Eind
november keerden we terug naar België,
een deel van onze spullen lieten we in Casa Maria Vittoria achter,
de eigenares zou toch niet afkomen. De overgang naar het mythische
jaar 2000 vierden we dan in Schalkhoven met de hoop om 2001 in Italia
te kunnen meemaken. In de maand mei bezochten we Eriks zus in
Zweden, waar we Italiaans zonnig weer aantroffen.
Het
land bracht ons nog meer geluk, want we vernamen dat ondertussen ons
huis verkocht was ! Terug thuis pakten we alles in en sloegen onze
inboedel op in de garage van Eriks ouders.
Vol
goede moed zouden we onze huizen zoektocht hernemen, weliswaar niet
meer in Umbria, want op korte tijd waren de prijzen er snel gestegen.
De regio Marche zou het worden, ten oosten van Umbria en nog
helemaal niet platgetreden door het toerisme. Internet was de
kinderfase voorbij en enkele makelaars bezaten nu al een website,
waardoor we online afspraken konden vastleggen. Terug bij mijn
zus, logeerden we nu in de caravan van Eriks ouders op het terrein
van mijn zus.
Onze
poes Hummel was er deze keer ook bij.
Hier
vernamen we minder goed nieuws, de dag vòòr onze terugkomst hadden
ze in Casa Maria Vittoria ingebroken en heel veel spullen van ons
weggenomen. Aangifte doen konden we niet want het was immers ons
kraakpand geweest !!!!
Dat
huis schrapten we definitief van ons lijst, het bracht blijkbaar geen
geluk. Regelmatig reden we nu richting oosten om de regio Marche
te verkennen. We zagen huizen in het noorden, maakten afspraken met
makelaars aan de kust . Langzamerhand verkenden we dit best bewaarde
geheim van Italië.
Ondertussen
verwachtte mijn zus haar eerste kindje en moest het huis ietwat
verbouwd worden. De mannen sleepten wat af met houten balken,
terwijl
mijn zus en ik als echte Trümmerfrauen
het puin opruimden.
Een
goede oefening voor ons huis later. In september hakten we dan de
knoop door: we beslisten een boerderijcomplex te kopen in
Cupramontana, precies in het midden van de regio Marche en tevens
de hoofdstad van de witte Verdicchiowijn.
Het
hoofdgebouw mat ca. 350 m₂,
de hooischuur en bijgebouw samen 160m₂.
Het terrein omheen met olijfbomen, vijgen, noten en granaatappelbomen
was nog eens goed voor 0,5 ha.
Op
23 september ondertekenden we de Comprommesso of het voorakkoord.
Deze keer verliep alles op rolletjes, we werkten dan ook
met
een Duitse makelaarsvrouw die de klappen van de zweep duidelijk
kende. Binnen 3 maanden volgde de notariële
akte. De geometra zou ons zo snel mogelijk de sleutels overhandigen
en hiermee zou dan ook een einde komen aan een 1,5 jaar lange
vakantie ! De verbouwingen konden beginnen !
A
Natale con i suoi, a Pasqua con chi vuoi....of Kerstmis met de zijnen
en Pasen met wie men wil. De Girandola was dan ook volgeboekt, o.a
gasten uit Cuneo, de hazelnotenstad of beter de Nutella stad, want
daar wordt de wereldberoemde chocopasta gemaakt. Toevallig werkte
onze gaste er ook, ze ontwierp er de nieuwe producten voor Ferrero ,
want ook de Kinder suprise eieren komen van dit merk , Ferrero
Rocher en nog vele andere lekkernijen. Het weer vierde ook mee, dus
konden vrijdagnamiddag langs de weg van ons dorp de ijzeren paaltjes
met potjes en brandolie in de grond worden geslagen, zodat die 's
avonds de Goede vrijdag processie weer mysterieus zouden verlichten.
Maart
en april de beste snoeimaanden voor de olijfbomen. Toevallig vond ik
een berichtje over een cursus olijvenbomen snoeien hier in de
buurt,georganiseerd door de regionale Boerenbond. Ik schreef me in,
het programma beloofde immers interessant te zijn: 3 namiddagen, de
helft theorie en de helft praktijk.
De
lessen hadden plaats bij een redelijk groot landbouwbedrijf in het
wijnproeflokaal. 28 mannen en 2 vrouwen, dat waren de deelnemers, ik
verwachtte me aan jonge amateurs, maar waarschijnlijk was ik de
enige, de meeste cursisten leken me och oude rotten in het
vak . Tevens bezaten de meesten minstens 50 bomen, wij welgeteld 11,
maar ja die moesten ook gesnoeid worden.
De
theorie bleek heel interessant, we kregen ook een syllabus en de
groep concentreerde zich gedurende anderhalf uur, een hele prestatie
voor een Italiaanse groep, ik had al wat anders meegemaakt. Maar de
opluchting was toch groot toen we de olijfgaard konden instappen, wel
200 bomen in 10 rijen van 20, beduidend jongere bomen dan die van
ons, dus ook niet zo hoog maar wel een aantal jaren niet meer
gesnoeid. De leraar toonde ons welke takken weggenomen werden, daarna
gingen we zo naar verschillende bomen waar wij hem zeiden welke hij
af moest zagen. Bleek niet zo eenvoudig. De tijd vloog om , morgen
zouden we het zelf in de praktijk brengen !
De
2de theorieles verliep al rumoeriger, de praktijkles kon niet snel
genoeg starten. We verdeelden ons in groepjes en dan kon het werk
beginnen!!! ik zat met de andere vrouw en nog 3 andere mannen in
een groepje. Eén ervan klom vastberaden de boom in met zijn zaag en
wachtte op ons advies, ondanks dat het hele discussies volgden dan .
Bij de eerste boom bleef er eigenlijk niet veel meer over.....De
leraar werd erbij gehaald (waren we nu gebuisd?) Nee maar meer mocht
zeker niet, dus stopten we onze zager bij de volgende op
tijd.
De
laatste dag was het louter nog snoeien geblazen, wij vormden weer
onze squadretta of ons ploegske zoals we onszelf al gedoopt hadden,
veel plezier maakten we samen. De andere groepsleden helemaal
verbaasd dat een Belgische zo'n cursus volgde, ja maar ik woonde
immers hier In Belgie zijn er geen olijfbomen in de natuur !
De
eigenaar liep aanvankelijk zenuwachtig van boom tot boom, doch hij
stelde snel vast dat we echt gemotiveerd waren en ons best deden,
dus was hij superblij dat op het einde zijn bomen bijna allemaal
gesnoeid waren.
De
cursus sloot nog feestelijk af, de directeur van de Boerenbond
feliciteerde ons allemaal, de 2 dames kregen zelfs een speciale
vermelding, we ontvingen allemaal een mooi getuigschrift èn een fles
wijn. Daarna konden we aanschuiven aan een heerlijk buffet...wat volg
ik toch graag cursussen in Italia, altijd feest !
'andenrendaags
ging ik meteen onze bomen snoeien, viel niet mee zonder de hulp van
mijn squadretta, doch de 5 eeuwelingen bewaarde ik voor Elio en zijn
vader. Vrienden van vrienden waarvan we wiaten dat ie dat zeer goed
werk leverden. Ze merkten meteen op dat die bomen waarschijnlijk al
jaren niet meer gedaan waren, tja af en toe , doch het was meer een
mishandeling geweest..... Maar eindelijk werden ze vakkundig onder
handen genomen, de vader van meer dan 70 jaar klom ook de boom in en
na 5 uurtjes werken, haalden onze bomen na al die jaren weer
opgelucht adem en knipperden ze hun blaadjes naar eht felle zonlicht.
De snoeiers hadden zelfs nog wijn van eigen productie mee en een
lonza of zoete vijgenworst.
Het
mooie weer gaf ook energie om de moestuin al wat te beplanten, om
een kruidenhoekje te installeren....
Doch
het zonnige weer bleef niet , april zorgde nog voor heel wat
grillige buien, ook tijdens het verjaardagsfeestje van mijn nichtje
in Umbria....dit betekende een bende wilde Italiaantjes binnenshuis
bezighouden. Bovendien vermeldde de uitnodiging weliswaar een
aanvangsuur, doch op dat tijdstip niemand te zien, na 3 kwartier de
eersten om 2 uur later het laatste kind te kunnen verwelkomen,
wanneer het spel dan bijna gedaan is. Doch het zelf in elkaar
geknutselde ganzenbordspel boeide de jeugdigen en Lena was blij met
haar festa.. Het weer klaarde bovendien op en na het spel en de taart
konden ze nog flink buiten ravotten.
