouden om telkens van het bed af te rollen. Ik vulde het met gloednieuwe stiften. Ik hoop dat mijn meisje er blij mee zal zijn morgen.
06-09-2011 om 22:11
geschreven door Eva
05-09-2011
Moe
De schooldagen zijn heel erg zwaar voor Lena. Ze wil zo graag een ganse dag op school blijven. Maar eigenlijk is haar energietank daar niet groot genoeg voor. Toen ik haar ging afhalen was ze eerst boos dat ik te vroeg was, maar even later barstte ze in tranen uit: 'Mama, ga je me dragen, ik kan echt niet meer stappen'.
Ook tijdens het weekend merkten we dat ze nog heel veel extra rust nodig heeft. Zaterdagnamiddag gingen we met z'n allen opbouwen aan het scoutslokaal voor de openingsbarbecue. Ze genoot van de zon, het buiten zijn, rondfietsen, ... Gelukkig was het daar niet druk. Maar zelfs dan, was ze tegen 18h aan haar bedje toe. Zondag vertrokken Kasper en papa al vroeg naar de scouts. Maar Lena bleef nog in de zetel onder haar dekentje liggen tot 11h30: ze voelde zelf dat ze die extra portie rust nodig had. Daarna gingen mama en Lena ook richting feest. Ze kwam er helemaal tot leven op het springkasteel. Ze genoot van de goochelshow. Ze glunderde toen ze als fleurig lievenheersbeest geschminkt werd. Om 16h waren haar batterijtjes terug leeg. Ze kwam op een stoel aan de toog zitten en keek toe. Papa ging vroeg naar huis om de kindjes in bed te steken. Maar vanmorgen was geen van beide om 7h30 wakker te krijgen...
05-09-2011 om 19:21
geschreven door Eva
02-09-2011
Alles in het leven is leuk, behalve ...
Lena's uitspraak bij het avondeten: 'Alles in het leven is leuk, mama, behalve kanker hebben. Die kankerziekte maakt mij zo droef. Ik wil die pillen niet meer slikken. Ik wil geen prikken meer. Ik wil niet meer naar het ziekenhuis terwijl de andere kindjes op school zitten.' Maar direct aansluitend: 'Gelukkig is het een zonnige dag, die maakt me vrolijk, heel vrolijk. En de school maakte me vandaag ook heel blij. Ik vond het zo leuk dat ik voor het eerst mocht blijven eten op school. Het was heerlijk om met mijn vriendinnetjes te spelen.'
Ze heeft duidelijk echt genoten van de schoolstart, ondanks de vervelende prik van deze ochtend. Maar vanavond sloeg de vermoeidheid weer toe. Kleine broer verteert de eerste schooldagen duidelijk beter dan Lena.
Ik was van plan om na schooltijd naar het scoutslokaal te gaan met de kinderen om te helpen opbouwen voor het jaarlijkse openingsfeest van zondag. Maar helaas riep Lena's fysieke conditie om rust en thuis. Zo moest mama alweer haar eigen plannen opbergen. Dat ik overal misbaar ben, dat leerde ik het afgelopen jaar al. Maar dat neemt niet weg dat ik er heel graag was bij geweest... Voorlopig neemt het ritme van Lena nog steeds de bovenhand in mijn leven. En soms wil ik wel eens roepen dat ik dat zo beu ben! Vooral als ze om 21h - na 3 uitgebreide gaanslapensessies - nog steeds op mijn schoot zit met de boodschap: 'ik kan echt niet slapen, want dan komen de vieze dromen'. Mijn woorden om de dromen weg te jagen zijn stilaan op...
02-09-2011 om 21:46
geschreven door Eva
01-09-2011
1 september
Gelukkig stond deze eerste schooldag dit jaar in schril contrast met die van vorig jaar. Vorig jaar lag ons kleine meisje doodziek in de zetel op 1 september, bijna een hele dag tussen slapen en waken. Vandaag had ze geen wekker nodig. Ik moest ze intomen of ze was veel te vroeg op school. Gelukkig vormde Kasper een nukkig tegengewicht dat geen zin had in vroeg opstaan.
