Ik ben Lena Adams. Ik ben geboren op 9 maart 2006. Tot juli 2010 had ik een onbezorgd leven. Sinds augustus vul ik mijn dagen met ziekenhuizen, chemotherapie, kinesitherapie en isolatiemaatregelen. Samen met mijn mama hou ik deze blog bij. Ik geniet echt van alle berichtjes die ik hier krijg.
Op 25 augustus organiseer ik samen met papa en mama een benefietdag. Klik door op het logo voor meer informatie hierover.
Op 6 augustus 2010 werd bij Lena een non-Hodgkin T-cel lymfoom (=lymfeklierkanker) ontdekt.
We rollen binnen in een nieuwe wereld, die van een kind met kanker.
Tot maart 2011 kreeg Lena een heel intensieve behandeling met chemotherapie. Vanaf april 2011 tot 1 november 2012 kreeg ze een onderhoudsbehandeling (dagelijks chemopillen + 6 kuren met een hoge dosis methotrexaat).
Sinds 2 november 2012 is ze chemovrij en herwint ze langzaamaan haar gewone kinderleven.
29-08-2011
Boleo
Vorige week ging ik stofjes kopen, veel voor weinig geld, in De Sleepstraat in Gent. Als beginnende naaister hanteer ik het trial and error principe. Dan kan ik maar beter niet te veel geld uitgeven aan stof. (ik gluurde wel eens naar het aanbod naailessen dat start in september, maar besliste dat ik geen heel jaar wil oefenen op recht stikken en een rits inzetten, maar dat ik liever zelf verder pruts aan kindercreaties van eigen hand)
Ik kocht een patroontje voor een goed doel. Ik leende een kartelschaar. En ik maakte eens iets voor mezelf. Ik ben zo tevreden van het resultaat dat ik het patroon zeker nog zal gebruiken. Met een stofje dat nog meer naar mijn zin is, de volgende keer.
29-08-2011 om 00:00
geschreven door Eva
28-08-2011
Ravotten
'Mama, het was een heel leuke namiddag!' Zo ging Lena daarnet slapen. Moe en voldaan. Na een warm bad. Als afsluiter van een namiddag ravotten aan het scoutslokaal. Er werd daar vandaag hard in de tuin gewerkt: maaien, kruid wieden, snoeien, vegen, ... Ondertussen verzamelden Kasper en Lena stokken én gras én schatten. Ze fietsten en liepen. En genoten, volop. Bij thuiskomst zag dat er zo uit:
28-08-2011 om 21:56
geschreven door Eva
27-08-2011
Het leven
Vanmorgen namen we afscheid van oma Zwevegem. De kindjes gingen voor het eerst mee naar een begrafenis. Lena had heel veel vragen. Op sommige weten we een antwoord, op andere niet. Ik ben ervan overtuigd dat er de komende dagen nog vele vragen zullen volgen. Ze is er zo hard mee bezig: met ziek zijn, met leven, met dood gaan... We proberen haar zo eerlijk mogelijk te antwoorden op alles. We staan ervan versteld hoeveel een kind van 5 al wil weten en wil proberen begrijpen. We laten haar ook denken en vragen. En we hebben het gevoel dat het haar goed doet en rust brengt, door er zo openlijk over te mogen en kunnen vertellen.
In de vooravond gingen we van de begrafenis naar een babyborrel. Het contrast kan niet groter zijn. Van een droevig afscheid naar een vrolijk inluiden van nieuw leven. Het deed deugd om onze kindjes te zien spelen en ravotten. Zonder vragen of gedachten; gewoon een fietsje, fruitsap en worstjes op de bbq.
Het leven... in al zijn facetten...
27-08-2011 om 22:08
geschreven door Eva
25-08-2011
Zonder woorden
Behalve misschien even verduidelijken dat Lena helemaal niet tegen het lawaai kan op kamp. Ze was de eerste dag helemaal overprikkeld door de drukte en het geroep. De oplossing ligt in het dragen van een koptelefoon. Gelukkig vindt ze dat roze ding zelf nog leuk...