Nu
naar de meimaand, hopelijk met meer sole !
Tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
de cursus snoeien kostte 40 euro
voor niet-leden en 30 voor leden. Als niet lid legde ik al 40 euro
op tafel, nee ze hadden na lang beraad besloten iedereen was
zogenaamd lid en hoefde slechts 30 euro te betalen.
Eriks liefhebberij is met het
openbaar vervoer rondrijden. Ik had ergens vernomen dat er nu een
buskaartje bestond waarbij men in heel de provincie Ancona kon
rijden. Een mooie verjaardag surprise voor Erik doch in Jesi wisten
ze van niets, en waar wil je dan naar toe rijden ? Gewoon in de bus
zitten en dan in de provincie toeren...Wie deed dat nu, die vrouw
aan het loket hoorde het echt in Jesi donderen. Je kon wel een
kaartje kopen van Jesi naar Ancona en daar kon je weer een ander
kaartje kopen. Ik vroeg maar niet naar het kaartje om in Jesi rond
te rijden, want dan had ze me gegarandeerd gevraagd van waar naar
waar in Jesi en dat iemand zomaar graag in de bus zat te rijden...
we zaten dan in de bus, de bewuste
rit Jesi-Ancona Het startte goed, de vertrektijden van de website
klopten al niet. Het kaartje moest je dan afstempelen op de bus, er
stond op 1 zijde vermeld : hier afstempelen, doch hoe we ook
probeerden...lukte niet. De chauffeur zuchtte heel luid en zei dat
we het kaartje moesen omdraaien en dan ging het wel. Inderdaad. Hoe
vaak hij dat op een rit of op een dag moest herhalen ?
Stapte onderweg in de bus een
vrouw op, ze ging niet zitten maar bleef staan. Een persoon merkte
op dat ze haar kaartje nog moest afstempelen, oh zei ze maar ik ben
solo di passaggio, gewoon even voorbij aan het komen, maar ik heb
een kaartje hoor. Ze stapte na twee haltes uit aan een niet
officiele halte...
Op
de kleine Fiera vallesina, of regiobeurs van de plaatselijke
handelaars stond er een plantenkraam . De verkoper herkende ik
vaag....och de vroegere verkoper van de gasflessen (ooit in het
begin , dus al jaren geleden, kookten we op gasflessen) hij
herkende me ook. Ik kocht wat planten, wilde afrekenen, wacht zei
hij ik heb een geschenkje, kreeg ik nog en prachtige geranium en
surfinia kado !! en 2 klapzoenen erbij.
vandaag 1mei 2009 is het precies 10 jaar geleden dat we met ons Italiaans avontuur begonnen.
Daarom op mijn blog deze maand gedurende 4 weken een terugblik op ons avontuur.
Vandaag dan ook deel 1:
1
mei 1999 betekende voor ons het begin van ons Italiaans avontuur. We
hadden afscheid genomen van vrienden, collega's en familie, ons huis
in België
te koop gezet om zo met aanhanger en onze gloednieuwe Renault Kangoo
naar Umbrië
te vertrekken.
Hier
wachtten mijn zus en mijn schoonbroer ons op, zij woonden er al 5
jaar.
Ons
voorlopige plek zou een huisje uit de 16de eeuw zijn, van een
Italo-Amerikaans kunstenaars echtpaar, dat 's zomers in New York
verbleef. Het huis doopten we meteen om in Bokrijk naar het bekende
openluchtmuseum in Belgisch Limburgs.
Met
een tijdelijk geleende jeep konden we er onze spullen afzetten, maar
voortaan zou berg op, berg af betekenen met de benenwagen!
Tussendoor
verbleven we ook eens bij de buren van mijn zus om op hun paarden te
letten, dan konden zij op vakantie.
Ook
kregen we de kans om op een huis uit de boekskes te passen !
1999
betekende het tijdperk van slechts enkele jaren GSM, (SMS bestond nog
niet), digitale fotografie nog onbetaalbaar, internet stond nog in de
peuterschoenen, dus moesten we een huis zoeken via advertenties in de
krant of bij de kantoren van de makelaars zelf.
Het
allereerste gebouw dat we zagen : een ruïne
gelegen in een typisch Umbrisch landschap met wel 70 ha grond !!!
Niet echt realistisch.
De
zoektocht via privé personen betekende leuke belevenissen, doch
leverden niets op. Dan toch maar via makelaars. Maar ook zij hadden
nèt niet dat wat we zochten. Op onze dagelijkse afdaling van de
heuvel, reden we telkens langs een verlaten huis, helemaal bedolven
onder de braamstruiken. Precies Doornroosjes huis, doch eerder bekend
in de omgeving als Het huis van de moord; jaren geleden
vermoordde de echtgenoot hier zijn vriend op verdenking van de
minnaar te zijn van zijn vrouw. Met kapmessen bewapend vochten we
ons een weg doorheen de bramen, tot onze grote verbazing bleek het
huis nog in zeer goede staat, meer nog 2 gebouwen waren al in 3
appartementen verdeeld, compleet met badkamers.
Via
een Engelse makelaar konden we een akkoord maken met de Engelse
eigenares van het huis, zij had er slechts 1 maand gewoond om nu
alweer 6 jaar in Londen te wonen.
Zij
reageerde enthousiast op onze plannen, de verkoopprijs bleek ook geen
probleem èn we mochten zelfs al in het huis gaan wonen ! Zij zou
dan persoonlijk afkomen om de papierkraam af te handelen.
Wij
trokken in het huis, maakte het enigszins bewoonbaar, zonder al te
veel kosten, want officieel was het nog niet van ons !
Het
huis had bovendien een mooie naam: casa Maria Vittoria.
Er
kwam zelfs al familie vakantie vieren bij ons, doch de Engelse
eigenares kwam maar niet af...totdat ze ons op een dag liet weten,
dat ze van mening was veranderd en niet meer wilde verkopen, want
wie weet kwam er ze toch zelf weer in wonen.
Een
enorme teleurstelling, niet alleen voor ons maar ook voor al
diegenen die we al hadden leren kennen op de heuvel en voor mijn zus,
want we zouden bijna buren zijn geweest...
We
besloten om terug te keren naar België,
ons huis was ook nog niet verkocht. Daarna zouden we dan terugkeren,
want nu hadden we geen zin meer om opnieuw op zoektocht te gaan.
De
eerste lentedag startte met natte sneeuw, gelukkig één van de
zeldzame roerende staartbewegingen van die maand.
Vorig
jaar klommen we naar de top van de Monte San Vicino, dit jaar
wilden we de Monte Murano uitproberen. Deze laatste bevindt zich in
het Parco Naturale della Gola della Rossa e di Frasassi, waar tevens
de grotten van Frasassi te bezoeken zijn, één van de grootste
grottencomplexen van Europa.
Een
klimpartij op een heldere dag is altijd de moeite waard. Een prachtig
panorama was dan ook de beloning voor onze zweetdruppels.
Een
andere uitstap leidde ons naar Fabriano, één van de eerste Europese
papiersteden. Papier maakte men toen van oude vodden, waarbij ze in
deze stad 3 belangrijke uitvindingen deden; de hydraulische
plethamer, het gebruik van dierlijke gelatine om het papier steviger
te maken en het watermerk. Dat laatste groeide zelfs uit tot ware
kunstproducten. Het papiermuseum biedt een interessante blik op de
geschiedenis van deze industrie. In Fabriano wordt nog altijd papier
gemaakt van hoge kwaliteit, o.a voor bankbiljetten en voor tekenaars.
Het historisch centrum telt enkele mooie middeleeuwse gebouwen, zoals
de Palazzo del Podestà en de fontein midden op de piazza, gebouwd
naar een kopie van de fontein in Perugia.
Sinds
kort kent deze stad een andere leuke bezienswaardigheid, een museum
Je werk mee op de fiets Een
permanente tentoonstelling over de fietsen die gebruikt werden bij
het uitoefenen van bepaalde beroepen tussen 1920 en 1960. Dhr.
Pellegrini verzamelde al die jaren fietsen van over heel Italië en
de bijbehorende attributen. De onderwijzer die van dorp tot dorp
fietste voorzien van schoolbord en andere lesmateriaal, de fotograaf
met zijn camera enz... geen gemakkelijke opgave dit met de fiets te
moeten doen, gezien het Italiaanse heuvel- en berglandschap. Per
fiets staat de uitleg ook in het Duits en het Engels geschreven.
Een heelinteressante
tentoonstelling, zeker als men uitleg krijgt van Signor Pellegrini
zelf
.....Kortom een aanrader .