Aan de schoolpoort kenden ze beiden maar 1 richting: recht vooruit, de speelplaats op, richting vriendjes. Nauwelijks tijd voor een kus aan mama. Maar mama vond het niet erg dat ze meteen overbodig was.
's Middags ging ik ze beiden ophalen om thuis te eten. Maar dat was niet echt een succesverhaal. Lena heeft echt verloren schooltijd in te halen en wil geen seconde missen. Morgen wil ze dus kost wat kost op school blijven eten, zoals iedereen! Hopelijk lukt dat, want de vermoeidheid sloeg vanavond wel hard toe bij haar. Ze was na schooltijd zo lichtgeraakt en emotioneel... Ik kroop al om 17h samen met haar in het grote bed, voor een rustmoment. Ze is met heel veel grote dingen bezig in dat kleine hoofdje. En het is zo moeilijk om die te verwoorden.
Mama kreeg al meteen een beetje huiswerk. Lena wordt in haar klasje ondergedompeld in het smurfenthema. En ze wil dat als een echte smurfin doen. Met een smurfinnejurk en hakjes! En met een smurfinnemuts én vooral met blond lang haar... De naaimachine is net opgeborgen. Een oud laken werd kleedje en muts. En ik ben tevreden van het resultaat.
01-09-2011 om 23:17
geschreven door Eva
31-08-2011
Kriebels
Geen vakantiekriebels deze keer, maar schoolkriebels! Lena was zo onrustig vandaag. Ze wist echt met zichzelf geen blijf. Vooral bij het slapengaan bereikte het stress-niveau een hoogtepunt. Ze lag ondersteboven in de zetel, met haar benen te zwaaien in alle windrichtingen. Bij het minste begon ze te huilen en ze wist eigenlijk niet eens goed waarom.
De schoolstart morgen zal deugd doen. Om de onzekerheden en angst bij haar weg te nemen. En om eindelijk terug onder kinderen te zijn, weg van mama. Het voorbije schooljaar heeft ons doen inzien hoe belangrijk dat is: het leven en vooral spelen samen met leeftijdsgenoten, de kans krijgen om jezelf te zijn, zonder mama in de buurt, de vrijheid om echt terug kind te kunnen zijn.
31-08-2011 om 23:05
geschreven door Eva
30-08-2011
Jarig
De blog is jarig vandaag. Precies 1 jaar oud. Al 1 jaar delen we lief en vooral leed met al wie ons verhaal volgen wil.
De blog begon om de telefoondruk beheersbaar te houden en vrienden en familie op de hoogte te houden. Maar ondertussen lezen er vele andere mensen mee. Ook vele onbekenden. Gemiddeld ongeveer 300 verschillende mensen per dag. Het raakt ons te weten dat er zoveel mensen geïnteresseerd zijn in Lena's strijd.
Het begon als Lena's verhaal, vanuit Lena's standpunt in een poging om haar isolement een beetje te doorbreken. Maar ondertussen is Lena niet meer elke dag geboeid door de blog. Gelukkig is er nu terug ander sociaal contact voor haar. De laatste tijd is het meer mama's verhaal geworden. Omdat het leuk is om af en toe te blijven schrijven. Omdat de reacties hier mij de energie geven om positief verder te gaan op de dagen dat het niet zo gemakkelijk lukt.
Daarom wil ik alle lezers bedanken. En vooral de lezers die af en toe reageren via de blog. Jullie hebben mij en het hele gezin al heel veel kracht en energie gegeven. Jullie steun betekende ontzettend veel het laatste jaar.
Bedankt, iedereen!
30-08-2011 om 15:39
geschreven door Eva
29-08-2011
Boleo
Vorige week ging ik stofjes kopen, veel voor weinig geld, in De Sleepstraat in Gent. Als beginnende naaister hanteer ik het trial and error principe. Dan kan ik maar beter niet te veel geld uitgeven aan stof. (ik gluurde wel eens naar het aanbod naailessen dat start in september, maar besliste dat ik geen heel jaar wil oefenen op recht stikken en een rits inzetten, maar dat ik liever zelf verder pruts aan kindercreaties van eigen hand)
Ik kocht een patroontje voor een goed doel. Ik leende een kartelschaar. En ik maakte eens iets voor mezelf. Ik ben zo tevreden van het resultaat dat ik het patroon zeker nog zal gebruiken. Met een stofje dat nog meer naar mijn zin is, de volgende keer.