25-08-2011 om 22:38
geschreven door Eva
24-08-2011
24 augustus
24 augustus 2011. Nog precies 1 jaar tot het einde van de chemo. Als alles blijft meezitten natuurlijk. En we onderweg niet te veel uitstel oplopen. Ik hoop dat we op 24 augustus 2012 een groot feest kunnen vieren. Laat ons daar voorlopig alvast van dromen.
Sommige dingen in het leven moeten, sommige dingen in het leven hadden we niet ingepland, maar onze dromen zullen ze ons nooit afpakken!
Ondertussen is de derde dag van het kleuterkamp voorbij. Lena geniet er meer en meer van. De stress is aan 't wegebben. De vermoeidheid 's avonds zorgt ervoor dat ze minder kans heeft om te piekeren in bed. Op de fiets onderweg naar huis heb ik 2 kakelende, blije kindjes.
Vanavond was het opendeur op school. Alle kindjes konden even kennis maken met hun nieuwe juf en hun nieuwe klaslokaal. 't Is altijd spannend afwachten welke vriendjes er nog in dezelfde klas zitten. Lena was dolgelukkig toen ze hoorde dat haar vriendinnetje Ilona aan haar zijde blijft. En Kasper was vooral geïnteresseerd in het nieuwe speelgoed; voor hem zijn alle kindjes vriendjes en is elke juf even knuffelbaar.
24-08-2011 om 23:38
geschreven door Eva
23-08-2011
Foto's eerste kampdag
Enkele foto's van gisteren. Ik denk dat ze ervan genoten heeft.
Vanmorgen vertrokken ze, broer en zus, hand in hand, naar hun eerste kamp samen. Ze waren uitgelaten, té vrolijk. Ik had nauwelijks tijd om ze een kus te geven als afscheid. Ze vlogen allebei in de armen van juf Eva en weg waren ze.
Ik ging naar huis en genoot van de kinderloze stilte en verschoot van de hoeveelheid werk die je kan verzetten als je alleen thuis bent. De boodschappenronde ging minstens dubbel zo snel en halverwege het stofzuigen moest ik niet stoppen om 1tje van het toilet te helpen. Het was van 28 juni geleden dat ik eens een ganse dag alleen thuis kon zijn en ik moet toegeven dat ik ervan genoten heb vandaag.
Vanavond sloeg de vermoeidheid wel toe bij Lena en ze wist alweer met haar gevoelens geen blijf. Ze piekert zo hard over alles wat mag en niet mag, over wat voorbij is en over wat komen zal. Het is zo moeilijk voor haar om gewoon te genieten van de fantastische dag die ze gehad heeft.
Gisteren waagde ik me trouwens nog snel aan een nieuw naaiwerkje. Op het kamplijstje stond dat ze een schilderschort moesten meebrengen. En ik kwam tot de vaststelling dat die van Lena echt wel veel te klein is geworden. Ik kon mijn meisje voor haar eerste echte uitje toch niet zo sturen. Dus ik knutselde snel een nieuwe, in het Senegalese stofje, gevoerd met een oude badhanddoek.
22-08-2011 om 20:27
geschreven door Eva
21-08-2011
Hoge pieken, diepe dalen
Lena's humeur is zo wisselvallig. Daarnet kregen we terug een prachtige illustratie. Ze kon niet slapen: te warm, zweten, dorst en heel veel gedachten. 'Waarom heb ik eigenlijk kanker gekregen en mijn broer niet? Waarom duurt kanker zo lang?' Snikkend, met een bevend lipje. Maar ze was heel snel getroost deze keer. Ze mocht even uit bed en vertelde over alle mooie dromen die ze nog heeft voor de toekomst. Dichtbij: morgen op kamp, spannend! Ook dichtbij: terug naar school gaan, eindelijk! Verderaf: verhuizen naar het nieuwe huisje en mijmeren over de nieuwe tuin, graag met een trampoline en een huisje voor kinderen, waar grote mensen niet binnen mogen zonder bellen. Met een grote bel, uiteraard! Grote dromen van ons kleine meisje. Met fonkelende ogen. Ze is terug gaan slapen met een gelukzalige glimlach.