Het
toeristisch seizoen nadert langzaam, dus kwam onze vereniging van
alle B&B's in Cupra weer samen. Erik ontwierp een stadsplan
waarbij elke gast de restaurants en bars uit Cupra zouden terugvinden
die een korting of kleine attentie zouden geven. Dit jaar deden ze
zelfs allemaal mee. Bovendien ontvingen onze klanten nu ook korting
op de ingang van de grotten en op die van het avonturenpark in
Cingoli. Een avontuurlijk parkoers af te leggen in het natuurgebied
rond het meer van Cingoli.
Ons
zwembad openden we nog niet, maar de tuinmeubelen kwamen wel uit de
winterberging en konden na behandeling weer mooi op de ligweide
staan. Tomaten en courgetten kon ik nu ook zaaien in bakjes in de
hoop dat in tegenstelling tot vorig jaar, ze niet in de maag van één
of ander insekt zouden verdwijnen.
Erik
was nu ook zo bedreven in websites maken, dat hij dat nu ook op het
internet zette:
De
maand sloten we af met een eenvoudig dineetje bij
vrienden in Montecarotto, een ouder koppel dat een agriturismo
beheert, een soort hoevetoerisme. Erik had hen wat geholpen met de
computer en nu konden we zoals de Italianen op zondagpranzo gaan.
Een eenvoudige maaltijd is hier nooit synoniem voor een kleine
maaltijd, de beste voorbereiding hierop is vasten gedurende enkele
dagen . Doch dat hadden we niet gedaan. Dus konden we de overigens
overheerlijke tagliatelle met eigengemaakte ragout (tomaten uit eigen
tuin , het vleesmengsel van eigen dieren op de boerderij) verorberen
, opgeschept in reusachtige porties en dit twee keer. Volgde dan de
secondo of de aardappelen en vlees uit de oven met gemengde
sla....zeer lekker allemaal, maar veel te veel, het dessert een
crostata of vruchtenvlaai.
Een
mooie algemene repetitie voor de Paasdagen, we waren er nu goed op
voorbereid !
Tot
volgende keer
Tanti
saluti cari
PS:
Voor
kerstmis bracht Erik onze kettingzaag bij de ijzerhandelaar binnen
om die te laten slijpen. Tijdens een wandeling, meer als 2 maanden
later dus, kwamen we Pietro tegen. Tja zei Erik, ik kan mijn zaag
nog altijd niet gebruiken dus ga ik maar wandelen ! Maandag, maandag
is je zaag geslepen, was het antwoord. Woensdag ging Erik naar de
handelaar, natuurlijk niets, maar nu liet Pietro alles vallen, nam
de kettingzaag, haalde die helemaal uit elkaar, oliede die nog,
poetste en sleep het instrument. Uiteindelijk betaalde Erik slechts
10 euro !
Onderweg
naar Cupra maakte een tegenligger me teken dat ik moest stoppen, het
was Paolo, de metselaar. Een geometra (soort landmeter) had dringend
een Duitse tolk nodig of ik dat vanmiddag niet kon doen ? Ja geen
probleem. Opgelucht reed hij verder...maar wat als we ons niet
hadden getroffen?
Koning Winter zorgde voor enkele dagen sneeuw: Pasta maken met de machine: Lekkere tagliatelle als resultaat: Een bierfeest, ook voor Italianen een plezier: Een dagje Ravenna: Zelf ontworpen tuinbank:
Het absolutisme van koning Winter overwon ook in
februari....regen, hagel en sneeuw doorweekten beurtelings de
Marchigiaanse aarde. De zomer verheugt zich al op een reusachtige
voorraad water !
Een
internationaal bierfeest, georganiseerd door onze Nieuwzeelands
collega's, haalde ons toch even achter de houtkachel vandaan: de
toegang tot het feest bestond uit 2 flessen bier afkomstig uit je
eigen land. Hun oude wijnkelder bouwden ze even om tot echte
Bierkeller, versierd met verschillende vlaggen. Het werd een
internationaal gezelschap, de meegebrachte flessen bier bewezen het:
Nederlands, Belgisch, Engels, Duits, Nieuwzeelands, Thais,
Italiaans.....De Bayeriche Bierfestmusik zorgde tevens voor de
vrolijke stemming.
Nog
een bezigheid voor winterse druilerige dagen: zelf verse pasta leren
maken. Geen betere lerares dan Francesca uit Poggio Cupro, die meer
dan 20 jaar de scepter zwaaide in de keuken van een rusthuis. Ook
daar stond ze erop dat de ouderen zelfgemaakte pasta en gnocchi op
hun borden kregen.
2
manieren kreeg ik onderwezen, die met de pastamachine en die met de
deegroller, anders gezegd die voor de beginners en die voor de
gevorderden ! De toverformule voor het deeg luidde :1 ei per 100gr.
Meel. (om pasta te koken: 1l water voor 100gr pasta en 10gr zout)
ook
het meel moest aan bepaalde voorwaarden voldoen, liefst harde
tarwemeel of van het type O. Fijner meel gaat ook, maar plakt
meer en is minder goed al dente te koken. Gewapend met pen en
papier observeerde ik hoe een berg meel, met eieren , olie en wat
zout tot een soepel deeg werden gekneed. Af en toe maakte Francesca
haar handen vochtig afwisselend met water, olijfolie en witte wijn
!! De voldoende dunne deeglap schoof ze dan behendig in de
pastamachine, dit herhaalde ze enkele keren totdat het deeg uiterst
dun bleek. Bij dit stadium koos men, lasagna, tagliatelle of liever
dunne sliertjes ? De pasta was nu gereed om opgegeten te worden of ze
kon ook de diepvries in.
Zelf
mocht ik het ook nog eens helemaal alleen proberen en wonder boven
wonder, het lukte ook ! Met de machine wel te verstaan.
Francesca
toonde natuurlijk ook hoe men pasta uitsluitend met een deegroller
van 0,5 m. lengte maakte. Dit bleek een combinatie van conditie,
arm-hand -oogcoordinatie training te zijn , zeer moeilijk voor
beginners zeker als men nog de slappe lach erbij krijgt. In ieder
geval moet men minstens een kwartier zwoegen voordat het deeg de
vereiste dikte krijgt of beter gezegd voldoende dun is. Nee een
medaille voor de uitvinder van de pastamachine .
Een
kapsterbezoek zorgt hier ook telkens voor verrassingen. Weer of geen
weer, een babbel bezoekje bij kapster Renata moet toch kunnen. Er
zat al een oudere dame in één van de kapsterstoelen die
nieuwsgierig bleek naar mijn nationaliteit. Belg ? Sprak ik dan ook
Duits ? Ik had het net beaamd of ze sprong uit de stoel (zo goed
als zo kwaad dat het ging, want de kapster was juist met haar
bezig) om haar GSM uit haar handtas te nemen. Of ik haar Duitse
vriendin niet wilde bellen om de groetjes te doen , ze had haar
immers al 5 jaar niet meer gesproken, sinds het overlijden van
haar man. Ja die sprak nog wat Duits maar zij alleen Italiaans. Nu
ik wilde het wel proberen in de hoop dat die Duitse vrouw zich haar
nog herinnerde. Hiervoor moest ik wel even op straat gaan staan,
want alleen daar was bereik. Er werd in Germania opgenomen, even
verbazing aan de andere kant na mijn uitleg van kappersbezoek
enz...Gelukkig was de Duitse vrouw enorm blij en ik moest zeker de
groetjes terug doen ! Mission volbracht !
Af
en toe probeerde prinses Primavera de macht van Koning Winter omver
te werpen, soms slaagde ze erin om wat zon te laten schijnen. Zo'n
stralende dag bracht ons dan tot Ravenna, een 180 km van hier.
Ravenna bekend om haar Byzantijnse kunst.
Meteen
een nostalgie trip , want 27 jaar geleden tijdens onze studententijd
stonden we met een groep vrienden al op de piazza Garibaldi . Het
historisch centrum bleek weinig veranderd, wel moest men nu voor alle
Byzantijnse kerken inkom betalen. 27 jaar geleden konden we ons nog
gratis vergapen aan de prachtige mozaieken....deze keer bezochten we
de minder bekende gebouwen, slenterden door de talrijke steegjes en
reden dan even naar de kust, we wilden immers kijken of onze camping
nog bestond ? Inderdaad camping della pineta.....Een heerlijke
maaltijd in een visrestaurant maakte de dag echt geslaagd.
De
laatste aanval van Primavera verzwakte Winter al behoorlijk, 18
graden in de schaduw en een azuurblauwe lucht. Het tuinmeubilair kon
nu behandeld worden en het mooie weer inspireerde zelfs Erik om
nieuwe tuinbanken te ontwerpen.