29-08-2011 om 00:00
geschreven door Eva
28-08-2011
Ravotten
'Mama, het was een heel leuke namiddag!' Zo ging Lena daarnet slapen. Moe en voldaan. Na een warm bad. Als afsluiter van een namiddag ravotten aan het scoutslokaal. Er werd daar vandaag hard in de tuin gewerkt: maaien, kruid wieden, snoeien, vegen, ... Ondertussen verzamelden Kasper en Lena stokken én gras én schatten. Ze fietsten en liepen. En genoten, volop. Bij thuiskomst zag dat er zo uit:
28-08-2011 om 21:56
geschreven door Eva
27-08-2011
Het leven
Vanmorgen namen we afscheid van oma Zwevegem. De kindjes gingen voor het eerst mee naar een begrafenis. Lena had heel veel vragen. Op sommige weten we een antwoord, op andere niet. Ik ben ervan overtuigd dat er de komende dagen nog vele vragen zullen volgen. Ze is er zo hard mee bezig: met ziek zijn, met leven, met dood gaan... We proberen haar zo eerlijk mogelijk te antwoorden op alles. We staan ervan versteld hoeveel een kind van 5 al wil weten en wil proberen begrijpen. We laten haar ook denken en vragen. En we hebben het gevoel dat het haar goed doet en rust brengt, door er zo openlijk over te mogen en kunnen vertellen.
In de vooravond gingen we van de begrafenis naar een babyborrel. Het contrast kan niet groter zijn. Van een droevig afscheid naar een vrolijk inluiden van nieuw leven. Het deed deugd om onze kindjes te zien spelen en ravotten. Zonder vragen of gedachten; gewoon een fietsje, fruitsap en worstjes op de bbq.
Het leven... in al zijn facetten...
27-08-2011 om 22:08
geschreven door Eva
25-08-2011
Zonder woorden
Behalve misschien even verduidelijken dat Lena helemaal niet tegen het lawaai kan op kamp. Ze was de eerste dag helemaal overprikkeld door de drukte en het geroep. De oplossing ligt in het dragen van een koptelefoon. Gelukkig vindt ze dat roze ding zelf nog leuk...
25-08-2011 om 22:38
geschreven door Eva
24-08-2011
24 augustus
24 augustus 2011. Nog precies 1 jaar tot het einde van de chemo. Als alles blijft meezitten natuurlijk. En we onderweg niet te veel uitstel oplopen. Ik hoop dat we op 24 augustus 2012 een groot feest kunnen vieren. Laat ons daar voorlopig alvast van dromen.
Sommige dingen in het leven moeten, sommige dingen in het leven hadden we niet ingepland, maar onze dromen zullen ze ons nooit afpakken!
Ondertussen is de derde dag van het kleuterkamp voorbij. Lena geniet er meer en meer van. De stress is aan 't wegebben. De vermoeidheid 's avonds zorgt ervoor dat ze minder kans heeft om te piekeren in bed. Op de fiets onderweg naar huis heb ik 2 kakelende, blije kindjes.
Vanavond was het opendeur op school. Alle kindjes konden even kennis maken met hun nieuwe juf en hun nieuwe klaslokaal. 't Is altijd spannend afwachten welke vriendjes er nog in dezelfde klas zitten. Lena was dolgelukkig toen ze hoorde dat haar vriendinnetje Ilona aan haar zijde blijft. En Kasper was vooral geïnteresseerd in het nieuwe speelgoed; voor hem zijn alle kindjes vriendjes en is elke juf even knuffelbaar.
24-08-2011 om 23:38
geschreven door Eva
23-08-2011
Foto's eerste kampdag
Enkele foto's van gisteren. Ik denk dat ze ervan genoten heeft.
Vanmorgen vertrokken ze, broer en zus, hand in hand, naar hun eerste kamp samen. Ze waren uitgelaten, té vrolijk. Ik had nauwelijks tijd om ze een kus te geven als afscheid. Ze vlogen allebei in de armen van juf Eva en weg waren ze.