Het weekend bracht veel leuk vertier. Gisteren gingen de kindjes met tante Hanna en nonkel David naar de Smurfen kijken. Voor allebei was het de eerste bioscoopervaring. En het was een geslaagde ervaring! Met snoepjes en cola en met vele onsamenhangende verhalen over 'Caramel'.
Vandaag aten we bbq bij opa en oma. Het zonnige weer zorgde voor veel waterpret. Bovendien kwamen de grote neven en nichtje Margo vanmiddag even langs. Alle kinderen ravotten samen in onze nieuwe tuin. Ze vingen wel 10 kikkers en padden aan de beekrand.
Jammer genoeg kwam aan het eind van deze mooie dag de droeve boodschap dat oma Zwevegem is overleden. Het nieuws kwam niet onverwacht, maar blijft wel even aan je vel kleven.
Morgen wordt een heel speciale dag voor ons en voor Lena. Ze gaat voor het eerst in bijna 13 maanden op kamp. 5 dagen spelen met leeftijdsgenootjes, zonder mama in de buurt. Ze gaat bovendien op kamp naar het kamp waar alles vorig jaar in augustus begon. Op die plek begonnen de eerste symptomen van het ziek zijn zich te manifesteren: de vermoeidheid, de opgezwollen ogen. Waar het leven tussen kinderen vorig jaar eindigde, mag het nu ook opnieuw beginnen. Met dank aan de zeer lieve en flexibele organisator van de kampen. We hopen dat Lena het 5 dagen volhoudt dit jaar. En ondertussen laten we jullie nog eens meegenieten van het filmpje dat er vorig jaar van haar gemaakt werd, de dag voor we de diagnose wisten. Ze was al helemaal opgeblazen, alleen wisten we toen nog niet waarom.
Na het barbie-incident, reageerde Lena gisteren haar woede af op de schminkpop. Die kreeg een haarkleuring met lippenstift en verf. Ik ben zo boos op lang haar, zei ze na afloop. Ik ben het echt beu, mama, dat mijn haartjes zo traag groeien. Ik zou o zo graag terug staartjes hebben. Een bloemetjesspeldje kon haar uiteindelijk toch opvrolijken. Al 2 dagen steekt ze het telkens opnieuw in haar haar, want bij de minste beweging valt het er nog uit...
Sinds enkele dagen herhaalt Lena ook telkens dat ze het ziekenhuis zo beu is. En weet je wat ze het meeste beu is? Niet de prikken... maar wel het wachten! Elke week wachten in de wachtzaal kan duidelijk niet meer boeien... En toch zal het nog vele keren moeten...
Gelukkig was er ook leuke afleiding. Gisterenmiddag mocht Lena bij een vriendinnetje gaan spelen. Ze had een hele leuke namiddag met pannenkoeken en ijs, met een zwembadje en een trampoline. Het deed zo deugd om er even uit te zijn. Want thuis slaat de verveling echt toe. Niks kan haar nog boeien. Ze is echt uitgespeeld... ondanks de weelde aan speelgoed.
Vandaag probeerde ik de kindjes te verblijden met de tent. Maar zelfs dat bracht maar even afleiding. Gelukkig loopt de vakantie op z'n einde. En komt er volgende week een kampweek aan.
Vandaag knutselde ik verder met de naaimachine.
Ik maakte een wikkeljurkje voor Lena met een stofje dat oma jaren geleden in Senegal kocht.
't Is een echt Afrikaans jurkje dus.
En ik werkte Kasper zijn trui af, eindelijk.
Op reis in Frankrijk werd deze bijeen gebreid, maar de knopen ontbraken nog.
19-08-2011 om 22:46
geschreven door Eva
17-08-2011
Kindjes worden zo snel groot...
Vandaag viel Lena's eerste melktand uit. Een grote nieuwe tand piept al door het tandvlees heen. Onze kleine meid wordt ineens weer veel groter. En ze is er trots op! Ze poseerde gewillig voor de foto.