Laat
de Primavera nu maar gauw definitief haar intrede doen en zegevieren
!!!
tanti
saluti cari
Isabelle
en Erik
PS:
Jaarlijks moet ik 1
keer naar de schildklier specialist in het ziekenhuis van Ancona. Op
de ingangsdeuren plakte al een groot blad: staking van de helft van
het medisch personeel...dat beloofde nog langer wachten in de
wachtzaal ! Maar ook de liften deden schijnbaar mee aan de actie: 3
liften....lift 1 bleef steken op de 5de verdieping, lift 2 ging maar
steeds op en neer maar stopte nooit en lift 3 stopte wel maar
telkens vol....dan maar de benenwagen nemen.
In het ziekenhuis zijn
er 8 loketten, 5 voor de betalers , 3 als men niet moet betalen. Men
trekt een nummer en als op het bord je nummer verschijnt mag men
aan het desbetreffende loket gaan. Ik moest aan één van de 3 niet
betalende loketten...doch loket nummer 6 lag aan de ene kant van de
zaal en nummer 7 en 8 aan de totaal andere kant...het vergde dan ook
wat inspanning om èn het centraal bord in de gaten te houden en de 3
loketten......
Een novemberblog louter en alleen over de olijvenpluk !
Zolang de olijven groen blijven zijn ze onrijp. Alle olijven worden tenslotte, als men ze lang genoeg aan de bomen laat hangen donkerblauw tot zwart. Er bestaan héél veel soorten olijven, waarvan de ene meer geschikt is voor de olie en de andere voor consumptie.
De pluk begint zodra de olijven donker kleuren. Dat kan manueel of machinaal. Daar de olijven nooit allemaal tegelijkertijd rijpen zal men ook groene olijven oogsten. Hoe donkerder echter, hoe meer olie ze geven. Laat men ze tè lang aan de boom hangen, overrijpen dus, dan krijgt men olie vna mindere kwaliteit.
Het juiste moment bepalen is dan ook niet gemakkelijk. Alleen mag het niet regenen, want natte olijven schimmelen en dat komt de kwaliteit van de olie ook niet ten goede.
Eerst het net rond de boom leggen.
Als het net goed geplaatst is, dan kan men beginnen.
De hoge olijven bereikt men met een ladder. Men neemt een tak vast en ritst de olijven eraf zodat ze in het net vallen.
Alle olijven worden verzameld in plastieken bakken met gaatjes, zodat ze zoveel mogelijk lucht krijgen en niet beschimmelen. Men rijdt dan naar de frantoio of oleificio.
De hoeveelheid olijven èn de molen zelf bepalen of men zijn eigen olie geperst krijgt of niet. Dit varieert van 200 kg tot 1000kg. Wij plukten 115 kg , dus niet genoeg voor een eigen eprsing. dan maar de olijven mengen met andere of ruilen tegen olie.
In de molen worden de olijven eerst gewogen en dan omgekiept in een bak, waar ze gewassen worden en ontdaan van alle takjes.
Tegenwoordig volgende molens de oude of de moderne productiemethode. Onze molen combineert de twee, maw gemalen wordt nog met molenstenen maar de rest van het proces gebeurt in een gesloten circuit.
De molenstenen draaien minutenlang in het rond en malen de olijven met pit en al onder een hels lawaai
Na ongeveer 2uur tijd zijn de olijven geperst tot een volwaardige heerlijk geurende extra vergine olijfolie.
Wie ooit verse olijfolie proefde zal niet meer gauw olijfolie in de supermarkt kopen, die is meestal industrieel bereid en met chemische stoffen aangerijkt. De beste manier om olijfolie te proeven :een stuk brood roosteren en die dan rijkelijk overgieten met olijfolie : Buon appetito !!!
Olijven kun je niet zomaar plukken en onmiddellijk opeten. Hiervoor moeten ze eerst op zout water gelegd worden.
Tanti saluti cari
Isabelle en Erik
Ps: De meeste molens in de Marche zijn werkzaam van midden oktober tot midden januari. Enkeel ervan zijn echter op afspraak ook buiten het seizoen te bezichtigen. Je kan er zelfs olijfolie proeven !
in de mediterrane wereld speelden de
volgende 3 planten altijd een hoofdrol: de vijgenboom, de druif en
de olijfboom. Ook nu ontbreken deze planten zelden in de Italiaanse
tuinen. Dit jaar zorgden ze zelfs voor een verrassende oogst.
Vijgen variëren in soort van groen tot
donkerpaars. Onze vijgenboom stond maandenlang krom van de dikke
vijgen, talrijke potten jam maakte ik ervan. De bezitters van de
donkere vruchten lieten ze drogen om daarvan de plaatselijke
specialiteit te maken: lonza di fico of vijgenworst. De gedroogde
vijgen maakten ze fijn en mengden die met , noten, amandelen en soms
wat anijslikeur.
Na de vijgen kwamen de druiven aan de
beurt. In Cupramontana altijd gevierd met het druivenfeest.
Traditiegetrouw hielpen Erik en ik, de familie Cherubini in hun
kraampje . Dit jaar één van de koudste ooit, maar dat weerhield
de jeugd niet om met veel plezier naar de optredende Big Band te
luisteren. 4 ex-klasgenoten van Erik maakten gelukkig de laatste
dag van het feest mee met droog , zonnig weer, compleet met de
stoet van praalwagens versierd met druiven. Maar Bacchus was de
wijnproducenten goed gezind, na het feest scheen de zon weer volop
en druiven plukken met 25 graden, gaf de mensen moed. De
Verdicchiodruiven bleken zelfs van zéér goede kwaliteit, dus
noteer het maar alvast, anno 2008, una annata eccelente per il
Verdicchiowijn !
De internationale televisie ontdekte
langzamerhand onze regio de Marche; eerst organiseerden de
Nederlanders een bed and breakfast wedstrijd in Piticchio, een dorpje
hier in de buurt, de Denen en de Vlamingen volgden al snel met
dezelfde wedstrijd in Rosora en een dorpje bij Fermo.
Tevens zou vijfTV één van hun
afleveringen van Droomhuis onder de zon in de Marche laten
afspelen..of dat meer toeristen met zich mee zou brengen ? Doch een
bekende Vlaamse kledingontwerper, Drik Bikkembergs, ontdekte al jaren
geleden deze mooie regio; in Fossombrone kocht hij de plaatselijke
voetbalclub op en ontwierp voor de spelers hun wedstrijdoutfit. Een
uitstapje naar die gemeente bracht ons naar de winkel ervan.
Perugia was ook een attractie rijker,
de minimetro. De hoofdstad van Umbria kende al jaren parkeer- en
verkeersproblemen. Maar dit voorjaar opende ze een mooi staaltje
openbaar vervoer, een soort kabelbaancabine op rails, die ca. om de 5
minuten de passagiers naar het historisch centrum van Perugia
vervoert, een echte aanwinst.
Eenmaal de druiven geoogst, geperst en
in de wijnvaten opgeslagen, mochten de netten tevoorschijn gehaald
worden, want dan kwamen de olijven aan de beurt. Zodra de groene
olijven , eigenlijk de onrijpe , donker kleurden, kon er geplukt
worden. 3 jaar lang klaagden de olijfolie molens steen en been, want
de opbrengst was zeer laag, maar dit jaar hingen de bomen vol
olijven, een uitzonderlijk jaar !!! ook wij mochten weer na zovele
jaren genieten van een opbrengst van meer dan 100kg. Wel niet
genoeg voor eigen olie, doch de molen nam ze, mengde ze met andere
en de olie smaakte weer even vers van de pers .
Onze 10 bomen waren snel geplukt, doch
wie een hele plantage bezat, vond nauwelijks plukkers om de
reusachtige hoeveelheid te oogsten. Dus help ik nu een Duits koppel
met 33 eeuwenoude exemplaren . Op 7 dagen tijd oogsten we reeds 750
kg olijven, maar er wachtten nog genoeg vol ongeduld om geplukt te
worden.
Hoeveel olie dit opbracht lezen jullie
in de volgende brief.
Tanti saluti cari
Isabelle en Erik
PS:
mijn moeder , die in Umbria woont,
kreeg een telefoontje van haar vroegere Belgische buurvrouw. Deze
laatste had een kaartje in de brievenbus gekregen, geadresseerd aan
mijn ouders en ondertekend door Isabelle, opgestuurd van Perugia.