Ik ging naar huis en genoot van de kinderloze stilte en verschoot van de hoeveelheid werk die je kan verzetten als je alleen thuis bent. De boodschappenronde ging minstens dubbel zo snel en halverwege het stofzuigen moest ik niet stoppen om 1tje van het toilet te helpen. Het was van 28 juni geleden dat ik eens een ganse dag alleen thuis kon zijn en ik moet toegeven dat ik ervan genoten heb vandaag.
Vanavond sloeg de vermoeidheid wel toe bij Lena en ze wist alweer met haar gevoelens geen blijf. Ze piekert zo hard over alles wat mag en niet mag, over wat voorbij is en over wat komen zal. Het is zo moeilijk voor haar om gewoon te genieten van de fantastische dag die ze gehad heeft.
Gisteren waagde ik me trouwens nog snel aan een nieuw naaiwerkje. Op het kamplijstje stond dat ze een schilderschort moesten meebrengen. En ik kwam tot de vaststelling dat die van Lena echt wel veel te klein is geworden. Ik kon mijn meisje voor haar eerste echte uitje toch niet zo sturen. Dus ik knutselde snel een nieuwe, in het Senegalese stofje, gevoerd met een oude badhanddoek.
22-08-2011 om 20:27
geschreven door Eva
21-08-2011
Hoge pieken, diepe dalen
Lena's humeur is zo wisselvallig. Daarnet kregen we terug een prachtige illustratie. Ze kon niet slapen: te warm, zweten, dorst en heel veel gedachten. 'Waarom heb ik eigenlijk kanker gekregen en mijn broer niet? Waarom duurt kanker zo lang?' Snikkend, met een bevend lipje. Maar ze was heel snel getroost deze keer. Ze mocht even uit bed en vertelde over alle mooie dromen die ze nog heeft voor de toekomst. Dichtbij: morgen op kamp, spannend! Ook dichtbij: terug naar school gaan, eindelijk! Verderaf: verhuizen naar het nieuwe huisje en mijmeren over de nieuwe tuin, graag met een trampoline en een huisje voor kinderen, waar grote mensen niet binnen mogen zonder bellen. Met een grote bel, uiteraard! Grote dromen van ons kleine meisje. Met fonkelende ogen. Ze is terug gaan slapen met een gelukzalige glimlach.
Het weekend bracht veel leuk vertier. Gisteren gingen de kindjes met tante Hanna en nonkel David naar de Smurfen kijken. Voor allebei was het de eerste bioscoopervaring. En het was een geslaagde ervaring! Met snoepjes en cola en met vele onsamenhangende verhalen over 'Caramel'.
Vandaag aten we bbq bij opa en oma. Het zonnige weer zorgde voor veel waterpret. Bovendien kwamen de grote neven en nichtje Margo vanmiddag even langs. Alle kinderen ravotten samen in onze nieuwe tuin. Ze vingen wel 10 kikkers en padden aan de beekrand.
Jammer genoeg kwam aan het eind van deze mooie dag de droeve boodschap dat oma Zwevegem is overleden. Het nieuws kwam niet onverwacht, maar blijft wel even aan je vel kleven.
Morgen wordt een heel speciale dag voor ons en voor Lena. Ze gaat voor het eerst in bijna 13 maanden op kamp. 5 dagen spelen met leeftijdsgenootjes, zonder mama in de buurt. Ze gaat bovendien op kamp naar het kamp waar alles vorig jaar in augustus begon. Op die plek begonnen de eerste symptomen van het ziek zijn zich te manifesteren: de vermoeidheid, de opgezwollen ogen. Waar het leven tussen kinderen vorig jaar eindigde, mag het nu ook opnieuw beginnen. Met dank aan de zeer lieve en flexibele organisator van de kampen. We hopen dat Lena het 5 dagen volhoudt dit jaar. En ondertussen laten we jullie nog eens meegenieten van het filmpje dat er vorig jaar van haar gemaakt werd, de dag voor we de diagnose wisten. Ze was al helemaal opgeblazen, alleen wisten we toen nog niet waarom.
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