Van vrijdagmiddag tot dinsdagmiddag logeerden de kindjes bij opa en oma Brugge. Ze werden er verwend met lekker eten en veel aandacht. Met lakens knutselden ze een tent in de tuin. En nichtje Margo kwam ook een dag spelen. Ze hadden de tijd van hun leven.
Kasper vertrok wel wat ziekjes richting Brugge. En hij is nog steeds niet helemaal hersteld. Hij eet nauwelijks en vanavond gaf hij nog eens flink over. Het wordt stilaan tijd dat hij erdoor komt, want het ziek zijn werkt op zijn vrolijke gemoed...
Ook Lena had veel frustraties vandaag. Ze was vandaag boos omdat haar haar zo traag groeit. Ze verlangt zo naar speldjes en staartjes, zoals vroeger. Ze vierde haar woede op de barbiepoppen. 4 exemplaren kregen een kappersbeurt, de 5de pop kon mama nog net redden.... Toen ze de impact van haar daad besefte, was ze ontroostbaar. Het haar van de poppen zal niet teruggroeien... helaas... Had mama het maar iets vroeger zien gebeuren...
17-08-2011 om 20:49
geschreven door Eva
16-08-2011
De Standaard Solidariteitsprijs 2011
In de zomer geeft De Standaard aan de wereld van het goede doel de kans
om gratis in de krant te adverteren. Dagelijks stelt een organisatie
zich voor in een paginagrote advertentie.
De organisatie die de beste inzending levert mag in het najaar nog
drie maal paginagroot en gratis adverteren. Elke organisatie licht bij
deze toe waarom ze nuttig en nodig is.
Het kinderkankerfonds dingt mee naar de solidariteitsprijs, met een advertentie gemaakt door een mama van een leukemie-patiëntje.
Stemmen jullie mee?
Kinderkankerfonds
In België krijgen jaarlijks ongeveer 300 kinderen kanker.
Dankzij de lange behandeling (chemotherapie, chirurgie, bestraling) kan
80 procent van de kinderen genezen. Tijdens deze behandeling krijgt het
kind te maken met ongemak en pijn. Ouders worden geconfronteerd met
angst, onzekerheid en gevoelens van onmacht. Om hen te ondersteunen en
de behandeling draaglijker te maken is extra zorg nodig.
Kinderkankerfonds biedt deze zorg door extra steun aan alle zorgaspecten
en materiële ondersteuning op de kinderkankerafdeling; met het
thuiszorgproject Koester; met financiële steun aan gezinnen; met
kinderopvang voor broers en zussen, vakantiekampen voor (ex)patiënten en
via steun aan wetenschappelijk onderzoek naar kinderkanker.
De vakantie kabbelt verder. Lena speelt en rust. En geniet van alle gewone dingen. Kaspertje probeert ondertussen een hardnekkig buikvirus te overwinnen. Sinds woensdagavond is hij flink aan het overgeven en hij kreunt van de krampjes. Gelukkig heeft sterke Lena het beestje nog steeds niet betrapt.
Woensdagmiddag ging mama samen met de kindjes enkele uren in de nieuwe tuin werken. De strijd tegen het onkruid werd verdergezet. Lena amuseerde zich op straat, met krijtjes en haar fiets, iets wat helemaal niet kan waar we nu wonen. Het is zo leuk en ontspannend om eindelijk terug wat bezig te zijn aan het nieuwe huis. Ooit was ons plan om rond deze tijd te verhuizen. Lena haar ziek zijn veegde echter vele van onze plannen van tafel. Het is niet gemakkelijk om vol energie de draad van de oude plannen terug op te nemen. Er moet nog zoveel gebeuren aan het nieuwe huis. We misten het laatste jaar tijd, geld en vooral energie om eraan verder te bouwen. Hopelijk vinden we dat stilaan terug. Want we dromen alle 4 zo hard van verhuizen.