Mijn ouders natuurlijk stomverbaasd, waarom stuurde ik hen een
kaartje vanuit Perugia, gezien zij er toch woonden ? En waarom naar
hun oud Belgisch adres ? Ik kon hen ook niet verder helpen, want ik
had natuurlijk geen kaartje uit Perugia gestuurd. Bleek het een
kaartje van 1998 te zijn, dat ik ooit opstuurde tijdens een excursie
naar Umbria met de gidsen van Bilzen, het kaartje had er 10 jaar
over gedaan .
In Italia hoef je maar om de twee
jaar naar de keuring, dat kan bij een officiële keuringsdienst of
bij een bevoegde garage. Onze Fiatgarage mag ook de keuring doen,
dus Erik ernaar toe. Dat was geluk hebben, niet in de file staan,
de keuring gebeurde meteen en het was goedkoper ook !!!
Een
broer woonachtig in Noord Italië,
twee zussen en de ouders die in midden Italia verblijven, dan vier je
je trouwfeest natuurlijk in het land van la dolce vita.
De
administratie (gelukkig niet te veel rompslomp), het trouwmenu, de
fotograaf en de bloemen waren al met Pasen geregeld. De eigen
familie logeerde in de Girandola, schoonfamilie en vrienden werden
bij collega's ondergebracht. Op maandagnamiddag zou de ondertrouw bij
de gemeente plaatsvinden. Tegen twaalf uur kreeg ik een telefoontje
met talrijke verontschuldigingen. Aangezien de helft van de getuigen
en het bruiloftspaar geen Italiaans verstond, had ik mezelf als tolk
aangeboden. De gemeenteambtenaren hadden voor alle veiligheid alles
nagekeken en wat bleek, ik mocht als naaste familielid geen tolk
zijn. Alleen iemand die geen familielid was èn in italia woonde ,
kwam als tolk in aanmerking. Moest ik dus in alle extremis nog iemand
vinden die Italiaans-Frans sprak èn vanmiddag en donderdag vrij was
op de trouwdag.
Gelukkig
kon onze Belgische vriendin die hier al een tijdje woonde ons uit de
nood helpen.
's
Anderendaags gingen we met alle neefjes en nichtjes naar de politie
om te zien hoe we een parkeerplaats voor alle auto's konden regelen.
De kinderen waren onder de indruk bij het zien van de
geuniformeerde politie agente. Iedere auto zou zijn blauwe
parkeerschijf moeten hebben met een briefje Matrimonio erop. Zo
zou de agente bij haar controle geen bekeuring geven.
Voor
het bruidskapsel bezochten we een kapster in het buurdorpje. Een
jonge vrouw met magische handen die zeer demokratische prijzen
hanteerde !
De
avond vòòr het trouwfeest arriveerden alle gasten, vrienden,
schoonfamilie èn onze Italiaanse familie uit Piemonte. Die laatste
hadden we zeker al bijna 10 jaar niet meer gezien. Eindelijk konden
ze eens een feest met ons meemaken !
We
organiseerden een pizza-avond voor de hele bende, een 40-tal pizza's
bakken dus !! Iedereen kon met iedereen babbelen en tussendoor
zijn of haar eigen pizza maken.
De
volgende dag bleek de zon niet meteen van de partij, mijn zus
vreesde al het ergste toch niet dè typische zomer onweersbui op
haar trouwdag !!!!!!!
Gelukkig
zou de zon weer snel schijnen. Gino van de catering, kwam de tafels
en stoelen schikken. De schoonzus zorgde voor de versieringen,wij
hielpen mee, lampjes werden opgehangen , want na de plechtigheid zou
het feest op de Girandola plaatsvinden.
De
kapster toverde nog snel een mooi bruidskapsel, het bruidsboeket werd
geleverd, alsook de tafelversieringen, de zonnebloemen voor de
bruidsmeisjes en de corsages voor de bruidjongens. Iedereen op zijn
paasbest wachtte nu vol ongeduld op het bruidspaar, de ohs en ahhs
golden uiteindelijk voornamelijk voor de bruid !,
We
vertrokken dan in colonne naar het gemeentehuis. Italianen trouwen
meestal alleen voor de kerk, dat is hier meteen rechtsgeldig,
administratief gezien is het voor buitenlanders gemakkelijker om
voor de gemeente te trouwen.
De
kinderen waren echt onder de indruk van het historisch zaaltje en
van de mijnheer met zijn mooie sjerp om. Het was dan ook de
burgemeester die de plechtigheid voorzat. . De vroegere
schoolvriendin van mijn zus zong op het einde nog een mooi lied
voor het bruidspaar . Tijdens het applaus sloop ik snel met alle
kinderen naar buiten want we moesten nog met rijst gooien.
De
fotoshoot vond plaats in het Marchigiaanse landschap, temidden van
de wijngaarden en zonnebloemvelden, De rest reed terug naar de
Girandola om alles klaar te zetten voor het aperitief.
Gino
en Marina hadden hun uiterste best gedaan; allerlei Italiaanse
lekkernijen stonden op het menu: antipasti, verschillende soorten
pasta, een gemengde vleesschotel en verscheidene groenten.
De
bruidstaart verscheen tegen middernacht, daarna kon de dansavond
beginnen en sloot af met een duik van een vriend in het zwembad .
Iedereen
kwam de volgende dag nog om de resten op te eten en dan was het
echt afscheid nemen . Gelukkig dat het feest gisteren plaats had ,
vandaag genoten we van de zomerse onweersbui.
Erik
en ik waren nog lang niet uitgefeest..... een dorpsgenoot van ons
had het hele dorp uitgenodigd voor zijn 50-jarig huwelijksfeest in
het plaatselijk clublokaal, dat werd dus opnieuw lekker eten,
drinken en dansen onder de sterrenhemel.
Een
goede opwarming voor het jaarlijkse dorpsfeest. Erik zou zoals
altijd de tafels afruimen en ik zou deze keer de oma's helpen met
het maken van de gnocchi. Een aardappelgerecht opgediend met
pastasauzen. Bijna niemand maakt dat nog zelf thuis, zoveel werk is
het. Maar op het feest van Poggio maken de grootmoeders nog zelf
gnocchi en hiervoor komen ze van heinde en verre. Kilo's aardappelen
werden gekookt in de schil, dan gepeld en daarna gepureerd . Ik had
de eer om hèt authentisch recept te leren van Poggio's nonne ! De
puree mengden ze met meel om het dan lang te kneden. Ik mocht dan een
stuk deeg nemen om die tot slangetjes te rollen, grootmoeder Agata
sneed ze dan in kleine stukjes om ze dan in semoule te wentelen. De
gnocchi verdwenen dan in kokend water. Ondertussen hielp ik ook mee
met de bediening want aan ons kraampje kon ook pasta en polenta
besteld worden. Een groep Nederlanders kwam met hun bonnetjes bij
mij en discussieerden onderling hoe ze nu alles in het Italiaans
moesten bestellen. Ik sprak ze opeens aan in het Nederlands....ze
vielen bijna omver van verbazing !! Er kwam zoveel volk dit jaar ,
dat zondag al het eten bijna op was. De restjesdag, bedoeld voor alle
helpers van het feest en altijd het weekend gehouden na het feest,
zou dit jaar maar karig worden.
Midden
augustus bezochten we de jamboree in Senigallia. Elk jaar
organiseert deze badplaats een festival rond de 40, 50, 60 -
jarenmuziek. Een origineel initiatief, want veel freaks lopen gekleed
in jaren 50 outfit, er wordt veel gejived en gerockt, oldtimers
rijden rond en ook alleen typisch tex-mex eten. Eigenlijk waren we
voornamelijk voor dat laatste gekomen, want waar eet je hier anders
tortilla's en chili con carne ?
Maar
we feestten niet alleen, we ontvingen natuurlijk weer talrijke
gasten, o.a. ons nieuw neefje dat we tot nu toe alleen via webcam
gezien hadden . Hij bleek meteen verkocht voor Italiaans eten ! En
ook enkele musici logeerden bij ons, die ons op een Cd trakteerden
!
Het
weer verwende ons met fantastisch veel zonneschijn, een beetje
teveel, want de 2 Belgische druiventrossen veranderden in no time in
rozijnen.....
De
olijvenoogst zou goed zijn, behalve als het nog zo warm blijft en de
wijn oogst dat is voor volgende maand.....
tanti
cari saluti
Isabelle
en erik
PS:
Ik bestel 100 gram hesp bij de
winkel. De verkoopster sneed echter 130 gr. Oh dat is ook goed hoor
, zei ik. Ik kreeg hiervoor korting, zodat 130 gram
uiteindelijk goedkoper was dan 100 gram
Ons neefje van 5 jaar logeerde
bij ons, want zijn moeder moest werken. Hij vertelde regelmatig
verhalen die dan moppen bleken te zijn. Nu ook weer...dat was een
goede
mop hé zei hij, ik vertel toch
veel moppen, ik ben een grote mopperaar.
Overdag
voeren de cicaden nu het hoogste èn luidste woord, inderdaad er
heerst hier een ware hittegolf . De hangmatten , de ligstoelen èn
natuurlijk het zwembad komen nu zeer goed van pas.
Niet
alleen wij , maar ook het grootste deel van de bevolking voerde
meteen de siesta in , na het middageten ...si dorme !
Zo'n
droogte verwachtten we niet meer na de natte meimaand, Erik
verbrak dan ook het record van aantal keren grasmaaien . Het fruit
aan de bomen profiteerde er van, zoveel kersen hingen er nog nooit
aan de bomen in Cupramontana. Ik had dan ook ruimschoots de
keuze waar te gaan plukken. Het zou toch het gebruikelijk adres
worden, bij Frederica waar meer dan 60 kersenbomen stonden, allemaal
hoogstam. Doch een ladder kwam er niet aan te pas, de lage takken
hingen al krom van het gewicht !!!
30
potten jam maakte ik en eigenlijk kon ik nog komen plukken, doch geen
plaats meer om ze te stockeren..Dit jaar verlichtte de
kersenontpitmachine het werk aanzienlijk !!
Voor
het eerst kenden we een Scandinavische week, toevallig een Finse
familie en een Noorse vrouw .Helemaal vanuit Finland in de Girandola
komen logeren ? . dat viel achteraf mee, ze woonden in het noorden
van Italie. De echtgenoot van onze Noorse gaste volgde een cursus in
het klooster van de witte monniken, dat gebouw dat nu langzamerhand
mooi gerestaureerd wordt. Zij kon er echter niet overnachten daar ze
niet meedeed aan de cursus, dus vormde de Girandola wel een
alternatief..
Opvallend
veel Nederlandse gasten dit jaar. Waarschijnlijk te maken met de B&B
wedstrijd van de Italiaanse Droom op de Nederlandse televisie ? In
Piticchio een klein dorpje 40 km hier vandaan , streden 4 koppels om
een B&B te mogen beheren.
Het
dorp, tot voor kort een echt slaapdorpje, wel prachtig gelegen en
nog helemaal ommuurd, ontving dagelijks een groot aantal
Nederlandse bedevaarders. Iedereen wilde immers Piticchio
zien, met het B&B gebouw, Wilma van het kruidenierswinkeltje en
wie weet zouden ze wel te weten komen wie er uiteindelijk gewonnen
had ? Dat laatste kregen ze niet te weten , maar wel ontvingen de
dorpsbewoners hen hartelijk , wilden ze best met die Nederlandse
fans op de foto.......
Juni
betekende de Europese voetbal kampioenschappen en alhoewel Italia
meedeed, nog weinig blauw te zien en een Italia petje amper te
vinden.
De
eerste wedstrijd zou Italia-Nederland.zijn. Er wonen ondertussen
hier al een paar Nederlandse koppels, dus spraken we met hen af bij
bar Ruggero. Die man was zo sportief dat hij de Hollandse fans
toelating gaf om zijn bar voor de helft in het oranje te versieren.
Hij wist echter niet waaraan hij begon, want tot zijn grote
verbazing haalden die oranjefans toch de meest gekke attributen
tevoorschijn. Maar de ambiance kon beginnen, zelf zat ik als blauwe
tiffosa in het hol van de oranje leeuw ! Ruggero zorgde voor pasta en
wijn tijdens de wedstrijd. Tot groot verdriet van de Italiaanse
tiffosi verloor Italia, doch waarom niet met de Olandesi feesten ?
De
2de wedstrijd van de azzurri verliep ook al niet veel beter, deze
keer moesten we het met een klein tv-tje doen zonder geluid en
weinig beeld ,bij één van onze collega's. Onze vereniging van B&B's
organiseerde dit jaar opnieuw een muziekfestival, doch de mooiweer
goden besloten dit jaar te staken en voor de eerste avond voorspelde
de plaatselijke weerman zeer veel regen. De voorspelling kwam jammer
genoeg uit en de hemelsluizen werden meer dan open gezet. Gelukkig
zijn Italianen improvisatie profi's en al gauw stond er toch een
tent en een overdekt podium, doch de band had voor die avond
afgezegd. We konden dan zo toch de voetbalwedstrijden bekijken.
De
2de avond van het muziekfestival was gelukkig droog maar zeer fris,
zelf moest ik het feest verlaten want er zouden nog 7 franse
motorrijders bij ons komen overnachten. Hun jetfoil Kroatie-Ancona
geraakte echter in een zware storm, iedereen, inclusief de bemanning
werd zeeziek. Met 3 uur vertraging arriveerden ze dan in de
Girandola. Een glaasje Verdicchio kon deze keer de gasten absoluut
niet bekoren, de aangeboden thee echter wel.
'
Anderendaags eindelijk mooi weer, het festival sloten we positief af.
Het
Ek ging ook verder, het slechte weer kwam ook terug, nu volgden we
de wedstrijden binnen in de bar. De oranjefans zaten boven in een
zaaltje met maxischerm, ik tussen de Italiaanse opa's beneden. Deze
keer won ook Italia en kon er ècht gezamenlijk gefeest worden met
toeterende auto's en de Hollandse polonaise .
Jammer
genoeg haalden de beide ploegen de halve finales niet en de blauwe
en oranje attributen konden opgeborgen worden !
De
finale bleek dan tussen Spanje en Duitsland te zijn. De Duitsers
verloren en Ruggero zorgde voor een zoete drank en taart om zoals hij
het zei de zure nederlaag wat te verzoeten !
De
volgende maandbrief zal wellicht uitgebreid het trouwfeest van mijn
zus beschrijven, want ze trouwt nl. hier in Italia in Cupramontana.
Tanti
cari saluti
Isabelle
en Erik
PS:
's avonds laat nog een
telefonische aanvraag in gebrekkig Engels voor een kamer tijdens
een weekend in juni. We hebben jammer genoeg geen plaats. maar
misschien wilden ze het telefoonnummer van collega's van ons ? Was
dat bij ons in de buurt ? Ja antwoordde ik..
Maar wacht eens even , zei de stem
, hoe ver zijn jullie van het Colosseum en het Vaticaan ?? Wel 250
km antwoordde ik en moest toen lachen ...de stem ook, hij dacht
met een B&B in Rome te bellen !
het plantencentrum in Toscane
viel op door zijn uitgebreid assortiment aan oude bomen, exoten
enz...maar zij verkochten ook brandnetels ???? Volgens de
verkoopster een zeldzaam kruid !
De
politie
uw beste vriend... geen loze slogan hier , laatst passeerden we de
politie die meehielp een lekke band te herstellen.
In Cupramontana circuleert al een
tijdje het pythonverhaal. Een kweker van exoten zou zijn python
hebben laten ontsnappen . Het beest werd door een plaatselijke
boer opgemerkt. Aangezien deze de inheemse slangen kende, wist hij
zeker dat dit geen Marchigiaans exemplaar was. Aanvankelijk mat de
slang 3 meter, tegenwoordig meet hij al 10 meter, at 32
everzwijnen op en had zelfs kinderen aangevallen
We hadden met een paar Italie/Oranjefans afgesproken in Bar Ruggero om de wedstrijd Italia-Olanda te zien. Ruggero was zo sportief om ook Oranje versieringen toe te laten.
Toen was alles nog mogelijk:
De tiffosa in het hol van de oranje leeuw:
Hapjes geven energie:
En pasta ook:
Italia verloor maar facciamo toch insieme la festa:
We
worden op dit moment nèt niet high van de geurende acacia's,
klimroos en bloeiende citroenboom. De lente is ontploft !
Italie
heeft weer een regering, dringend nodig voor de slepende
vuilnisproblemen in Napoli en die van de mozzarellakaas. Met dat
laatste hebben wij geluk, wij kunnen èchte buffelmozarella
rechtstreeks kopen op de buffelboerderij in Jesi.
Elk
weekend houden ze opendeurdag, dus een mooie uitstap voor mijn zus
uit Belgie en haar gezin. 140 indrukwekkende buffels, wroetend in de
modder stonden ons dan ook verbaasd aan te kijken ! Tijdens droge
zomers moeten ze dan ook voortdurend natgespoten worden, want zij
leven graag nat. Naast de mozarella kan men er ook buffelboter,
-yoghurt en harde kazen kopen.