Vanavond glippen papa en mama er even tussenuit, op oudleidingsweekend met de scouts. De kindjes gaan ondertussen op vakantie bij opa en oma Brugge. Volgende zaterdag, 20 augustus, vliegen we dan terug in de bouwwerkzaamheden. Als iemand een ongelofelijke drang zou hebben om te komen helpen, mag hij/zij het gerust laten weten.
12-08-2011 om 12:24
geschreven door Eva
09-08-2011
Fotoshoot
en de magische vraag: hoe doe je 2 kinderen tegelijk stilstaan of lachen of ... ?
09-08-2011 om 22:11
geschreven door Eva
06-08-2011
6 augustus
We zijn terug thuis, sinds donderdagavond. Het was een erg bewogen terugreis: na 40 km begon Kasper over te geven, de volgende 740 km ging het niet beter: overgeven - stoppen - verse kleren - wenen - dutje - terug naar start. Maar ondertussen is hij bekomen en heeft mama alles gewassen. Alleen de autostoel staat nog te stinken in de berging. Dat wordt een jobke voor morgen...
Vrijdagmorgen ging Lena op controle naar het ziekenhuis. En wat stond daar op ons te wachten? Een gigantisch postpak, gevuld met kado'tjes voor zowel Lena als Kasper, van een bloglezeres die ons gezinnetje alleen van de blog kent, maar die zeker en vast een groot en warm hart heeft! We zijn een beetje overrompeld door zoveel schoons en kunnen alleen maar via deze weg erg dankbaar zijn. (een foto'tje volgt zeker nog)
Vandaag is het 6 augustus. Er zijn zo van die dagen die je uur per uur, misschien zelfs minuut per minuut, in detail kan reconstrueren. Op dit eigenste moment, een jaar geleden, zaten we in die ellendige wachtzaal van de intensieve zorgen in het UZ. We zaten te wachten op het verdict of ons kind het zou halen of niet. De koffiemachine in de hoek had de snode taak om afleiding te brengen. De tijdschriften op het tafeltje werden opgepakt en teruggelegd, zonder dat ook maar 1 woord doordrong. Gelukkig stond er ook een doos Kleenex...
We zijn een jaar later en vooral heel veel emoties verder. Het is een dag met veel gevoelens, vooral erg tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant is er opluchting en blijdschap dat we al zo ver zijn. Dat de intensieve behandeling voorbij is. Dat onze kleine meisje het hele parcours zo schitterend doorlopen heeft. Maar aan de andere kant is het een dag met veel droeve herinneringen, aan dat moment dat heel ons leven veranderd of zelfs dooreengeschud heeft. Op 6 augustus vorig jaar wisten we nog niet waar we aan toe waren. Vandaag weten we wel waar we staan: vele chemokuren later, met een mooi rapport van 80% om er helemaal te komen. Maar we weten ook dat het nog niet gedaan is. Dat er nog chemo volgt. Nog 4 zware kuren. Nog bijna 13 maanden met dagelijks chemopillen. Nog vele maanden, zelfs jaren met zorgen en angst.
Lena kent ondertussen de bijwerkingen van de chemo goed, te goed. Daardoor wordt de strijd om de pillen te nemen steeds groter. Ze weet perfect van welke ze misselijk is en zich ellendig voelt en verzet zich stilaan met hand en tand tegen het slikken. We hebben er nog niet mee gedaan, met dat pittige karaktertje...
Zelf ben ik vandaag precies een jaar gestopt met werken. Het lijkt alsof het gisteren was. Ik was gisteren trouwens op het werk en mijn oog viel op de grote foto van mijn lachende kinderen aan de muur van mijn bureau. Er is niks veranderd in al die tijd en ik ben er nog steeds misbaar dankzij fantastische collega's. Mijn hoofdbezigheid het laatste jaar was wachten: wachten op bloedresultaten, wachten op medicatie uit de apotheek, wachten terwijl de chemo druppelt, uren wachten tijdens het spoelen. En laat wachten nu net mijn slechtste eigenschap zijn... Ik heb geleerd of beter moeten leren om de wachttijd te vullen: met spelletjes met Lena, met Dvd's, met boeken voorlezen, met breien, ... Stilaan geraak ik wel leeggezogen van al dat wachten. Ik hoop dat de tijd snel terugkomt dat ik mijn tijd kan vullen met andere dingen...