We
ontdekten tevens een biologische kruidenboerderij in onze buurt. Ik
maakte een afspraak met de eigenares en miracolo het bleek de
Belgische echtgenote te zijn van onze dierenarts. Ze kwam uit
Waterloo en woonde al 30 jaar in deze regio. De biologische
gekweekte, lavendel, rozemarijn, salie en tijm, verwerkte ze
gedeeltelijk in de plaatselijke distilleerderij tot essentiële
oliën , de rest gebruikte een zeepfabriekje om natuurlijke
zepen te maken. Didactische boerderij vermeldde het plakkaat aan de
ingang, want men kon er ook een antieke boomgaard èn heel wat
klein vee bezichtigen. Zo'n kruidenboerderij èn een bezoek
aan de distilleerderij zou ook interessant kunnen worden voor onze
gasten. Zeker in combinatie met een rondleiding bij een biologische
wijnboer.
De
gasten vonden langzamerhand ook weer de Girandola terug en zo
ontvingen we 2 koppels, eentje uit Sardinie en eentje uit Milaan,
waarvan de beide vrouwen een klein stukje landbouwgrond bezaten in
ons dorp. Een ingewikkelde situatie, 2 verschillende eigenaressen die
zo ver van elkaar wonen en waarvan hun eigendom ook niet bepaald
naast hun deur ligt ! Ze waren die situatie dan ook beu en wensten
hun landbouwgrond nu te verkopen. Doch wie wil zo'n klein ,
ongunstig gelegen,en bovendien onduidelijk begrensd stuk grond kopen
? De aangrenzende boer maakte er ook anspraak op...dus flinke ruzie
!!!!
Bij
het opruimen van de hooischuur ontdekten we een kleine freesmachine
voor de tuin, die hadden we ooit gekregen van vrienden, maar nooit
uitgeprobeerd. de machine werkte uitstekend, zodat ik eindelijk
eens de keiharde kleigrond voor een moestuin kon gebruiken!!! Vorst
in de winter zou kleigrond fijner moeten maken, maar aangezien het
hier niet dikwijls vriest......
Nu
dat we opnieuw via breedband internetten, zorgde Erik voor een wifi
verbinding, gasten met een laptop konden voortaan bij ons
internetten.
Ook
voor mijn zus reisgids in Umbria, startte weer volop het toeristisch
seizoen.Binnenkort ontving ze weer enkele Limbrugse groepen die ze
o.a. in de Marche zou rondleiden. Na een schriftelijke aanvraag aan
de regio Marche voor wat folders en materiaal mochten wij in het
magazijn van Ancona de documentatie komen afhalen.
Dè
grot van Ali Baba voor toeristische documentatie, hier zagen we wel
duizenden folders, posters enz....die hoofdzakelijk niet benut
werden....
Wij
vulden onze auto tenslotte met een hele doos vol folders, boekjes en
posters!!! Voortaan mochten we de magazijnier rechtstreeks bellen
voor infomateriaal, goed om te weten voor onze B&B..
De
goeverneur zorgde tevens voor een mooie verrassing in onze
brievenbus: alle hoteliers en andere structuren ontvingen een
prachtig fotoboek over de Marche !!! Het seizoen kon beginnen
!!!!
Tanti
cari saluti
Isabelle
en Erik
PS:
Ik
moest na verschillende keren bij de tandarts te zijn geweest, mijn
voorlopige vulling laten vervangen door een definitieve. Jammer
genoeg constateerden ze bij het weghalen van de vulling een
gebroken kies . Een ramp voor de tandarts!!! De kies wat
opkalefateren en daarna trekken ?? Van mij mochten ze direct
trekken, ....ok dan trekken maar. Bij het betalen zuchtte de
tandarts eens diep, het was toch immers sneu voor mij dat ik al
een wortelkanaalbehandeling moest betalen en al 2 keer voorlopige
vullingen (die ik nooit had moeten betalen) en nu geen kies
meer, allee 3,90 voor de medicijnen dan maar !!!!!
Iemand
van het dorp zou zijn broer met gezin bij ons in het
vakantieappartement laten overnachten. Of we dan ook voor ontbijt
konden zorgen, geen probleem.....wij de volgende dag ons
ontbijtbuffet klaargemaakt, de broer nam een kopje koffie, de rest
van het gezin niets en dat was het hele ontbijt... waarvoor onze
dorpsgenoot nog wilde bijbetalen !!!!
Italianen
en regen zijn geen dikke vrienden van elkaar maar Italianen en wind
ook niet. Bij het uitlaten van onze honden, zagen we op een
winderige dag een boer op zijn tractor met een paraplu...het
regende toch niet ???Nee maar wel veel wind...dus moest hij zich
hiervoor toch beschermen . Hij merkte toch gauw op dat paraplu's en
harde wind ook niet al te best bevriend zijn..
De Italiaanse boom heeft de orkaan niet doorstaan.
Cupramontana, 13 april 2008,
Onze Interrailreis lijkt alweer maanden
geleden. Wie de blog heeft gelezen (er staan nu ook foto's op
www.bloggen.be/interrailnostalgie ) , weet dat we een fantastische
reis meemaakten met ongelooflijk mooi weer.
Ondertussen genoten Eriks ouders hier
op de Girandola ook van de zon, maar maakten op 1 maart een enorm
zwaar orkaan mee. Dit precies 7 jaar na onze spannende belevenissen
met ontplofte autoruiten en een deel weggevlogen dak . Deze keer
mochten andere dorpsbewoners hun dakpannen overal gaan oprapen,
terwijl bij ons de mooie boom aan onze ingang in tweeen brak. Eén
deel viel net niet op Eriks vader en op de parking stonden toevallig
geen auto's. Wel 2 olijfbomen, die een serieuze wond opliepen. De
omgevallen boom was zò breed dat hij de hele doorgang
versperde. Zo hadden we direct na terugkomst van onze reis wat te
doen. Eerst zoveel mogelijk zijtakken wegzagen, geen pretje , want
het ging om een Gleditsia of Valse Christusdoorn met soms 10cm lange
doorns, stevige handschoenenvereist dus.
Zorgwekkender was echter het tweede
gedeelte van de boom dat was blijven staan.De volgende storm zou het
vast en zeker omverblazen op de bijgebouwen.Nu merkten we tevens op
dat de boom van binnen aan het rotten was, geen wonder dat de orkaan
hem de genadeklag had gegeven.
Daar het een prachtig en zeldzaam
exemplaar betrof , de Gleditsia mèt doorns wordt normaal niet
gekweekt, kwam het hele dorp afscheid nemen van onze boom.
De meteo voorspelde meer stormen op
komst, dus schakelden we meteen 2 professionele boomzagers in , die
het tweede deel kwamen weghalen. Met een kraan, meerdere
kettingzagen en wat touw klaarden ze de klus in amper 2 uurtjes op.
Een Gleditsia zaait zich gelukkig snel uit en de opvolger pronkt al
2 meters hoog in de lucht, dus we zouden niet te lang op een kale
plek moeten toekijken. De rest van de stam en de boom zou Erik
langzamerhand in stukken zagen, voldoende stookhout voor volgend
jaar.
De ijsheiligen vliegen hier rond 15
maart de deur uit, dus konden al de planten weer uit hun
winterberging. Wel zorgde paaszondag nog voor een witneroffensief,
waarbij de sneeuw zo naar beneden dwarrelde......we wensten elkaar
dan ook buon natale toe , eerder dan buona Pasqua.
Met de Paasvakantie arriveerden ook
alle vakantie huizenbezitters. Ook bij hen zorgde de orkaan voor
onaangename verrassingen; lekkende daken, satellietschotels weg,
schoorstenen op de grond....Anderen hadden zelfs geen stroom meer ,
de stroommeter was gewoon wegehaald. Maar niet door de orkaan. Of ik
niet even naar Enel kon bellen, de Italiaanse stroomleverancier ?
Natuurlijk belandde ik bij een
callcenter, de eerste persoon die ik aan de lijn kreeg vroeg de
gegevens van onze Duitse vriend , verbond me vervolgens door, ( op
die doorverbinding wacht ik nog steeds) , dus na enkele minuten
geduld belde ik opnieuw. De tweede persoon deed precies hetzelfde en
verbond me opnieuw door, weer niemand aan de lijn...dan belde ik de
schadelijn op, die persoon kon precies aflezen op zijn scherm dat de
stroom was afgesloten, daar het nog om bouwstroom ging en dat men
een nieuwe stroomaansluting meost aanvragen. Hoe ging dat ? Op die
vraag kreeg ik geen antwoord want de lijn werd opeens verbroken.
Terugbellen dan maar. Nu antwoordde een onvriendelijke persoon die
mijn gegevens vroeg. Ik zei haar dat ik al stroom had , maar dat ik
voor een vriend belde. Dan moest die man zelf maar bellen, ja maar
hij kon geen Italiaans, ja dan moest ze mijn gegevens hebben.....ze
begon te brullen, nu dan kan ik ook hard schreeuwen, utieindelijk
verbrak ik de verbinding zelf en belde opnieuw. De Duitsers
verwonderden zich hierover, was het dan zò moeilijk om een
nieuwe aansluiting te vragen ? ... Nu kwam ik bij een andere persoon
terecht die de gegevens van de Duitsers vroeg , me opnieuw wilde
doorverbinden, halt zei ik, ik was immers al ettelijke keren
doorverbonden zonder antwoord...tja dan moest er volgens haar een
fax gestuurd worden, maar hoe wist men dan wanneer de s troom zou
aangesloten worden ?, ze verbond me dan toch maar weer door........
We lieten de telefoonlijn open en probeerden het via internet .
Dat was mogelijk ! Doch eerst moest
men zich registreren er werden nog net niet je lievelingskleuren
gevraagd. Maar miracolo, er meldde zich iemand aan de telefoon,
eindelijk dè gemotiveerde medewerker. Hij vroeg eerst mijn
gegevens want dat moest als men in naam van iemand anders belde.
Hij zag op zijn scherm dat de bouwstroom inderdaad was weggehaald
doch een totaal nieuwe stroomaanvraag zou veel geld en tijd kosten.
Hij zou iemand sturen die ter plekke zou kunnen vaststellen dat er
al stroomdraden liepen, en dan zou het goedkoper zijn. Maar gezien
de paasfeesten voor de deur stonden zou dat enkele dagen kunnen
duren...
We waren anderhalf uur later !!!
Tot volgende keer
Tanti cari saluti
Isabelle ed Erik
PS:
We krijgen eind maart een aanvraag
van Italianen voor een gastenkamer voor enkele nachten.
Hun eerste vraag of ons zwembad al open
was ????? We wisten niet dat er ook een Italiaanse Ijsbeerclub
bestond.... de meeste Italiaanse gasten bij ons zwemmen uitsluitend
in augustus in het zwembad.
Anno
2008 verraste ons vanaf het begin: we kregen eindelijk na bijna één
jaar geleverde strijd onze ADSl internet verbinding terug. Weliswaar
was de snelheid nog niet optimaal ( steeds meer buren hadden
ondertussen ook ADSL gekregen zonder aangepaste lijnen) maar we waren
tenminste back in Cyberspace. Erik plaatste meteen een fotogalerij op
onze website .
De
echte winter hield zich verstopt, zodat we naar hartelust konden
snoeien , fruitbomen planten, o.a. abrikozen en perziken en begin
februari onze eerste bloeiende narcissen konden bewonderen.
De
buurgemeente Moie wijdde hun gloednieuwe bibliotheek in, tot onze
grote verbazing een supermoderne met internetmogelijkheden e.d . Deze
ondergebracht in een gerestaureerde steenfabriek.
Onze
Nieuwzeelandse collega zorgde voor een andere verrassing. Hij was bij
de Automobiel Club Italia een kopie gaan halen van de geschiedenis
van ons Fiatje 500. Bij de aankoop van ons huis, nu alweer 8 jaar
geleden, kregen we er zomaar een oud Fiatje bij. Het autootje, een
stationwagen model met open dak, reed weliswaar niet meer, maar de
carrosserie mocht er nog zijn. Een vriend en onze collega wilden het
voertuig opknappen. Via het chassisnummer en de nummerplaat hadden ze
het afschrift kunnen krijgen. De eerste eigenaar was een persoon uit
Castelfidardo, bij Ancona in de buurt, die de Fiat in 1963 kocht. 3
jaar later ging het over naar een koper uit Ancona om dan weer 3 jaar
later in Cupramontana te belanden, bij de ex-eigenaar van ons huis.
In 1987 mocht het dan op pensioen in één van de ruimtes
van onze boerderijs, waar we het dan ook vonden.
Verschillende
uitnodigingen voor etentjes ontbraken er ook niet, steeds weer leuke
gelegenheden om nieuwe mensen te leren kennen. Op één
van die cena's ontvingen we zelfs een boek over de strijd op het
platteland die hier ontstak na de tweede wereldoorlog. Het grootste
deel van de bevolking uit de Marche werkte immers in het mezzadrile
systeem, een pachtsysteem waarbij de pachtboer de helft van de oogst
aan de hereboer moest afgeven. Dit was slechts één van
zijn plichten. Na de oorlog weigerden steeds meer boeren hun slechte
leefomstandigheden te aanvaarden en zo onstond er een fel protest
dat begin jaren 60 het mezzadrile systeem wettelijk onmogelijk
maakte.
Met
mooi weer maakten we natuurlijk weer mooie uitstappen, deze keer
kozen we de top van de Monte San Vicino uit. Dat is de berg waarop
wij uitkijken, bijna 1500m. hoog en slechts ca. een kwartier van bij
ons vandaan. Tot een zekere punt kun je er geraken met de auto en dan
is het nog een 45m. flinke wandeling. Maar je inspanningen worden
beloond met prachtige panorama's ,op heldere dagen dan. Zo keken we
uit op de Toscaanse bergen, de Umbrische Montesubasio en de Gran
Sasso uit de Abruzzo. !!
Een
andere trip voerde ons buiten de Marche meer bepaald naar de regio
Molise: dit is een kleine regio tussen de Puglia en de Abruzzo, ten
zuiden van ons dus.
Ex-
Belgische gasten van ons waren daar sinds vorig jaar een klein
hotel-restaurant begonnen. 2 jaar geleden kregen we nog de
verbouwingen te zien, maar nu waren we toch benieuwd naar het
eindresultaat. We werden absoluut niet teleurgesteld ! het was echt
een prachtige lokatie geworden, een aanrader !!!! Bovendien is de
Molise nog minder toeristisch dan de Marche, dus als men echt
authenticiteit zocht ! Ook lag het net zoals wij dicht bij de zee en
dicht bij de bergen.
Die
uitstappen maakten onze reisbehoefte duidelijk weer wakker. Na het
overwegen van verschuillende scneario's kozen we dan voor een
nostalgia trip met de Interrailkaart 26+. Tijdens onze studententijd
genoten we van die Europese trektochten per spoor door Europa, nu
bleek er ook een versie voor niet-studenten te bestaan. Binnen
enkele dagen vertrekken we dan met rugzak maar zonder tent voor een
3-tal weken door Europa, waarschijnlijk richting Oost-Europa, daar 23
jaar geleden (= de laatste keer dat wij per Interrail reisden) dit
nog niet mogelijk was.
De
ouders van Erik komen dan op onze beestenbende passen.
Tot
volgende keer.
Tanti
cari saluti
Isabelle
ed Erik
PS:
Wie lid wordt van de bibliotheek
ontvangt een magneetkaart, dat jaarlijks opgeladen moet worden.
Tijdens de eerste openingsdagen kon dit alleen via een bankkart, dat
we natuurlijk niet bij hadden. de tweede keer kon dat met cash geld,
dat in een apparaat gestoken moest worden met de kaart. Het
gloednieuwe apparaat hing aan de ingang volbeplakt met zelfklevende
gele post-it-kaartjes vol instructies. De machine bezat talrijke
gleuven en openingen, alleen waren ze in de fabriek vergeten om
uitleg erbij te zetten welke opening waarvoor diende.
We krijgen op een morgen een
telefoontje van de Tribunale van Ancona ( het Gerechtshof) ......Wat
hadden we nu uitespookt ?? gelukkig niets, maar ze hadden wel een
Nederlandstalige arrestant die voor de rechter moest verschijnen en
ze zochten er een Nederlandstalige tolk voor.
laatst werd ik aangehouden met de
auto door de Guardia della Finanza of de belastinginspectie, die
hier politie rechten hebben. Ze mogen dus pv's uitschrijven en
personen arresteren. Ik moest mijn rijbewijs tonen en de
autopapieren. Mijn rijbewijs (nog een oud Belgische) werd van alle
kanten gekeurd ....Belgisch ?? Blijkbaar voor altijd geldig ??? Ja
in Belgie het oude wel....(In italia is het rijbewijs al heel lang
slechts 5 jaar geldig) ok buona giornata dan.
In 2000 verhuisden we naar de Marche, het best bewaarde geheim van Italie. Het thuisfront hielden we door maandbrieven op de hoogte van onze avonturen. Via deze weblog kunnen voortaan ook niet-familieleden onze belevenissen meevolgen. De eerdere maandbrieven kunnen via de link geraadpleegd worden. Veel leesplezier !
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