Ik zou wel willen brullen dat ik het zo moe en beu ben, dat ik wenste dat alles ons nooit overkomen was, maar gelukkig roepen de kinderen me tot de dagelijkse realiteit, ook vandaag.
We vertrekken zo dadelijk naar Zeverrock. Muziek en veel mensen, om onze zinnen te verzetten. Ook vorig jaar waren we daar op zaterdagavond. Toen was het dag 2 van ons nieuwe leven. Lena lag op intensieve zorgen, in coma, beademd. Bij het optreden van Daan werden de emoties ons te veel en reden we midden de nacht terug naar het Uz, met vuile bottines, via de nachtingang, naar de PICU. Wat vanavond zal brengen, weten we niet. We zullen wel zien... Dat is de instelling die ons al 12 maanden rechthoudt.
06-08-2011 om 17:30
geschreven door Eva
31-07-2011
Zwemmen
Al bijna een jaar had Lena niet gezwommen. Een publiek zwembad houdt een te groot infectierisico in. Het was dus verboden terrein sinds augustus vorig jaar. En het zal ook nog lang verboden terrein blijven. Minstens nog een jaar.
Maar in het ecologisch natuurzwembad van opa en oma durven we ons wel eens wagen. Geen chloor en glashelder water. We lappen de regels dus maar even aan onze laars. Ik weet ook niet hoe we haar er 2 weken lang zouden kunnen uit houden, als het water ligt te blinken aan de achterdeur.
Het was wel wennen hoor, na een jaar zonder zwembad. Lena had eerst veel schrik van het water, terwijl ze vroeger zo'n waterrat was. Maar vandaag was Lena aan haar eerste zwemles toe, vakkundig gegeven door oma Kris. Lena straalde toen de kikkervoetjes begonnen te lukken.
En broer die dobberde ondertussen vrolijk verder over de golven.
Vanmiddag vertrok papa naar huis, samen met opa. Tante Sara trok gisteren al huiswaarts. Ze moeten allen morgen terug aan het werk. Oma en mama blijven nog enkele dagen met de kindjes.
Papa had niet veel zin om naar huis te keren. Hij vergat zijn frigobox met lunchpakket dan maar, zodat hij nog even terug kon komen een half uurtje na het vertrek. Zo hadden we 2 keer afscheid, 2 keer zoenen, 2 keer zwaaien. Die papa toch... Hij haalde nochtans het maximum uit zijn weekje verlof. We kwamen al toe vrijdagnacht en hij keerde pas terug zondagnamiddag. En verlof is altijd te kort zeker...
31-07-2011 om 22:23
geschreven door Eva
28-07-2011
Frankrijk
We genieten met z'n allen van een heerlijk ontspannende vakantie in het huisje van opa en oma in Frankrijk. Papa deed al vele klusjes, maar op vakantietempo. Sinds gisteren is ook de zon stilaan van de partij. Lena heeft wel een middagdut nodig om de dag door te komen. Ze kan duidelijk veel minder aan dan broertje. En haar overtuigen om te rusten is niet eenvoudig. Maar verder genieten we met volle teugen. Santé!
28-07-2011 om 18:20
geschreven door Eva
22-07-2011
Gelukkig zijn
Lena kreeg zonet groen licht om er even tussenuit te gaan. Alle bloedwaarden hebben een min of meer normale plooi gevonden. De naweeën van de chemokuur van 29 juni lijken achter de rug.
Gisteren zette ook papa zijn welverdiende verlof in, al werkte hij nog wel even in de voormiddag. We hielden een rustig aperomoment, alweer op babybezoek! Papa nestelde zich in de zetel voor een lange middagdut en sloot zijn dag af met een glaasje rode wijn aan de zijde van de buurjongen. Een mens heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn!
22-07-2011 om 14:02
geschreven door Eva
19-07-2011
mini-jurk
Vandaag werd de mini-versie van de nieuwe jurk geproduceerd voor een heel speciale baby, de baby van Lena's peter. En natuurlijk is pépé Lena haar grootste held, dus was het jurkje een goed excuus om nog eens langs te gaan
Ondertussen zijn Lena's bloedwaarden helemaal aan 't normaliseren, oef. Vanavond mochten de chemopillen herstart worden. Vrijdag staat de volgende controle op de agenda.
Door de malaise met Lena's bloedwaarden, is een gepland logement bij opa en oma Brugge wel in het water gevallen. De kindjes waren daar vandaag wel wat treurig om. En mama eigenlijk ook, want ze zou deze week eindelijk nog eens werk verzetten aan het nieuwe huis. Dat zal dus weeral voor een latere datum zijn....
19-07-2011 om 23:02
geschreven door Eva
18-07-2011
Het keerpunt
Oef, Lena's bloedwaarden zijn eindelijk gestopt met naar beneden zakken. Het bloedresultaat van vrijdag was het keerpunt: eindelijk een beetje meer witte celletjes en flink wat meer plaatjes. We zijn nog lang niet bij normale waarden, dus voorlopig moeten we voorzichtig blijven met botsen en builen en vooral met infecties in de buurt. De chemopillen zijn ook nog steeds niet herstart. Eerst moet Lena wat beter gerecupereerd zijn. Morgen staat de volgende bloedcontrole op het programma. Laat ons hopen dat het de goede kant op blijft gaan.
En net als Lena zo laag staat, gebeurt het: Kasper krijgt koorts... Zaterdagavond kreeg hij plots hoge koorts, een loopoor had hij al een dag langer. Gelukkig is hij vandaag aan de beterhand. En sterke Lena werd niet ziek, voorlopig toch niet.
Er was de afgelopen week ook wat vertier voor Lena. Woensdagnamiddag én vrijdagnamiddag mocht ze telkens bij een klasvriendje gaan spelen. (ondanks de veel te lage weerstand, durfde mama de uitstapjes niet meer afbellen) Ze heeft echt genoten van deze speelmiddagen, weg van mama, aan wie ze al maanden gebonden is. Bedankt lieve mama's van A. en L.! 's Avonds is ze wel telkens doodmoe, maar de glans in haar ogen is er niet minder om.
Verder bracht het weekend alweer een gezellig babybezoek (wat een babyboom rondom ons!), 3 verse taarten (die we gelukkig niet alleen moesten opeten), lekkere pruimenconfituur (bedankt buurman van oma voor de pruimen), een nieuwe handgemaakte jurk (te bewonderen op de foto's - alleen het weer wil niet mee...), en een papa die verder aan ons nieuwe huisje metste (joepie!).
18-07-2011 om 16:06
geschreven door Eva
14-07-2011
Angst
Het is niet eenvoudig om te leven met de angst dat er een kans is op herval. Nu Lena er zo moeilijk bovenop geraakt na de voorbije chemokuur, bekruipt die angst me. Het is gemakkelijk om te zeggen dat je positief moet zijn, dat je moet geloven in de goede afloop, dat je niet mag denken aan als en dan. Maar het is o zo moeilijk om te doen, om niet te piekeren, om steeds de zonnige kant van de dingen te zien. Soms ben je het eens even moe.
Eergisteren moest ik zelf naar de scanner owv aanslepende sinus- en oorproblemen. Die bewuste plaats waar alles bijna een jaar geleden begon. Ik kon niet anders dan terugdenken aan die dag dat Lena in diezelfde buis lag en dat ik naar het scherm stond te staren. Dat beeld van die enorme massa, tussen haar longetjes, die haar hart volledig wegdrukte zal ik nooit vergeten.
Soms ben je het eens even moe en zo beu en wens je dat dit alles ons niet was overkomen.
14-07-2011 om 14:36
geschreven door Eva
Voor iedereen die hier kracht uit kan putten ... Voor alle bezorgde familie en vrienden ... Voor iedereen die blij is Lena te kennen ... Voor Lena ... xxx
